“Αρχή του παραμυθιού… καλησπέρα της αφεντιάς σας”

Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εξοικειωμένοι με το άκουσμα της αφήγησης παραμυθιών από πολύ μικροί.

Πιθανόν, από τη βρεφική ηλικία, ίσως και από την κοιλιά της μάνας μας ,είχαμε τον γλυκό εκείνο αφηγητή που με τη μαγευτική χροιά της φωνής του και τις πολύτιμες ιστορίες του μας ηρέμησε, μας ευχαρίστησε, μας έδωσε ελπίδα και χαρά, καταλάγιασε τους φόβους και τις ανησυχίες μας. Παραμύθια που μας νανούρισαν, μας “ντάντευσαν”, μας έδωσαν αγάπη, μας χόρτασαν, μας ξεδίψασαν, μας μεγάλωσαν. Άλλωστε το λέει και η λέξη, παραμυθέομαι=παρηγορώ. Επομένως, το παραμύθι κουβαλάει ένα χρέος: να παρηγορήσει ψυχές.

“Υπάρχει τίποτα αληθινότερο από τη αλήθεια; Ναι, το παραμύθι! Αυτό δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια”.

Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας χωρίς τα παραμύθια; Πώς θα ήταν όλα, αν κυριαρχούσε ο ρεαλισμός και η λογική και η καθημερινότητα μας κυλούσε με άψογο πρόγραμμα και μαθηματική ακρίβεια, βάσει των γνωστικών μας ικανοτήτων; Πώς θα αντιδρούσαμε στο απρόσμενο, αν δεν είχαμε μάθει ότι για οποιοδήποτε πρόβλημα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες υπάρχει πάντα κάπου κρυμμένος ο δικός μας “μαγικός βοηθός”;

Πώς θα εξελισσόταν η ζωή μας, αν ως βασιλιάδες – της δικής του ζωής ο καθένας- δε μπορούσαμε να δούμε ότι είμαστε γυμνοί; Πώς θα ήταν όλα, αν στους “χειμώνες” μας,  μάς έλειπε το μικρό κουτάκι με τα σπίρτα ή αν δεν αρκούμασταν στα ρούχα του πιο καλόκαρδου ραφτάκου; Κι αν ακόμη, δεν καταφέρναμε, έστω μια φορά, να συνειδητοποιήσουμε πόση ομορφιά υπάρχει στην απλότητα;

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα έρχεται να απαντήσει ο Καζαντζάκης: “Υπάρχει τίποτα αληθινότερο από τη αλήθεια; Ναι, το παραμύθι! Αυτό δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια”.

Ας είμαστε, λοιπόν,  ευγνώμονες στις γερόντισσες των παραμυθιών και τις σοφές συμβουλές τους, στους ήρωες – ηρωίδες, πρωταγωνιστές/πρωταγωνίστριες που αποτελούν πρότυπο τόσο για τα παιδιά μας, όσο και για εμάς.

“Παραμύθια που μας νανούρισαν, μας “ντάντευσαν”, μας έδωσαν αγάπη, μας χόρτασαν, μας ξεδίψασαν, μας μεγάλωσαν. Άλλωστε το λέει και η λέξη, παραμυθέομαι=παρηγορώ. Επομένως, το παραμύθι κουβαλάει ένα χρέος: να παρηγορήσει ψυχές”

Ας χρησιμοποιήσουμε τις εμπειρίες που αποκτήσαμε μέσω των δοκιμασιών τους και, ας προσδώσουμε ευθύνη στην ανθρωπιά που καλούμαστε να δώσουμε σε καθετί αδύναμο.

Ονομάζομαι Μαργαρίτα Αυγουσιανάκη, γράφω παραμύθια και είμαι εδώ για να κάνουμε παρέα, να πούμε ιστορίες, να δημιουργήσουμε και να μάθουμε όλοι μαζί.

Κι επειδή πολύ συχνά όλο και κάτι ξεχνάω θα βλέπετε πάντα υστερόγραφα στα κείμενα μου.

Υ.γ Μετά από κάθε νύχτα πάντα ακολουθεί το ξημέρωμα, και

Υ.γ 2 Μετά τη λιακάδα ακολουθεί βροχή, μα μες στη βροχή ζει το ουράνιο τόξο. Μου το είπε μια γριά μανταρινιά που ήξερε άπειρα παραμύθια.

* Η Μαργαρίτα Αυγουσιανάκη είναι συγγραφέας παιδικών παραμυθιών