Γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν ακόμη περισσότερα. Για μια ακόμη φορά, με αφορμή ένα ξεκάθαρα ΤΡΑΓΙΚΟ περιστατικό, ως κοινωνία, γίναμε και πάλι δικαστές, δικάσαμε και προφανώς…ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΑΜΕ, χωρίς ΔΙΚΗ.
Αυτό που έγινε στο λιμάνι του Πειραιά την περασμένη εβδομάδα, ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ. Δεν υπάρχει άλλη λέξη που να περιγράφει με ορθό τρόπο, τα δευτερόλεπτα της φρίκης, στον καταπέλτη του Blue Horizon. Ο νεαρός Αντώνης, χάθηκε άδικα, φέρνοντας στο… φως με τη δολοφονία του, το χάσιμο της ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ μιας κοινωνίας που καμώνεται για το ΦΙΛΟΤΙΜΟ της, αλλά και όλα τα ΠΑΡΑΝΟΜΑ που καθημερινά συμβαίνουν στα λιμάνια της χώρας, κατά τον απόπλου ή τον κατάπλου των πλοίων. ΟΛΑ… ΦΑΝΗΚΑΝ, η “βουτιά” του άτυχου Αντώνη στον Πειραιά, πέταξε στα ΜΟΥΤΡΑ της Ελληνικής κοινωνίας, μια πατσαβουριασμένη αξιοπρέπεια. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ πετάχτηκε στη θάλασσα, για ένα εισιτήριο που είχε ή δεν είχε εκδώσει, λες και ήταν αποτσίγαρο.
Το εισιτήριο που στάθηκε η αφορμή για το… τελευταίο ταξίδι του Αντώνη, ας γίνει το δικό μας διαβατήριο, για τη μεγάλη επιστροφή στις ρίζες και τις αξίες μας
Ξεκίνησα αναφέροντας πως γράφτηκαν και ειπώθηκαν πάρα πολλά. Η παρούσα τοποθέτηση, δεν έχει σκοπό να προσθέσει κάτι περισσότερο σε όλα αυτά. Μοναδικός σκοπός της, είναι να βάλει ένα μικρό κόκκο άμμου, στην προσπάθεια που ΟΛΟΙ πρέπει να καταβάλλουμε, για να μην γενικεύονται αυθαίρετα τα ΠΑΝΤΑ. Η δολοφονική πράξη ενός, δυο ή τεσσάρων ανθρώπων, δεν μπορεί να ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ κάποιες χιλιάδες εργαζομένων στον όμιλο που ανήκει το συγκεκριμένο βαπόρι, αν και η επίμαχη ναυτιλιακή εταιρία, προσφέρεται για αρκετή κριτική. Δεν καταδικάζεις όμως μια ολόκληρη οικογένεια, επειδή “γέννησε” έναν φονιά. Δεν είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού μας ίδια, άρα η γενίκευση σύνθετων εννοιών σε τόσο κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα, είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ.
Τον Αντώνη δεν τον έσπρωξαν στη θάλασσα τα σινιάλα της Blue Star, ούτε τα φουγάρα της
Τον Αντώνη δεν τον έσπρωξαν στη θάλασσα τα σινιάλα της Blue Star, ούτε τα φουγάρα της. Μέσα στο ίδιο βαπόρι, δουλεύουν μακριά από τις οικογένειες τους για εβδομάδες ολόκληρες, άνθρωποι, οικογενειάρχες, βιοπαλαιστές, κακομοίρηδες που παλεύουν τέλος του μήνα, να βάλουν ένα μισθό στο σπιτικό τους, για να καλύψουν κάποιες από τις ανάγκες τους. Είναι άνθρωποι που παλεύουν με αρρώστιες που τους σκοτώνουν, άλλα το μπάρκο αυτό – που μπορεί να είναι και το τελευταίο τους – η οικογένεια τους, το ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ. Δεν είναι ΟΛΟΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ. Κι όμως κάποιοι έτσι τους αντιμετωπίζουν, βγάζοντας για μια ακόμη φορά, βιαστικά και αβίαστα συμπεράσματα.
Δεν καταδικάζεις όμως μια ολόκληρη οικογένεια, επειδή “γέννησε” έναν φονιά. Δεν είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού μας ίδια, άρα η γενίκευση σύνθετων εννοιών σε τόσο κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα, είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ
Ο ΦΟΝΟΣ του Αντώνη, δεν πρέπει να αποτελέσει την αφορμή ή την αιτία, για να δείξουμε για μια ακόμη φορά το ΠΡΟΒΛΗΜΑ που καταπίνει την Ελληνική κοινωνία. Η θυσία και ο ΑΔΙΚΟΣ χαμός του, επιβάλλεται να μας αφυπνίσουν γιατί πιάσαμε ΠΑΤΟ αδέρφια. Κάθε μέρα ανακαλύπτουμε το πολύ παρακάτω μας. Ας βρούμε τον τρόπο, να ξαναβγούμε στο ξέφωτο. Το εισιτήριο που στάθηκε η αφορμή για το… τελευταίο ταξίδι του Αντώνη, ας γίνει το δικό μας διαβατήριο, για τη μεγάλη επιστροφή στις ρίζες και τις αξίες μας.
Φωτογραφία από Παραπολιτικά
