Καμπανάκι κινδύνου, για τις δύσκολες καταστάσεις με τις οποίες μπορεί να έρθει αντιμέτωπη από τη μια στιγμή στην άλλη – και η Κρήτη – πρέπει ν’ αποτελέσουν οι εικόνες που είδαμε όλοι το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Ρόδο και στη Λήμνο.
Η φονική κακοκαιρία που έπληξε αρκετές περιοχές – με έντονα φαινόμενα και στο δικό μας νησί – άφησε πίσω της νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές. Δεν ξέρω αν είχαμε να κάνουμε με “ιστορική κακοκαιρία” ή συγκρίνοντας την με τον Ιανό που “ισοπέδωσε” την Θεσσαλία, αν ήταν περισσότερες οι ποσότητες νερού που έριξε η BORA ή όχι. Αυτό που είδα όμως είναι πως για μια ακόμη φορά, βρεθήκαμε ως κράτος, αλλά και ως κοινωνία – σχέση τελικώς άρρηκτα συνδεδεμένη – στο ίδιο έργο θεατές. Εικόνες ΧΑΟΥΣ, καταστροφές, πόλεις και περιοχές ανοχύρωτες και εντελώς εκτεθειμένες, κυρίως λόγω της ανθρώπινης παρέμβασης, απέναντι όχι στη “μανία” της φύσης, αλλά στην προσπάθεια της να επαναφέρει την… τάξη.
Το 2019 η Ωκεανίδα είχε ισοπεδώσει την Κρήτη…
Λίγα μόλις χρόνια πριν, τις εικόνες αυτές, τις είχαμε ζήσει και στην Κρήτη. Θυμόμαστε τις τεράστιες καταστροφές που είχε αφήσει πίσω της η κακοκαιρία “Ωκεανίς” το 2019. Ανθρώπινες ζωές χαμένες, πλημμύρες, σπασμένες γέφυρες και κατεστραμμένες δημόσιες υποδομές, ήταν το αποτέλεσμα της πιο σοβαρής κακοκαιρίας των τελευταίων δεκαετιών στο νησί. Ότι είδαμε δηλαδή στη Ρόδο και τη Λήμνο, τα προηγούμενα 24ωρα. Κοινός παρονομαστής…;
Τι πρέπει να γίνει…; Τίποτα περισσότερο, ούτε όμως και τίποτα λιγότερο, από αυτό που επιβάλλει η λογική. Τήρηση δηλαδή της νομοθεσίας, χωρίς – κυρίως – οικονομικής φύσεως εξαρτήσεις. Η προστασία της χώρας, είναι – κι έτσι πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται – ως η πρώτη και βασική – κυρίαρχη προτεραιότητα.
Εκείνη η “σχέση” που γράψαμε παραπάνω, η πολιτεία δηλαδή που δεν εφαρμόζει τα όσα η νομοθεσία προβλέπει από τη μια και οι τοπικές κοινωνίες που εξυπηρετούν τα προσωπικά μικρά, μεγάλα ή πολύ μεγάλα – κυρίως οικονομικής φύσεως – συμφέροντα, λειτουργώντας σχεδόν πάντα, εις βάρος της “φύσης” με την ευρύτερη έννοια όπως και της ασφάλειας των ανθρώπων και των περιουσιών τους.
Η Θεσσαλία και το πάθημα που δεν έχει γίνει μάθημα!
Προσωπικά δεν είμαι, ούτε και αισθάνομαι καθόλου ασφαλής. Δεν έχω πειστεί σε καμία περίπτωση πως η Κρήτη, μετά την Ωκεανίδα, είναι πιο έτοιμη ν’ αντιμετωπίσει μια αντίστοιχη κακοκαιρία με έντονα φαινόμενα, ούτε – και πολύ περισσότερο – πιο οχυρωμένη, απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις. Το κράτος καλείται να πληρώσει το δυσβάσταχτο κόστος που προκύπτει από τις φυσικές καταστροφές που πλήττουν ολοένα και πιο συχνά τον Ελλαδικό χώρο, χωρίς το πάθημα να γίνεται μάθημα, σε καμία απολύτως περίπτωση. Είναι γνωστό πως το “κόστος” της Θεσσαλίας, έχει γονατίσει την “πραγματική οικονομία” του κράτους, στερεύοντας τα υπουργεία από πόρους, που θα έπεφταν σε άλλες υποχρεώσεις του κράτους. Δεν θέλω να βάλω στο μυαλό μου το τι μπορεί να συμβεί, αν η κλιματική αλλαγή – ή ο βιασμός της φύσης – επιφυλάσσει στη χώρα κι άλλες αντίστοιχες – όχι εκπλήξεις – αλλά δύσκολες καταστάσεις , είτε φέτος είτε τα επόμενα χρόνια.
Δεν θέλω να βάλω στο μυαλό μου το τι μπορεί να συμβεί, αν η κλιματική αλλαγή – ή ο βιασμός της φύσης – επιφυλάσσει στη χώρα κι άλλες αντίστοιχες – όχι εκπλήξεις – αλλά δύσκολες καταστάσεις , είτε φέτος είτε τα επόμενα χρόνια.
Τι πρέπει να γίνει…; Τίποτα περισσότερο, ούτε όμως και τίποτα λιγότερο, από αυτό που επιβάλλει η λογική. Τήρηση δηλαδή της νομοθεσίας, χωρίς – κυρίως – οικονομικής φύσεως εξαρτήσεις. Η προστασία της χώρας, είναι – κι έτσι πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται – ως η πρώτη και βασική – κυρίαρχη προτεραιότητα. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, η κάθε επόμενη κακοκαιρία, θα είναι επικίνδυνη, καταστροφική κι ενδεχομένως φονική. Η ευθύνη σε διαφορετικό επίπεδο για τον καθένα, ανήκει σε όλους μας.
