Μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ιστορίας του, βιώνει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Από τη μια, μια κυβέρνηση όχι πια μόνο με αρρυθμίες, αλλά με σημαντικά προβλήματα που “κουβαλάει” στη λειτουργία της και από την άλλη, μια αντιπολίτευση σε ελεύθερη πτώση, με οποιοδήποτε κίνδυνο αυτό συνεπάγεται για τη Δημοκρατία.
Όσο καλή κι αν είναι – που δεν είναι η δική μας – μια κυβέρνηση, έχει απόλυτη ανάγκη, την σωστή λειτουργία της αξιωματικής αλλά και γενικότερα της αντιπολίτευσης. Είναι βασικό συστατικό της δημοκρατίας, η ύπαρξη των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, που ελέγχουν το κυβερνητικό έργο, εντοπίζουν λάθη και παραβλέψεις και προτείνουν λύσεις, με δεδομένο ότι μια κυβέρνηση, δεν διεκδικεί – και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει – το αλάθητο. Δυστυχώς στην Ελλάδα, τα πράγματα εδώ και κάμποσο καιρό, είναι εντελώς διαφορετικά. Η κυβέρνηση παράγει το όποιο κυβερνητικό της έργο (σωστό ή λάθος) και η αντιπολίτευση, περιορίζεται αποκλειστικά στην “εσωστρέφεια” της.
Ο Μητσοτάκης μοιάζει να “παίζει” χωρίς αντίπαλο στην πολιτική αρένα, σίγουρα όμως και ο ίδιος, θα ήθελε στο ρόεστερ της κυβέρνησης του, να είχε περισσότερο αποτελεσματικούς συνεργάτες, από αυτούς που διαθέτει σήμερα και μαζί τους πορεύεται
Το πρόβλημα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης – βάσεις της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης – στο ΣΥΡΙΖΑ, προϋπήρχε, ωστόσο για όσο καιρό στο τιμόνι του κόμματος, βρισκόταν ο Αλέξης Τσίπρας, έδειχνε πως υπήρχαν – τουλάχιστον – “αντανακλαστικά”. Από τον Ιούλιο του 2023 κι έπειτα, μετά την οδυνηρή ήττα του κόμματος και την αποχώρηση του κ. Τσίπρα από το “κουμάντο”, το μαγαζί έχει υποπέσει σε μια ατέλειωτη περιδίνηση, με κόντρες, προσωπικές φιλοδοξίες και φίλια “μαχαιρώματα”. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πειραματίστηκε με το “φαινόμενο” Κασσελάκη, πολυδιασπάστηκε, κέρδισε λίγο χρόνο, όμως εδώ και πολύ καιρό, μοιάζει να έχει χάσει κάθε ελπίδα, για να εισέλθει ξανά, σε κυβερνητική τροχιά.
Το “μοντέλο” Κασσελάκη, ήταν θνησιγενές!
Το “μοντέλο” Κασσελάκη, ήταν θνησιγενές όσο κι αν κάποιοι στην αρχή, πίστεψαν στο “φως” που έδειχνε να εκπέμπει ο φέρελπις πολιτικός, ο οποίος δεν κατάφερε ποτέ – επί της ουσίας – να κερδίσει τον σεβασμό άρα και την υποστήριξη των στελεχών του, προδιαγράφοντας ουσιαστικά από την αρχή, την αποτυχία του όλου εγχειρήματος, παρά τη λάμψη που προσωρινώς προσέδωσε και πάλι στην Κουμουνδούρου, στη μετά Αλέξη εποχή της. Οι προβολείς στράφηκαν ξανά στο “μαγαζί”, όχι όμως για πολιτικούς λόγους. Όλο δε αυτό το χρονικό διάστημα, που ο ΣΥΡΙΖΑ πειραματίζεται με το φαινόμενο, ακροβατώντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, συνεχίζει ακάθεκτη, το έργο αλλά και τα λάθη της. Για τα δεύτερα άλλωστε, η αξιωματική αντιπολίτευση, όχι απλά δεν κάνει κουβέντα, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που θαρρεί κάποιος, ότι δεν τα γνωρίζει κιόλας.
Το “μοντέλο” Κασσελάκη, ήταν θνησιγενές όσο κι αν κάποιοι στην αρχή, πίστεψαν στο “φως” που έδειχνε να εκπέμπει ο φέρελπις πολιτικός, ο οποίος δεν κατάφερε ποτέ – επί της ουσίας – να κερδίσει τον σεβασμό άρα και την υποστήριξη των στελεχών του, προδιαγράφοντας ουσιαστικά από την αρχή, την αποτυχία του όλου εγχειρήματος, παρά τη λάμψη που προσωρινώς προσέδωσε και πάλι στην Κουμουνδούρου, στη μετά Αλέξη εποχή της.
Όσο συμβαίνουν αυτά στο ΣΥΡΙΖΑ, με πολλή φασαρία ομολογουμένως – εεεε, πως να το κάνουμε, εκεί υπάρχει και ο Παυλής (σ.σ. Πολάκης) που μας έχει συνηθίσει σε αυτήν – στο άλλο αντιπολιτευόμενο μέτωπο, στο ΠΑΣΟΚ, οι διαδικασίες είναι αντίστοιχες. Λιγότερες φασαριόζες μεν, αλλά κι εκεί, αναζητούν το νέο τους ηγέτη, με δεδομένο ότι ο νυν, κ. Νίκος Ανδρουλάκης, παρά τη θετική – από πλευράς του – αποτίμησης του αποτελέσματος, αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουλίου του 2023, ξεκίνησε και η δική του προσωπική αμφισβήτηση, στους κόλπους του κόμματος. Μετά από μια μακρά πορεία επίσης εσωστρέφειας, το ΠΑΣΟΚ στήνει και πάλι – τις αμέσως επόμενες εβδομάδες – κάλπες, για την ανάδειξη του νέου του προέδρου, αισιοδοξώντας αφενός να εκμεταλλευτεί το momentum, με τις εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου με το restart που θα επιχειρηθεί ν’ αποτελέσει το συνδετικό κρίκο των “ορφανών” τάσεων στο χώρο του κέντρου, προκειμένου να δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου, το αντίπαλον δέος του Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Μητσοτάκης παίζει μόνος του μπάλα…
Το πιο επικίνδυνο που προκύπτει ως απότοκο της όλης κατάστασης, είναι ο μη έλεγχος του κυβερνητικού έργου. Μια κυβέρνηση που δείχνει να μην εναρμονίζεται σε αρκετές περιπτώσεις – πλέον – με την κοινωνία, ένα κυβερνητικό σχήμα που στερείται δυναμικής αλλά και αποτελεσματικότητας σε βασικούς τομείς, στηρίζεται στην αποτελεσματικότητα του “ενός ανδρός”. Ο Μητσοτάκης προφανώς μοιάζει να “παίζει” χωρίς αντίπαλο στην πολιτική αρένα, σίγουρα όμως και ο ίδιος, θα ήθελε στο ρόεστερ της κυβέρνησης του, να είχε περισσότερο αποτελεσματικούς συνεργάτες, από αυτούς που διαθέτει σήμερα και μαζί τους πορεύεται. Η αντιπολίτευση έχει συγκεκριμένο “ρόλο” ο οποίος επιβεβλημένα πρέπει διαδραματίζεται, με προσοχή και στοχοπροσήλωση. Για την ώρα, το παιχνίδι παίζεται από έναν και δε μοιάζει το κενό που έχει δημιουργηθεί, εύκολα ή… σύντομα να μπορεί να καλυφθεί.
