Ένα χρόνο μακριά μας ο παπα – Ευτύχης.
Αλήθεια, τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα ο χρόνος. Αδάμαστος είναι στο διάβα του. Πέρασε, κιόλας, μια ολόκληρη χρονιά και παραπάνω από τις 24 Αυγούστου 2023 που ο αείμνηστος, πλέον, πατήρ Ευτύχιος Κονταδάκης ο κατά κόσμον πεθερός μου, αλλά στην πραγματικότητα δεύτερος πατέρας μου, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι από την προσωρινότητα στην αιωνιότητα, προς την Θριαμβεύουσα Εκκλησία.
Γράφει ο Μιχαήλ Θεοδωράκης*
Τις τελευταίες ημέρες που κάθισα να γράψω αυτά τα λόγια που τώρα διαβάζετε έζησα πραγματικά συγκλονιστικές στιγμές. Υπάρχει, πάντα μια σχέση απερίγραπτη και μυστική ανάμεσα στις λέξεις και στις σκέψεις. Μια αβάσταχτη θλίψη πλημύριζε την ψυχή μου και δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια μου καθώς ερχόταν πάλι στο μυαλό μου όλα τα συγκινητικά γεγονότα της εξόδου του παπα – Ευτύχη προς την επουράνιο Άνω Ιερουσαλήμ.
Ο ίδιος μας είχε ζητήσει να τον συνοδεύσουμε, για τελευταία φορά όπως είπε, τον Ιούλιο του 2023 σε ένα από τα πιο αγαπημένα του μέρη, στο νησί της Αίγινας, όπου περνούσε συνήθως τα καλοκαίρια του. Παρά το γεγονός ότι όλοι εμείς οι δικοί του άνθρωποι, η οικογένειά του, είχαμε ορισμένες αντιρρήσεις γι’ αυτή του τη μετακίνηση, λόγω της κατάστασης της υγείας του, αυτές κάμφθηκαν από την σθεναρή αποφασιστικότητά του. Έτσι η θέλησή του έγινε απόλυτα σεβαστή, όπως πάντα, απ’ όλους μας. Η χαρά που ένιωσε όταν έφθασε, όντως για τελευταια φορά όπως αποδείχθηκε, στην λατρεμένη του Αίγινα δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Σαν ένα μικρό παιδί που του χαρίζεις το μεγαλύτερο δώρο. Τώρα σκέφτομαι πως ευτυχώς δεν του χαλάσαμε το χατίρι και μπόρεσε να αποχαιρετήσει το αγαπημένο του νησί.
Αφού προετοιμάσθηκε, με νηστεία και προσευχή, στις 15 Αυγούστου 2023, ανήμερα της εορτής της Παναγίας, μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων με συγκίνηση και ευλάβεια για τελευταία φορά.
Στις 24 Αυγούστου 2023, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, το χέρι του Πανάγαθου και Πάνσοφου Θεού «τον τράβηξε» τελικά «προς την ζωή την αθάνατο» ψηλά στά καθαγιασμένα επουράνια.
Ο πατήρ Ευτύχιος Κονταδάκης, γεννήθηκε το 1936 στο χωριό Ροδοβάνι της Επαρχίας Σελίνου στα Χανιά της Κρήτης. Γονείς του ήταν ο ιερέας π. Στυλιανός Κονταδάκης και η πρεσβυτέρα Τριανταφυλλιά Κονταδάκη, το γένος Θεοδωράκη, από το διπλανό χωριό Μάζα, επιφανείς και σεβάσμιοι άνθρωποι της επαρχίας Σελίνου. Ο παπα – Στελιανός ήταν ένας πανάξιος και πολυσέβαστος ιερέας με πολύ ισχυρή προσωπικότητα, αλλά και μεγάλη εκκλησιαστική δραστηριότητα όχι μόνο στο Ροδοβάνι αλλά σχεδόν σε όλο το Ανατολικό Σέλινο. Μάλιστα, πριν χειροτονηθεί ιερέας, επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου, ήταν αξιωματικός της Ελληνικής Χωροφυλακής. Υπηρέτησε ως Διοικητής του 1ου Τμήματος Χωροφυλακής Αθηνών στην οδό Φιλελλήνων 1. Στο νησί της Αίγινας διετέλεσε, επίσης, Διοικητής του ομώνυμου Τμήματος Χωροφυλακής. Η μητέρα του παπα-Ευτύχη η πρεσβυτέρα Τριανταφυλλιά ήταν το γένος Θεοδωράκη, απόγονος της ιστορικής οικογένειας του ήρωα Θοδωρομανώλη. Ήταν μια θαυμάσια γυναίκα της οποίας όλη η ζωή ήταν μια ανιδιοτελής προσφορά όχι μόνο στην οικογένειά της αλλά και στους ανήμπορους συνανθρώπους της. Δυστυχώς χάθηκε πρόωρα σε αυτοκινητικό δυστύχημα, λόγω πτώσης λεωφορείου στο οποίο επέβαινε, στο χωριό Πρασές Κυδωνίας το έτος 1952, ενώ ο παπα – Ευτυχής ήταν μόλις 16 ετών.
Ο παπα – Ευτύχης, αφού τέλειωσε το δημοτικό σχολείο στο Ροδοβάνι, εισήχθη στην επτατάξια Εκκλησιαστική Σχολής Κρήτης, στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος στο Ακρωτήρι Χανίων. Σπούδασε με υποτροφία και αποφοίτησε το έτος 1955. Ακολούθως κατετάγη ως εθελοντής στην Αεροπορία, όπου υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία επί 28 μήνες. Όταν απολύθηκε παντρεύτηκε τον Οκτώβριο του 1959, την μετέπειτα πρεσβυτέρα Μαρίκα Φουντουλάκη του Σπυρίδωνα και της Πολυκαρπίας από γνωστή εξέχουσα ορθόδοξη χριστιανική οικογένεια του χωριού Καμπανός Σελίνου. Ο παπα – Ευτύχης χειροτονήθηκε ιερέας στις 26-05-1960, ημέρα της Αναλήψεως στην ιστορική Κάνδανο της επαρχίας Σελίνου από τον μακαριστό Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου κυρό Ειρηναίο Γαλανάκη. Είναι, κατά σειρά, ο 27ος ιερέας της οικογενείας των Κονταδάκηδων. Ακολούθως ανεχώρησε για την Θεσσαλονίκη όπου ο μακαριστός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρός Παντελεήμων Παπαγεωργίου τον τοποθέτησε εφημέριο στην περιοχή της Σίνδου. Τον Ιούλιο του 1966 μετατέθηκε στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών.
Το εκκλησιαστικό έργο του πατρός Ευτυχίου Κονταδάκη καθ’ όλη τη διάρκεια της ιερατικής του διαδρομής είναι συναρπαστικό και αξιοθαύμαστο. Υπήρξε ακούραστος και τίμιος εργάτης του αμπελώνος του Κυρίου. Στην Σίνδο με συνεχή αγώνα και προσωπική εργασία έξι ετών (1960 – 1966) οικοδόμησε εκ θεμελίων τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Αξιώθηκε, μάλιστα από τον Ύψιστο και θεμελίωσε τον καινούργιο περίλαμπρο ιερό ναό, έχοντας φθάσει σχεδόν στην αποπεράτωσή του, πριν αναχωρήσει με μετάθεση για την Αθήνα. Η πρώτη του ενορία στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών ήταν ο Ιερός Ναός του Προφήτη Ηλία στη Ριζούπολη. Εκεί τοποθετήθηκε τον Ιούλιο του 1966. Στην ενορία αυτή έδωσε μεγάλη μάχη για την οικοδόμηση του σημερινού μεγαλοπρεπούς ναού. Όταν διορίσθηκε εκεί παρέλαβε ένα μικρό εκκλησάκι. Με συνεχείς παρεμβάσεις του, αλλά και με την συχνή παρουσία του σε ολονύχτιες συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αθηναίων έπεισε τον τότε Δήμαρχο Αθηναίων να του παραχωρήσει χώρο μέσα στην κεντρική παρακείμενη πλατεία του Δήμου. Όταν έγινε αυτό άρχισε, αμέσως, την ανέγερση του υπάρχοντος περικαλλούς Ναού του Προφήτη Ηλία Ριζούπολης. Το 1967 τοποθετείται στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων Αθηνών στον ομώνυμο Δήμο, που ήταν και ο τόπος κατοικίας του.
Τον Αύγουστο του 1967, ο παπα – Ευτύχης αποσπάται για ένα εξάμηνο στην παραμεθόριο στην Ιερά Μητρόπολη Φλωρίνης. Πιο συγκεκριμένα τοποθετήθηκε εφημέριος στο χωριό Ψαράδες Πρεσπών όπου είχε έντονη εκκλησιαστική παρουσία. Τη δράση του π. Ευτυχίου, στην ενορία αυτή, την περιέγραψε με επαίνους ο ίδιος ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης στο περιοδικό του «Σάλπιγξ Ορθοδοξίας». Επίσης τα Χριστούγεννα του 1968 αποσπάται και πάλι στα σύνορα στην Ιερά Μητρόπολη Κιλκισίου και πιο συγκεκριμένα στο χωριό Ποντοηράκλεια στους Ευζώνους. Και εκεί εποίμανε τους ενορίτες με αγάπη και εγκαρτέρηση. Παράλληλα, κατά την παραμονή του στην παραμεθόριο στις Ιερές Μητροπόλεις Φλωρίνης και Κιλκισίου επισκέφθηκε όλα τα ακριτικά φυλάκια των Νομών Φλωρίνης και Κιλκίς προσφέροντας δώρα και ψυχαγωγία στους ακρίτες μας. Ακολούθως επιστρέφει στην κανονική του ενορία στους Αγίους Αναργύρους Αθηνών, όπου ανέπτυξε ένα σημαντικότατο ποιμαντικό αλλά και φιλανθρωπικό έργο. Παράλληλα με την ενοριακή του ενασχόληση εξυπηρετούσε και τα γραφεία της Δ’ Περιφέρειας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Ακαδημίας. Ταυτόχρονα η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών τον είχε διορίσει ιεροκήρυκα στον Ιερό Ναό του Αγίου Πολυκάρπου Βοτανικού.
Το έτος 1975 τοποθετείται στην νεοϊδρυθείσα ενορία του Αγίου Νικολάου Ανακάσσης, στους Αγίους Αναργύρους Αθηνών. Τον παρεκάλεσε ο τότε πρωτοσύγκελος της Ιερής Αρχιεπισκοπής Αθηνών να μετακινηθεί στην ενορία αυτή για να την οργανώσει εκ του μηδενός. Και εκεί ένας καινούργιος, δύσκολος, αγώνας τον περίμενε.
Στην νέα ενορία άρχισε κτίζοντας, με τσιμεντόλιθους, ένα υποτιθέμενο Ιερό Ναό. Παράλληλα ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια για την εξεύρεση οικοπέδου για την ανέγερση καινούργιας εκκλησίας εκ θεμελίων. Παρεκάλεσε, προσωπικά, γνωστή οικογένεια οικοπεδούχων της περιοχής, η οποία ανταποκρίθηκε και δώρισε οικόπεδο για την ανέγερση του νέου Ιερού Ναού. Αμέσως διόρισε ερανική επιτροπή για την συγκέντρωση χρημάτων προκειμένου να ξεκινήσει το έργο. Ο αγώνας τους παπα –Ευτύχη ήταν πολύ μεγάλος και κοπιαστικός. Αλλά ήταν προς δόξαν Θεού!!! Μέρα – νύχτα βρισκόταν στους δρόμους με ένα μπλοκ του εράνου για την συγκέντρωση χρημάτων. Και ήρθε η πολυπόθητη ημέρα και ετέθη ο θεμέλιος λίθος. Σε λίγο καιρό είχε ολοκληρωθεί το υπόγειο όπου και στεγάσθηκε αρχικά η εκκλησία. Παράλληλα συνεχιζόταν και η ανέγερση του εξαίσιου Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου με ταχύτατους ρυθμούς. Όμως ο Πανάγαθος Τριαδικός Θεός τον προόριζε να συνεχίσει το πνευματικό του έργο σε άλλη μάχιμη θέση. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1982 τοποθετείται στον Ιερό Ναό του Ευαγγελιστού Λουκά Πατησίων, τον τελευταίο σταθμό της εκκλησιαστικής του πορείας. Εκεί, πραγματικά, ο παπα – Ευτύχης μεγαλούργησε και το άστρο της ιερατικής του προσωπικότητας έλαμψε και φώτισε με μεγαλοπρέπεια την καινούργια του ενορία.
Ευθύς εξαρχής η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών του ανέθεσε την Προεδρία του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου.
Όμως δεν υπήρχε κτίσμα, φιλανθρωπικό ίδρυμα για να φιλοξενήσει δραστηριότητες παροχής γευμάτων προς απόρους ή και διαμονής ανήμπορων γερόντων ή άλλων αστέγων ατόμων της ενορίας. Κατ’ αρχήν ο παπα – Ευτύχης αγόρασε ένα παλαιό σπίτι δίπλα στον Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά. Έκανε μια επισκευή στο ισόγειο και αμέσως άρχισαν να λειτουργούν συσσίτια για τους απόρους. Μόλις ο κόσμος είδε την προσπάθεια και το έργο του άρχισε να προσφέρει χρήματα, αλλά και γεύματα. Όταν με μεγάλη προσπάθεια, συγκέντρωσε ένα αρκετά σημαντικό ποσό αποφάσισε την ανέγερση της στέγης γερόντων. Έγινε κατεδάφιση του παλαιού οικοδομήματος και θεμελίωση νέου επταόροφου κτηρίου για την στέγαση των ανήμπορων ενοριτών. Έτσι, δημιούργησε το πιο σημαντικό έργο της ιερατικής του προσφοράς την «ΣΤΕΓΗ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ». Αυτό το κτήριο περιελάμβανε υπόγειο, όπου υπήρχαν αποθήκες τροφίμων και επαγγελματικά ψυγεία για την διατήρηση ευπαθών προϊόντων. Στο ισόγειο του κτιρίου εγκαταστάθηκε η κουζίνα και η τραπεζαρία του ιδρύματος.
Στον χώρο αυτό προσφερόταν καθημερινό φαγητό σε περισσότερα από 150 άτομα. Στους υπολοίπους τέσσερις ορόφους ο παπα – Ευτύχης στέγασε άπορους γέροντες στους οποίους, εκτός από διαμονή, παρείχε σίτιση, ιατρική φροντίδα καθώς και κάθε άλλη αναγκαία βιοτική μέριμνα. Στον τελευταίο όροφο έκτισε και ένα παρεκκλήσιο, πλήρως αγιογραφημένο, του Αγίου Ευτυχίου του προστάτου της Επαρχίας Σελίνου Χανίων το όνομα του οποίου και ο ίδιος έφερε. «Πας γαρ οίκος κατασκευάζεται υπό τινός, ο δε τα πάντα κατασκευάσας Θεός» (Αποστ. Παύλου, Εβρ. Γ΄, 4).
Αυτό το επταόροφο φιλανθρωπικό ίδρυμα το έκτισε ο παππά – Ευτύχης εκ θεμελίων με καθημερινές μάχες και μεγάλη αγάπη. «Πας ο αγαπών εκ του Θεού γεγέννηται και γινώσκει τον Θεόν, ο μη αγαπών ούκ εγνω τον Θεον, ότι ο Θεός αγάπη εστίν» (Α’ Ιωάν. 4, 7 – 8).
Παράλληλα το Φιλόπτωχο Ταμείο στο οποίο ήταν Πρόεδρος έδινε κάθε μήνα χρηματικά βοηθήματα, φάρμακα και έκανε πληρωμές ενοικίων και άλλων εξόδων σε αναξιοπαθούντες ενορίτες. Επίσης μοίραζε διατακτικές τα Χριστούγεννα και το Πάσχα σε όλους ανεξαιρέτως που είχαν ανάγκη για να κάνουν μόνοι τους τις γιορτινές αγορές σε διάφορα καταστήματα. Ο παπα – Ευτύχης είχε οργανώσει ένα επιτελείο από 150 κυρίες που τον βοηθούσαν στην επίτευξη αυτής της τεράστιας θεόπνευστης αποστολής. Μάλιστα, κάποια στιγμή, διέθεσε ένα χρηματικό ποσό από τα έσοδα του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου για την αγορά ενός αυτοκινήτου το οποίο ακολούθως δώρησε στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών για την διευκόλυνση του έργου της.
Πάντα πίστευε καί καθημερινά εφάρμοζε ο παπα – Ευτύχης το «Δανείζει Θεώ, ο ελεών πτωχόν» (Παροιμ. 19,17). Η οικοδόμηση και λειτουργία της «ΣΤΕΓΗΣ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ», που απετέλεσε έργο ζωής για τον παπα – Ευτύχη, αλλά και η υλοποίηση του τεράστιου φιλανθρωπικού έργου του, που περιγράψαμε παραπάνω φαίνεται αδύνατη για τα «ανθρωπίνως δυνατά». Δεν πρέπει, όμως να ξεχνάμε ότι το έργο αυτό έγινε με συνεχή επίκληση του Παναγίου Τριαδικού Θεού και ότι «όπου θέλει ο Θεός υποχωρεί η τάξη της φύσης» (Μέγας Αθανάσιος). Εκτός από το φιλανθρωπικό έργο, ο παπα – Ευτύχης είχε και άλλες ποιμαντικές δραστηριότητες στην ενορία του Αγίου Λουκά.
Σημαντικότατο ήταν και το εξομολογητικό του έργο. Είχε χειροθετηθεί πνευματικός εξομολόγος από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρό Σεραφείμ Τίκα. Εξομολογούσε ανελλιπώς και καθοδηγούσε πνευματικά τεράστιο αριθμό πιστών. Σημειωτέον ότι ο παπα – Ευτύχης, είχε διδαχθεί Θεολογία της Ποιμαντικής Μερίμνης από μια κορυφαία μορφή της Ορθοδοξίας τόν π. Φιλόθεο Φάρο. Αυτό το γεγονός τον βοήθησε τόσο στην εξομολογητική του δραστηριότητα όσο και στο υπόλοιπο ποιμαντικό του έργο. Ήξερε να προσεγγίζει αυτούς τους οποίους είχε κληθεί να διακονήσει. Είχε πολλούς νέους πνευματικά παιδιά, που συνεχώς συμβούλευε και καθοδηγούσε.
Όσους είχαν βιοτικές ανάγκες τους ενίσχυε και οικονομικά. Ειδικά με τη νεολαία ασχολήθηκε ιδιαίτερα και την αντιμετώπισε με μεγάλη ευαισθησία. Κάτω από τον κυρίως Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά διάνοιξε και διαμόρφωσε ένα τελείως καινούργιο χώρο στον οποίο κατασκεύασε αίθουσα για τα κατηχητικά σχολεία αλλά και ένα παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων των πολιούχων του τόπου κατοικίας του. Γενικά, προσπαθούσε ο παπα – Ευτύχης να προσελκύσει, αλλά και να κρατήσει τη νεολαία κοντά στην Εκκλησία, διότι γνώριζε πολύ καλά ότι «Νους γαρ αποστάς του Θεού ή κτηνώδης ή δαιμονιώδης γίνεται» (Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς). Οι ιερατικές ακολουθίες που έκανε ο παπα- Ευτύχης ήταν συναρπαστικές γιατί ήταν καλλικέλαδος και με τις γλυκιές ψαλμωδίες του μάγευε το εκκλησίασμα. Επίσης με τα κηρύγματά του καθήλωνε τους ακροατές του, γιατί ήταν πάντοτε σωστά προετοιμασμένος. Οι ομιλίες του ήταν κατανοητές ακόμα και από απλούς ανθρώπους και μετέδιδαν εύκολα τα μηνύματα της ορθόδοξης χριστιανικής αγάπης. «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου» (Ματθ. κβ’, 37). Πρέπει να αναφέρουμε ότι ενώ υπηρετούσε ο παπα – Ευτύχης στην ενορία του Ευαγγελιστού Λουκά Πατησίων απέκτησε, το 1983, το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Επίσης, την ίδια εποχή, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Σεραφείμ Τίκας του απένειμε, στον Καθεδρικό Ναό της Μητροπόλεως Αθηνών, το αξίωμα του Πρωτοπρεσβυτέρου. Στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι διετέλεσε και Προϊστάμενος του Ιερού Ναού του Ευαγγελιστού Λουκά Πατησίων επί διετία (1996 – 1998). Και στον τομέα αυτό επιτέλεσε ένα πολύ σπουδαίο έργο. Ανακαίνισε πλήρως το εσωτερικό του ιερού ναού. Προσέλαβε ειδικό αγιογράφο για να καθαρίσει την υφιστάμενη αγιογραφία η οποία είχε χάσει την ζωηρότητα των χρωμάτων της από το άναμμα των κεριών στο εσωτερικό του ναού. Τοποθέτησε κεντρική θέρμανση εντός του ιερού ναού. Άλλαξε το δάπεδο στο Ιερό του ναοδομήματος. Στον ίδιο χώρο τοποθέτησε ξυλόγλυπτα σκευοφυλάκια και ξυλόγλυπτες ντουλάπες για τα άμφια των ιερέων. Τα συγκεκριμένα έπιπλα κατασκεύασε και σμίλευσε εξέχων ιεροξυλογλύπτης των Αθηνών.
Επίσης αναμόρφωσε τελείως τον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευης(που ανήκει στην ενορία του Αγίου Λουκά )με τα συνυπάρχοντα κτίσματα,διευθετώντας ταυτόχρονα πολεοδομικές εκκρεμοτητες πολλών ετών.
Τα προαναφερθέντα είναι ολίγιστα μόνο από το συνολικό έργο του παπα – Ευτύχη ως προϊσταμένου του ιερού ναού. Επί 12 και πλέον έτη ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιερού Συνδέσμου Κληρικού Ελλάδος – ΙΣΚΕ του σωματείου, που εκπροσωπεί τους κληρικούς της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ταυτόχρονα υπήρξε, επίσης, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ταμείου Ασφάλισης Κληρικών Ελλάδος – ΤΑΚΕ. Και από τις δύο τελευταίες θέσεις έδωσε πολλούς αγώνες τόσο για την μισθολογική αναβάθμιση των εφημερίων όσο και για την πνευματική εξύψωση αυτών. Υπηρέτησε επίσης ως Περιφερειάρχης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (1998 – 2010) έχοντας υπό την εποπτεία του τις ενορίες της Ζ’ Περιφέρειας. Ο πατήρ Ευτύχιος Κονταδάκης αφυπηρέτησε από τον Ιερό Ναό του Ευαγγελιστού Λουκά Πατησίων συνταξιοδοτηθείς το έτος 2017, ολοκληρώνοντας την ενεργό εκκλησιαστική του σταδιοδρομία η οποία διήρκεσε 57 έτη.
Πρέπει να αναφέρουμε ότι ο παπα – Ευτύχης αξιώθηκε από τον Μέγα Ποιμενάρχη Χριστό να δημιουργήσει μια αξιοθαύμαστη ορθόδοξη χριστιανική οικογένεια. Η συζυγία του παπα – Ευτύχη με την πρεσβυτέρα Μαρίκα ήταν ευλογημένη από τον Πανάγιο Τριαδικό Θεό. Η πρεσβυτέρα ήταν και παραμένει ένας σεμνός και χαρισματικός άνθρωπος, γεμάτος ανθρωπιά και καλοσύνη. Η νοικοκυρωσύνη της ήταν ασυναγώνιστη. Το τραπέζι της ήταν στρωμένο καθημερινά όχι μόνο για τα μέλη της οικογένειάς της αλλά και για όποιο επισκέπτη τύχαινε να βρίσκεται στο σπίτι της. Τα φαγητά της αξεπέραστα, τα εργόχειρά της περίτεχνα. Είχε και έχει πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. Συνεχώς έστελνε φαγητό και άλλα δώρα σε συνανθρώπους που ήξερε πως βρίσκονται σε ένδεια. Αλλά και σαν μητέρα ήταν θαυμάσια. Φρόντιζε τη παιδιά της, καθημερινά, με στοργή και τα καθοδηγούσε συνεχώς προς το καλό. Γι’ αυτό και η οικογένεια του παπα –Ευτύχη και της πρεσβυτέρας Μαρίκας απέδωσε πολύτιμους καρπούς, τρία ξεχωριστά θαυμάσια παιδιά.
Το πρώτο τους παιδί είναι η Τριανταφυλλιά, Διευθύντρια Νηπιαγωγός, πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία έχω παντρευτεί εγώ, ο Μιχαήλ Θεοδωράκης, ιατρός παθολόγος και έχουμε αποκτήσει ένα παιδί την Μαρία – Άννα, εκτοετή φοιτήτρια της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το δεύτερο παιδί τους είναι ο Στέλιος, πτυχιούχος Πανεπιστημίου, Διευθυντής Τραπέζης που έχει παντρευτεί την Αικατερίνη Γαλανίδη, ένα θαυμάσιο άνθρωπο, πτυχιούχο Πανεπιστημίου, ανώτερη δημοτική υπάλληλο και έχουν αποκτήσει δύο παιδιά, τον Ευτύχη πτυχιούχο του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών και την Ευαγγελία πτυχιούχο της Σχολής Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου της Θράκης.
Το τρίτο τους παιδί είναι ο Σπύρος, πτυχιούχος Πανεπιστημίου, ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Όπως λέει η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία μας «εκ του καρπού το δέντρον γινώσκεται». (Ματθ. ιβ΄, 33).
Πρέπει να τονίσουμε ότι το σπιτικό του παπα – Ευτύχη και της πρεσβυτέρας Μαρίκας ήταν συνεχώς ανοικτό σε όλους. Ποτέ δεν έκλεισαν την πόρτα σε συνάνθρωπο. Γνωστοί και άγνωστοι, φίλοι και εχθροί, συγγενείς και δικοί ήταν όλοι καλοδεχούμενοι. Προσωπικά πιστεύω ότι η πρεσβυτέρα Μαρίκα συνέβαλλε τα μέγιστα στο να δημιουργήσει ο παπα – Ευτύχης ένα τόσο σημαντικό εκκλησιαστικό και κοινωνικό έργο. Όσα χρόνια έζησαν μαζί ήταν δίπλα του «λαμπάδα αναμμένη». Τον φρόντιζε με αγάπη και στοργή, σαν μικρό παιδί, σε όλη τους την κοινή ζωή. Αξιοθαύμαστη ήταν η φροντίδα και η συμπαράστασή της και στα «δύσκολα», προς το τέλος του βίου του παπα – Ευτύχη. Τον περιποιόταν προσωπικά η ίδια με μοναδική αφοσίωση και χαρά. «Μαρίκα μου σε ευχαριστώ πολύ για όλα» της έλεγε συνεχώς ο αγαπημένος της παπα – Ευτύχης, που πραγματικά την λάτρευε. Και ο παπα – Ευτύχης, όμως, την οικογένειά του την είχε πολύ ψηλά. Εκτός από τα άλλα χαρίσματα που είχε ήταν και ένας τέλειος οικογενειάρχης. Μετά το ιερατικό του καθήκον, η μεγαλύτερη φροντίδα του ήταν η οικογένειά του, η πρεσβυτέρα και τα παιδιά του, για τους οποίους αγωνίστηκε με αυταπάρνηση μέχρι το τέλος της ζωής του.
Πρέπει να σημειώσω στο σημείο αυτό ότι αισθάνομαι, βαθιά μέσα στην ψυχή μου, την ανάγκη να αναφερθώ στις θαυμάσιες προσωπικές σχέσεις που είχα με τον πεθερό μου, τον παπα – Ευτύχη. Την αγάπη του την ένιωθα καθημερινά. Με αγάπησε όπως τα βιολογικά, κατά σάρκα, παιδιά του. Ποτέ δεν με ξεχώρισε από αυτά. Είχαμε άριστη πνευματική επικοινωνία και συζητούσαμε πολλές φορές για διάφορα θέματα. Θυμάμαι, συγκινημένος, τις θαυμάσιες συζητήσεις που είχαμε για εκκλησιαστικά, ποιμαντικά θέματα.
Έχω βάλει βαθιά μέσα στην ψυχή μου τα αποστάγματα αυτών των συζητήσεων, γιατί δείχνουν την πνευματικότητα αλλά και την καλοσύνη του. Μου έλεγε πολλές φορές πως «όταν δεν έχουμε μνήμη Κυρίου μοιάζουμε με ακυβέρνητο πλοίο». Ταυτόχρονα με συμβούλευε «Πρέπει να μνημονεύουμε τον Θεό περισσότερο απ’ όσο αναπνεύουμε». (Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος). Δεν θα ξεχάσω ποτέ άλλες σοφές παραινέσεις του «Το πίπτειν ανθρώπινον, το μετανοείν θεϊκόν». Μια άλλη πνευματική συμβουλή του που θα θυμάμαι παντοτινά είναι «Δεν είσαι ελεύθερος όταν είσαι αναίσχυντος». Αυτά είναι ελάχιστα ψήγματα από τις ανεξάντλητες ποιμαντικές συζητήσεις που είχαμε μαζί. Έχω κρατήσει όλες τις πατρικές συμβουλές του σαν παρακαταθήκες μέσα στην ψυχή μου, σαν θεόσταλτο δώρο, που φωτίζει και κατευθύνει την ορθόδοξη χριστιανική πορεία μου. Πολλές φορές συζητούσαμε για τα χωριά μας, καθώς κατάγομαι από το χωριό Μάζα που είναι ακριβώς δίπλα στο δικό του το Ροδοβάνι, την Επαρχία μας το Σέλινο, τα Χανιά και την Κρήτη γενικότερα. Άλλες μέρες μας «έπιανε το Σελινιώτικο» και τραγουδούσαμε ριζίτικα και μαντινάδες. Είχε μια υπέροχη λεβέντικη φωνή, αηδόνι πραγματικό. Ένας γνήσιος, παραδοσιακός Σελινιώτης. Νιώθω την ανάγκη, να ευχαριστήσω μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής μου τον πεθερό μου, παπα – Ευτύχη Κονταδάκη για όσα καλά μου πρόσφερε. Μόνο ωραίες στιγμές περάσαμε όλα τα χρόνια που ζήσαμε μαζί με βαθειά αγάπη, σεβασμό και αληθινή εκτίμηση ο ένας για τον άλλο.
Ο Θεός και ο πραγματικός μου πατέρας ο μακαριστός παπα – Γιώργης Θεοδωράκης, ψηλά πάνω εκεί στον ουρανό, ξέρουν τα καλά που έκανε καθημερινά, όλα τα χρόνια του κοινού μας βίου όχι μόνο σ’ εμένα αλλά και στην μακαρίτισσα την μητέρα μου, πρεσβυτέρα Μαρία Θεοδωράκη και στον αδελφό μου Αντώνη Θεοδωράκη. Θα τον ευγνωμονούμε παντοτεινά. Ο δημιουργός των «ωραίων ψυχών» ο Πανοικτίρμων και Φιλεύσπλαχνος Θεός ας αναπαύσει την αγία ψυχή του και ας χαρίζει υγεία και μακροζωϊα σε όλη την οικογένειά του. Εγώ προσωπικά θα τον νιώθω, όσο ζω, δεύτερο πατέρα μου. Μου τον έστειλε ο Πανάγιος Τριαδικός Θεός για να αποτελέσει «φάρο» στη ζωή μου μετά την καταλυτική και δυσβάσταχτη απώλεια, σε τόσο νέα ηλικία, του βιολογικού μου πατέρα, παπά – Γιώργη Θεοδωράκη.
Η προσωπικότητα του παπα – Ευτύχη ήταν εμβληματική, πολυσχιδής και πολυδιάστατη. Παραπάνω αναφέρθηκα, ακροθιγώς λόγω έλλειψης χώρου, στο εκκλησιαστικό του έργο πού, πραγματικά είναι ασύλληπτο και μοναδικό!!! Όμως ο παπα – Ευτύχης είχε και απροσμέτρητες «κοινωνικές διαστάσεις». Από πολύ νωρίς στη ζωή του είχε αποκτήσει μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα που του έδινε δυναμισμό. Ο παντελεήμων Χριστός τον είχε ευλογήσει και ο παπα – Ευτύχης έφερε στην επιφάνεια ανεκτίμητους κρυμμένους θησαυρούς δυνατοτήτων και χαρισμάτων που του έδιναν λάμψη και στην κοινωνική του ζωή. Ήταν ακούραστος αγωνιστής, έπαιρνε γρήγορες και σωστές αποφάσεις. Ποτέ δεν ανέβαλλε εργασίες που έπρεπε άμεσα να κάνει. «Το αύριο οδηγεί στο ποτέ» έλεγε πολύ συχνά. Παράλληλα ήταν λεβέντης στη θωριά, ψηλός, πρόσχαρος, ευγενής, όμορφος, έξυπνος, κοινωνικός. Στα Κρητικά γλέντια πάντα πρώτος έσερνε τον χορό. Πρωταγωνιστούσε, επίσης, με την γλυκιά φωνή του στα ριζίτικα τραγούδια και τις μαντινάδες. Ξεχώριζε ανάμεσα στους ανθρώπους και όλοι ήθελαν να τον κάνουν παρέα. Η αντίληψή του περί κοινωνικής προσφοράς ήταν μοναδική. Έβλεπα και στην προσωπική του ζωή μια αυθόρμητη έκρηξη προσφοράς προς τους συνανθρώπους του, παράλληλα με το εκκλησιαστικό έργο που σχετιζόταν με την ιερωσύνη του. Ήταν μια ενέργεια που ερχόταν μέσα από τα βάθη της ψυχής του, αυθόρμητα και απρόσκλητα. Θυμάμαι που μου έλεγε στις συζητήσεις μας «Ξέρεις τι σημαίνει, Μιχάλη, για μένα αδελφός; Κάτι το μοναδικό, το ανεπανάληπτο. Αν μου το ζητήσει ο αδελφός μου και τη ζωή μου θα δώσω γι’ αυτόν». Το έλεγε και το εννοούσε. Το ίδιο ίσχυε και για τα αδέλφια της πρεσβυτέρας Μαρίκας που τα θεωρούσε πραγματικά του αδέλφια. «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις θη την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού» (Ιωαν. 15, 13). Αυτή η, ανιδιοτελής και θυσιαστική πολλές φορές, προσφορά του παπα – Ευτύχη δεν αφορούσε μόνο πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος. Στα πλαίσια αυτής της κοινωνικής του αλληλεγγύης βοήθησε αμέτρητες φορές συγγενείς, φίλους και εχθρούς, γνωστούς και αγνώστους.
Το Ευαγγελικό «Τω αιτούντι σε δίδου» (Ματθ. ε΄, 42) εφάρμοζε και στην ιδιωτική του ζωή καθημερινά ο παπα – Ευτύχης, διότι σαν κληρικός γνώριζε ότι για πολλούς ανθρώπους ισχύει το «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω» (Ιωάν. 5,7). Βοηθούσε ανθρώπους να βρουν δουλειά στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα εργασίας, υπαλλήλους και ιερείς να πάρουν μεταθέσεις, ασθενείς να μπουν σε νοσοκομεία. Ότι και να του ζητούσαν ανταποκρινόταν άμεσα και με ευχαρίστηση. Ειδικά σε θέματα εργασίας είχε μεγάλη ευαισθησία. Του ήταν αδιανόητο να υπάρχει συνάνθρωπός του χωρίς δουλειά. Αγαπούσε τους ανθρώπους και τους βοηθούσε με έργα ο παπα – Ευτύχης και στην ιδιωτική του ζωή σύμφωνα με το λογο του Θεού “Περιπατείτε αξίως του Κυρίου”(Απ. Παύλου Κολ.1,10).
Παρά την μεγάλη του προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο, πολλές φορές συναντούσε και την αχαριστία. Θυμάμαι μια φορά συζητούσαμε για μια τέτοια περίπτωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως μου είπε απ’ εξω, αυτούσιο όπως το γράφω παρακάτω, το εξής χωρίο της Αγίας Γραφής «Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν· ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν ; Οι δε εννέα πού; Ούχ ευρέθησαν υποστρέψαντες δούναι δόξαν των Θεώ ει μη ο αλλογενής ούτος;» (Λουκά ιζ’, 17-18). Μου ανέφερε, δηλαδή, το παράπονο του Χριστού ότι από τους δέκα θεραπευθέντες από Αυτόν λεπρούς μόνο ο ένας επέστρεψε για να ευχαριστήσει τον Κύριο.Μιχάλη, μου είπε ο παπα – Ευτύχης «Φοβερό πάθος η αχαριστία και μεγάλη αρετή η ευγνωμοσύνη».
Ταυτόχρονα μου υπενθύμισε τη ρήση «Η μεγαλύτερη αμαρτία του ανθρώπου είναι η αχαριστία, η αχαριστία, η αχαριστία!» (Άγιος Παϊσιος).
Τότε του υπενθύμισα ότι δεν τον έχω ακούσει, ποτέ, να διαμαρτύρεται για παρόμοιες συμπεριφορές αχαριστίας. Και μου απάντησε «Πραγματικά, Μιχάλη μου και ο Χριστός ακόμα δυσανασχέτησε για την αχαριστία όπως σου είπα προηγουμένως, αλλά πάντοτε συγχωρούσε τους ανθρώπους. Ποιός είμαι εγώ που δεν θα δώσω συγχώρηση; Εμένα αυτοί οι άνθρωποι, έστω και αν μου φέρθηκαν με αχαριστία, δεν παύει να είναι πνευματικά μου παιδιά. Κάθε γονέας δεν πρέπει να συγχωρεί τα παιδιά του και να προσεύχεται γι’ αυτά;»
Ένα άλλο μεγάλο χάρισμα που είχε ο παπα – Ευτύχης, ήταν ότι δεν είχε μίσος για κανένα άνθρωπο. Δεν είχε νιώσει ποτέ μέσα στη ψυχή του κακία για συνάνθρωπό του. Αγαπούσε όλο τον κόσμο. Σε ανθρώπους που αποδεδειγμένα του είχαν κάνει κακό όχι μόνο δεν τους ανταπέδιδε το μίσος, αλλά αντιθέτως τους συγχωρούσε και τους συμπεριφερόταν με τον καλύτερο τρόπο. Η καρδιά του παπα – Ευτύχη μόνο είσοδο είχε, έξοδο όχι. Εκεί μέσα χωρούσαν όλοι οι άνθρωποι, χωρίς καμία εξαίρεση. Εφάρμοζε κατά γράμμα το «η αγάπη προς τον Θεό δεν ανέχεται τελείως το μίσος προς τον άνθρωπο» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής). Μου είχε πει πολλές φορές, ο παπα – Ευτύχης, ότι όταν μισείς τους ανθρώπους η προσευχή σου δεν ανεβαίνει προς τον ουρανό, αλλά πέφτει κάτω. Όσο και να τον στεναχωρούσε κάποιος με λόγια ή και έργα δεν του κρατούσε ποτέ κακία. «Πάσα πικρία και θυμός και οργή και κραυγή αρθήτω αφ’ υμών συν πάση κακία» (Απ. Παύλος, Εφεσ. δ΄ 30,31).
Εφάρμοζε, ο παπα – Ευτύχης, συνεχώς στην καθημερινή του ζωή το “γιά να νικήσεις την μνησικακία να προσεύχεσαι για εκείνον που σε λύπησε και θα απαλλαγείς απ’ αυτήν” (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογής). Γενικά, ο παπα – Ευτύχης, είχε ανεξάντλητο «πνευματικό οπλοστάσιο» και ήταν μια ήρεμη δύναμη που διοχέτευε την ενεργητικότητά του στο εκκλησιαστικό και κοινωνικό πεδίο με έργα μεγάλης προσφοράς. Είχε μια αρχοντιά, μια μεγαλοσύνη στην ψυχή του, ήταν ένα πομπός θείας χαράς. Ο παπα – Ευτύχης ήταν «η πόλις, η επάνω όρους κειμένη, ήτις ου δύναται κρυβήναι». Το συνολικό έργο του παπα – Ευτύχη είναι πολύπλευρο και αστείρευτο. Το επιτέλεσε ζητώντας καθημερινά την βοήθεια του Θεού γνωρίζοντας «ότι χωρίς εμού ου δύνασθαι ποιείν ουδέν» (Ιωάν. ιε’, 5). Το πνευματικό του έργο το επιτέλεσε θυσιαστικά και το διέθεσε στην «Αγία μας Εκκλησία» χωρίς να αποβλέπει σε κανένα απολύτως προσωπικό όφελος. Εγώ ελάχιστα παρέθεσα εδώ για το έργο αυτό. Όχι λόγω έλλειψης χώρου μόνο. Αλλά και διότι ο ίδιος ποτέ δεν ανέφερε τίποτα γι’ αυτήν του την προσφορά. Με δυσκολία συνέλεξα τα στοιχεία που έγραψα παραπάνω. Δεν ενδιαφερόταν καθόλου για την προβολή του έργου του. Έλεγε μόνο «Το έργο μου το ξέρει πολύ καλά ο Θεός και μόνο αυτός έχει δικαίωμα να το κρίνει».
Μετά την συνταξιοδότησή του εξακολουθούσε να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα της τελευταίας ενορίας του. Είχε τακτική επικοινωνία με τους ιερείς του Ιερού Ναού του Ευαγγελιστού Λουκά Πατησίων δίνοντας στήριξη και συμβουλές, όταν του εζητείτο.
Eπίσης, είχε τακτική επικοινωνία με τους ενορίτες, τα πνευματικά του παιδιά.
Όταν το επέτρεπε η υγεία του εκκλησιαζόταν στον ναό. Μου έκαναν εντύπωση δύο κορυφαία χριστιανικά γεγονότα που απαρέγκλιτα συνέχιζε να βιώνει ο παπα – Ευτύχης και μετά τη συνταξιοδότησή του μέχρι το τέλος της ζωής του. Κατ’ αρχήν μετείχε του Μυστηρίου της Θείας Μεταλήψεως ανελλιπώς. Νήστευε και κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων τακτικότατα προσερχόμενος «μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης». Προς το τέλος, όταν δεν μπορούσε να εκκλησιασθεί καλούσε τους ιερείς της ενορίας της κατοικίας του και τον κοινωνούσαν στο σπίτι. «Αξίωσόν με ακατακρίτως μετασχείν των αχράντων Σου μυστηρίων, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». (Ευχή Θείας Μεταλήψεως). Το δεύτερο γεγονός που με συγκλόνιζε ήταν οι προσευχές του.
Προσευχόταν νυχθημερόν στον Πανάγιο Θεό «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε» (Απόστ. Παύλου, Α’ Θεσ. 5, 17). Πολλές φορές έμπαινα στο δωμάτιό του να τον επισκεφθώ και τον άκουγα πού προσευχόταν μόνος του. Ο παπα – Ευτύχης γνώριζε ότι «η προσευχή είναι θησαυρός παντοτινός, πλούτος που δεν εξαντλείται» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος). Μου ανέφερε συχνά πως, σε όλη του τη ζωή, ότι και να ζήτησε από τον Θεό με ειλικρινή και θερμή προσευχή του το έστειλε. «Πάντα όσα αν αιτήσητε εν τη προσευχή υμών, πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ιωαν. ιδ΄, 13). Ποτέ δεν ξεχνούσε ο παπα – Ευτύχης ότι «Η προσευχή είναι ήλιος που φωτίζει τα μάτια της ψυχής μας, φως άσβεστο της ψυχής και της διάνοιάς μας» (Άγιος Νεκτάριος).
Καθώς γραφόταν από τον πανυπερτέλειο Θεό ο επίλογος της επίγειας διαδρομής του, ο παπα – Ευτύχης συστηματικά και αθόρυβα προετοίμαζε την «έξοδό του». «Εάν τε ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν του Κυρίου εσμέν». Σαν κληρικός γνώριζε την θνητότητα του ανθρώπου, καθώς και ότι η ζωή και ο θάνατός του ανήκουν στον Πανάγιο Θεό. «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». (Απ. Παύλου, Γαλ. β΄, 20). Και πραγματικά ο Χριστός που ζούσε αιώνια μέσα του, με την έλλαμψη του Θείου Φωτός, οδήγησε τον παπα – Ευτύχη σε χριστιανική εξόδιο άνοδο, προς τα επουράνια.
Εκτός από την αδιάλειπτη συμμετοχή του στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας και τις καθημερινές προσευχές, που έκανε δοξάζοντας τον Κύριο, είχε ετοιμάσει και την «επίγεια τυπικά» της εκδημίας του. Είχε δώσει προφορικές και γραπτές οδηγίες στους δικούς του ανθρώπους, στην οικογένειά του, ποια άμφια θα «ενδυθεί» στην εξόδιο ακολουθία και στην ταφή του. Επίσης ποιοι κληρικοί «θα τον ντύσουν» με την ιερατική αυτή στολή. Ζήτησε να τοποθετηθεί στο ταφικό μνημείο ειδική φωτογραφία του ιεροπρεπής και περίσεμνη. Είχε, επιπλέον, δώσει οδηγία η εξόδιος ακολουθία του να γίνει στην τελευταία ενορία της επίγειας πορείας του στον Ιερό Ναό του Ευαγγελιστού Λουκά Πατησίων. Επίσης, επιθυμία του ήταν να γίνουν στην ίδια εκκλησία, εκτός από τα τρισάγια στον τάφο του, όλα τα μνημόσυνά του, των σαράντα ημερών, τα τρίμηνα, τα εξάμηνα, τα εννιάμηνα καθώς και το ετήσιο. Τέλος, ο παπα – Ευτύχης επιθυμούσε στο σαρανταήμερο και στο ετήσιο μνημόσυνό του να παρατεθούν γεύματα για την ανάπαυση της ψυχής του. Είχε οργανώσει, εν ζωή, όλες τις λεπτομέρειες της εξόδου του. Η ψυχή του ήταν χριστοφόρος. Ο παπα – Ευτύχης όπως «έζησε» εν Χριστώ, έτσι και «έδυσε» εν Χριστώ.
Το τέλος της θεοεκπορευόμενης πορείας του παπα – Ευτύχη ήρθε στις 24/08/2023, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής. Την ημέρα εκείνη ο Πανάγαθος Τρισυπόστατος Θεός τον κάλεσε στον ακύμαντο λιμένα της Βασιλείας των Ουρανών. Το τελευταίο διάστημα, πριν την εκδημία του, μου έλεγε συχνά πως ήθελε να συναντήσει τον Μέγα Αρχιερέα Χριστό, ψηλά στα καθαγιασμένα επουράνια. «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα» ζητούσε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο ο παπα – Ευτύχης. Και τα τέλη του παπα – Ευτύχη ήταν πράγματι χριστιανικά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά, όπως το ζητούσε πάντοτε στην προσευχή του.
Πριν την εκδημία του, στην κατοικία του στην Αίγινα, ήταν συγκεντρωμένη δίπλα του όλη την οικογένειά του, η πρεσβυτέρα, τα παιδιά του, η νύφη του, εγώ ο γαμπρός του και τα εγγόνια του. Δεχόταν τις περιποιήσεις της πρεσβυτέρας Μαρίκας που τον φρόντιζε η ίδια μέχρι την τελευταία στιγμή με αυταπάρνηση και αγάπη. Ήταν πολύ χαρούμενος γιατί ήταν όλη η οικογένειά του μαζί και του έκανε συντροφιά. Σε πλήρη διαύγεια, έδινε συμβουλές σε όλους και μας ζητούσε να είμαστε πάντοτε αγαπημένοι μεταξύ μας. «Αγαπητοί, ει ούτως ο Θεός ηγάπησεν ημάς και ημείς οφείλομεν αλλήλους αγαπάν» (Α’ Ιωαν. δ΄ 11). Μέχρι το τέλος της ζωής του ο παπα – Ευτύχης διατήρησε ζωντανή την ανθρώπινη λεβέντικη, αλλά και την ιερατική βιβλική και επιβλητική παρουσία του. Έτσι στις 24/08/2023, ο παπα-Ευτύχης, ο περήφανος αυτός αετός των Λευκών Ορέων των Χανίων φτερούγισε για τελευταία φορά αποχαιρετώντας τα επίγεια και πέταξε προς την αιωνιότητα.
Από την στιγμή της «εξόδου του» προς την Άνω Ιερουσαλήμ μια αφόρητη βαθειά εσωτερική οδύνη συγκλόνισε την ψυχή μου. Είχα χάσει και τον δεύτερο πατέρα μου. Αλλά και όλη η οικογένεια του παπα – Ευτύχη ήταν απαρηγόρητη. Τον θέλαμε να βρίσκεται ακόμα κοντά μας, δίπλα μας στο πλευρό μας. Τον είχαμε ανάγκη στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Αλλά ο Κύριος τον πήρε από κοντά μας και τον μετέθεσε στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ποιός αλήθεια μπορεί να εξιχνιάσει τον Νουν του Κυρίου ή να αντισταθεί στο θέλημα Αυτού ; Ας έχει δόξαν το Πανάγιον όνομά Του. Αυτές τις δύσκολες ώρες στήριγμά μου ήταν τα σοφά πατερικά λόγια «Ύπνος τοις δικαίοις ο θάνατος. Μάλλον δε προς κρείττονα ζωήν εκδημία» (Μέγας Βασίλειος).
Στην εξόδιο ακολουθία δεν μπόρεσα να σε αποχαιρετήσω ακριβέ μου παπα – Ευτύχη. Η ταπεινότητά μου περίσσευε εκείνη την ώρα, διότι μίλησαν για σένα πολύ σπουδαίοι άνθρωποι. Εκφώνησαν λόγους ο προεξάρχων της ακολουθίας Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ρωγών κ. Φιλόθεος, ως εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου του Β’. Επίσης μίλησαν ο πρωτοσύγκελος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πανοσιολογιότατος αρχιμανδρίτης π. Βαρνάβας Θεοχάρης καθώς και ο νυν προϊστάμενος του Ιερού Ναού Ευαγγελιστού Λουκά Πατησίων, πανοσιολογιότατος αρχιμανδρίτης π. Μάξιμος Ματθαίος. Όλοι αναφέρθηκαν με θαυμάσια λόγια στο ανεκτίμητο πνευματικό έργο, που επιτέλεσες κατά τη διάρκεια του ιερατικού βίου σου. Από την άλλη μεριά, οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου για να σε αποχαιρετήσω λατρευτέ μου παπα – Ευτύχη στην εξόδιο ακολουθία σου. Με οδύνη σε κατεφίλησα, για τελευταία φορά, στο κατευόδιο σου προς την Άνω Ιερουσαλήμ «ότι ουκέτι μέλλουσι το πρόσωπό σου θεωρείν» (Πραξ. 20, 37 – 38). Καθώς άπλωνες από ψηλά το ευλογημένο χέρι σου και μας αποχαιρετούσες στοργικά εγώ ήμουν αποσβολωμένος και ανήμπορος να σου ανταποδώσω με λόγια τον αποχαιρετισμό. Έκλαιγα ασταμάτητα. Δάκρυα μόνο μου περίσσευαν εκείνη την ώρα αγαπημένε δεύτερε πατέρα μου και δάκρυα σου πρόσφερα για στερνό αποχαιρετισμό. Γι’ αυτό και το πρωτόχρονο συναπάντημά σου, όπως το νοιώθω μέσα στην ψυχή μου και το αποτυπώνω σ’ αυτές τις γραμμές, είναι από μέρους μου βαθύτατα ευχαριστηριακό. Μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής μου σε ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες όλα αυτά τα ευλογημένα χρόνια της επίγειας συμπόρευσής μας. Και προπάντων για την αληθινή αγάπη που μου έδειξες, όχι με λόγια αλλά με πράξεις εφαρμόζοντας κατά γράμμα το «Τεκνία μου μη αγαπώμεν λόγω μηδέ τη γλώσση, αλλ’ εν έργω και αληθεία» (Α’ Ιωάν. 3, 18).
Την αγάπη σου αυτή δεν την καταλάβαινα απλώς. Την ένιωθα καθημερινά μέσα στην ψυχή μου.
Είναι βαρύτατο το πένθος της απώλειας του παπα – Ευτύχη. Αλλά ενώ η φοβερή ανάμνηση του θανάτου του γίνεται αφόρητη, με παρηγορεί το γεγονός ότι άφησε πίσω του ένα τεράστιο ποιμαντικό έργο, μια τόσο μεγάλη προσφορά προς το ορθόδοξο χριστεπώνυμο πλήρωμα. Ο παπα – Ευτύχης θεοφιλώς εποίμανε τον λαό του Θεού και υπήρξε προς παντός «Χριστού βίβλος έμψυχος» και «άνθος πολύτιμον» αγιότητος. «Ιλαρόν γάρ δότην αγαπά ο Θεός» (Απ. Παύλου, Β΄ Κορ. θ,7). Ο παπα – Ευτύχης σαν κληρικός «με το έλεος του Θεού είχε γίνει ένας μεσίτης ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο» (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος). Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «Η αγάπη του Θεού ενώνει τον ουρανό με την γη» (Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος), αλλά και ότι «Η αγάπη του Θεού θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Ο παπα – Ευτύχης είχε επιτύχει να είναι πάνω στη γη ένας ορατός φορέας της αοράτου Θείας Αγάπης και αυτό με ανακούφιζε και με λύτρωνε αυτές τις πένθιμες ώρες «πλήρης ων της θεολογίας, πλήρης γέγονεν και της αγάπης». Πατρός Ευτυχίου ιεράτευμα, διακονία Χριστού !!! Άγρυπνος φρουρός της ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως «Συ δε νήφε εν πάσι» (Β’ Τιμόθ. Δ’ 5). Η Θεία Χάρις η «τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» πιστεύω ότι θα με παρηγορεί για την απώλεια του δεύτερου πατέρα μου.
Ανατριχιάζω και κλαίω ασταμάτητα όταν σκέφτομαι ότι την ώρα της εξόδου του παπα – Ευτύχη προς την Νέα Ιερουσαλήμ τον συνόδευαν Άγγελοι, Αρχάγγελοι, αλλά και ο Άγιος Ευτύχιος, που γιόρταζε την ίδια ημέρα και του οποίου το όνομα έφερε. «Ως φοιτητής των ιερών Αποστόλων… της πίστεως βεβαιώσαι τον λόγον Ιερομάρτυς Πάτερ Ευτυχές…» (Απολυτίκιον του Αγίου Ευτυχίου, μαθητού του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου, εορτάζοντος στις 24 Αυγούστου).
Τι μεγάλη τιμή αλήθεια !!! Ο παπα – Ευτύχης διαλάμψας επί γης εις την Στρατευομένην Εκκλησίαν πορεύεται, έμφορτος των ευχών και των δεήσεων του χριστεπωνύμου πληρώματος, προς την Θριαμβευουσα Εκκλησία στις αγκάλες του δομήτορος του «σύμπαντος κόσμου» Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού.
Πάτερ Ευτύχιε, «είσελθε εις την υπερουράνιον αιώνιον δοξαστικήν πανήγυριν, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η Θεόκτιστη Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ψάλλει «Ει και εν τάφω κατήλθες αθάνατε, αλλά του Άδου καθείλες την δύναμιν και ανέστης ως νικητής Χριστέ ο Θεός…» . Η ελπίδα της Αναστάσεως «εν τη ανεσπέρω ημέρα της Αιωνιότητος» είναι η καταφυγή κάθε πιστού ορθόδοξου χριστιανού που αγωνίζεται δια την δόξαν Θεού. Αυτή η αναστάσιμη ζωηφόρος εγρήγορση είναι βάλσαμο στον δυσβάσταχτο πόνο της επίγειας απουσίας του παπα – Ευτύχη. Δοξάζω και ανυμνώ τον ακατάβλητο Πανάγαθο Θεό των οικτιρμών και του ελέους που με αξίωσε να συμπορευτώ με ένα τέτοιο άνθρωπο όπως ο παπα – Ευτύχης. «Μέγας ει Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασιων Σου».
Ο παπα – Ευτύχης υπήρξε ένας καλλίνικος αγωνιστής σε όλες τις μεγάλες μάχες που έδωσε υπέρ Χριστού. Είχε το θεόσταλτο χάρισμα να νοηματοδοτεί τα στείρα λόγια και να τα μετατρέπει σε θεάρεστα έργα. Είμαι σίγουρος ότι ο παπα – Ευτύχης συγκαταριθμείται, πλέον, στους εξέχοντες και θεοπροβλήτους κληρικούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. Η επίγεια παρουσία του παπα – Ευτύχη θα ακτινοβολεί αιώνια σαν φάρος τηλαυγής και ας φωτίζει εμάς του δικούς του ανθρώπους, την οικογένειά του, αλλά και όλους όσους τον γνώρισαν και τον αγάπησαν στον δύσκολο και δύσβατο δρόμο που όλοι πορευόμαστε σ’ αυτή τη ζωή. Αυτό είναι απαραίτητο πολύ περισσότερο σήμερα όπου ο ανερμάτιστος, θεοκτόνος και υπερφίαλος άνθρωπος προχωρεί στο σκοτάδι χωρίς χριστιανική πυξίδα κυριευμένος από την απελπισία του φόβου.
Αιώνια άσβυστη από γενιά σε γενιά θα διατηρήσουμε εμείς οι δικοί του άνθρωποι, η οικογένειά του, την ιερή και συγκλονιστική μνήμη του. Είμαι σίγουρος ότι ο πολυαγαπημένος μας παπα – Ευτύχης θα είναι δυνατός πρεσβευτής μας ενώπιον του «φοβερού βήματος» του λατρευτού μας δικαιοκρίτου και φιλευσπλάχνου Θεανθρώπου Χριστού «δικαιοσύνης ήλιε νοητέ Χριστέ ο Θεός» (Δοξαστικό Εσπερινού Κυριακής Τυφλού).
Ας μεταφέρουμε μέσα μας «φως εκ του ανεσπέρου φωτός» της ευλογημένης από τον Θεό ψυχής του. Η αγνή και ευγενική μορφή του παπα – Ευτύχη θα μείνει για πάντα στα βάθη των ψυχών μας, για να παρακινούμαστε σε μίμηση του φωτεινού βίου του.
Καθώς γράφω αυτά τα τελευταία λόγια, μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, μου έρχεται αυθόρμητα στα χείλη ένας σκοπός που συνέθεσε ο σπουδαίος βιολάτορας της Κρήτης, ο Κώστας Παπαδάκης ή Ναύτης, που τόσο άρεσε στον παπα – Ευτύχη. Είναι ο «Ροδοβανιώτικος συρτός» που είναι αφιερωμένος στο χωριό του.
Και καθώς τον σιγοτραγουδώ, κλαίγοντας, αισθάνομαι μια υπερκόσμια άρρητη ευωδία να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Είναι, θαρρώ, το αιώνιο μεθυστικό άρωμα της αγίας ψυχής του παπα – Ευτύχη, που σε μια συγκλονιστική έκφραση μακαριότητας και ευφορίας μετουσιώνεται σε αναστάσιμο εσπερινό θυμίαμα προς δόξαν του Παναγίου Τριαδικού Θεού.
«Καμάρι του Ροδοβανιού ήσουνα παππά – Ευτύχη
κι όποιος παρέα σ’ έκανε είχε μεγάλη τύχη».
«Όμορφα μόνο αισθήματα είχες μεσ’ στην ψυχή σου
γι’ αυτό παππά – Ευτύχη μου
ζητάμε την ευχή σου».
“Λεβέντης ήσουν αετός απ’ τα Λευκά τα Όρη
γι’ αυτό παπα – Ευτύχη μου σε καμαρώνουμε όλοι”
Ευλογημένο από τον Πανάγιο Θεό ας είναι το χώμα που σε σκεπάζει.
Ευλογημένη η Βασιλεία του μόνου αληθινού
Παντοκράτορος Τρισυποστάτου Θεού εις τους αιώνας των αιώνων.
Με φιλιά γλυκά, μέσα απ’
της ψυχής μου τα τρίσβαθα.
Ο γαμπρός σου,
* Μιχαήλ Θεοδωράκης Ιατρός Παθολόγος Διευθυντής ΕΣΥ
