More

    VANGAMAN: Ο έρωτας μου με την φωτογραφία ξεκίνησε παρέα με την Canon !!!

    Πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τον αυθορμητισμό τους, κρύβονται πίσω από μάσκες με δήθεν ιδέες ,από αυτές που ο όχλος αρέσκεται να ακολουθεί και γρήγορα επιβραβεύει. Τις περισσότερες φορές άλλα λένε και άλλα εννοούν. Θέλει…  κότσια να είναι κάποιος αληθινός και να λέει τα πράγματα ακριβώς, όπως τα σκέφτεται. Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Όμως άνθρωποι που έχουν τέτοιο χαρακτήρα,  αποδεικνύονται συνήθως και πιο αληθινοί! Μια τέτοια προσωπικότητα, ένας  Καλλιτεχνικός θησαυρός, είναι ο Βαγγέλης Αστροπαλίτης ή όπως οι περισσότεροι τον γνωρίζουν  Vangaman. Αυτοδίδακτος,  κατάφερε να αποκτήσει την δική του ταυτότητα στην τέχνη της φωτογραφίας. Παρόλο τον ανταγωνισμό , εκείνος μόνος του έμεινε  σταθερός στις ιδέες του και σε αυτό που ήθελε να δείξει !
    Ο ξάδελφος μου ο “Vangaman”…
    Της Όλγας Χναρά
    Που γεννήθηκες, μίλησε μας λίγο για σένα;
    Γεννήθηκα στα Χανιά το 1972 λέων στο ζώδιο παρακαλώ oh yessss !!! Στη Νέα Χώρα,  σε ένα σπίτι που νοίκιαζαν τότε οι γονείς μου πάνω από το κολυμβητήριο, με ξεγέννησε μια mamy η Κυρία Ειρηνούλα  στο σπίτι, ήταν πολύ γνωστή εκείνη την εποχή και σε πολύ μικρή ηλικία μετακομίσαμε εδώ που μένω μέχρι και τώρα στο  Σταυρό Ακρωτηρίου που ήταν τότε ένας παράδεισος!!! Όχι πως και τώρα δεν είναι όμορφα, αλλά στο πέρασμα του χρόνου βλέπεις και την φθορά που προκαλεί ο άνθρωπος στην φύση, πως καταστρέφει δηλαδή το φυσικό κάλλος μια περιοχής. Μετά από 45 χρόνια που είμαι εδώ, μπορώ να δω τις διαφορές του τότε με το τώρα ! Δεν είχα την τύχη να σπουδάσω,  γιατί οι εποχές τότε ήταν δύσκολες οι αποστάσεις τεράστιες,  οι οικογενειακές ανάγκες ακόμα περισσότερες, οπότε και στην Β’ Γυμνασίου,  αποφάσισε ο πατέρας μου ότι θα ήταν καλύτερα να πιάσω κάπου δουλειά για να μάθω μια τέχνη και να πληρώνομαι ώστε να μπορώ να βοηθάω την κατάσταση στο σπίτι, όπως έκαναν και όλα τα αδέρφια μου  και η μητέρα μας.
    Το μοντέλο Τζία, με τον φακό του Vangaman

    Έμαθα πολλές δουλειές, δουλεύουμε όλοι μας στην οικογένεια από 5 χρονών παιδιά, έχω να θυμάμαι ένα κάρο ιστορίες, από το να μεταφέρουμε αλουμίνια για πούλημα από τους πρόποδες του βουνού στην θαλάσσια περιοχή βόρεια του Ακρωτηρίου με μια βάρκα 3.5 μέτρα τίγκα στο αλουμίνιο έτοιμη να βουλιάξει από τα 6-7 μποφόρ,  μέχρι να μαζεύουμε σκουπίδια από όλα τα χωριά του Ακρωτηρίου. Σε μικρή ηλικία άρχισε να μην με χωράει ο τόπος, άρχισα να πνίγομαι στο χωριό και στην μικρή μας πόλη, ένιωθα πολλή ένταση μέσα μου, ήθελα να φύγω να γνωρίσω ανθρώπους και τις νοοτροπίες τους.

    “Μικρός,  είχα περισσότερο κλίση προς την ζωγραφική παρά με την φωτογραφία. Μου άρεσε και μου αρέσει πολλή η ζωγραφική και πάντα είχα ένα θέμα με τους ζωγράφους, τους θεωρούσα και ακόμα τους θεωρώ κάτι σαν… την ελίτ της τέχνης και του πολιτισμού!”

    Ευτυχώς που οι γονείς μου είχαν πάρει μια πολλή καλή απόφαση εκείνη την εποχή διότι και οι δυο δεν γνώριζαν γράμματα και με έστειλαν στο φροντιστήριο αγγλικών που είχε ανοίξει στα Χωραφάκια η κυρία Κασαπάκη  και δίδασκε η κυριά Κατερίνα Πολύζου τότε και της οφείλω πολλά, χωρίς αυτήν δεν θα είχα μάθει τίποτα. Ευτυχώς διότι μου άρεσαν πολύ τα αγγλικά και παρόλα αυτά πήγα μόνο 3-4 χρονιές, δεν τελείωσα δηλαδή, δεν πήρα ούτε το lower, αλλά με βοήθησαν πολύ όταν έφαγα την φρίκη μου και ήθελα να αλλάξω χώρα. Η Αγγλία ήταν μονόδρομος και χαίρομαι που είχα την δύναμη και το κουράγιο να κάτσω 4 χρόνια, μου έκαναν καλό, με έκαναν να τα βλέπω όλα με άλλο μάτι. Έκανα αρκετές δουλείες και εκεί και πολλές γνωριμίες εκείνη την εποχή. Είχα και φιλαράκια από τα Χανιά που άλλοι σπούδαζαν και άλλοι δούλευαν στο Λονδίνο οπότε δεν ένιωθα μοναξιά, πέρασα υπέροχα !!! Το 2000 γύρισα πίσω στην αγκαλιά της μεγαλύτερης αγάπης από όλες, της κυρίας Μανωλίας, της μητέρας μου και από τότε είμαστε μαζί, παρεούλα κάθε μέρα με τα σκυλάκια μας την Τσούι και την σκατουλίτσα!!!

    Πότε άρχισε ο “έρωτας” για την Φωτογραφία, να εμφανίζεται στην ζωή σου;
    Τις πρώτες μου φωτογραφίες τις πήρα σε ηλικία 5-6 χρονών με μοντέλο την πανέμορφη μανούλα μου,  που παρόλο που είχε κάνει 5 παιδιά ήταν κορμάρα διότι ήταν και κορυφαία κολυμβήτρια εκείνη την εποχή! Φωτογραφίες οικογενειακές, μετά στο γυμνάσιο είχα την τύχη και την χαρά να είμαι μαθητής του εξαιρετικού ζωγράφου κυρίου Αλέξανδρου Τσατάλα που του οφείλουμε πολλά εδώ στα Χανιά και που είχα την τύχη και την χαρά στις 2/12/2019 να έχω και ένα Like και έναν σχολιασμό τίτλο σε μια φωτογραφία μου την Elegance. Το μαγικό  από αυτήν την όμορφη ιστορία είναι ότι σχεδόν 30 χρόνια μετά,  ο κύριος Τσατάλας δεν ήξερε ποιος είναι πίσω από την φωτογραφία διότι δεν ήξερε το όνομα Vangaman! Ήταν για εμένα μια πολλή όμορφη στιγμή αυτή,  διότι πρόκειται για έναν τεράστιο καλλιτέχνη με τεράστιο πνεύμα. Μικρός,  είχα περισσότερο κλίση προς την ζωγραφική παρά με την φωτογραφία. Μου άρεσε και μου αρέσει πολλή η ζωγραφική και πάντα είχα ένα θέμα με τους ζωγράφους, τους θεωρούσα και ακόμα τους θεωρώ κάτι σαν… την ελίτ της τέχνης και του πολιτισμού!!! Τους αγαπώ πολύ, πάντα είχα την περιέργεια για το τι μπορεί να περνάει μέσα από το μυαλό τους την ώρα που δημιουργούν !!! Το 92 πήγα για την θητεία μου στην αεροπορία και η μητέρα μου μου έκανε δώρο μια φωτογραφική μηχανή τσέπης μια Kodak mini-instamatic S30 και από τότε μπορείς να πεις ότι άρχισε δειλά δειλά ένας μικρός ερωτάς που έγινε μεγαλύτερος το 96 όταν γνώρισα έναν τεράστιο εικαστικό έναν εξαιρετικό ζωγράφο  τον κύριο Ελευθέριο Αλεξακη  που μου έκανε δώρο το 97 μια φωτογραφική μηχανή μια Zenith. Το 96 φεύγω  Αγγλία και το 2000 γυρίζω πίσω όπου και αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά την φωτογραφία, αποφασίζω να ζητήσω την βοήθεια της ξαδέρφης μου της Όλγας,  που μου υπόγραψε για να αγοράσω την πρώτη μου καλή φωτογραφική μηχανή με φιλμ μια Canon eos 30 . Το 2010 μια πολλή καλή φίλη μου που την αγαπώ πολύ η Νεκταρία με βοήθησε και έκανα αλλαγή εξοπλισμού και μετάβαση στην νέα ψηφιακή φωτογραφία , βασικά ο έρωτας μου με την φωτογραφία ξεκίνησε παρέα με την Canon !!!

    Το ταλέντο πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό με οποιαδήποτε τέχνη και αν ασχολούμαστε!

    Το ταλέντο είναι αρκετό για να γίνει κάποιος καλός φωτογράφος;
    Το ταλέντο πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό με οποιαδήποτε τέχνη και αν ασχολούμαστε! Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι τώρα τελευταία είδα ένα day after από γάμο να φωτογραφίζεται το ζευγάρι σε τεράστιους κάδους απορριμμάτων,  ε τότε σίγουρα χρειάζεται το ταλέντο για να σκεφτείς ότι φωτογραφίζεις μια υπέροχη ιστορία αγάπης, δεν πρέπει να υπάρχει ελιγμός για τέτοιες προχειρότητες σε τόσο όμορφες και σημαντικές στιγμές. Το ταλέντο και το πάθος, σε βοηθά να εξελίξεις τις γνώσεις σου σχετικά με την φωτογραφία διαβάζοντας ενημερώνοντας τον εαυτό σου για βασικές γνώσεις που πρέπει να έχεις. Σε βοηθά να κρατάς τον εξοπλισμό σου σε άριστα επίπεδα για να μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου πάνω από όλα αλλά και σε όλους αυτούς που σε εμπιστεύονται το καλύτερο φωτογραφικό αποτέλεσμα.

    “Δεν πάω να φωτογραφίσω αν δεν μου βγαίνει, δεν καταπιέζω τον εαυτό μου να κάνει κάτι όταν δεν το θέλει γενικότερα, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν έχω πολύ όρεξη να φωτογραφίσω νιώθω την αδρεναλίνη μου στα ύψη, την ώρα της φωτογράφισης το ζω και γίνομαι ένα με αυτό”

    Το ταλέντο είναι αυτό που είναι σαν μαμούνι  που σε τρώει ξέρεις γιατί κάθε μέρα θέλεις να γίνεσαι όλο και καλύτερος και να έχεις καλύτερα αποτελέσματα, αν δεν έχεις αυτό το μαμούνι να σε τρώει πιστεύω δεν έχεις ταλέντο , ή δεν θες να ασχοληθείς με αυτό. Άλλοι το έχουν και άλλοι πληρώνουν για να το μάθουν και πάλι δεν το μαθαίνουν. Καλό είναι να μην κάνουμε τους ξερόλες και κάτι που δεν ξέρουμε δεν θα μας κάνει κακό να το μάθουμε. Ναι,  πιστεύω ότι το ταλέντο είναι το πιο βασικό, το έχω δει και σε συνεργασίες μου ειδικά στον χώρο του μακιγιάζ, από όταν είδα τα ατελείωτα μακιγιάζ της Sandra Nika είπα ναι ρε φίλε, ή το έχεις, ή δεν το έχεις τέλος, απίστευτο ταλέντο, απλησίαστο και μακάρι να δούμε ένα τέτοιο ταλέντο κάποια στιγμή και στα Χανάα μας! Αξίζει να πούμε και ένα τεράστιο μπράβο στην Δέσποινα Αλεξαντωνάκη, που είναι η πρώτη που έφερε ένα τέτοιο ταλέντο στην Κρήτη, θα χαρώ πολύ να βλέπω μόνο τόσο μεγάλα ταλέντα να διδάσκουν σε σχολές για μακιγιάζ ώστε να μαθαίνουν τα παιδιά την  υπέροχη τέχνη του μακιγιάζ όπως πρέπει. Να μπορούν να δουν να δημιουργήσουν αλλά και να αντιληφθούν το καλαίσθητο. Ναι το ταλέντο αρκεί αλλά καλό θα είναι να συνδυάζεται  με γνώσεις.

    Φύση, θάλασσα, χρώματα και το μοντέλο Σοφία
    Εσύ με ποιόν τρόπο εξέλιξες το ταλέντο σου και απέκτησες τις γνώσεις που έχεις σήμερα..; 
    Αφοσιώθηκα σε αυτό, μου άρεσε, μου αρέσει, το έκανα και το κάνω και μακάρι να μου δίνει χρόνια ο θεός να το κάνω για πολλά χρόνια ακόμα. Δεν πάω να φωτογραφίσω αν δεν μου βγαίνει, δεν καταπιέζω τον εαυτό μου να κάνει κάτι όταν δεν το θέλει γενικότερα, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν έχω πολύ όρεξη να φωτογραφίσω νιώθω την αδρεναλίνη μου στα ύψη, την ώρα της φωτογράφισης το ζω και γίνομαι ένα με αυτό. Δεν θέλω να αισθάνομαι ότι έχω μια τυπική σχέση με την φωτογραφία γιατί δεν είναι αυτή η σχέση που θέλω να έχω μαζί της και έχω κάνει πραγματικά τεράστια προσπάθεια  για το καλύτερο δυνατό φωτογραφικό αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια,  με πολλή αγάπη θέληση και αφοσίωση. Προσπαθώ να μην δίνω και τόση σημασία στα τεχνικά τα οποία είναι βασικά για την δημιουργία μιας φωτογραφίας εκεί όμως που εναποθέτω την μεγαλύτερη προσπάθεια είναι στην δημιουργία του καρέ ώστε να το φέρω στα μέτρα μου, να μου αρέσει δηλαδή αυτό που έχω αποφασίσει να απαθανατίσω εκείνη την στιγμή. Το οποίο καρέ, σε περιπτώσεις όπως ένας γάμος ας πούμε,  που υπάρχει έντονη κινητικότητα απαιτεί η σύνθεση και η δημιουργία του κάδρου να γίνονται σε δευτερόλεπτα προκειμένου να μην χαθεί η στιγμή . Όταν αντιληφθεί ο εαυτός μου ότι έχω ξεχάσει να βγάλω το μάτι μου από το οφθαλμοσκόπιο της φωτογραφικής μου μηχανής τότε  ξέρω ότι το ζω  και έχω γίνει ένα με αυτό, ότι το έχω στα μετρά μου, εκεί που θέλω εγώ δηλαδή να έχω την φωτογραφία μου όπως την θέλω σε χρόνο “dt”!
    Τα τοπία τα αγαπώ γιατί αγαπώ την φύση, ένα τοπίο όμως είναι όμορφο από μόνο του, απλά απαθανατίζεις μια ομορφιά εκείνη την στιγμή!

    Δεν συμβιβάζομαι απλά με το να κρατάω μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου

    Σε έχουμε δει σε πολλά project με πορτραίτα, ωστόσο τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να κάνεις εξαιρετική δουλειά με τοπία! Τι σε εξιτάρει περισσότερο φωτογραφικά;

    Φωτογραφίζω τα πάντα, μέχρι εκεί που το λένε οι γνώσεις μου και ο εξοπλισμός μου. Έχω την δική μου ιδιαίτερη σχέση με την φωτογραφία και μέχρι τώρα είμαι πολύ ικανοποιημένος από το αρχείο και τις συνεργασίες μου. Τα τοπία τα αγαπώ γιατί αγαπώ την φύση, ένα τοπίο όμως είναι όμορφο από μόνο του, απλά απαθανατίζεις μια ομορφιά εκείνη την στιγμή! Η Conceptual photography όμως ιδικά όταν σε αυτήν παρουσιάζονται μοντέλα, τα οποία είναι στημένα όπως θέλει όπως τα έχει φανταστεί ο δημιουργός,  δίνοντας με αυτόν τον τρόπο ζωή σε μια καθαρά φανταστική εικόνα που έφτιαξε στο μυαλό του,  θέλοντας να περάσει οποιοδήποτε μήνυμα, αυτό με εξιτάρει περισσότερο από όλα! Εκεί αισθάνομαι πραγματικός φωτογράφος, δεν μου είναι αρκετό και δεν συμβιβάζομαι απλά με το να κρατάω μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου!  Όχι, αυτό δεν είναι η σχέση που θέλω να έχω με την φωτογραφία. Στο μοντέλο πρέπει να βρεις και τις γωνίες του και που νομίζεις εσύ ότι φαίνεται πιο όμορφο για να κοσμήσει την φωτογραφία σου. Πρέπει να έχεις το μοντέλο στα ύψη να αισθάνεται θεά – θεός εκείνη την ώρα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα,  γιατί όλα αποτυπώνονται. Το καλύτερο είναι να έχεις γίνει φίλος με το μοντέλο σου και να το κάνεις να νιώθει όμορφα, βολικά μαζί σου και με την όλη διαδικασία της φωτογράφισης. Έτσι βάζουν όλοι κάτι από την ψυχή τους στην φωτογραφία, μοιράζεσαι την χαρά και τον ενθουσιασμό με τους συνεργάτες σου και το μοντέλο σου και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Όσο για τα ηλιοβασιλέματα Όλγα μου,  που βλέπουμε και παρέα στις φωτογραφίες μου,  είναι γιατί μου αρέσουν πολύ και φροντίζω να βρίσκω χρόνο να απολαύσω αυτήν την υπέροχη φυσική πολυτέλεια που μας προσφέρετε δωρεάν και είναι αρκετή για να μας  μαγέψει και να μας ταξιδέψει

    Ποιές προϋποθέσεις θα πρέπει να τηρεί κάποια φωτογραφία, για να είναι άρτια , στην ματιά του vangaman; 
    Αν αυτό που βλέπω αρέσει στο μάτι μου, το δέχεται δηλαδή ευχάριστα το μάτι μου αυτό που βλέπει, τότε είναι άρτια διότι θα είναι μια ομορφιά ότι και να απεικονίζεται στην φωτογραφία. Αν κάτσω όμως να το “ξεψαχνίσω” από παντού ειδικά αν έχω και παρέα τα μοντέλα μου,  τότε τα πράγματα γίνονται τραγικά δύσκολα,  διότι ο καθένας μας μπορεί να δει τις ατέλειες του και τότε αρχίζει το πανηγύρι! Έρχεται αυτό το μαμούνι που σου λέει θα μπορούσες να το είχες κάνει έτσι, ή θα μπορούσες να το είχες κάνει αλλιώς, ή  θα μπορούσε το μοντέλο να είναι στημένο έτσι, ή θα έπρεπε να έχω και αυτό το αξεσουάρ… Τα μοντέλα θα αρχίσουν με τα δικά τους και θα ξεψειρίζουν τον εαυτό τους και πράγματα που θέλουν να αλλάξουν στον εαυτό τους όπως να αρχίσουν περισσότερη γυμναστική να σφίξουν εκεί που θέλουν άλλοι για να χάσουν κιλά άλλοι για να πάρουν, άλλοι για να αλλάξουν το λουκ στο μαλλί , εκεί είναι τα μεγάλα ζόρια! Όλα γίνονται για το καλύτερο αποτέλεσμα και για να έχουμε κάτι όμορφο να θυμόμαστε .

    “Το να έχω αρχείο στα χέρια μου μου ήταν πιο σημαντικό από το να πηγαίνω να δίνω συνεντεύξεις και να μην έχω τίποτα να δείξω ή  να πω”

    Η χαρά και ο ενθουσιασμός όμως που νιώθουμε και ζούμε όταν θα έρθει η ώρα να δούμε παρέα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και το γεγονός ότι με πολύ δυσκολία μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποιες φωτογραφίες ως καλύτερες γιατί μας αρέσουν σχεδόν όλες,  είναι μια στιγμή που με γεμίζει ικανοποίηση γιατί ξέρω ότι θα προσφέρω στο μοντέλο και στους συνεργάτες μου ένα αποτέλεσμα που τους αρέσει, που τους δίνει χαρά και που θα είναι χρήσιμο και για την καριέρα τους  !!! Τέτοιες στιγμές δεν τις αλλάζω με τίποτα ! Είναι πολλοί οι παράγοντες για να είναι άρτια μια φωτογραφία στα μάτια μου αλλά ο μεγαλύτερος είναι να βλέπω την φωτογραφία και οπτικά αυτό που βλέπω να μου είναι ευχάριστο, να κάθετε ευχάριστα στο μάτι μου και αν μπορεί να περνάει και κάποια μηνύματα τότε ακόμα καλύτερα

    Ποια ήταν τα κριτήρια που σε οδήγησαν να αποφασίσεις και να ζεις μόνιμα στα Χανιά και δεν κυνήγησες, μια μεγαλύτερη καριέρα στο εξωτερικό .. π.χ. στο Λονδίνο, όπου ζούσες για αρκετά χρόνια , στο ξεκίνημα σου…;
    Μετά από κάποιο καιρό με είχε κουράσει το Λονδίνο, σαν την ζεστασιά του Έλληνα δεν υπάρχει,  είμαστε ζεστοί άνθρωποι, έξω καρδιά και φιλόξενος λαός. Είμαστε Έλληνες και είμαστε υπέροχοι  !!! Η μητέρα μου όμως ήταν το βασικότερο κριτήριο για την επιστροφή μου,  αν δεν ήταν η μάνα μου ίσως και να ήμουν ακόμα εκεί. Ευτυχώς έχω την τιμή να έχω μια άξια υπέροχη μάνα στο πλάι μου που δεν θα την άλλαζα για όλο το χρυσάφι του κόσμου. Μακάρι να υπάρχει μια άλλη ζωή μετά από αυτήν και να την έχω πάλι μάνα μαζί με τα αδέρφια μου που είναι αντράρες με θάρρος και καρδιά, που έγιναν σπουδαίοι και καλοί  γονείς!

    Είχα πάρει από… φόβο τους δημοσιογράφους! Κάποιοι είναι πολύ αγενείς

    Τι είναι αυτό που δεν σου αρέσει καθόλου στον χώρο της δημοσιότητας και έχεις επιλέξει τόσα χρόνια να μην εμφανίζεσαι σχεδόν ποτέ ..;
    Θέλω να έχω την ελευθερία μου και την πολυτέλεια του χρόνου μου δεν την αλλάζω! Έχει αξιόλογους φωτογράφους εκεί έξω και παιδιά που κάνουν την προσπάθεια τους με σεβασμό και αξιοπρέπεια, απλά πολλοί από αυτούς δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν περισσότερο με τα καλλιτεχνικά τους,  είτε γιατί έχουν μαγαζιά και πρέπει να τα κρατήσουν ζωντανά είτε γιατί έχουν οικογένειες που πρέπει να θρέψουν! Εγώ έχω την τύχη να έχω αυτή την πολυτέλεια του χρόνου και δεν θα ήθελα να την θυσιάσω για διασημότητες, το να έχω αρχείο στα χέρια μου μου ήταν πιο σημαντικό από το να πηγαίνω να δίνω συνεντεύξεις και να μην έχω τίποτα να δείξω ή  να πω, και αυτά που θέλω να πω πρέπει να βασίζονται στις εμπειρίες μου και στο αρχείο μου. Η ομορφιά έρχεται ξέρεις και με τα χρόνια και με την εμπειρία…

    “Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τα νέα παιδιά έχουν μπερδέψει λίγο την επιρροή με την αντιγραφή, άλλο το έχω επιρροές από έναν καλλιτέχνη και άλλο τον αντιγράφω”

    Μια φορά είπα για ένα κοπελάκι καλή κουβέντα για την φωτογραφία του που δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο για να πάρει θάρρος ξέρεις, για να το συνεχίσει, και μετά από μια εβδομάδα το είδα καλεσμένο σε μια εκπομπή σε ένα τοπικό τηλεοπτικό κανάλι και λέω “οκ” μάλιστα, καλά που δεν πήγα για συνέντευξη!  Από την άλλη πάλι με είχε πλησιάσει και ένας τυπάκος που δούλευε εδώ από ότι μου έλεγε ότι ήθελε συνέντευξη και του είπα ευγενικά ότι δεν είμαι σε αυτή την φάση και ότι δεν με ενδιαφέρει η πρόταση του και με θράσος ο αγενέστατος μου λέει άκουσε να δεις φίλε εγώ δουλεύω για τον Ant1 και για τον Alpha εδώ στα Χανιά και είμαι δημοσιογράφος 28 χρόνια, κανένας δεν μου λέει όχι…  Ε αυτό ήταν, μέχρι εκεί επέτρεψα την αγένεια του, το μεγάλο όχι ήταν  στην πόρτα του από αντίδραση και μόνο! Λέω “τσίμπα” το πρώτο και βολέψου με την αγένεια σου γιατί εγώ με την αγένεια έχω θέματα, γενικότερα με τους τρόπους έχω θέματα, μου αρέσει πολύ  η ευγένεια και οι όμορφοι τρόποι, αλλά δεν μου αρέσει όταν αυτοί είναι καθαρά επιφανειακοί.  Οι τρόποι αυτοί δείχνουν έναν άλλο άνθρωπο και όχι αυτόν που είσαι πραγματικά, οπότε ξέρεις τους έχω πάρει λίγο και από φόβο τους δημοσιογράφους διότι συνάντησα αγένεια στην πορεία, αλλά δεν θα ήθελα κιόλας να δώσω μια συνέντευξη και να μην έχω κάτι να πω ή να δείξω. Όλα πιστεύω γίνονται στην ώρα τους και για κάποιο λόγο…

    Ποιούς φωτογράφους θαυμάζεις; 
    Κανέναν! Συνήθως επειδή δεν μου αρέσουν οι αντιγραφές, κι επειδή μου αρέσει να δημιουργώ εγώ την φωτογραφία μου και όχι να τρέχω να κάνω μια δεύτερη αντιγραφή,  δεν μου αρέσει να αισθάνομαι ότι κάνω κάτι και έρχομαι δεύτερος σε αυτό που πάω να κάνω. Προτιμώ να κάνω τα δικά μου που ξέρω ότι είναι και δικά μου και πολλά μου και έγιναν με την αξία μου και όχι από τον φόβο του να κάνω κάτι που έκανε κάποιος άλλος πριν και να έρθω δεύτερος. Προτιμώ να προσπαθώ να ασκώ επιρροή με τις φωτογραφίες μου αλλά θέλω πάντα να είναι στο τέλος original vangaman και όχι μια αντιγραφή κάποιου άλλου. Η φωτογραφία θέλει θάρρος και πολύ φαντασία, εκεί είναι όλο το ζουμί, αν μπορέσεις να το γευτείς αυτό σίγουρα θα νιώσεις καλλιτεχνικά μοναδικά μέσα σου. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια τα νέα παιδιά έχουν μπερδέψει λίγο την επιρροή με την αντιγραφή, άλλο το έχω επιρροές από έναν καλλιτέχνη και άλλο τον αντιγράφω. Θαυμάζω την προσπάθεια μου προς το παρόν αλλά υπάρχουν και φωτογράφοι που μου αρέσουν κάποιες από τις ματιές τους. Στο τέλος αυτό που θα κριθεί από όλους μας θα είναι η “ματιά” του φωτογράφου που είναι η ζωή της φωτογραφίας, ο φωτογράφος είναι η ψυχή της φωτογραφίας
    Ποιά είναι τα επαγγελματικά σου όνειρα για το μέλλον;
    Ένα όνειρο έχω στο μυαλό και αυτό είναι κάποια στιγμή στο μέλλον να με αξιώσει ο θεός να έχω πάνω από όλα την υγεία μου και  να γίνω μια μέρα σπουδαίος φωτογράφος
    Mr vangaman
    Imagine photography

     

     

    Δείτε ΕΔΩ περισσότερα από το Kriti360.gr 

    googlenews Kriti360

    Ακολουθήστε το kriti360.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ