Το διάλειμμα στο 3ο ειδικό δημοτικό σχολείο Χανίων, αλλιώς σχολείο αυτιστικών, είναι παγωμένο. Παγωμένο από μηχανισμούς αδράνειας και μαθηματικών πράξεων που κανείς δεν ολοκληρώνει. Χαμηλός αριθμός μαθητών, χαμηλά κονδύλια. Ο αυτισμός έχει ένα χαρακτηριστικό, το αμετακίνητο. Αμετακίνητα παιδιά, σε μία αυλή σχολείου που στερείται κάθε κινήτρου για κίνηση. Μία αυλή, συστεγάζει 4 ειδικά σχολεία, μία αυλή χωρίς παιχνίδια.
Ένα παιδί θα μπορούσε να ταλαντεύεται σε μία κούνια, ένας εκπαιδευτικός θα μπορούσε να το κουνά και ένα άλλο παιδί θα μπορούσε να περιμένει τη σειρά του. Κι όμως, ένα παιδί ταλαντεύεται στερεοτυπικά, μόνο του, αποκλεισμένο από την επαφή με τον άλλο και τα αντικείμενα γύρω του. Ένα παιδί θα μπορούσε να κυλά σε μία τσουλήθρα νιώθοντας την επαφή με την κοιλότητα που το εμπεριέχει. Κι όμως, ένα παιδί κυλά στην αδράνεια. Ένα παιδί θα μπορούσε να σκαρφαλώνει σε ένα σπιτάκι μαζί με άλλα παιδιά. Κι όμως, ένα παιδί στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε πλησίασμα με τον άλλο.
Δεν είναι απλά η ανάγκη μίας παιδικής χαράς, είναι η συνεχής ανάγκη αναζήτησης θεραπευτικών κινήσεων. Ότι μπορεί να βγάλει ένα παιδί με αυτισμό έξω από το «παγωμένο κάστρο»* του, την μοναξιά και την οδύνη του και να το φέρει σε επαφή με τον άλλον και τα αντικείμενα γύρω του, έχει το βάρος θεραπευτικής διαδικασίας. Ένα διάλειμμα σε ειδικό σχολείο δεν μπορεί να είναι επιτήρηση αποτραβηγμένων παιδιών, οφείλει να έχει κάτι από παιδική χαρά.
Υπογράφει,
ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών
του 3ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Χανίων
