Η κυβέρνηση στα σχοινιά! Ζητούμενο να βγάλει “αντίδραση”

Διανύουμε μια περίοδο, που προσομοιάζει με “κινούμενη άμμο”. Σε ένα διεθνές περιβάλλον, που τα πάντα μεταβάλλονται,   σε μια χρονική περίοδο που η Ευρωπαϊκή Ένωση, επιβάλλεται να επανακαθορίσει – αν μπορεί…; – το ρόλο της, στην Ελλάδα ξαφνικά [;], η “ασφάλεια”  που απολάμβανε η κυβέρνηση, συρρικνούται με ταχύτατους ρυθμούς.

Οι μεγάλες δυνάμεις, κάνουν όσο πιο έντονη την επιθυμία – απαίτηση – τους, ν’ αλλάξουν τα γεωπολιτικά δεδομένα. Από τη μια πλευρά, η Αμερική του Ντόναλτ Τράμπ, κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις της, για απόλυτη κυριαρχία, περιφρονώντας με τον πλέον ευδιάκριτο αλλά και δεικτικό τρόπο, κυρίαρχα το οικοδόμημα που λέγεται Ευρώπη, αλλά και οτιδήποτε “άλλο”, μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον ηγεμονικό σχεδιασμό του νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου, ο οποίος επέστρεψε “ολοκληρωτικά”.

Δεν θα τολμήσω στην παρούσα χρονική στιγμή να κάνω κάποια πρόβλεψη για τις εξελίξεις πέραν τούτης της διαπίστωσης: Στην Α΄ περίοδο διακυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν είχα νιώσει ποτέ πως υπήρχε ενδεχόμενο μη εξάντλησης της τετραετίας. Για τη Β’ – αυτή δηλαδή που διανύουμε – δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά.   

Από την άλλη μια Ρωσία, βρίσκει “κοινό τόπο” μετά από πολύ καιρό, στην “επικοινωνία” της, με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι επειδή το “ταγκό” απαιτεί δυο, ο Βλαδίμηρος είναι μάλλον έτοιμος ν’ αρχίσει να το “χορεύει”. Η “αντίδραση” της Ευρώπης, αποτελεί τη “μεγάλη εικόνα” κι εκεί θα πρέπει να “πέσει” το βάρος της προσοχής και στη χώρα μας, όπου για μια ακόμη φορά όμως, οφείλουμε να παρατηρήσουμε – ίσως και να παραδεχθούμε – πως περί άλλων τυρβάζουμε και θα το βρούμε μπροστά μας.

Είκοσι περίπου μήνες μετά το 41%, η “εικόνα” είναι εντελώς διαφορετική

Το πρόσφατο περίφημο 41% που εξασφάλισε στις αρχές του καλοκαιριού του 2024, η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη, δίδοντας του τότε, τον “ρόλο” του απόλυτου κυρίαρχου του πολιτικού παιχνιδιού στη χώρα, δεν υπάρχει. Είκοσι περίπου μήνες μετά, η “εικόνα” είναι εντελώς διαφορετική, η κυβέρνηση μέρα με την ημέρα, υφίσταται σημαντικές απώλειες, όπως και το προφίλ του ίδιου του πρωθυπουργού, είναι εντελώς διαφορετικό από τότε που κέρδιζε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, έχοντας εκείνη την περίοδο κατορθώσει επικοινωνιακά, να “βουλιάξει” τα Τέμπη (που ως γεγονός ήταν τότε και πολύ πιο πρόσφατο), αντίθετα με σήμερα, που η ίδια ακριβώς υπόθεση, στέκεται – μαζί με την ακρίβεια – οι βασικότερες αιτίες, που η κυβέρνηση, δείχνει να βρίσκεται στα “σχοινιά” με μεγάλο ζητούμενο, δανείζομαι έναν αθλητικό όρο, να βγάλει “αντίδραση”.

Τα ΜΜΕ “στέλνουν” το δικό τους μήνυμα στο Μαξίμου…

Η “όαση σταθερότητας” όπως χαρακτηρίστηκε – μέχρι πολύ πρόσφατα – η Ελλάδα, από κορυφαία ονόματα της κυβερνώσας σήμερα παράταξης,  δείχνει να “αποδυναμώνεται”, ενώ την ίδια ώρα, το μιντιακό σύστημα της χώρας, στέλνει το “δικό” του μήνυμα, καθώς δείχνει να αντιμετωπίζει την κυβέρνηση μ’ ένα τρόπο, σαφέστατα λιγότερο “φιλικό”, σε σχέση με πριν. Αίσθηση δε προκαλεί πως “αυτό”, συμβαίνει πλέον ακόμη και από τα πιο “φιλικά” προς το Μαξίμου Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κι ‘ αυτό σίγουρα είναι μια πληροφορία με πολύ πιο βαθύ νόημα ίσως από αυτό που φαίνεται ως πρώτη “ανάγνωση”.

Η Αμερική του Ντόναλτ Τράμπ, κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις της, για απόλυτη κυριαρχία, περιφρονώντας με τον πλέον ευδιάκριτο αλλά και δεικτικό τρόπο, κυρίαρχα το οικοδόμημα που λέγεται Ευρώπη, αλλά και οτιδήποτε “άλλο”, μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον ηγεμονικό σχεδιασμό του νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου, ο οποίος επέστρεψε “ολοκληρωτικά”

Συμπερασματικά, το πολιτικό περιβάλλον, όπως διαμορφώνεται, σίγουρα δεν είναι το κατάλληλο, με δεδομένη την “ρευστότητα” σε διεθνές επίπεδο, που περιγράψαμε παραπάνω. Αν η κυβέρνηση έχει “αντοχές” για να ανταπεξέλθει σε όλες αυτές τις ανάγκες – προκλήσεις, προσωπικά, διατηρώ έντονες επιφυλάξεις καθώς η Β’ φάση των κινητοποιήσεων για τα Τέμπη που προγραμματίζονται για το τέλος του Φλεβάρη, προσωπικά μου δίνει την αίσθηση, ότι θα σταθεί η αιτία, τα σύννεφα θα “πυκνώσουν”. Δεν θα τολμήσω στην παρούσα χρονική στιγμή να κάνω κάποια πρόβλεψη για τις εξελίξεις πέραν τούτης της διαπίστωσης: Στην Α΄ περίοδο διακυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν είχα νιώσει ποτέ πως υπήρχε ενδεχόμενο μη εξάντλησης της τετραετίας. Για τη Β’ – αυτή δηλαδή που διανύουμε – δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά.