Μητσοτάκης Vs Σαμαράς | Η “αλα καρτ” πυγμή, αποτελεί δομικό συστατικό της “εξάρτησης” – Ξεκάθαρη η απόφαση της διαγραφής

Ελάχιστοι ήταν αυτοί οι οποίοι το περασμένο Σάββατο, “έπεσαν από τα σύννεφα” στο άκουσμα της είδησης της διαγραφής του πρώην πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά από τη Νέα Δημοκρατία, με απόφαση του νυν πρωθυπουργού και προέδρου του κόμματος, κ. Κυριάκου Βιρβιδάκη.

Οι δυο άνδρες γνωρίζονται πολύ καλά και ουδέποτε, έχοντας μια σχέση “ξεκάθαρη”, δεν προσποιήθηκαν πως ο ένας συμπαθεί τον άλλο. Αναγκάστηκαν εδώ και πολλά χρόνια, να διατηρούν μια σχέση που ακροβατούσε πάνω σε τεντωμένα σχοινιά, με δύσκολες – επικίνδυνες ισορροπίες.  Εδώ και κάμποσο καιρό όμως, τα πράγματα ένας ρεαλιστής παρατηρητής, δεν θα τα έλεγε καν “αντιμετωπίσιμα”.

Ο Μητσοτάκης γνώριζε πως αργά ή γρήγορα, θα ήταν αυτός που θα έπρεπε να βγάλει τα “κάστανα από τη φωτιά” και να ξεκαθαρίσει “μια κι έξω” τα πράγματα, με το μεγαλύτερο πράξη και ουσία, πολιτικό του αντίπαλο. Είναι άλλωστε γνωστό και πολλάκις επιβεβαιωμένο, ότι τα κάστρα είθισται να πέφτουν εκ των έσω.

Οι δυο τους, κυρίως με ευθύνη του Μεσσήνιου πρώην πρωθυπουργού, ήταν “δυο ξένοι” μέσα στο ίδιο κόμμα, με τον Σαμαρά να κλιμακώνει απολύτως συνειδητά και συνειδητοποιημένα μια ξεκάθαρα προσωπική επίθεση στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και στον Υπουργό Εξωτερικών, κ. Γιώργο Γεραπετρίτη. Όσες προσπάθειες κατευνασμού κι αν έγιναν, όσοι “σάστες” κι αν επιχείρησαν να λειτουργήσουν πυροσβεστικά για ν’ αποφευχθεί η κρίση, οι προσπάθειες τους έπεσαν στο κενό, με τη συνέντευξη που επέλεξε να δώσει στο ΒΗΜΑ της Κυριακής ο κ. Σαμαράς, να δρα ουσιαστικά ως “πυροκροτητής” του εκρηχτικού μηχανισμού.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες ή ανώδυνες λύσεις!

Η συνέχεια είναι λίγο ή πολύ γνωστή και το πόνημα που διαβάζετε, δεν έχει να προσθέσει κάτι περισσότερο ή ν’ αφαιρέσει. Ο Μητσοτάκης γνώριζε πως αργά ή γρήγορα, θα ήταν αυτός που θα έπρεπε να βγάλει τα “κάστανα από τη φωτιά” και να ξεκαθαρίσει “μια κι έξω” τα πράγματα, με το μεγαλύτερο πράξη και ουσία, πολιτικό του αντίπαλο. Είναι άλλωστε γνωστό και πολλάκις επιβεβαιωμένο, ότι τα κάστρα είθισται να πέφτουν εκ των έσω. Δεν κλήθηκε να ζυγίσει τα “συν και τα πλην” της επιλογής του “έτσι ξαφνικά” και ν’ ανακοινώσει την ετυμηγορία του, όπως κι έκανε το περασμένο Σάββατο ο κ. Μητσοτάκης.

Ο κ. Μητσοτάκης, έβαλε “απέναντι” του ένα μπλοκ – εντός της ΝΔ – που ουδέποτε το είχε φανατικά μαζί του, ενώ ταυτόχρονα έδειξε σε όλους, εντός, εκτός και επί τα αυτά, ποιος είναι το Αφεντικό. Γιατί κακά τα ψέματα η απόφαση του ήταν κρυστάλλινη και το “βάρος” της, εξ΄ ολοκλήρου βαραίνει πλέον τη δική του πλάτη.

Στο δια ταύτα, προσωπική άποψη του υπογράφοντα είναι πως ο πρωθυπουργός, έπραξε απολύτως ορθά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες ή ανώδυνες λύσεις. Υπάρχει το άσπρο και το μαύρο, ξεκάθαρα. Ο κ. Μητσοτάκης, έβαλε “απέναντι” του ένα μπλοκ – εντός της ΝΔ – που ουδέποτε το είχε φανατικά μαζί του, ενώ ταυτόχρονα έδειξε σε όλους, εντός, εκτός και επί τα αυτά, ποιος είναι το Αφεντικό. Γιατί κακά τα ψέματα η απόφαση του ήταν κρυστάλλινη και το “βάρος” της, εξ΄ ολοκλήρου βαραίνει πλέον τη δική του πλάτη. Έτσι όμως είναι η πολιτική. Ως τέχνη του εφικτού την έχουν χαρακτηρίσει, οι πολιτικές αποφάσεις όμως είναι αποφάσεις και συνήθως λαμβάνονται κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Άλλες φορές βγαίνουν, και άλλες σε βγάζουν από το παιχνίδι.

Δεν χαρακτηρίζει πράξη με “πολιτικό ρίσκο” τη διαγραφή Σαμαρά το περιβάλλον Μητσοτάκη…

Οι περισσότεροι από τον κύκλο του πρωθυπουργού εκτιμούν ότι δεν πρόκειται για μία κίνηση με πολιτικό ρίσκο που μπορεί να επιφέρει αρνητικές συνέπειες, διότι όση ζημιά ήταν να γίνει από δεξιά, έχει ήδη γίνει. Άρα από την “άλλη” πλευρά, ο Μητσοτάκης “μπετονάρει” τους “δικούς” του, ακόμη κι εκείνους που το τελευταίο χρονικό διάστημα, εξέφραζαν διαφωνίες, αναζητούσαν “χαρτοφυλάκιά” και  πρόβαραν υπουργικά κοστούμια. Έστειλε αν θέλετε κι ένα ηχηρό μήνυμα, στον έτερο “πρώην” , πως η ανοχή του στη “διαφορετικότητα” είναι πλέον οριοθετημένη.  Σ’ εκείνους δε που είναι υποστηρικτές της άποψης πως “η πυγμή πρέπει να επιδεικνύεται προς τα έξω”, η απάντηση είναι πως η “αλα καρτ” πυγμή, αποτελεί δομικό συστατικό της “εξάρτησης”. Ο Μητσοτάκης σε μια περίοδο που η “εξωτερική” αντιπολίτευση, αλλάζει και επιστρέφει δυναμικά στο παραδοσιακό δίπολο (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) έλαβε την απόφαση, να ξεκαθαρίσει τα πράγματα με την πιο επικίνδυνη μορφή της, που όπως περιγράφεται παραπάνω, είναι η “εσωτερική”.