Γιατί στα Χανιά μας “σπρώχνουν” μακριά από την πίστη μας…;

Η Πίστη, είναι ένα βαθιά προσωπικό ζήτημα του καθ’ ένα και κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν θα έπρεπε να μπαίνει σε “καλούπια” καθοδήγησης.

Η κάθε θρησκεία έχει τις δικές της σταθερές, τις δικές της βασικές αρχές αν προτιμάτε και από εκεί κι έπειτα είναι στην ελεύθερη βούληση του καθ΄ένα, τι από αυτά θα υιοθετήσει, αλλά και τι θ’ απορρίψει. Η πραγματική έννοια της πίστης, σταματά – για εμένα επαναλαμβάνω προσωπικά – εκεί που ξεκινά η υπόδειξη, στο σημείο εκείνο δηλαδή που ο “Χ” θα έρθει να υποδείξει στον “Ψ”, το βέλτιστο τρόπο που προσδιορίζει το βαθμό πίστης.

Άναβα το κεράκι μου και προσκυνούσα αυτό που εγώ έχω ορίσει μέσα μου ως πίστη! Πλέον το κάνω ακόμη πιο βουβά, απομακρύνομαι δυστυχώς από την εκκλησία, όχι επειδή έπαψα πλέον να πιστεύω, αλλά γιατί έπαψαν να με εκφράζουν όλοι εκείνοι που αντί να την υπηρετούν, την καπηλεύονται.

Η πίστη για εμένα προφανώς δεν μπαίνει σε ζυγαριά, κι όποιος επιχειρήσει να τη βάλει σε τέτοια λογική, έχει αποτύχει εκ προοιμίου.

Τι έχει πραγματικά ανάγκη η κάθε θρησκεία…;

Αυτό που χρειάζεται διαχρονικά η κάθε θρησκεία, είναι οι “Φωτεινές προσωπικότητες”, ανθρώπους δηλαδή που θα εμπνεύσουν τους πιστούς και θα τους οδηγήσουν – με τις δικές τους κυρίαρχα πράξεις – στο δρόμο Του Θεού, όποιος κι είναι Αυτός. Και κάπου εκεί βρίσκεται το κρίσιμο σημείο, κάπου εκεί δυστυχώς στις μέρες μας, έχει δείχνει να χάνεται αληθινά, το οποιοδήποτε “μέτρο”. Σε καμία περίπτωση, δεν κινούμαι προσωπικά στη λογική της ισοπέδωσης – γενίκευσης των πάντων. Όλοι οι κανόνες άλλωστε έχουν τις εξαιρέσεις τους, πολύ απλά για να επιβεβαιώνονται και να εξακολουθούν να έχουν λόγο ύπαρξης. Έτσι συμβαίνει και στην περίπτωση της “Εκκλησίας” στις μέρες μας. Δυστυχώς η Ορθόδοξη εκκλησία – σε αυτήν ανήκω και γι’ αυτήν θα γράψω – στερείται πλέον προσωπικοτήτων που μπορούν να εμπνεύσουν τους πιστούς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι “Άγιοι Πατέρες” μας τελείωσαν. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα – επαναλαμβάνω χωρίς διάθεση γενίκευσης – είναι αυτό που βιώνουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα στα Χανιά. Ολοένα και συχνότερα, το ποίμνιο έρχεται αντιμέτωπο με υποθέσεις, που ουδεμία σχέση έχουν με τη “λογική” της εκκλησίας. Περιπτώσεις που κινούνται ξεκάθαρα στην περιοχή της “μπίζνας” αντίθετες εντελώς με τις έννοιες που μάθαμε και μεγαλώσαμε όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από βιβλία της εκκλησίας. Οι απαντήσεις δε που δίδονται γύρω από τις αποκαλύψεις αυτές, από την επίσημη πλευρά της εκκλησίας, επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά – προσωπικά – με απομακρύνουν ακόμη περισσότερο, πολύ περισσότερο…

Η Εκκλησία έχει ανάγκη από “κάθαρση”!

Η εκκλησία ολισθαίνει έχοντας χάσει τον έλεγχο και την πορεία της, με οποιοδήποτε κίνδυνο κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Σε μια εποχή που ο κόσμος – με όλα αυτά τα εξόχως σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που τον απασχολούν – έχει ανάγκη τη μεγάλη ομπρέλα και την αγκαλιά της Εκκλησίας, οι διοικούντες αυτής, έχουν πιάσει τα χαρτιά και τα κιτάπια τους, μιλώντας με όρους της αγοράς, μακριά από τη γλώσσα της αγάπης.

Δυστυχώς η Ορθόδοξη εκκλησία – σε αυτήν ανήκω και γι’ αυτήν θα γράψω – στερείται πλέον προσωπικοτήτων που μπορούν να εμπνεύσουν τους πιστούς. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα – επαναλαμβάνω χωρίς διάθεση γενίκευσης – είναι αυτό που βιώνουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα στα Χανιά

Όλα αυτά τα χρόνια, από επιλογή πήγαινα τις περισσότερες φορές μόνος μου αθόρυβα, άναβα το κεράκι μου και προσκυνούσα αυτό που εγώ έχω ορίσει μέσα μου ως πίστη, όταν το είχα πραγματικά ανάγκη! Πλέον το κάνω ακόμη πιο “βουβά” – ευτυχώς όχι όμως και πιο σπάνια – καθώς όπως περιέγραψα παραπάνω, αισθάνομαι ότι απομακρύνομαι δυστυχώς από την εκκλησία, όχι επειδή έπαψα πλέον να πιστεύω, αλλά γιατί έπαψαν να με εκφράζουν όλοι εκείνοι που αντί να την υπηρετούν, την καπηλεύονται. Και δυστυχώς, είμαι σχεδόν σίγουρος, πως υπάρχει και ακόμη πιο κάτω…