Οι ψηφοφόροι του Κινήματος Αλλαγής, ή του ΠΑΣΟΚ αν προτιμάτε, έστειλαν ένα πολύ συγκεκριμένο – κρυστάλλινο μήνυμα, στην εκλογική διαδικασία της Α’ Κυριακής, για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας στο κόμμα: Την ανανέωση, τελεία και παύλα.
Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου, δεν επιδέχεται ούτε δεύτερων ούτε τρίτων ερμηνειών. Ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης, είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής και μεγάλοι ηττημένοι, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος. Οι τρεις άλλοι συνυποψήφιοι, οι κύριοι Γερουλάνος, Καστανίδης και Χρηστίδης, έκαναν έναν καλό αγώνα, διατρανώνοντας το μήνυμα της Δημοκρατίας και της συμμετοχικότητας. Όσο βάρος επωμίζεται πιθανότατα μετά και την ερχόμενη Κυριακή, ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης ο οποίος επιφορτίζεται με το εξαιρετικά δύσκολο έργο του “γυρίσματος της σελίδας” στον ευρύτερο χώρο της “Κεντροαριστεράς” άλλο τόσο είναι και το βάρος που καλούνται ν’ αναλάβουν οι κύριοι Παπανδρέου και Λοβέρδος, “κατανοώντας” πως πλέον ανήκουν κι επίσημα στο παρελθόν – στην ιστορία της παράταξης αλλά και του ευρύτερου πολιτικού συστήματος.
Η μόνη νίκη του Παπανδρέου, είναι η ήττα στην οποία οδήγησε τον Λοβέρδο…
Ο μεν Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να εμπλακεί σε αυτή την περιπέτεια, το έκανε, με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, να μην επικροτεί – κρίνοντας εκ του αποτελέσματος – την προσπάθεια του. Η μόνη “νίκη” του ΓΑΠ, ήταν η ήττα στην οποίαν οδήγησε τον Ανδρέα Λοβέρδο και τίποτα περισσότερο. Ο κ. Λοβέρδος από την άλλη, ενώ είχε πιστέψει πως μπορεί να γίνει ο επόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ναι μεν απενοχοποίησε λέξεις και σύμβολα, αυτό ωστόσο δεν ήταν αρκετό για να τον αφήσει εντός της κούρσας, από την στιγμή που ο μεγαλύτερος “εσωτερικός” αντίπαλος του εδώ και αρκετά χρόνια, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, είχε φροντίσει κυριολεκτικά στο παρά ένα της διαδικασίας, να του… κόψει την φορά.
Ο Ανδρουλάκης πρέπει να φροντίσει τα “θεμέλια” του, να “οπλιστούν” όσο καλύτερα γίνεται, απέναντι στα πολλά “Ρίχτερ” που θ’ ακολουθήσουν τόσο από τους πολιτικούς του αντιπάλους, όσο και κυρίως εκ των έσω
Τα 24ωρα που μεσολαβούν μέχρι τον δεύτερο γύρο, της ερχόμενης Κυριακής, θα γίνουν πολλά στο προσκήνιο αλλά πολύ περισσότερα στο παρασκήνιο. Θα ακουστούν και θα συμβούν τελικά πολλά, αν και η φωνή του λαού, όπως αναφέραμε και στην αρχή του αφηγήματος μας, ήταν απολύτως ξεκάθαρη. Θεωρείται κάτι παραπάνω από δεδομένο, πως οι ηττημένοι, θα διεκδικήσουν τον δικό τους “ρόλο” στην επόμενη ημέρα. Μόνο που ο – όπως όλα δείχνουν – επόμενος πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, κ. Νίκος Ανδρουλάκης, αν θέλει να θέσει τις βάσεις για να πετύχει το εγχείρημα του, θα πρέπει ξεκάθαρα και από την αρχή, ν’ απαλλαγεί από τα “βαρίδια” του παρελθόντος.
Παπανδρέου και Λοβέρδος, “έλαβαν” το αποτέλεσμα των “δικών” τους επιλογών
Στους φίλους του ΠΑΣΟΚ, ίσως οι παραπάνω γραμμές να μην αρέσουν. Ούτως ή άλλως τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Λοβέρδος, αποτελούν μέρος της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους παραγράψει ή να παρακάμψει την προσφορά τους. Θα ήταν μέγιστο λάθος. Από την άλλη, και οι δυο αυτοί πολιτικοί άνδρες, βρέθηκαν στο σημείο που βρίσκονται σήμερα, ακολουθώντας πάντα τις δικές τους επιλογές. Αν θέλουμε φυσικά να είμαστε 100% δίκαιοι, θα πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε ότι στην περίπτωση του κ. Παπανδρέου, η “καυτή” πατάτα που παρέλαβε όταν έγινε πρωθυπουργός, θα έκαιγε – μια κι έξω – και οποιονδήποτε άλλο βρισκόταν εκείνη την περίοδο, στην δική του θέση. Όλα τ’ αλλά, είναι ιστορία.
Όσο βάρος επωμίζεται ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης ο οποίος επιφορτίζεται με το εξαιρετικά δύσκολο έργο του “γυρίσματος της σελίδας” τον ευρύτερο χώρο της “Κεντροαριστεράς” άλλο τόσο είναι και το βάρος που καλούνται ν’ αναλάβουν οι κύριοι Παπανδρέου και Λοβέρδος, “κατανοώντας” πως πλέον ανήκουν κι επίσημα στο παρελθόν – στην ιστορία της παράταξης
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, ο Ανδρουλάκης, καλείται να φέρει εις πέρας ένα τιτάνιο ομολογουμένως έργο. Μόνο που για να κριθεί όσο πιο τίμια – δίκαια για το αποτέλεσμα της προσπάθειας του, τα επόμενα χρόνια, τώρα που η προσπάθεια αυτή επιχειρεί τα πρώτα της αποφασιστικά βήματα, θα πρέπει ο ίδιος να φροντίσει τα θεμέλια της, να “οπλιστούν” όσο καλύτερα γίνεται, απέναντι στα πολλά “Ρίχτερ” που θ’ ακολουθήσουν τόσο από τους πολιτικούς του αντιπάλους, όσο και κυρίως εκ των έσω. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το τελευταίο, είναι πάντα και το πιο επικίνδυνο.
