More

    Ας πούμε και μια καλή κουβέντα για το νοσοκομείο ΜΑΣ! Δεν θα δηλητηριαστούμε…

    Συνήθως, επιλέγουμε να γράψουμε κάτι για το νοσοκομείο – στην προκειμένη περίπτωση αυτό των Χανίων – όταν κάτι έχει πάει “στραβά”, όταν θέλουμε να καταγγείλουμε κάτι. Τις περισσότερες φορές δηλαδή ο όποιος λόγος, δεν είναι για κάτι καλό. Αυτή την φορά, προσωπικά, θα λειτουργήσω με εντελώς αντίθετη λογική και θα γράψω πέντε αράδες, που οφείλω να τις παραθέσω δημόσια στην κρίση σας, όπως θα το έκανα αν συνέτρεχαν και όλα τα παραπάνω…

    Στο παρελθόν ως δημοσιογράφος, μου έχουν γνωστοποιηθεί διάφορες καταστάσεις, οι οποίες έχουν λάβει χώρα στο δημόσιο νοσοκομείο των Χανίων. Ως δημοσιογράφος επίσης, έχω καλύψει “άπειρα” ρεπορτάζ, σχετικά με τα προβλήματα του νοσηλευτικού ΜΑΣ ιδρύματος, τις τεράστιες ελλείψεις του, ενίοτε και για συμπεριφορές ή πράξεις του προσωπικού του, οι οποίες προφανώς “χώραγαν” αρκετή συζήτηση. Προφανέστατα και η αλήθεια, όποια κι αν είναι, επιβάλλεται να βγαίνει στο φως. Όποια κι αν είναι όμως και χωρίς παρωπίδες.  Διότι η αλήθεια, δεν πρέπει “ντεφάκτο” να συνδέεται και με κάτι αρνητικό. Την αλήθεια οφείλεις να την πεις και να την αναγνωρίσεις, ακόμη κι αν την εντοπίσεις σε κάτι, που το “πρόσημο” του, είναι θετικό.

    Μια νύχτα στα Τ.Ε.Π. της Παιδιατρικής Κλινικής

    Την περασμένη Κυριακή, αργά τη νύχτα, βρέθηκα λόγω ενός προβλήματος υγείας του μόλις 21 μηνών γιού μου, στα Τ.Ε.Π. της Παιδιατρικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων. Η εικόνα “δύσκολη”. Τα περιστατικά διαδοχικά, με πολλές ομοιότητες – λόγω της απίστευτης έξαρσης των παιδικών ιώσεων – αλλά και εντελώς διαφορετικά, καθώς η “ποικιλία” στον συγκεκριμένο τομέα της ιατρικής, είναι “δομικό” χαρακτηριστικό του. Πολυάριθμα περιστατικά από ιώσεις οι οποίες εξελίσσονται σε “δύσκολα” περιστατικά για γονείς και εξωτερικούς ιατρούς – άρα καταλήγουν στο νοσοκομείο για διαχείριση – αλλά και απρόοπτα, όπως ο μικρούλης και συνονόματος μου που συνάντησα εκεί και μάλλον, άθελα του είχε καταπιεί ένα χάπι. Εννοείται ότι όλοι οι γονείς, θέλουμε τον γιατρό, να σκύψει αμέσως στο πρόβλημα του δικού μας παιδιού, γιατί συναισθηματικά ορμώμενοι, θεωρούμε ότι το πρόβλημα του παιδιού μας, είναι το πιο σοβαρό, απ’ όλα τ’ άλλα…

    Να γράψετε μόνο πως θέλουμε προσωπικό, για να μπορούμε να κάνουμε καλύτερα την δουλειά μας”, ήταν η απάντηση της γιατρού, η οποία ούσα και αυτή αρκετά άρρωστη – ίσα που έβγαινε η φωνή της – ήταν εκεί για να βγει η βάρδια και να καλυφθούν οι ανάγκες της κλινικής.

    Το προσωπικό λίγο, αλλά εξυπηρετικό, καταρτισμένο και κυρίως πρόθυμο, ν’ αντιμετωπίσει τόσο τα περιστατικά αυτά καθαυτά, όσο και τα… παρελκόμενα τους. Ποια είναι αυτά…; Μα εμείς οι ίδιοι οι γονείς. Ευτυχώς οι περισσότεροι, αν και λιγάκι “χαμένοι” μέσα στην αγωνία για την υγεία του παιδιού μας, ευέλικτοι και προσαρμόσιμοι στην δυσκολία της κατάστασης. Η υπομονή και η αυτοσυγκράτηση είναι στοιχεία που σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζονται, είναι αναγκαία! Επιβάλλεται όμως και κάτι ακόμη: να είμαστε ευγενικοί, ακόμη κι αν νιώθουμε πως τα πάντα γύρω μας καταρρέουν. Οι άνθρωποι που βρίσκονται απέναντι μας, είναι ο “λόγος” που βρισκόμαστε εκεί. Ζητάμε την βοήθεια τους και αναζητούμε την προτεραιότητα του δικού μας περιστατικού, όταν οι άνθρωποι αυτοί, “παλεύουν” να βρίσκονται την ίδια στιγμή σε πολλά σημεία και ν’ αποφασίζουν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, για το καλό του δικού μας παιδιού, ή εκείνου που μέχρι πριν από πέντε μόλις λεπτά, μοιραζόμασταν στην αναμονή, τις ίδιες αγωνίες.

    Θα βρίζατε περιμένοντας την σειρά σας στον ιδιώτη γιατρό σας…;

    Έχετε αναρωτηθεί το γιατί, όταν βρισκόμαστε στην “ουρά” ενός νοσοκομείου, δεν έχουμε την ίδια “υπομονή” ως προς την αναμονή, σε σχέση με τις φορές που περιμένουμε για παράδειγμα στην “σειρά” ενός ιδιωτικού ιατρείου…; Αλήθεια με την ίδια ευκολία που ανεβαίνει το… αίμα στο κεφάλι μας και αρχίζουμε την κριτική και τις “απειλές” σ’ ένα νοσοκομείο, λειτουργούμε έτσι και στο γραφείο του γιατρού μας, περιμένοντας να μας εξετάσει…; Τροφή για σκέψη ο προβληματισμός αλλά και… ρητορικό το ερώτημα.

    Δεν έχω διάθεση να φτιάξω την “αγιογραφία” του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων, ούτε του προσωπικού του. Σε καμία περίπτωση ο στόχος του άρθρου που διαβάζετε, δεν είναι να λειτουργήσει ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για όλα τα στραβά, τα επικίνδυνα ή και τα πολύ επικίνδυνα τα οποία ενδεχομένως συνέβαιναν, συμβαίνουν και πιθανότατα θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν όχι μόνο στο Γ.Ν.Χ. αλλά σε όλο το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Όπως έγραψα όμως στην αρχή, την αλήθεια ΠΡΕΠΕΙ να την λέμε – αρκεί να την πιστεύουμε – ακόμη κι όταν το πρόσημο της αιτίας, είναι θετικό. Κάπου στις 3 τα ξημερώματα ρώτησα τη μια από τις τρεις [νομίζω] γιατρούς που συνάντησα εκείνη τη νύχτα, πόσα περιστατικά διαχειρίζονται κανονικά στην βάρδια τους (χωρίς να έχω συστηθεί με την επαγγελματική μου ιδιότητα). Η απάντηση ήταν “πολλά, πάρα πολλά”. Αναφέρω το λόγο που το ρωτώ “αποκαλύπτοντας” παράλληλα την ιδιότητα μου αλλά και την πρόθεση μου να γράψω κάτι “καλό”: να γράψετε μόνο πως θέλουμε προσωπικό, για να μπορούμε να κάνουμε καλύτερα την δουλειά μας”, ήταν η απάντηση της γιατρού, η οποία ούσα και αυτή αρκετά άρρωστη – ίσα που έβγαινε η φωνή της – ήταν εκεί για να βγει η βάρδια και να καλυφθούν οι ανάγκες της κλινικής, άρα και του δικού μου παιδιού, που χρειάστηκε την βοήθεια της.

    Ζητάμε την βοήθεια τους και αναζητούμε την προτεραιότητα του δικού μας περιστατικού, όταν οι άνθρωποι αυτοί, “παλεύουν” να βρίσκονται την ίδια στιγμή σε πολλά σημεία και ν’ αποφασίζουν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, για το καλό του δικού μας παιδιού, ή εκείνου που μέχρι πριν από πέντε μόλις λεπτά, μοιραζόμασταν στην αναμονή, τις ίδιες αγωνίες.

    Πριν βρίσετε, πριν λειτουργήσετε ως γιατροί χωρίς σπουδές και πτυχίο, πριν καταγγείλετε και κυρίως πριν απειλήσετε τους ανθρώπους αυτούς που δίνουν καθημερινά δύσκολες “μάχες”, επιχειρήστε να έρθετε για λίγο στην δική τους θέση… Όχι να βάλετε απλώς την λευκή ποδιά, γιατί αν τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, μια ρόμπα σίγουρα δεν μπορεί να κάνει κανέναν μας γιατρό. Να έρθετε – να έρθουμε αν θέλετε –  μόνο στην δική τους θέση και να προσπαθήσουμε να κάνουμε την δύσκολη αυτή δουλειά, μέσα στις συνθήκες πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, επιτελούν το έργο τους και ασκούν το λειτούργημα τους.

     

    Δείτε ΕΔΩ περισσότερα από το Kriti360.gr 

    googlenews Kriti360

    Ακολουθήστε το kriti360.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ