Η Εύη Πίνη είναι συγγραφέας μουσειακών οδηγών, παραμυθιών και μυθιστορημάτων. Το αφηγηματικό της ταλέντο και η τοποθέτηση της πλοκής σε ιστορικά και πολιτισμικά πλαίσια, της έχουν χαρίσει μια ξεχωριστή συγγραφική ταυτότητα.
Συνέντευξη στην Έφη Μαλτέζου
Πολλά από τα έργα της μάλιστα, έχουν εκδοθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού, όπου και εργάζεται έχοντας αναλάβει την οργάνωση δράσεων, που καθιστούν ανεπανάληπτες τις επισκέψεις μικρών και μεγάλων σε μουσεία κι αρχαιολογικούς χώρους. Τα πιο πρόσφατα βιβλία της είναι ” Ο κόκκινος μανδύας. Συνωμοσίες στην κοιλάδα του Ευρώτα” (εκδ.Πατάκης) και το “Εγώ, Ο Σίκιννος, στη ναυμαχία της Σαλαμίνας” (εκδ.Κέδρος). Αν λοιπόν τα παιδιά σας αγαπούν ή θέλετε να αγαπήσουν την ιστορία, συνδυασμένη με την περιπέτεια, τα βιβλία της Εύης Πίνη αποτελούν την ιδανική επιλογή.
Κ. Πίνη πότε και πώς προέκυψε η πρώτη συγγραφική σας απόπειρα, δεδομένου ότι αυτή δεν είναι η κύρια εργασιακή σας απασχόληση;
Όντως η συγγραφή δεν είναι η κύρια απασχόλησή μου, ωστόσο συνδέεται πολύ στενά με αυτήν και οι πρώτες μου συγγραφικές απόπειρες ξεκίνησαν μέσα από την δουλειά μου. Ως αρχαιολόγος συμμετείχα στα τέλη του ‘90 στο Πρόγραμμα ΜΕΛΙΝΑ, σχεδιάζοντας εκπαιδευτικό υλικό για τον μυκηναϊκό πολιτισμό και το θέατρο στην αρχαιότητα. Σκεπτόμενη ότι μέσα από τους εκπαιδευτικούς φακέλους του ΜΕΛΙΝΑ θα απευθυνόμουν σε παιδιά, θέλησα να δώσω την ιστορική πληροφορία μέσα από την αφήγηση και την ωραία εικονογράφηση, ώστε να περάσει πιο εύκολα στους μικρούς αναγνώστες. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια της συγγραφής η οποία συνεχίζεται αφού εξακολουθώ να γράφω βιβλία και στο πλαίσιο της δουλειάς μου, τα οποία εκδίδονται από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Όλα τα εκθέματα ενός μουσείου έχουν ιστορίες να αφηγηθούν, αλλά προσωπικά με συγκινούν περισσότερο οι ιστορίες των «μικρών πραγμάτων»
Κοινός παρονομαστής όλων των βιβλίων σας είναι η ιστορία – φυσικό επακόλουθο της αγάπης και των σπουδών σας στην αρχαιολογία. Ωστόσο, την προσεγγίζετε και μυθιστορηματικά. Τι πετυχαίνετε με αυτόν τον συνδυασμό;
Λογοτεχνική απόλαυση και ιστορικές γνώσεις, καθώς μέσα από τις σελίδες ενός καλογραμμένου και τεκμηριωμένου ιστορικού μυθιστορήματος αναδύεται ανάγλυφη η κοινωνία και η καθημερινότητα μιας εποχής, προβάλλονται ιστορίες απλών ανθρώπων με τους οποίους ταυτίζεται το αναγνωστικό κοινό και, παρακολουθώντας τη δράση τους, έχει την αίσθηση ότι «ήταν και αυτός εκεί». Έτσι, όλες οι πληροφορίες που θα ήταν βαρετές μέσα από ένα βιβλίο ιστορίας, γίνονται συναρπαστικές αφηγήσεις και τελικά ο αναγνώστης μαθαίνει ιστορία με τρόπο πολύ ευχάριστο.
Στα βιβλία σας – παρόλο που έχετε καταπιαστεί με σπουδαίες ιστορικές στιγμές και περιόδους -, κεντρικά πρόσωπα της πλοκής δεν είναι οι αντίστοιχες ηγετικές φυσιογνωμίες, αλλά διόλου αναμενόμενοι ήρωες. Γιατί γίνεται αυτή η πρωτότυπη επιλογή;
Φαντάζομαι θα αναφέρεστε στο μυθιστόρημα «Εγώ ο Σίκιννος στη ναυμαχία της Σαλαμίνας» όπου επέλεξα να αφηγηθώ την ιστορία όπως την είδε ένας δούλος και όχι κάποιος στρατηγός ή Αθηναίος πολίτης. Η αρχική μου σκέψη ήταν να την αφηγηθεί ο ίδιος ο Θεμιστοκλής, στη δύση της ζωής του. Μελετώντας όμως τα γεγονότα μέσα από τις αρχαίες πηγές «συνάντησα» τον δούλο του Θεμιστοκλή, τον Σίκιννο, και μου φάνηκε περισσότερο ενδιαφέρον να δούμε την ιστορία μέσα από τα δικά του μάτια. Το γιατί είναι πιο ενδιαφέρον, δεν θα ήθελα να το αποκαλύψω, είναι ένα από τα στοιχεία που αναδεικνύονται στο βιβλίο.
Ακολουθεί φωτογραφικό gallery
Υπάρχει κάποιος από αυτούς τους “δευτεραγωνιστές” ήρωες σας ή κάποιο από τα βιβλία σας που ξεχωρίζετε κι αν ναι, ποιος είναι ο λόγος;
Είναι όλοι τους «παιδιά» μου και δεν μπορώ να κάνω εύκολα διακρίσεις. Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω κάποιον από τους ήρωές μου, θα έλεγα τον, επίσης δούλο, τον μάγειρα Χυτρίωνα, τον ήρωα του «Μυστικού του δούλου» που έχει πολλά στοιχεία από τον παππού μου, κυρίως την ικανότητα να αφηγείται ωραίες ιστορίες. Μπορώ να πω επίσης ότι ως βιβλίο ξεχωρίζω ιδιαίτερα τον «Κόκκινο μανδύα» γιατί η συγγραφή του συνδέθηκε με πολύ ενδιαφέροντα διαβάσματα, με καλοκαιρινές διακοπές στη Λακωνία και την Μεσσηνία και πολλές βόλτες στον Ταΰγετο.
Πόσο εύκολο είναι να γράφει παιδικά βιβλία ένας ενήλικος;
Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι είναι πιο εύκολο να γράφει κανείς για παιδιά απ’ ό,τι για μεγάλους, αλλά δεν ισχύει αυτό. Το νεανικό κοινό είναι εξίσου απαιτητικό και μερικές φορές πολύ περισσότερο από το ενήλικο κοινό και οφείλουμε να το σεβόμαστε εξίσου όταν του απευθυνόμαστε.
Πέραν του συγγραφικού σας έργου, δραστηριοποιείστε στο Υπουργείο Πολιτισμού – σχεδιάζοντας κι οργανώνοντας δράσεις σε μουσεία κι αρχαιολογικούς χώρους. Ως ειδικός λοιπόν, πείτε μας, ποιοι είναι οι στόχοι της μουσειακής εκπαίδευσης;
Η μουσειακή εκπαίδευση, σε συνδυασμό με την μουσειολογία, έχουν ως στόχο να ενισχύσουν τον εκπαιδευτικό και κοινωνικό ρόλο του μουσείου. Ιδιαίτερα η μουσειακή εκπαίδευση αποτελεί το όχημα μέσα από το οποίο επιτυγχάνεται η ουσιαστική επικοινωνία του μουσείου με το κοινό του, ακόμα και με το «μη κοινό», δηλαδή τα άτομα που βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και τα οποία αισθάνονται αποκλεισμένα από τις αίθουσες των μουσείων. Εκτός τούτων η μουσειακή εκπαίδευση αποτελεί τη γέφυρα που συνδέει το μουσείο με το σχολείο και μέσω αυτής το μαθητικό κοινό που επισκέπτεται τα μουσεία βιώνει μια ουσιαστική και ευχάριστη εμπειρία ως ενεργός θεατής.
Παρακολουθώντας σας στις περιηγήσεις – ξεναγήσεις σας, διακρίνει κανείς στην προσοχή και στα λόγια σας την ιδιαίτερη σημασία με την οποία καταπιάνεστε με τα μικρά αντικείμενα. Θεωρείτε ότι όλα μας “μιλούν” εξίσου;
Όλα τα εκθέματα ενός μουσείου έχουν ιστορίες να αφηγηθούν, αλλά προσωπικά με συγκινούν περισσότερο οι ιστορίες των «μικρών πραγμάτων». Έτσι, έχω κάνει πρωταγωνιστές των ιστοριών που αφηγούμαι στο μουσείο μια μυκηναϊκή χύτρα, ένα κρατήρα (συμποτικό σκεύος) που βρέθηκε σε 149 κομμάτια σε ένα πηγάδι, μία πήλινη πλαγγόνα (κούκλα), ένα πολύ μικρό δακτυλιόλιθο. Είναι αντικείμενα που πολύ συχνά περνούν απαρατήρητα, αφού το βλέμμα των επισκεπτών το τραβούν τα εντυπωσιακά εκθέματα, τα έργα τέχνης, τα αστραφτερά κοσμήματα. Ωστόσο, ακόμα και αυτά τα μικρά ή ταπεινά εκθέματα μπορεί να έχουν μια εξίσου ενδιαφέρουσα ιστορία.
Όλες οι πληροφορίες που θα ήταν βαρετές μέσα από ένα βιβλίο ιστορίας, γίνονται συναρπαστικές αφηγήσεις και τελικά ο αναγνώστης μαθαίνει ιστορία με τρόπο πολύ ευχάριστο
Η ιστορία και γενικότερα τα μουσεία/οι αρχαιολογικοί χώροι είναι λιγάκι “παρεξηγημένα” και στο άκουσμα μιας επίσκεψης ίσως κάποια παιδιά μένουν αρχικά ασυγκίνητα. Τι περιλαμβάνουν οι δράσεις σας, ώστε να πυροδοτηθεί το ενδιαφέρον τους κατά τη διάρκεια τους, και γιατί όχι, να θελήσουν να το επαναλάβουν;
Όπως ανέφερα προηγουμένως μέσα από τις εκπαιδευτικές δράσεις στοχεύουμε να προσφέρουμε στους επισκέπτες μας μια θετική εμπειρία μέσα στο μουσείο και, εφόσον τα καταφέρουμε, είμαστε σίγουροι ότι θα θελήσει να την επαναλάβει και αργότερα ως ενήλικος. Για το λόγο αυτό ξεκινούμε να δημιουργούμε θετικές εντυπώσεις ήδη από την πρώτη σχολική ηλικία, τα νήπια και τα προνήπια, με εκπαιδευτικές δράσεις – παιχνίδια ανακάλυψης στις οποίες συμμετέχουν με πολύ ενθουσιασμό τα μικρά παιδιά. Για τους μεγαλύτερους επισκέπτες, μαθητές/τριες δημοτικού, έχουμε εκπαιδευτικές δράσεις που συνδυάζουν αφήγηση παραμυθιού και καλλιτεχνικά εργαστήρια, ενώ για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου επιλέγουμε θέματα πιο σοβαρά και κοινωνικά ευαίσθητα, όπως είναι η δουλεία ή οι μέτοικοι, αναζητούμε τα τεκμήριά τους μέσα στο μουσείο και τα συζητούμε σε σχέση και σύγκριση με το σήμερα.
Γράφετε κάτι αυτή την περίοδο; Τι να περιμένουμε;
Πάντα γράφω, κυρίως «ιστορίες του μουσείου», αλλά αυτή τη φορά καταπιάστηκα με κάτι διαφορετικό. Σχεδιάζω ένα διαδραστικό ψηφιακό παιχνίδι με θέμα το αρχαίο θέατρο. Η δράση εξελίσσεται στην Αθήνα γύρω στο 440 π.Χ. και παρακολουθούμε τις προετοιμασίες για τη διοργάνωση των Μεγάλων Διονυσίων και συγκεκριμένα τις πρόβες ενός θιάσου. Στο σενάριο ο ποιητής – συνθέτης της τραγωδίας είναι φανταστικό πρόσωπο και για το λόγο αυτό έπρεπε, εκτός από το σενάριο, να γράψω και μία τραγωδία (!) προσπαθώντας να μιμηθώ, όσο πιο πειστικά μπορούσα το ύφος των τραγικών ποιητών.
Τι ελπίζετε κι εύχεστε για τη νέα χρονιά;
Κατά κύριο λόγο εύχομαι να τελειώσει η πανδημία που μας ταλανίζει τόσο καιρό και να επιστρέψουμε στη ζωή μας υγιείς και πιο σοφοί…
Ευχαριστούμε πολύ την κ. Εύη Πίνη για την παραχώρηση της συνέντευξης, αλλά και για το φωτογραφικό υλικό.
