Εδώ και κάμποσες ημέρες, προσπαθώ με πολύ κόπο, να τιθασεύσω τα συναισθήματα μου. Η υπόθεση του μέχρι θανάτου ξυλοδαρμού του μικρού Άγγελου, “ξύπνησε” ότι πιο περίεργο υπήρχε στο “μέσα” μου. Για κάποια από τα οποία δεν νιώθω καθόλου υπερήφανος, αλλά στη θέα ενός παιδιού μόλις 3 ετών, που “σβήνει” από το ξύλο, το ανθρώπινο “είδος”, μπαίνει ξεκάθαρα σε αμφισβήτηση.
Μέρες τώρα έχω έρθει σε μια μεγάλη “πάλη” για το αν πρέπει ή όχι να πάρω θέση, για το αν οι δέκα επιπλέον αράδες που θα γράψω , έχουν να προσθέσουν ή όχι κάτι, μπροστά στην απόλυτη κτηνωδία! Μπροστά σ’ ένα αποτέλεσμα, για το οποίο ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ που είσαι κι εσύ άνθρωπος, ακόμη κι αν ουδέποτε ήρθες σ’ επαφή με τους πρωταγωνιστές του. Ο μικρός Άγγελος, είναι το παιδί μας. Είναι εκείνο το αθώο και απόλυτα εξαρτώμενο πλάσμα, που ο μόνος τρόπος που μπορούσε να εκφράσει τα συναισθήματα του, ήταν με το υπέροχο γέλιο του – που έσβησε μια για πάντα – και το κλάμα του, που θα στοιχειώνει τα αυτιά ΟΛΩΝ μας, γιατί δεν κάναμε ΤΙΠΟΤΑ, όταν το ακούγαμε να σπαρταράει από το πόνο, πριν “χαθεί” για πάντα.
Και μετά, τι…;
Μετά που τα τέρατα έκαναν αυτό που έκαναν στο κορμάκι του άτυχου παιδιού, ο όχλος σαν τους γυμνοσάλιαγκιες στο πρωτοβρόχι, βγήκε έξω για να λιντσάρει τα δυο καθάρματα, όταν πλέον αυτοί είχαν ολοκληρώσει το έγκλημα τους και είχαν τεθεί στη διάθεση της Ελληνικής δικαιοσύνης. Κάποιοι από τον “όχλο” αυτό, μέχρι πριν από λίγες ημέρες ίσως και να έλεγαν “καλημέρα” στα τέρατα αυτά, έχοντας ακούσει το μικρό Άγγελο να σπαράζει στο κλάμα, αλλά “εμείς ρουφιάνοι δεν είμαστε, ας βγάλει κάποιος άλλος το φίδι από την τρύπα”. Μη μου πείτε πως τέτοιες συμπεριφορές, δεν “κυκλοφορούν” ανάμεσα μας, με τη δική μας ανοχή άρα και συγκάλυψη…
Για τέτοιες περιπτώσεις όπως είναι αυτή του Μικρού Άγγελου, ο νομοθέτης, θα πρέπει να βάλει ξανά στο τραπέζι, τη θανατική ποινή. Το καταγράφω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, όσο ξεκάθαρο ήταν κι αυτό που τα τέρατα αυτά, έπραξαν πάνω σε ένα παιδί μόλις 3 ετών, το οποίο δεν είχε τη δυνατότητα ν’ αντιδράσει.
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που είμαι κι εγώ μέρος της ίδιας κοινωνίας. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που σε αυτό το περήφανο νησί, μάθαμε να σκεφτόμαστε και ν’ αντιδρούμε με αυτό τον τρόπο: Με την ασφάλεια που μας δίνει δηλαδή μια αντίδραση, που έρχεται κατόπιν εορτής. Αν κάποιοι είχαν ακούσει το παιδί αυτό και είχαν κάνει “κάτι”, ο Άγγελος σήμερα θα ήταν ζωντανός και τα τέρατα που τον βασάνιζαν, δεν θα είχαν προφυλακιστεί σε “ειδικό καθεστώς ασφάλειας” και ο νοών νοείτω. Γιατί η ελληνική δικαιοσύνη ακόμη και γι’ αυτές τις εξόφθαλμα αυταπόδειχτές ειδεχθείς πράξεις, έχει το τεκμήριο της αθωότητας και στη διαδικασία αναζήτησης του, οφείλει να προστατεύσει ακόμη και κάτι “τύπους”, όπως η 26χρονη μάνα του Άγγελου και ο 44χρονος πατριός του, οι οποίοι ακόμη και σήμερα, κάνουν πως δεν έχουν καταλάβει το θρήνο και την οργή που προκάλεσαν. Ότι η νεαρή αυτή κοπέλα, έστειλε το ίδιο της το σπλάχνο, μέσα στο φέρετρο.
Η κατάργηση της θανατικής ποινής ήταν κατάκτηση…
ΞΕΡΩ και μπορώ να δικαιολογήσω μέχρι ενός βαθμούς, εκείνους που γι’ αυτά που θα γράψω παρακάτω, θα εναντιωθούν και θα διαφωνήσουν, κάθετα, οριζόντια, διαγώνια, εντός εκτός και επί τα αυτά. Δικαίωμα μου να πω αυτό που αισθάνομαι, δικαίωμα όλων των άλλων, να μην το λάβουν υπόψιν τους, να μην συμφωνήσουν μαζί μου ακόμη και να με κατακρίνουν. Για τέτοιες περιπτώσεις όπως είναι αυτή του Μικρού Άγγελου, ο νομοθέτης, θα πρέπει να βάλει ξανά στο “τραπέζι”, τη θανατική ποινή, όσο κι αν όλοι μας πιστεύουμε πως η συγκεκριμένη ποινή ήταν κατάκτηση της κοινωνίας, η κατάργηση της. Το καταγράφω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, όσο ξεκάθαρο ήταν κι αυτό που τα τέρατα αυτά, έπραξαν πάνω σε ένα παιδί μόλις 3 ετών, το οποίο δεν είχε τη δυνατότητα ν’ αντιδράσει. Το μόνο που έκανε, ήταν να κλαίει, αλλά δυστυχώς δεν το άκουσε ΚΑΝΕΙΣ.
Ο μικρός Άγγελος, είναι το παιδί μας. Είναι εκείνο το αθώο και απόλυτα εξαρτώμενο πλάσμα, που ο μόνος τρόπος που μπορούσε να εκφράσει τα συναισθήματα του, ήταν με το υπέροχο γέλιο του – που έσβησε μια για πάντα – και το κλάμα του, που θα στοιχειώνει τα αυτιά ΟΛΩΝ μας
Το κλάμα αυτό, εμένα προσωπικά πλέον, θα με στοιχειώνει για πολύ, ίσως και για ΠΑΝΤΑ. Το κλάμα αυτό του Άγγελου, η ελληνική δικαιοσύνη, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να βρει τον τρόπο ν’ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ, όταν στη θέση του Μικρού Άγγελου, θα βρίσκεται κάποιο άλλο παιδί. Επαναλαμβάνω λοιπόν, χωρίς να το αναλύω περαιτέρω, πως για εμένα προσωπικά, η θανατική ποινή, σε τέτοιες ΚΑΙ ΜΟΝΟ περιπτώσεις, ίσως να πρέπει να επανεξεταστεί, ακόμη και στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και πασχίζει για τα ίσα δικαιώματα των ανθρώπων. Αν σε όλο τον πλανήτη γη, υπάρχει ένας και μόνος λόγος ύπαρξης, μιας τόσο απάνθρωπης ποινής, είναι για εγκλήματα όπως το συγκεκριμένο. Όταν βασανίζεις μέχρι θανάτου ένα παιδί, παύεις να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, άρα και η τιμωρία που θα σου επιβάλλεται, θα πρέπει – για εμένα προσωπικά επαναλαμβάνω – να είναι αντίστοιχη.
