ΤΑΔΕ ΕΛΦΗ: Αυτός είναι ο κόσμος μας; [!]

Συνηθίζω να γράφω υπεραναλυτικά. Συνηθίζω οι σκέψεις μου, να είναι αντικειμενικές και γεμάτες ενσυναίσθηση. Συνηθίζω να μπαίνω πάντα στην θέση των άλλων, στα “παπούτσια” τους όπως λέει ο σοφός λαός, για να μπορώ να αντιληφθώ τις πράξεις ή ακόμα και τον τρόπο σκέψης τους, κατανοώντας τη διαδρομή τους, τα βιώματά τους και τα αποκυήματα αυτών μέσα τους.

Υπάρχουν όμως φορές που ειλικρινά αδυνατώ…

Υπάρχουν φορές που αυτά που συναντώ, αυτά που αντικρίζω, αυτά που μαθαίνω και φτάνουν στα αυτιά μου και με μεγάλη δυσκολία στο συνειδητό μου, δεν μπορούν να χωρέσουν σε καμία λογική και σε καμία ενσυναίσθητη ψυχή στον κόσμο!

Και τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο, απλοποιούνται μέσα στο μυαλό μου και γίνομαι λυτή και μεστή.

Ένας κόσμος άδικος; Αυτό είμαστε; Ένας κόσμος επιεικώς απαράδεκτος; Αναρωτιέμαι πραγματικά.

Ένας κόσμος που η διδαχή του κακού και του εγωισμού ξεκινάει από τα σπίτια μας. Ένας κόσμος με έλλειψη παιδείας, αγάπης και σεβασμού… όχι μόνο προς τον πλησίον, αλλά και προς εαυτόν!

Ένας κόσμος όπου δίποδα ανθρωποειδή (γιατί μόνο γονείς δεν μπορούμε να αποκαλέσουμε αυτές τις υπάρξεις), κακοποιούν τα ίδια τους τα παιδιά, ένας κόσμος όπου νέοι άνθρωποι δολοφονούν έναν συνάνθρωπό τους γιατί υποστηρίζει απλώς μία διαφορετική ομάδα από τη δική τους. Φαινόμενα οπαδικής βίας κυριολεκτικά πρωτοφανή. Άνδρες, δολοφονούν τις ίδιες τις γυναίκες τους και μητέρες των παιδιών τους! Φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας πρωτάκουστα. Άνθρωποι που εκμεταλλεύονται θέσεις εξουσίας για να εκφράζουν τις αρρωστημένες σεξουαλικές ορέξεις τους. Πνευματικά ασταθείς που κρύβονται πίσω από θέσεις ισχύος και εκφράζουν τον πολιτισμό της χώρας μας, βιάζουν για να προσφέρουν εργασία, ή ακόμα και για να ικανοποιούν τις παιδόφιλες τάσεις τους. Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι και ανάμεσά τους ένας πόλεμος που πολλές φορές φτάνει σε άκρα. Φιλίες διαλύονται, γιατί απλώς δεν μπορούμε να δεχτούμε και να σεβαστούμε τη θέση και την άποψη του άλλου.

Κι αναρωτιέμαι επίσης…

Πως γίναμε έτσι; Πως καταντήσαμε μάλλον έτσι, γιατί περί κατάντιας επρόκειται..!

Αυτόν τον κόσμο καταφέραμε να δημιουργήσουμε και να παραδώσουμε στη νέα γενιά;

Η αγάπη μου για τα παιδιά, είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη και ίσως για αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν έχω ένα δικό μου. Γιατί είναι μία απόφαση που περικλύει μέσα της απόλυτη συναίσθηση.

Κάτι τέτοιες στιγμές, κάτι τέτοιες εποχές όπως αυτήν ακριβώς που διανύουμε, ευγνωμονώ το Θεό που δεν έχω ένα δικό μου παιδί, γιατί αν είχα, θα ανησυχούσα πραγματικά για τον κόσμο, τις συνθήκες, τις αξίες και τις ανθρώπινες σχέσεις που τον διέπουν.

Αυτός ο κόσμος, περνάει δύσκολα, γιατί όλοι μας περνάμε τα αντίστοιχα δύσκολά του ο καθένας μας!

Δεν υπάρχει όμως, μόνο αυτή η πλευρά, μόνο αυτή η εκδοχή.

Κάθε ημέρα, περνάνε με ψιλά γράμματα, πράξεις καλοσύνης που δεν προβάλλονται εξίσου με τη δυστυχία και την αρρώστια που υπάρχει εκεί έξω.

Γονείς, γίνονται θυσία για τα παιδιά τους. Σύζυγοι, αφιερώνουν ολόκληρη τη ζωή τους ο ένας για τον άλλον. Παιδιά διαπρέπουν με τις σπουδές τους και γίνονται παραδείγματα σωστής συμπεριφοράς και θυσίας για τον πλησίον. Άνθρωποι, δίνουν τα όργανά τους για να δώσουν πίσω τη χαμενή ζωή συνανθρώπων τους. Άλλοι πάλι, είναι εθελοντές σε ομάδες προσφοράς, δίνουν ρούχα, χρήματα ή τον χρόνο τους σε όποιον το έχει αληθινά ανάγκη. Η προσφορά άλλωστε, δεν οριοθετείται , ούτε προσδιορίζεται! Ο καθένας, δίνει ότι θέλει, ότι μπορεί, ή ότι έχει στην καρδιά του.

Τα πάντα σε ετούτη τη ζωή, διέπονται από δυνάμεις. Του καλού και του κακού . Για να υπάρξει, να κατανοηθεί και να αναγνωριστεί η μία, πρέπει να υπάρχει και η άλλη. Πρέπει να συναντήσουμε και να βιώσουμε το κακό, για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε την καλοσύνη.

Ανάμεσα σε όλα όσα ήταν πάντα και σε όλα όσα έγινε ο κόσμος μας, επέλεξε το σωστό. Επέλεξε το καλό. Δίδαξέ το. Παραδειγμάτισέ το. Με λόγια και πράξεις. Φώτισε τις ψυχές των ανθρώπων με μία καλή σου πράξη με την οποία θα αντικαταστήσεις την αδικία που ίσως έχουν υποστεί αυτοί οι άνθρωποι στο παρελθόν. Το κακό θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να επιβιώνει. Αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το νικήσουμε, είναι να το δείξουμε στους νέους ανθρώπους, να το παρουσιάσουμε ως παράδειγμα προς αποφυγήν, να το καταδικάσουμε δημόσια και το απορρίψουμε.

Το καλό διδάσκεται και έστω και έναν άνθρωπο, να συμπαρασύρουμε ή να επηρεάσουμε προς την κατεύθυνση του, αρκεί. Γιατί με αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι ενώνονται με μία αόρατη αλυσίδα που λειτουργεί με αξίες, αγάπη, συναίσθημα, αποδοχή, σεβασμό και οτιδήποτε τοξικό το αποβάλλει και δεν το διαπραγματεύεται.

Ναι. Είναι άδικος αυτός ο κόσμος. Εμείς οι άνθρωποι τον μετατρέψαμε έτσι, μέσα από τις επιλογές και τις πράξεις μας. Μέσα από αυτές, μπορούμε όμως και να τον αλλάξουμε, στο βαθμό που αναλογεί στον κάθε ένα μας. Αλλάζοντας τον εαυτό μας… τον τρόπο που μιλάμε, αντιδρούμε, πράττουμε και κινούμαστε, μπορούμε να αλλάξουμε και πάλι αυτόν τον κόσμο! Είναι ξεκάθαρο ότι το έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε κι εμείς ανάγκη μαζί του. Και είναι επίσης ξεκάθαρο, ότι όλα αλλάζουν ή θα αλλάξουν από τις καθημερινές μας επιλογές.

Άφησε το Θεό, την αξιοπρέπεια και την αγάπη να εκφραστούν μέσα σε αυτές.

Και ίσως κάποτε μπορέσουμε να τα χτίσουμε όλα από την αρχή ξανά.!!!