Μικρή ιστορία, μεγάλη υπόσχεση (Εδώ μαζί σου) – Μια φορά κι έναν καιρό…

Ένα φθινοπωρινό δειλινό το διάφανο πέπλο μιας πρωτόγνωρης δροσιάς κάλυψε το αιωνόβιο δάσος, κι όλα τα θαυμαστά πλάσματα που κατοικούσαν σ’ αυτό, απολάμβαναν την αρμονία και τη γαλήνη που είχε ήσυχα σκορπίσει απ’ άκρη σ ‘άκρη.

Η μέρα βαριαναστέναζε στο φευγιό της, ενώ τη θέση της διαδεχόταν η νύχτα που ήταν έναστρη και μαγική. Πεταλούδες της νυχτιάς χόρευαν με κέφι πάνω από τα ανθισμένα νυχτολούλουδα που μοσχοβολούσαν, μα παραδίπλα ξηρά κιτρινισμένα ή καφετιά φύλλα, αποχωρίζονταν για πάντα τα απαλόγερτα κλωνάρια των δέντρων κι έπεφταν νυσταγμένα επάνω στο νωπό χώμα.

Εκείνο το βράδυ, σε κείνο το μέρος, δύο μικρά αδέρφια, δυο γυμνοσαλιγκαράκια, είχαν μόλις ξαπλώσει μέσα στη ζεστή τους καρυδότσουφλα. Η μάνα τους τα είχε γλυκά καληνυχτίσει, όμως τα ζαβολιάρικα, αντί να κοιμηθούν, άρχισαν να σιγοψιθυρίζουν μυστικά:

-Φεύγει η αγάπη;
– Ναι.
– Και που πάει;
– Στο φιλί.
– Και το φιλί που πάει;
– Φεύγει για λίγο, χρωματίζει το πρόσωπο που το χάρισες και επιστρέφει σε σένα.
– Κι η αγκαλιά;
– Σμίγει τις απόμακρες καρδιές και ζεσταίνει όσες είναι μονοιασμένες.
– Το δάκρυ;
– Τρέχει και συναρμολογεί την καρδιά όταν σπάει.
– Το γέλιο; Που πάει το γέλιο;

– Από το ένα βλέμμα στο άλλο και η ηχώ του γίνεται γλυκιά μουσική.
– Κι η μουσική που πάει;
– Η μουσική ταξιδεύει στο δάσος που κρύβεται βαθιά μέσα στην καρδιά σου, ακούν τη μελωδία τα πουλιά, παίρνουν τις νότες της και φτιάχνουν παραμύθι.
– Που πάει το παραμύθι;
– Πάει ως τα αστέρια και γίνεται ευχή.
– Κι η ευχή;
– Την παίρνει ο άνεμος…
– Κι ύστερα;
– Ύστερα φέρνει τα σύννεφα. Πολλά και γκρίζα σύννεφα.
– Και που θα πάει η βροχή;
– Θα καθαρίσει τον κόσμο από κάθε κακό.
– Κι ο ήλιος;
– Θα φωτίσει και θα λάμψει κάθε καλό.
– Το ουράνιο τόξο που θα πάει;
– Θα ενώσει τον ουρανό με το όνειρο και θα παίζουν τα παιδιά.

– Κι η χαρά που θα πάει;
– Σε μένα που είμαι μαζί σου.
– Κι εσύ που θα πας;
– Εδώ μαζί σου.

Πεταλούδες της νυχτιάς χόρευαν με κέφι πάνω από τα ανθισμένα νυχτολούλουδα που μοσχοβολούσαν, μα παραδίπλα ξηρά κιτρινισμένα ή καφετιά φύλλα, αποχωρίζονταν για πάντα τα απαλόγερτα κλωνάρια των δέντρων κι έπεφταν νυσταγμένα επάνω στο νωπό χώμα.

Μερικές σταγόνες βροχής ήταν αρκετές για να γλυκονανουρίσουν τα αδέρφια. Κοιμήθηκαν.
Την επόμενη μέρα ξύπνησαν.
Την μεθεπόμενη έπαιξαν.
Τη βδομάδα που ακολούθησε γέλασαν κι έκλαψαν.
Τους μήνες που ήρθαν αργότερα, γνώρισαν μπόρες και ήλιους.
Πέρασαν τα χρόνια, μέχρι που μεγάλωσαν.

Την υπόσχεση, τήρησαν, γιατί ήταν παιδική, αυθεντική και άφθαρτη.

Κείμενο: Μαργαρίτα Αυγουσιανάκη

*Οι παραμυθάδες μισούν τα ψέμματα. Ό,τι διαβάσατε στο παραπάνω μικρό παραμύθι είναι πέρα για πέρα αληθινό. Το κείμενο έχει πολλά κρυμμένα μυστικά, τα οποία δε θα αποκαλύψω, όχι επειδή δε θέλω αλλά για να μη χαλάσω την αλήθεια του. Δε θα σας επηρέασω ως προς το νόημά γιατί θα αλλοιώσω την ομορφιά του, η οποία έγκειται στην ελευθερία που μας δίνουν τα παραμύθια ,γενικότερα, να τα ερμηνεύουμε όπως θέλουμε. Γι’ αυτό άλλωστε όταν διαβάσουμε/ακούσουμε το ίδιο παραμύθι, υπό διαφορετικές συνθήκες κάθε φορά, το λαμβάνουμε αλλιώς. Ένα όμως παραμένει σταθερό, η αλήθεια του. Για την παραμυθού Λίλη Λαμπρέλλη τα παραμύθια: είναι αληθινές ιστορίες που ποτέ δε συνέβησαν. Τι εύστοχη που είναι η τοποθέτηση της!

Η ακούραστη παραμυθο-ανταπορκρίτριά μας, Έφη Μαλτέζου, ετοιμάζει μια μεγάλη έκπληξη και αναρωτιέται, αν θα θέλατε να μάθετε περισσότερα για την σπουδαία παραμυθού που προανέφερα ,την κ. Λίλη Λαμπρέλλη.

*Μικροί παραμυθάδες μην ξεχνάτε να μας στέλνετε τις ιστορίες σας στο mavgousianaki@gmail.com. Οι καλύτερες θα δημοσιευθούν στη στήλη μας.

*Θα ήθελα να ευχηθώ στους μικρούς μας φίλους μια καλή και δημιουργική σχολική χρονιά γεμάτη όμορφες περιπέτειες και καινούριες φιλίες, βασισμένες στα θεμέλια της αλήθειας και της εμπιστοσύνης.

Στους μεγάλους φίλους συνιστώ να ενθαρρύνουν τα παιδιά να αγαπούν και να φροντίζουν τον εαυτό τους, να είναι γενναιόδωρα, θαρραλέα, να υπερασπίζονται το δίκιο τους, να βασίζονται στις δυνάμεις τους αλλά και να ζητούν βοήθεια αν χρειαστεί.

• Καλό παραμυθένιο μήνα σε όλους.