Στο φοιτητικό μου σπίτι, είχα φτιάξει ένα κολάζ στον τοίχο μου που έγραφε “εάν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς”. Χρόνια αργότερα, ούσα μαμά και παιδαγωγός – και διαβάζοντας αυτό το βιβλίο – μπόρεσα να αντιληφθώ πόσο πιο βαθύ ήταν αυτό από ένα επαναστατικό νεανικό quote.
Το σημερινό παραμύθι είναι η διήγηση με την οποία επιλέγει να ξεκινήσει το βιβλίο του “Να σου πω μια ιστορία” (εκδ. Opera ) ο ψυχοθεραπευτής Χόρχε Μπουκάι. Παρόλο που αυτό παγκοσμίως τοποθετείται στην κατηγορία βιβλίων αυτογνωσίας κι αυτοβελτίωσης, περιλαμβάνει ιστορίες που σίγουρα μπορούν να χαρακτηριστούν λογοτεχνικές.
Γράφει και επιμελείται η ΄Έφη Μαλτέζου
Εκεί λοιπόν που περιγράφονται οι συνεδρίες του νεαρού Ντέμιαν, ο οποίοςς ψάχνει να βρει τις δικές του προσωπικές απαντήσεις, με τον ψυχαναλυτή του Χόβντρο, ξεπηδά ένας ελέφαντας…
Ένα μικρό παιδί αναρωτιέται γιατί ένας ελέφαντας του τσίρκου δε χρησιμοποιεί τη δύναμη του για να δραπετεύσει, τη στιγμή μάλιστα που είναι δεμένος σε ένα … ξυλαράκι.
Σε μια αναδρομή όμως στο παρελθόν, διαπιστώνεται ότι όταν αυτό το πλάσμα ήταν μικρό, ως ελεφαντάκι, λόγω μεγέθους δε μπορούσε, να ξεφύγει – αν και προσπαθούσε με περίσσιο πείσμα και θάρρος. Μεγαλώνοντας έχασε και τα δύο, συμβιβάστηκε με την αποτυχία και δυστυχεί, έχοντας αποδεχτεί τη μοίρα του.
Ακούστε το σημερινό παραμύθι εδώ:
Ο αριστοτεχνικός Μπουκάι δίνει ένα μεγαλειώδες μάθημα ζωής με έναν τόσο απλό και ξεκάθαρο τρόπο:
Θα αποτύχεις κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ίσως και περισσότερες από μια φορά. Ωστόσο, η επιτυχία δεν είναι άπιαστη. Αν έχεις στόχο και κοπιάσεις, θα πετύχεις. Κι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι.
Συνάμα, σε μένα θύμισε ότι οφείλουμε να ακούμε βαθιά τα παιδιά, δημιουργώντας συνθήκες που θα τα γεμίζουν με αυτοεκτίμηση κι εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Ενώ ταυτόχρονα, εμείς οι μεγάλοι, απαιτείται να σπάμε τις όποιες ψυχο-κοινωνικές μας αλυσίδες και να ζούμε δυναμικά κι αυτόνομα – και για τα ματάκια που μας κοιτούν όταν εμείς δεν το βλέπουμε.
Εκτός από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση και τη φυσική περιέργεια του παιδιού που μπαίνουν σε πρώτο πλάνο, λάτρεψα την μαγική εικονογράφηση από τον διάσημο Αργεντίνο, Γκούστι.
Συν τοις άλλοις, βέβαια να τονίσουμε ότι το βιβλίο γίνεται μια ιδανική ευκαιρία για να επισημάνουμε ότι τα ζώα δε φυλακίζονται. Ακόμα, κι αν η νομοθεσία περιλαμβάνει ορισμένες εξαιρέσεις – δεδομένου ότι πληρούνται όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις – , κανένας ζωολογικός κήπος δεν συγκρίνεται με το φυσικό περιβάλλον κάθε έμβιου όντος.
Το κείμενο υπάρχει παντού, αλλά αξίζει να διαβάσετε το βιβλίο και να το αποκτήσετε από ένα συνοικιακό βιβλιοπωλείο που αξίζει να στηρίξετε.
“Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας” ( εκδ. Opera ) λοιπόν, θεωρείται δικαίως από πολλούς ως ένας ύμνος στη δύναμη της θέλησης. Κι έρχομαι να προσθέσω πως δεν είναι μόνο αντικειμενικός ο χαρακτηρισμός αυτός, μα κι ελπιδοφόρος, αφού φαίνεται να γίνεται ευρύτερα αντιληπτό πόσο σπουδαία είναι η συνεχής προσπάθεια κι η πίστη στα όνειρα μας.
” Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…Με όλη σου την ψυχή”! λέει ο Χόρχε Μπουκάι και τελικά ναι, μπορεί όντως να μην τα καταφέρεις. Ε και; Σίγουρα θα καταφέρεις κάτι άλλο και σίγουρα κάτι θα σε έχει διδάξει η αποτυχία. Και δεν το λες κι ήττα αυτό.
Γιατί όπως είχα διαβάσει κάπου (που κλασικά μου διαφεύγει ) “Γιατί ντροπή δεν είναι να μη φτάσεις τα αστέρια, μα είναι ντροπή να μην έχεις αστέρια να φτάσεις …”
Για όσους λοιπόν μένουν δεμένοι ή για να μη δεθούν ποτέ…
