Η αλήθεια είναι ότι, υπάρχουν βραδιές που αφουγκράζομαι πόσα αδιανόητα γεγονότα έχουν συμβεί στη χώρα μας και σε διεθνές επίπεδο τον τελευταίο καιρό..πόσα συμβάντα καλούμαστε να καταπιούμε ως φυσιολογικά και να τα αποδεχτούμε ως μη γενόμενα, ενώ όχι μόνο έγιναν, αλλά ταυτόχρονα σε κάνουν να χάνεις την υπομονή, την ελπίδα σου και την επαφή σου με τη λογική.
Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη
Δύο ενεργοί πόλεμοι με χιλιάδες αμάχους νεκρούς, ματανάστες που χάνουν τη ζωή τους καθημερινά μέσα στη θάλασσα με σκοπό να βρουν ένα καλύτερο μέλλον, δύο τρένα να συγκρούονται μετωπικά με πενήντα επτά ψυχές νεκρές και άλλες τόσες ψυχικά και αιώνια σημαδεμένες από κυριολεκτικά και μεταφορικά τραύματα, έκρηξη βλημάτων σε στρατιωτική μονάδα, Κροάτες χούλιγκανς να δολοφονούν στο βωμό του φανατικού οπαδισμού με ακραία βιαιότητα έναν αθώο, συνάνθρωποί μας να φέρονται σαν σκουπίδι σε έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες πετώντας τον στη θάλασσα, ενώ την ίδια στιγμή, αντί να τον σπρώξουν θα έπρεπε να του δώσουν και να του σφίξουν το χέρι βοηθώντας τον να επιπιβαστεί.
Πείτε μου..πώς γίναμε έτσι;
Και αυτό, δεν είναι ένα άρθρο που μιλάει για πολιτική και επιρρίπτει ευθύνες στους πολιτικούς.
Εδώ και καιρό, έχω χάσει την πίστη μου στην πολιτική και δεν εμπιστεύομαι ούτε στο ελάχιστο εκείνους που την εκπροσωπούν.
Αντιθέτως, δεν έχω πάψει ούτε στιγμή να πιστεύω στον άνθρωπο, γιατί άνθρωπος, είμαι η ίδια.
Όμως, κακά τα ψέματα, πιστεύω εξίσου βαθιά ότι έχουμε χάσει το δρόμο μας και τον προορισμό μας. Αυτός δεν είναι άλλος, πέρα από την αγάπη. Κι αυτή η αγάπη, η γεμάτη αγνότητα, είναι πλέον δυσεύρετη.
Η ουσία όμως δεν είναι να κατηγορούμε πάντα τους διπλανούς μας..η ουσία είναι να ψάξουμε μέσα μας και να αναζητήσουμε τις δικές μας χαμένες αξίες.
Ας αναρωτηθούμε όλοι μας, πότε ήταν η τελευταία φορά που πράξαμε το δίκαιο και όχι αυτό που βολεύει το συμφέρον μας.. Ας αναρωτηθούμε όλοι μας, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαμε την αλήθεια, που βοηθήσαμε πλησίον δίχως ανταλλάγματα, που χαμογελάσαμε και είπαμε ένα ειλικρινές ευχαριστώ σε όλους εκείνους που μας εξυπηρετούν καθημερινά μέσα από την εργασία τους.
Η ζωή και η στιγμή μας, είναι επιλογές. Μπορούμε να επιλέξουμε το εύκολο και το λάθος ή εκείνο που εμπεριέχει μέσα του πάλη και προσπάθεια για το σωστό.. μπορούμε να επιλέξουμε το ανήθικο ή το ηθικό..
Και αυτός ο πόλεμος, είναι διαρκής και αέναος.
Κάποιες μάχες, σίγουρα θα χαθούν, γιατί ως άνθρωποι έχουμε κληρονομήσει και θα κληροδοτήσουμε έναν κόσμο σκληρό, που έχει μεταλλάξει το είδος μας, την ανθρωπιά και την καλοσύνη του.
Από την άλλη όμως, έχουμε αποδείξει, ότι στα δύσκολα,η ανθρωπότητα γίνεται μία γροθιά που προσπαθεί να νικήσει το κακό σε όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις του.
Αυτή η αέναη προσπάθεια, μας αφορά όλους. Τον κάθε ένα και τη κάθε μία ξεχωριστά και αλλάζοντας τον εαυτό μας, μπορούμε να αλλάξουμε ολόκληρο τον κόσμο. Μπορούμε να γίνουμε παράδειγμα που θα συνεπάρει και άλλους, με τη στάση μας και τις πράξεις μας.
Για αυτό, κάθε μέρα που ξυπνάς, να ευγνωμονείς το Θεό που ξύπνησες, που περπατάς και ανασαίνεις. Να χαμογελάς, να είσαι ευγενικός, να είσαι διακριτικός, να σέβεσαι, να κάνεις σωστά, τίμια και ενσυνείδητα τη δουλειά σου, να είσαι ηθικός, να τιμάς το σπιτικό σου και τον ή την σύντροφό σου, να μην απατάς, να μην μπαίνεις ανάμεσα σε ζευγάρια και οικογένειες, να είσαι δίπλα στους φίλους σου έμπρακτα και όχι μόνο στα λόγια, προσφέροντάς τους περισσότερα από όσα προσφέρεις στον ίδιο σου τον εαυτό, να κάνεις όσα περιμένεις και να αποφεύγεις όσα δεν θέλεις να σου κάνουν, να είσαι δοτικός, να είσαι ειλικρινής, πηγή φωτός και αλήθειας, δικαιοσύνης, καλοσύνης και δύναμης.
Ο κόσμος, δεν αλλάζει αλλάζοντας τους άλλους..αυτό άλλωστε είναι κάτι αδύνατο.
Ο κόσμος αλλάζει, όταν αλλάζουμε τον εαυτό μας και την ίδια μας την ψυχή.
Και ίσως τότε, με μικρές καθημερινές πράξεις ευγνωμοσύνης και αγάπης μπορούμε να φωτίσουμε το προσωπικό μας μονοπάτι και τη ζωή των συνοδηπόρων μας.
Θα βρεθούν πολλοί που θα σας πουν ότι αυτό είναι κάτι ανέφικτο και ότι φαντάζει μία ουτοπία.
Προσωπικά προτιμώ να προσπαθώ να κάνω πράξη το αδύνατο, από το να αποδεκτώ την κατάντια στην οποία έχουμε αφεθεί. Μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή ,μάχη τη μάχη, ακόμα κι αν τελικά ο κόσμος δεν αλλάξει ποτέ, τουλάχιστον θα έχουμε καταφέρει να σώσουμε την ψυχή μας.
