Για μια ακόμη φορά, η Κρήτη θρηνεί. Ένα ακόμη δικό της σπλάχνο, ένα ακόμη νέο παιδί, φεύγει με τρόπο τόσο ξαφνικό και άδικο, αφήνοντας πίσω, μια οικογένεια τσακισμένη, χίλια κομμάτια που ποτέ πια δεν θα ξανακολλήσουν και δυο γονείς, που δεν θα μυρίσουν ποτέ την μυρωδιά του παιδιού τους. Αυτή τη μυρωδιά, αυτή την αξέχαστη μυρωδιά…
Γράφει ο Θανάσης Παινεσάκης…
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος, από εκείνον που νιώθει ένας γονιός, όταν χάνει το παιδί του. Η απώλεια αυτή, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν την “δοκιμάζει” μια μάνα ή ένας πατέρας, είναι η μεγαλύτερη, η πιο σημαντική, εκείνη που αληθινά σου διαλύει μια για πάντα την ζωή, όσο δυνατός χαρακτήρας κι αν είσαι, όσα αποθέματα ψυχραιμίας κι αν διαθέτεις στην φαρέτρα σου. Αυτή που σε κάνει μια για πάντα, έναν άλλον άνθρωπο: τον άνθρωπο που έχει χάσει το λόγο και το νόημα της ζωής του.
Οι άνθρωποι αυτοί που δεν θα μυρίσουν ποτέ πια ξανά την μυρωδιά του παιδιού τους, θα ξέρουν πως η καρδιά του, θα χτυπάει πλέον σ’ ένα άλλο σώμα χαρίζοντας του ζωή. Κι αυτό είναι κάτι που λέγεται “ΑΝΘΡΩΠΙΑ”.
Ο πόνος είναι πάντα ίδιος, όταν θεός και τύχη, “επιλέγουν” να στείλουν σ’ ένα ζευγάρι γονιών, αυτή την δοκιμασία. Ο “τρόπος” είναι αυτός που διαφέρει, στο πως λειτουργεί δηλαδή ένας γονιός, όταν καλείται να πάρει μια τέτοια απόφαση, όπως εκείνη που έλαβαν οι γονείς της άτυχης Έμμας, της μόλις 21 ετών Χανιώτισσας, που έφυγε τόσο άδικα από την ζωή στην Θεσσαλονίκη, χτυπημένη και εγκαταλειμμένη από ένα… ανθρωποειδές, το οποίο προσπαθεί να πείσει δικαστές και κοινή γνώμη, πως ήταν η ώρα η κακή. Ότι δεν αντιλήφθηκε τι συνέβη, πως είναι και αυτός συγκλονισμένος, από την απώλεια της άτυχης κοπέλας. Τόση υποκρισία δηλαδή, την ίδια ώρα που οι γονείς της άτυχης νεαρής, δεν είχαν καν προλάβει ν’ αποχαιρετήσουν το σπλάχνο τους.
Η απάντηση “καρδιάς”, στο περίσσεμα υποκρισίας…
Στο… περίσσεμα υποκρισίας αυτό, οι δυο υπέροχοι αυτοί άνθρωποι, η μητέρα και ο πατέρας της νεαρής Χανιώτισσας, κλήθηκαν να “απαντήσουν”, μ’ έναν “τρόπο” που όλοι μας υποκλινόμαστε: με τη δωρεά των ζωτικών οργάνων της κόρης τους. Όταν οι γιατροί που είχαν αναλάβει την τύχη της ζωής της νεαρής Έμμας, είδαν πως η κατάσταση της δεν είναι αναστρέψιμη, το ανακοίνωσαν στους γονείς της, προτρέποντας τους να λάβουν την δύσκολη αλλά και μεγαλειώδη απόφαση, που το κορίτσι με την “Χρυσή καρδιά”, όπως μάθαμε, σε ανύποπτο χρόνο, το είχε ζητήσει μόνο του. Η συνέχεια είναι λίγο ή πολύ γνωστή, επιβεβαιώνοντας το θαύμα της ίδιας της ζωής. Πλέον κάποιοι συνάνθρωποι μας, “ζουν” μέσα από το θάνατο της 21χρονης.
Η απώλεια αυτή, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν την “δοκιμάζει” μια μάνα ή ένας πατέρας της, είναι η μεγαλύτερη, η πιο σημαντική, εκείνη που αληθινά σου διαλύει μια για πάντα την ζωή, όσο δυνατός χαρακτήρας κι αν είσαι, όσα αποθέματα ψυχραιμίας κι αν διαθέτεις στην φαρέτρα σου κι αυτή που σε κάνει για πάντα, έναν άλλον άνθρωπο.
Εκεί δηλαδή που τα ανθρωποειδή σταμάτησαν, άρχισε το μεγαλείο της καρδιάς, από ένα νεαρό κορίτσι που δεν πρόλαβε να ζήσει σχεδόν τίποτα, αλλά που θα “ζήσουν” από εδώ και στο εξής – με τα δικά της ζωτικά όργανα – κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι της, που πίστεψαν στο μεγάλο θαύμα και τελικά το ζουν. Μεγαλείο καρδιάς όμως και από τους γονείς αυτής της κοπέλας. Οι άνθρωποι αυτοί που δεν θα μυρίσουν ποτέ πια ξανά την μυρωδιά του παιδιού τους, αλλά που θα ξέρουν πως η καρδιά του, θα χτυπάει πλέον σ’ ένα άλλο σώμα χαρίζοντας του ζωή. Κι αυτό είναι κάτι που λέγεται “ΑΝΘΡΩΠΙΑ”.
