Δια Κρητικά | Στήθηκαν “δικαστήρια” και “ξηλώθηκε” η ΕΛ.ΑΣ., μπροστά από το φέρετρο του Παναγιώτη…

Για μια ακόμη φορά, τα όσα συμβαίνουν στους δρόμους της Κρήτης, συγκλονίζουν το πανελλήνιο και γίνονται “αντικείμενο” ενός ευρύτερου προβληματισμού και μιας συζήτησης που ανοίγει και κλείνει, πάνω από ένα ακόμη φέρετρο.

Τα όσα συνέβησαν το περασμένο Σάββατο τα ξημερώματα, ήταν ομολογουμένως σκληρά, πέραν από κάθε λογική. Έφθαναν λίγα μόλις δευτερόλεπτα της ώρας, για να κλείσουν σπίτια. Μια μάνα που δεν θα ξανασφίξει ποτέ στην αγκαλιά της το σπλάχνο της. Μια άλλη που έγινε “η μάνα του φονιά” και δυο οικογένειες που άλλαξε μια για πάντα η ζωή τους, χωρίς να μπορεί να μπει σε “ζυγαριά” το κακό που τους βρήκε. Γιατί ο πόνος εκείνης της μάνας που θάβει το κοπέλι της δε μετριέται, δε συγκρίνεται και δεν ξεπερνιέται ΠΟΤΕ.

Για πρώτη φορά, στα χρόνια που μπορώ να θυμηθώ, ένας πρωθυπουργός, δίνει εντολή για “ξήλωμα” μιας Αστυνομικής Διεύθυνσης, πολύ περισσότερο δε, όταν αυτή, δεν είναι μια οποιαδήποτε ανά την Ελλάδα, αλλά εκείνη της ιδιαίτερης του πατρίδας. Το στοιχείο αυτό από μόνο του “δείχνει” και ίσως να σημαίνει πολλά, αν η εντυπωσιακή αυτή κίνηση από πλευράς του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει και αντίστοιχα εντυπωσιακή συνέχεια. Αν αυτό συμβεί, τότε ίσως και κάτι να  μπορεί ν’ αλλάξει, σε καμία περίπτωση όμως δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά, πως θα το δούμε να συμβαίνει. Κρατώ πάντως την πρωτοβουλία, παρά το γεγονός ότι σε αυτή την περίπτωση δείχνει να ισχύει το “δίπλα στα ξερά, καίγονται και τα χλωρά”, και ο νοών νοείτω…

Για ν’ αλλάξει κάτι, οι πρώτοι που πρέπει ν’ αλλάξουν, είμαστε ΕΜΕΙΣ.

Πάμε παρακάτω… Η όλη συζήτηση που γίνεται, τα “δικαστήρια” που στήνονται πίσω από τα πληκτρολόγια και οι ετυμηγορίες που βγαίνουν, ο Παναγιώτης θα είναι “ζεστός” ακόμη στη γη και θα κοπάσουν γιατί πολύ απλά, έτσι συμβαίνει ΠΑΝΤΑ. Η κοινωνία μετά από ένα σφοδρό θανατηφόρο, μουδιάζει, στη συνέχεια εκρήγνυται, αναθεματίζει, καταδικάζει – χωρίς δίκη – και μετά, απλά πηγαίνει παρακάτω, μέχρι την επόμενη φορά, που κάτι αντίστοιχο, θα την συγκλονίσει.

Εδώ και πάρα πολύ καιρό όμως, δεν σκέφτεται να κάτσει στο ειδικό καθισματάκι του στο αυτοκίνητο, χωρίς να φορέσει πρώτα τη ζώνη ασφαλείας, ενώ μόλις νιώσει πως ο “υπογράφων” πατήσει λίγο παραπάνω το γκάζι, ο ίδιος τον επαναφέρει στην “οδηγική τάξη” λέγοντας του: “Μπαμπά μην τρέχεις”.

Το τι πρέπει να γίνει,  το έχουμε πει – καταγράψει κατ’ επανάληψη και δεν αποτελεί μυστικό! Για ν’ αλλάξει κάτι, οι πρώτοι που πρέπει ν’ αλλάξουν, είμαστε ΕΜΕΙΣ. Η πολιτεία, το επίσημο κράτος, ΝΑΙ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ. Η πολιτεία, το επίσημο κράτος, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΕΙ αλλά και να ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ αυτά που νομοθετεί. Η πολιτεία, το κράτος, ΠΡΕΠΕΙ να κατασκευάσει ΑΣΦΑΛΗ ΟΔΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ. Η πολιτεία, το κράτος ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να βάλει στα σχολεία την ΟΔΗΓΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Όλα αυτά μαζί, όσο κι αν κάποια στιγμή τα πετύχουμε, ΑΝ εμείς οι ίδιοι δεν αρχίσουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας αλλιώς, ΤΙΠΟΤΑ δεν θ’ αλλάξει.

Ο 45χρονος την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις αράδες, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα έχει διαταχθεί – και δικαίως – η προφυλάκισή του. Επειδή όμως κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα βγει από την φυλακή, θα πρέπει όταν αυτό συμβεί ο άνθρωπος αυτός, να έχει αντιληφθεί τον πόνο που έχει προκαλέσει αλλά και να έχει κατορθώσει – με την καθοδήγηση εκείνων που πρέπει – ν’ αντιμετωπίσει τους δικούς του προσωπικούς δαίμονες, που τον έκαναν φονιά. Δεν ψάχνω να βρω κανένα “συγχωροχάρτι” γι’ αυτόν. Ένας άνθρωπος που έχει γίνει αγρίμι (ίσως κι έτσι να γεννήθηκε) είναι, κι αν δεν τον τιθασέψεις, όταν θα ξαναβγεί στους δρόμους, θα είναι και πάλι εξίσου επικίνδυνος, μόλις βρεθεί πίσω από ένα οποιοδήποτε τιμόνι, με ή χωρίς δίπλωμα.

Η όλη συζήτηση που γίνεται, τα “δικαστήρια” που στήνονται πίσω από τα πληκτρολόγια και οι ετυμηγορίες που βγαίνουν, ο Παναγιώτης θα είναι “ζεστός” ακόμη στη γη και θα κοπάσουν γιατί πολύ απλά, έτσι συμβαίνει ΠΑΝΤΑ.

Πραγματικά δεν ξέρω αν θέλω να γράψω κάτι παραπάνω. Ούτως ή άλλως από λόγια και νουθεσίες, έχουμε “πήξει”, μια ακόμη δεν έχει να προσθέσει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ σε ΚΑΝΕΝΑΝ. Αυτό που προσωπικά έχω επιλέξει να κάνω είναι να προσπαθώ ο μικρός μου γιος, να μαθαίνει από πολύ νωρίς, τις βασικές αρχές της ασφαλούς οδήγησης. Σε δυο μήνες από σήμερα, ο Μάριος ΜΟΥ, θα γίνει τεσσάρων ετών. Εδώ και πάρα πολύ καιρό όμως, δεν σκέφτεται να κάτσει στο ειδικό καθισματάκι του στο αυτοκίνητο, χωρίς να φορέσει πρώτα τη ζώνη ασφαλείας. Ακόμη. μόλις νιώσει πως ο “υπογράφων” πατήσει λίγο παραπάνω το γκάζι, ο ίδιος τον επαναφέρει στην “οδηγική τάξη” λέγοντας του: “Μπαμπά μην τρέχεις”. Κι αυτό, αισθάνομαι πως ίσως είναι μια καλή αρχή…