Διάβασα και άκουσα τα πάντα όλες αυτές τις ημέρες!! Όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα!
Πέρασα νύχτες αναζητώντας τα γιατί, πέρασα στιγμές που δεν ήθελα να δω κανέναν.
Η ευχή ή η κατάρα της ενσυναίσθησης που με διακρίνει, δεν μου επιτρέπει να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, όταν γνωρίζω ότι κάποιος, κάπου, έχει αδικηθεί.
Ένα παραπάνω, σε αυτήν την περίπτωση, που πενήντα επτά συνάνθρωποί μας, βρήκαν τόσο ξαφνικό και τόσο βίαιο θάνατο. Ένα παραπάνω, όταν η πληθώρα αυτών των συνανθρώπων μας, ήταν νέοι… ψυχές με όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες και κυρίως, μία ολόκληρη ζωή μπροστά τους για να τη ζήσουν!
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, να μην ξεχάσω ποτέ!!!
Το ότι αυτές οι ψυχές, δεν ήταν οικείοι μας άνθρωποι, δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση – αν θέλετε – να νοιαζόμαστε, να συμπονούμε, να θυμόμαστε…γιατί αυτό μας καθιστά ανθρώπους!
Πώς άλλωστε είναι δυνατόν να ξεχάσει κανείς, ένα τέτοιο συμβάν…;
Δεν γράφω αυτές τις λιγοστές γραμμές, για να κάνω αυτό που κάνουν οι περισσότεροι ..
Να αναζητήσω ή να αποδώσω ευθύνες – πολιτικές ή μη σε κάποιους!
Οι λέξεις μου άλλωστε δεν είχαν ποτέ πολιτική χροιά, ούτε και πρόκειται να έχουν.. όπως επίσης και ο ρόλος μου δεν είναι αυτός του εισαγγελέα ή του δικαστή.
Την δικαιοσύνη την ασκούν επιτυχημένα ή μη κάποιοι άλλοι.
Οι λέξεις μου, δεν θα παίξουν και το ρόλο του κριτή των πάντων, ούτε θα σχολιάσω απαράδεκτες απόψεις δημοσιογράφων, παρουσιαστών ή οποιουδήποτε θέλησε να πάρει θέση σε κάποιο από τα δημιουργημένα στρατόπεδα στα οποία αρέσκεται ο περισσότερος κόσμος να ανήκει και όπως ηδονικά εμείς οι Έλληνες, επιθυμούμε ενίοτε να συγκρουόμαστε, γιατί αυτό τρέφει τον εγωισμό και τη μιζέρια μας.
Είμαι εδώ, σεβόμενη το δημόσιο βήμα που μου δίνεται απλόχερα για έκφραση και κυρίως σεβόμενη τις ψυχές που έφυγαν και τις οικογένειές που έμειναν πίσω, για να εκφράσω μία διαφορετική οπτική.
Πιστεύω ακράδαντα με έναν δικό μου και ξεχωριστό τρόπο στη δύναμη που λέγεται Θεός.
Σε αυτόν αποδίδω τα πάντα και με εκείνον προσπαθώ να εξηγήσω τα πάντα.
Τον κόσμο, τον διέπουν δύο δυνάμεις…αυτές του καλού και του κακού…
Για εμένα λοιπόν,Θεός, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, πέρα από τη συνειδητή επιλογή μας στο καλό έναντι του κακού και από την ειλικρινή μας μεταμέλεια, απέναντι στην συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή μας στο κακό, έναντι του καλού.
Όταν έρθει η ώρα της κρίσης μας, μόνο οι πράξεις μας θα μετρήσουν, όπως και ο προσωπικός μας αγώνας για να νικήσουμε κάθε σκοτάδι και να οδηγηθούμε στο φως.
Κι αν ζήσαμε μία ζωή, με λάθη μεν, αλλά με καθάρια σκέψη, είτε φύγουμε γαλήνια, είτε φύγουμε βίαια όπως αυτές οι αθώες ψυχές, τίποτε δεν θα τελειώσει. Υπάρχει η συνέχεια κοντά Του!
Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω και αυτός είναι ο τρόπος μου να αντιμετωπίζω το θάνατο.
Ξέροντας πως αυτές οι ψυχές, μόνο και μόνο από τον άδικο θάνατό τους, συνεχίζουν μία διαφορετική ύπαρξη δίπλα Του, γαληνεύω.
Προσεύχομαι, να μην τους ξεχάσουμε, κάπου μέσα στην επίγεια ζωή μας.
Έρχονται οι εκλογές και αυτές πουλάνε, όπως θα πουλήσει αύριο κάποιο άλλο θέμα και κάπως έτσι οι άνθρωποι ξεχνάμε.
Ναι..η ζωή συνεχίζεται και πάντα θα συνεχίζεται.
Σκεφτείτε όμως έστω για ένα δευτερόλεπτο, τα σπίτια και τις οικογένειες των ανθρώπων που χάθηκαν.
Θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι στη θέση τους.
Έχω τη νηφαλιότητα να ακούσω ακόμα και τις θέσεις των πολιτικών, που θέλουν έστω και αργά να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και το μόνο που έχω να πω και σε εκείνους, και σε εσάς, όπως και στον ίδιο μου τον εαυτό, είναι ότι αν μπορούσαμε να περάσουμε μερικές ώρες στα σπίτια των ανθρώπων που έφυγαν, μαζί με τους συγγενείς τους, μοιραζόμενοι τον πόνο τους, τότε όλοι θα ξέραμε πως να διορθώσουμε την κατάσταση και όλες τις παθογένειες αυτής της χώρες.
Ίσως τότε οι υπεύθυνοι, να σήκωναν τα μανίκια τους και να έκανα έργα τις υποσχέσεις τους, σταματώντας το θέατρο με τις αλληλοκατηγορίες τους.
Ίσως τότε και εμείς οι ίδιοι, σταματούσαμε να υψώνουμε το δάχτυλό μας κρίνοντας τους πάντες.
Χρόνια ολόκληρα, έχουμε να θυμόμαστε διχόνοιες σε αυτή τη χώρα.
Σπάνια μας θυμάμαι αληθινά ενωμένους..Αν κάποιες λιγοστές φορές συνέβη, μετά το ξεχάσαμε.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι τα πράγματα είναι έτσι, ότι ο κόσμος δεν αλλάζει και ότι πρέπει να αποδεχτώ τον τρόπο που λειτουργούμε και τη λανθασμένη μας φιλοσοφία και νοοτροπία.
Η αλλαγή – για εμένα – ξεκινάει πρώτα από τον εαυτό μας, συγχωρώντας, εξαλείφοντας κακίες και δίνοντας το χέρι στο διπλανό μας.
Ίσως έτσι, η αλλαγή φτάσει και σε εκείνους που πρέπει.
Ο κόσμος αλλάζει, μόνο αν αλλάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Κι αν χαίρομαι για κάτι, είναι για τα νέα παιδιά και τα όνειρά τους να αλλάξουν τα πάντα και να αντισταθούν στα πάντα! Η ύπαρξή τους, ζωντανεύει κάθε ελπίδα για το μέλλον!
Κι αν όλα αυτά, φτάνουν στα αυτιά σας,είτε σαν μία ουτοπία, είτε σαν μία θεολογική προσέγγιση των πραγμάτων, που επί της ουσίας δεν δίνει λύσεις πουθενά, θα πω απλά πως αν καταφέρω να παρακινήσω έστω και έναν άνθρωπο να αλλάξει, τότε έχω πετύχει το στόχο μου!
Ελπίζοντας ότι αυτή η χώρα και αυτός ο κόσμος μια μέρα θα βρουν τον αληθινό τους προορισμό που θα έχει τις βάσεις του στην αγάπη, ας αφήσουμε αυτές τις ψυχές να ησυχάσουν.
Μπορούμε να τους θυμόμαστε κάνοντας λιγότερο κρότο και λιγότερα τηλεοπτικά σόου πάνω στην άδικη φυγή τους, περισσότερα έργα και κυρίως αποδίδοντας απόλυτη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!!!
Αυτό το τρένο, ας ήταν η τελευταία πληγή αυτού του τόπου.
Αυτό το τρένο της επιστροφής, ας είναι και η δική μας προσωπική επιστροφή, σε έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο ενσυναισθητικό, γεμάτο με ευγνωμοσύνη, για ότι, όσα και όσους έχουμε, θεωρώντας τα/τους δεδομένα και δεδομένους, ενώ δεν είναι!!!
