Έμαθα πολλές δουλειές, δουλεύουμε όλοι μας στην οικογένεια από 5 χρονών παιδιά, έχω να θυμάμαι ένα κάρο ιστορίες, από το να μεταφέρουμε αλουμίνια για πούλημα από τους πρόποδες του βουνού στην θαλάσσια περιοχή βόρεια του Ακρωτηρίου με μια βάρκα 3.5 μέτρα τίγκα στο αλουμίνιο έτοιμη να βουλιάξει από τα 6-7 μποφόρ, μέχρι να μαζεύουμε σκουπίδια από όλα τα χωριά του Ακρωτηρίου. Σε μικρή ηλικία άρχισε να μην με χωράει ο τόπος, άρχισα να πνίγομαι στο χωριό και στην μικρή μας πόλη, ένιωθα πολλή ένταση μέσα μου, ήθελα να φύγω να γνωρίσω ανθρώπους και τις νοοτροπίες τους.
“Μικρός, είχα περισσότερο κλίση προς την ζωγραφική παρά με την φωτογραφία. Μου άρεσε και μου αρέσει πολλή η ζωγραφική και πάντα είχα ένα θέμα με τους ζωγράφους, τους θεωρούσα και ακόμα τους θεωρώ κάτι σαν… την ελίτ της τέχνης και του πολιτισμού!”
Ευτυχώς που οι γονείς μου είχαν πάρει μια πολλή καλή απόφαση εκείνη την εποχή διότι και οι δυο δεν γνώριζαν γράμματα και με έστειλαν στο φροντιστήριο αγγλικών που είχε ανοίξει στα Χωραφάκια η κυρία Κασαπάκη και δίδασκε η κυριά Κατερίνα Πολύζου τότε και της οφείλω πολλά, χωρίς αυτήν δεν θα είχα μάθει τίποτα. Ευτυχώς διότι μου άρεσαν πολύ τα αγγλικά και παρόλα αυτά πήγα μόνο 3-4 χρονιές, δεν τελείωσα δηλαδή, δεν πήρα ούτε το lower, αλλά με βοήθησαν πολύ όταν έφαγα την φρίκη μου και ήθελα να αλλάξω χώρα. Η Αγγλία ήταν μονόδρομος και χαίρομαι που είχα την δύναμη και το κουράγιο να κάτσω 4 χρόνια, μου έκαναν καλό, με έκαναν να τα βλέπω όλα με άλλο μάτι. Έκανα αρκετές δουλείες και εκεί και πολλές γνωριμίες εκείνη την εποχή. Είχα και φιλαράκια από τα Χανιά που άλλοι σπούδαζαν και άλλοι δούλευαν στο Λονδίνο οπότε δεν ένιωθα μοναξιά, πέρασα υπέροχα !!! Το 2000 γύρισα πίσω στην αγκαλιά της μεγαλύτερης αγάπης από όλες, της κυρίας Μανωλίας, της μητέρας μου και από τότε είμαστε μαζί, παρεούλα κάθε μέρα με τα σκυλάκια μας την Τσούι και την σκατουλίτσα!!!
Τις πρώτες μου φωτογραφίες τις πήρα σε ηλικία 5-6 χρονών με μοντέλο την πανέμορφη μανούλα μου, που παρόλο που είχε κάνει 5 παιδιά ήταν κορμάρα διότι ήταν και κορυφαία κολυμβήτρια εκείνη την εποχή! Φωτογραφίες οικογενειακές, μετά στο γυμνάσιο είχα την τύχη και την χαρά να είμαι μαθητής του εξαιρετικού ζωγράφου κυρίου Αλέξανδρου Τσατάλα που του οφείλουμε πολλά εδώ στα Χανιά και που είχα την τύχη και την χαρά στις 2/12/2019 να έχω και ένα Like και έναν σχολιασμό τίτλο σε μια φωτογραφία μου την Elegance. Το μαγικό από αυτήν την όμορφη ιστορία είναι ότι σχεδόν 30 χρόνια μετά, ο κύριος Τσατάλας δεν ήξερε ποιος είναι πίσω από την φωτογραφία διότι δεν ήξερε το όνομα Vangaman! Ήταν για εμένα μια πολλή όμορφη στιγμή αυτή, διότι πρόκειται για έναν τεράστιο καλλιτέχνη με τεράστιο πνεύμα. Μικρός, είχα περισσότερο κλίση προς την ζωγραφική παρά με την φωτογραφία. Μου άρεσε και μου αρέσει πολλή η ζωγραφική και πάντα είχα ένα θέμα με τους ζωγράφους, τους θεωρούσα και ακόμα τους θεωρώ κάτι σαν… την ελίτ της τέχνης και του πολιτισμού!!! Τους αγαπώ πολύ, πάντα είχα την περιέργεια για το τι μπορεί να περνάει μέσα από το μυαλό τους την ώρα που δημιουργούν !!! Το 92 πήγα για την θητεία μου στην αεροπορία και η μητέρα μου μου έκανε δώρο μια φωτογραφική μηχανή τσέπης μια Kodak mini-instamatic S30 και από τότε μπορείς να πεις ότι άρχισε δειλά δειλά ένας μικρός ερωτάς που έγινε μεγαλύτερος το 96 όταν γνώρισα έναν τεράστιο εικαστικό έναν εξαιρετικό ζωγράφο τον κύριο Ελευθέριο Αλεξακη που μου έκανε δώρο το 97 μια φωτογραφική μηχανή μια Zenith. Το 96 φεύγω Αγγλία και το 2000 γυρίζω πίσω όπου και αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά την φωτογραφία, αποφασίζω να ζητήσω την βοήθεια της ξαδέρφης μου της Όλγας, που μου υπόγραψε για να αγοράσω την πρώτη μου καλή φωτογραφική μηχανή με φιλμ μια Canon eos 30 . Το 2010 μια πολλή καλή φίλη μου που την αγαπώ πολύ η Νεκταρία με βοήθησε και έκανα αλλαγή εξοπλισμού και μετάβαση στην νέα ψηφιακή φωτογραφία , βασικά ο έρωτας μου με την φωτογραφία ξεκίνησε παρέα με την Canon !!!
Το ταλέντο πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό με οποιαδήποτε τέχνη και αν ασχολούμαστε!
Το ταλέντο πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό με οποιαδήποτε τέχνη και αν ασχολούμαστε! Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι τώρα τελευταία είδα ένα day after από γάμο να φωτογραφίζεται το ζευγάρι σε τεράστιους κάδους απορριμμάτων, ε τότε σίγουρα χρειάζεται το ταλέντο για να σκεφτείς ότι φωτογραφίζεις μια υπέροχη ιστορία αγάπης, δεν πρέπει να υπάρχει ελιγμός για τέτοιες προχειρότητες σε τόσο όμορφες και σημαντικές στιγμές. Το ταλέντο και το πάθος, σε βοηθά να εξελίξεις τις γνώσεις σου σχετικά με την φωτογραφία διαβάζοντας ενημερώνοντας τον εαυτό σου για βασικές γνώσεις που πρέπει να έχεις. Σε βοηθά να κρατάς τον εξοπλισμό σου σε άριστα επίπεδα για να μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου πάνω από όλα αλλά και σε όλους αυτούς που σε εμπιστεύονται το καλύτερο φωτογραφικό αποτέλεσμα.
“Δεν πάω να φωτογραφίσω αν δεν μου βγαίνει, δεν καταπιέζω τον εαυτό μου να κάνει κάτι όταν δεν το θέλει γενικότερα, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν έχω πολύ όρεξη να φωτογραφίσω νιώθω την αδρεναλίνη μου στα ύψη, την ώρα της φωτογράφισης το ζω και γίνομαι ένα με αυτό”
Το ταλέντο είναι αυτό που είναι σαν μαμούνι που σε τρώει ξέρεις γιατί κάθε μέρα θέλεις να γίνεσαι όλο και καλύτερος και να έχεις καλύτερα αποτελέσματα, αν δεν έχεις αυτό το μαμούνι να σε τρώει πιστεύω δεν έχεις ταλέντο , ή δεν θες να ασχοληθείς με αυτό. Άλλοι το έχουν και άλλοι πληρώνουν για να το μάθουν και πάλι δεν το μαθαίνουν. Καλό είναι να μην κάνουμε τους ξερόλες και κάτι που δεν ξέρουμε δεν θα μας κάνει κακό να το μάθουμε. Ναι, πιστεύω ότι το ταλέντο είναι το πιο βασικό, το έχω δει και σε συνεργασίες μου ειδικά στον χώρο του μακιγιάζ, από όταν είδα τα ατελείωτα μακιγιάζ της Sandra Nika είπα ναι ρε φίλε, ή το έχεις, ή δεν το έχεις τέλος, απίστευτο ταλέντο, απλησίαστο και μακάρι να δούμε ένα τέτοιο ταλέντο κάποια στιγμή και στα Χανάα μας! Αξίζει να πούμε και ένα τεράστιο μπράβο στην Δέσποινα Αλεξαντωνάκη, που είναι η πρώτη που έφερε ένα τέτοιο ταλέντο στην Κρήτη, θα χαρώ πολύ να βλέπω μόνο τόσο μεγάλα ταλέντα να διδάσκουν σε σχολές για μακιγιάζ ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά την υπέροχη τέχνη του μακιγιάζ όπως πρέπει. Να μπορούν να δουν να δημιουργήσουν αλλά και να αντιληφθούν το καλαίσθητο. Ναι το ταλέντο αρκεί αλλά καλό θα είναι να συνδυάζεται με γνώσεις.
Δεν συμβιβάζομαι απλά με το να κρατάω μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου
Σε έχουμε δει σε πολλά project με πορτραίτα, ωστόσο τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να κάνεις εξαιρετική δουλειά με τοπία! Τι σε εξιτάρει περισσότερο φωτογραφικά;
“Το να έχω αρχείο στα χέρια μου μου ήταν πιο σημαντικό από το να πηγαίνω να δίνω συνεντεύξεις και να μην έχω τίποτα να δείξω ή να πω”
Η χαρά και ο ενθουσιασμός όμως που νιώθουμε και ζούμε όταν θα έρθει η ώρα να δούμε παρέα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και το γεγονός ότι με πολύ δυσκολία μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποιες φωτογραφίες ως καλύτερες γιατί μας αρέσουν σχεδόν όλες, είναι μια στιγμή που με γεμίζει ικανοποίηση γιατί ξέρω ότι θα προσφέρω στο μοντέλο και στους συνεργάτες μου ένα αποτέλεσμα που τους αρέσει, που τους δίνει χαρά και που θα είναι χρήσιμο και για την καριέρα τους !!! Τέτοιες στιγμές δεν τις αλλάζω με τίποτα ! Είναι πολλοί οι παράγοντες για να είναι άρτια μια φωτογραφία στα μάτια μου αλλά ο μεγαλύτερος είναι να βλέπω την φωτογραφία και οπτικά αυτό που βλέπω να μου είναι ευχάριστο, να κάθετε ευχάριστα στο μάτι μου και αν μπορεί να περνάει και κάποια μηνύματα τότε ακόμα καλύτερα
Μετά από κάποιο καιρό με είχε κουράσει το Λονδίνο, σαν την ζεστασιά του Έλληνα δεν υπάρχει, είμαστε ζεστοί άνθρωποι, έξω καρδιά και φιλόξενος λαός. Είμαστε Έλληνες και είμαστε υπέροχοι !!! Η μητέρα μου όμως ήταν το βασικότερο κριτήριο για την επιστροφή μου, αν δεν ήταν η μάνα μου ίσως και να ήμουν ακόμα εκεί. Ευτυχώς έχω την τιμή να έχω μια άξια υπέροχη μάνα στο πλάι μου που δεν θα την άλλαζα για όλο το χρυσάφι του κόσμου. Μακάρι να υπάρχει μια άλλη ζωή μετά από αυτήν και να την έχω πάλι μάνα μαζί με τα αδέρφια μου που είναι αντράρες με θάρρος και καρδιά, που έγιναν σπουδαίοι και καλοί γονείς!
Είχα πάρει από… φόβο τους δημοσιογράφους! Κάποιοι είναι πολύ αγενείς
“Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τα νέα παιδιά έχουν μπερδέψει λίγο την επιρροή με την αντιγραφή, άλλο το έχω επιρροές από έναν καλλιτέχνη και άλλο τον αντιγράφω”
Μια φορά είπα για ένα κοπελάκι καλή κουβέντα για την φωτογραφία του που δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο για να πάρει θάρρος ξέρεις, για να το συνεχίσει, και μετά από μια εβδομάδα το είδα καλεσμένο σε μια εκπομπή σε ένα τοπικό τηλεοπτικό κανάλι και λέω “οκ” μάλιστα, καλά που δεν πήγα για συνέντευξη! Από την άλλη πάλι με είχε πλησιάσει και ένας τυπάκος που δούλευε εδώ από ότι μου έλεγε ότι ήθελε συνέντευξη και του είπα ευγενικά ότι δεν είμαι σε αυτή την φάση και ότι δεν με ενδιαφέρει η πρόταση του και με θράσος ο αγενέστατος μου λέει άκουσε να δεις φίλε εγώ δουλεύω για τον Ant1 και για τον Alpha εδώ στα Χανιά και είμαι δημοσιογράφος 28 χρόνια, κανένας δεν μου λέει όχι… Ε αυτό ήταν, μέχρι εκεί επέτρεψα την αγένεια του, το μεγάλο όχι ήταν στην πόρτα του από αντίδραση και μόνο! Λέω “τσίμπα” το πρώτο και βολέψου με την αγένεια σου γιατί εγώ με την αγένεια έχω θέματα, γενικότερα με τους τρόπους έχω θέματα, μου αρέσει πολύ η ευγένεια και οι όμορφοι τρόποι, αλλά δεν μου αρέσει όταν αυτοί είναι καθαρά επιφανειακοί. Οι τρόποι αυτοί δείχνουν έναν άλλο άνθρωπο και όχι αυτόν που είσαι πραγματικά, οπότε ξέρεις τους έχω πάρει λίγο και από φόβο τους δημοσιογράφους διότι συνάντησα αγένεια στην πορεία, αλλά δεν θα ήθελα κιόλας να δώσω μια συνέντευξη και να μην έχω κάτι να πω ή να δείξω. Όλα πιστεύω γίνονται στην ώρα τους και για κάποιο λόγο…
Κανέναν! Συνήθως επειδή δεν μου αρέσουν οι αντιγραφές, κι επειδή μου αρέσει να δημιουργώ εγώ την φωτογραφία μου και όχι να τρέχω να κάνω μια δεύτερη αντιγραφή, δεν μου αρέσει να αισθάνομαι ότι κάνω κάτι και έρχομαι δεύτερος σε αυτό που πάω να κάνω. Προτιμώ να κάνω τα δικά μου που ξέρω ότι είναι και δικά μου και πολλά μου και έγιναν με την αξία μου και όχι από τον φόβο του να κάνω κάτι που έκανε κάποιος άλλος πριν και να έρθω δεύτερος. Προτιμώ να προσπαθώ να ασκώ επιρροή με τις φωτογραφίες μου αλλά θέλω πάντα να είναι στο τέλος original vangaman και όχι μια αντιγραφή κάποιου άλλου. Η φωτογραφία θέλει θάρρος και πολύ φαντασία, εκεί είναι όλο το ζουμί, αν μπορέσεις να το γευτείς αυτό σίγουρα θα νιώσεις καλλιτεχνικά μοναδικά μέσα σου. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τα νέα παιδιά έχουν μπερδέψει λίγο την επιρροή με την αντιγραφή, άλλο το έχω επιρροές από έναν καλλιτέχνη και άλλο τον αντιγράφω. Θαυμάζω την προσπάθεια μου προς το παρόν αλλά υπάρχουν και φωτογράφοι που μου αρέσουν κάποιες από τις ματιές τους. Στο τέλος αυτό που θα κριθεί από όλους μας θα είναι η “ματιά” του φωτογράφου που είναι η ζωή της φωτογραφίας, ο φωτογράφος είναι η ψυχή της φωτογραφίας
Ένα όνειρο έχω στο μυαλό και αυτό είναι κάποια στιγμή στο μέλλον να με αξιώσει ο θεός να έχω πάνω από όλα την υγεία μου και να γίνω μια μέρα σπουδαίος φωτογράφος