Η αλήθεια είναι, ότι τα λόγια ήταν πάντα όμορφα. Πάνω σε αυτά, βάσισα μία καριέρα είκοσι χρόνων στο χώρο του ραδιοφώνου, πάνω σε αυτά, χτίστηκαν και εδραιώθηκαν οι πιο σπουδαίες ανθρώπινες σχέσεις της ζωής μου και μέσω αυτών χτίζεται κάθε μου άρθρο στο σήμερα.
Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη
Ο λόγος, είναι η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος, να εκφράσει τα συναισθήματά του, να πλησιάσει, να βάλει όρια, να ζητήσει συγχώρεση, να εξηγήσει, να αποσαφηνίσει…
Πάντα θεωρούσα εξαιρετικά γοητευτικούς τους ανθρώπους που μπορούσαν και μπορούν να διαχειρίζονται ορθά και μεστά το λόγο τους!
Μεγαλώνοντας όμως, συνειδητοποίησα, ότι η ζωή, είναι τόσο σκληρή, δύσκολη, δύσβατη και ανηφορική, που τα λόγια, δεν αρκούν για να αποδείξουν την παρουσία ενός ανθρώπου στη ζωή μας.
Είναι απαραίτητες, οι πράξεις.
Ο όρος «πράξεις», δεν μπορεί να κλειστεί, ούτε να περιοριστεί μέσα σε όρια, ακριβώς γιατί η προσφορά, είναι ξεκάθαρα απεριόριστη και ανιδιοτελής.
Ο μοναδικός όρος που εμπεριέχουν οι πράξεις, είναι ότι επιβάλλεται να γίνονται από καρδιάς, να μην ζητούνται ποτέ ανταλλάγματα για αυτές και να συμπαρασύρουν τον άνθρωπο για τις οποίες πράττονται, σε ένα κλίμα, καλοσύνης και καλής πρόθεσης.
Σε έναν κόσμο γεμάτο συμφέροντα, δούναι και λαβείν, μου λείπει ειλικρινά η οπτική μίας ζωής, με αλήθεια, εμπιστοσύνη και δόσιμο.
Το τί θα δώσει ο καθένας μας, εξαρτάται από τις δυνάμεις του και τις δυνατότητές του.
Αυτό που στην τελική μετράει, είναι το ίδιο το μοίρασμα. Ό,τι ο Θεός σου προσέφερε απλόχερα, μέσω της υγείας σου και της δυνατότητας που έχεις να εργάζεσαι και να δημιουργείς με αξιοπρέπεια και ηθική, χώρισέ το στα δύο, στα τρία ή σε όσα κομμάτια θέλεις και μάθε να το προσφέρεις με ανοιχτή την καρδιά σου, χωρίς να περιμένεις ευχαριστώ, χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα και χωρίς να στοχεύεις πουθενά αλλού, πέρα από τη δύναμη της χαράς που σκορπίζεις.
Στα λεξικά όλου του κόσμου άλλωστε, αγάπη θα πει, το συναίσθημα της στοργής και η έκφρασή του, εκτός από λόγια και με πράξεις.
Πολύ ειλικρινά, θα σας πω, ότι, όπως και οι περισσότεροι από εσάς που με διαβάζετε αυτή τη στιγμή, έχω πέσει «θύμα» μεγάλων και σπουδαίων λόγων, που δεν είχαν κανέναν αντικατοπτρισμό στην πραγματικότητα και στις πράξεις που εκείνη απαιτεί.
«Είσαι η αγάπη της ζωής μου», «είσαι η καλύτερή μου φίλη», «είμαι εδώ για εσένα», «είμαι φτιαγμένος /η για τα δύσκολά σου»…
Και όταν αυτά τα «δύσκολα», χτύπησαν όντως την πόρτα μου, έμεινα αγκαλιά με τα σπουδαία λόγια.
Μεγαλώνοντας, έμαθα να έρχομαι σε ρήξη με το λίγο. Έμαθα να κρατάω μικρό καλάθι σε μεγαλεπήβολες εκφράσεις και έμαθα να «ζυγίζω» τους ανθρώπους από το πόσο βαθιά και ειλικρινά με κοιτάζουν στα μάτια και από τη δύναμή τους να με συναντούν τις νύχτες στα πιο σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου, όλες εκείνες τις φορές που αντιμετωπίζω πρόσωπο με πρόσωπο τους δαίμονές μου!
Με αντίστοιχο τρόπο, απαιτώ και από τον ίδιο μου τον εαυτό, τις κουβέντες μου, να τις μετουσιώνω σε έμπρακτες αποδείξεις των συναισθημάτων μου και στην συνέπεια αυτών στο χρόνο.
Στα γέλια και στα εύκολα, όλα είναι όμορφα και απλά.
Στα δύσκολα φαίνονται τα «κότσια»…!
Είμαι από τους ανθρώπους, που τα σ’ αγαπώ μου, δεν τα έχω ούτε εύκολα, ούτε τα σκορπάω δεξιά και αριστερά. Συνήθως, περνάνε χρόνια μέχρι να τα ξεστομίσω και εάν τα ξεστομίσω, έχω φροντίσει να τα κάνω πρώτα απ’ όλα πράξη, ( ότι κι αν αυτό σημαίνει ).
Μάθε να είσαι εκεί για αυτόν που έχεις επιλέξει να έχεις στη ζωή σου με την οποιαδήποτε ιδιότητα.
Και το να είσαι εκεί, σημαίνει πολλά…
Σημαίνει άγρυπνες νύχτες, σημαίνει ατελείωτες συζητήσεις επί παντούς επιστητού. Σημαίνει να μετατρέπεις το σκοτάδι του άλλου σε φως. Να πονάς με τον πόνο του και να χαίρεσαι με τη χαρά και την επιτυχία του,χωρίς να ζηλεύεις το μονοπάτι της ζωής του, γιατί περπατάς κι εσύ μέσα σε αυτό!
Να είσαι περήφανος, να καμαρώνεις κρυφά και φανερά για τον άλλον. Να γίνεσαι χέρι και ώμος για να ακουμπήσει, όταν είναι θλιμμένος, κουρασμένος ή μόνος. Να κρατάς το λόγο και τις υποσχέσεις που δίνεις. Να μοιράζεσαι το λίγο ή το πολύ σου. Τις σκέψεις σου,( μύχιες ή απλές ), τις ανάσες σου, τα αστεία σου, τα θέλω σου, τα πιστεύω σου, τους θυμούς σου, τις διαφωνίες σου, τα πάντα σου… με απόλυτη αλήθεια και αδιαπραγμάτευτο σεβασμό.
Μία τέτοιας μορφής ανθρώπινη σχέση, βασισμένη στους πυλώνες της ειλικρίνειας, της αγνότητας και της προστασίας, χτίζεται σταθερά και αργά και έχει το βλέμμα της στραμμένο στο « για πάντα».
Γιατί ο δικός μου νους, δεν συντέριαξε ποτέ το νοιάξιμο με το φευγιό!
Άλλωστε, το να μη γκρεμίζουμε ότι χτίζουμε και το να παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις καθημερινά για ότι και όποιον έχουμε δίπλα μας, χωρίς να βαλτώνουμε σε μία επιφανειακή ζωή, χωρίς συναισθήματα και έκφραση αυτών, είναι για εμένα η ύψιστη πράξη!
Γίνε λοιπόν αυτό που πάντα περίμενες να συναντήσεις στο διάβα σου. Γίνε η ανάσα στη δύσκολη στιγμή του άλλου. Γίνε η διαφορά σε έναν κόσμο διαφθοράς και μην επιτρέψεις ποτέ στον εαυτό σου να κρατάει δεφτέρια και καντάρια ενθυμούμενος τι έδωσες…ούτε καν πόσα κομμάτια της καρδιάς σου ξερίζωσες και προσέφερες στη διαδρομή του μοιράσματός σου…!
