Για τα Τέμπη, ο πρώτος που φταίει, είμαι ΕΓΩ…

Η Ελλάδα βιώνει μια άνευ προηγουμένου συμφορά, που “έκλεισε” μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δεκάδες σπίτια, βύθισε στο πένθος πολλές οικογένειες αλλά και μια ολόκληρη χώρα, η οποία τώρα, κατόπιν εορτής, αναζητά ευθύνες και εξιλαστήρια θύματα. Όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα, ή σχεδόν πάντα, τις τελευταίες δεκαετίες…

Γράφει ο Θανάσης Παινεσάκης…

Η Ελλάδα, βρίσκεται ξανά στην… σκιά του δικού της κακού εαυτού. Η χώρα μας, έρχεται και πάλι αντιμέτωπη, με τους δαίμονες που η ίδια εξέθρεψε και που για μια ακόμη φορά, πληρώνει – δυστυχώς με “φόρο αίματος” – το τίμημα, των δικών της επιλογών. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, δημιουργήσαμε τα Τέμπη, είτε μας αρέσει είτε ΟΧΙ. Το μέγεθος της προσωπικής ευθύνης του καθένα μας αλλάζει, δυστυχώς όμως, δεν αλλάζει τίποτα άλλο, από τα όσα συνέβησαν τα ξημερώματα της περασμένης “μαύρης” Τετάρτης, που έβαψαν με “μαύρο” ολόκληρη την Ελλάδα.

Η δική μου προσωπική ευθύνη…

Ο πρώτος που θα αναγνωρίσω το μερίδιο που μου αναλογεί, είμαι εγώ ο ίδιος. Ως δημοσιογράφος, μπορεί να βρίσκομαι μακριά από τον τόπο που συνέβη η τραγωδία, να μην γνώριζα -ΤΙΠΟΤΑ – μέχρι πρόσφατα για τα τεράστια κενά που υπήρχαν διαχρονικά στις σιδηροδρομικές μεταφορές της χώρας μας, φέρω όμως ευθύνη. ΦΤΑΙΩ  για την ποιότητα της ενημέρωσης που έχουμε στην Ελλάδα, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίον λειτουργού[με]ν οι δημοσιογράφοι και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Το μέγεθος της προσωπικής ευθύνης του καθένα μας αλλάζει, δυστυχώς όμως, δεν αλλάζει τίποτα άλλο, από τα όσα συνέβησαν τα ξημερώματα της περασμένης “μαύρης” Τετάρτης, που έβαψαν με “μαύρο” ολόκληρη την Ελλάδα.

Φταίω διότι μέχρι και την περασμένη εβδομάδα, ως σύστημα ενημέρωσης, ενώ είχαμε αφιερώσει χιλιάδες ώρες για άλλα ζητήματα, από το Ντάνο και το Survivor μέχρι τον Πολάκη  και από τις εκδρομές του Πρωθυπουργού μέχρι το τι συμβαίνει στην Ουκρανία, δεν είχαμε όμως ασχοληθεί ΚΑΘΟΛΟΥ, με το καρτέρι θανάτου που είχε στηθεί – με ευθύνη των αρμόδιων πολιτικών και των υπηρεσιών του Ελληνικού κράτους – ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ στους σιδηρόδρομους της χώρας μας.

Φταίω διότι ως Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, για μια ακόμη φορά, κατόπιν εορτής – επαναλαμβάνω – φθάνουμε την έρευνα που οφείλαμε να έχουμε κάνει εδώ και πολλά χρόνια, στο σημείο που πρέπει, προκειμένου να αποκαλυφθούν τα κενά και να γίνουν αυτά που εδώ και πολλά χρόνια δεν έγιναν. Έγινε όμως το τραγικό δυστύχημα και χάθηκαν τόσο ΑΔΙΚΑ τόσες ζωές.

Με μια λέξη: ΦΙΛΟΤΙΜΟ. Μέσα στη μαυρίλα και το πένθος, μέσα στα εγκληματικά λάθη και τις παραλείψεις, κατάφερε κι αυτό το ρημάδι να “ξεπεταχτεί” και να μας θυμίσει, πως όλα τα δάχτυλα του χεριού μας, δεν είναι ίδια…

Το κείμενο αυτό δεν έχει κανέναν άλλο λόγο ύπαρξης, πέραν της έκφρασης της προσωπικής μου οργής, για όλα αυτά που συμβαίνουν. Για μια ακόμη φορά στο ίδιο έργο θεατές, και παντογνώστες του “και πέντε”, ποτέ έστω του “παρά πέντε”. Αυτή είναι η μια πλευρά της Ελλάδας, αυτή που επιβάλλεται ν’ αλλάξει, γιατί διαφορετικά, κάπου παρακάτω μας περιμένουν πολλά “Τέμπη”. Την άλλη της όψη, την κρατώ καλά φυλαγμένη μέσα μου, γιατί αποτελεί και αυτή, που ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Με μια λέξη: ΦΙΛΟΤΙΜΟ. Μέσα στη μαυρίλα και το πένθος, μέσα στα εγκληματικά λάθη και τις παραλείψεις, κατάφερε κι αυτό το ρημάδι να “ξεπεταχτεί” και να μας θυμίσει, πως όλα τα δάχτυλα του χεριού μας, δεν είναι ίδια…

Κεντρική Φωτογραφία EUROKINISSI