Φωνάζουμε για την πανεπιστημιακή αστυνομία, την ώρα που…

Στην Ελλάδα αγαπάμε πολύ την αντίδραση. Μας αρέσει πάρα πολύ να εναντιωνόμαστε σε ο,τιδήποτε δεν έχουμε μάθει ή συνηθίσει.

Και μιας και τις τελευταίες ημέρες παίζει πολύ το θέμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας που συζητιέται στη Βουλή, ας δούμε λίγο τη ρίζα του προβλήματος.

Η αλήθεια είναι πως όσα και να λέμε και για όσα και αν φωνάζουμε, το πρόβλημα μας δεν έγκειται στα νομοσχέδια περί παιδείας αλλά στην ίδια την παιδεία.

Ας δούμε όμως στην πράξη που φαίνεται αυτό:

• Ελλιπείς εγκαταστάσεις σε όλες τις σχολικές βαθμίδες. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων από τα ελληνικά σχολεία απουσίαζαν, απουσιάζουν και θα απουσιάζουν κλειστές αίθουσες γυμναστικής, αίθουσες μουσικής, θεάτρου, καλλιτεχνικών. Μετά απορούμε γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό νέων δεν έχει ακούσει ποτέ το χ συγκρότημα, δεν έχει δει ποτέ την ψ ταινία και δεν γνωρίζει για τα έργα του ν καλλιτέχνη.
• Σχολικοί ψυχολόγοι. Δυστυχώς στην Ελλάδα ακόμη και σήμερα όταν ακούμε τη λέξη ψυχολόγος πάει το μυαλό μας στον “τρελογιατρό”. Αλλά μιας και τα περιστατικά μπούλινγκ φαίνεται να παίρνουν άλλες διαστάσεις, δεν είναι η ώρα να ανοίξουμε καμιά θεσούλα για τους σχολικούς ψυχολόγους. Λέμε τώρα….
• Επαγγελματικός προσανατολισμός. Με την ανεργία στα ύψη και ιδίως στις νεότερες ηλικίες, μάλλον πως έφτασε η στιγμή που πρέπει να επέμβει ο σχολικός προσανατολισμός. Προσέξτε όμως… Όχι του τύπου “πήγαινε να σπουδάσεις φιλολογία γιατί δεν το έχεις με τα νούμερα”. Αλλά μια οργανωμένη προσέγγιση, με γραφεία διασύνδεσης, επαγγελματικές προοπτικές και εξέλιξη. Έναν φορέα όπου θα μπορούν και οι γονείς να απευθυνθούν για να μάθουν τα κόστη των σπουδών των παιδιών τους και γενικά ότι άλλο χρειάζεται να ξέρουν.
• Μάθημα “Νέες Τεχνολογίες”. Πείτε αλήθεια τώρα. Πόσοι από εμάς στα σχολικά μας χρόνια στο μάθημα της Τεχνολογίας κόβαμε ξύλα και κάναμε κατασκευές ή κόβαμε χόρτα στο προάυλιο. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται σε κανέναν, νομίζω. Αλλά φανταστείτε ένα μάθημα στο οποίο τα παιδιά σας εξοικειώνονται με τις νέες τεχνολογίες, μαθαίνουν τους κινδύνους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από μικρή ηλικία και γενικά διδάσκονται τα οφέλη και τις επιπτώσεις της λελογισμένης ή αλόγιστης χρήσης της τεχνολογίας, αντίστοιχα.
• Ημερίδες, ημερίδες, ημερίδες. Τι πιο βασικό από το να οργανώνονται ημερίδες για διάφορα θέματα της καθημερινότητας ,όπως για παράδειγμα τα τροχαία ατυχήματα. Αν είχαμε καθιερώσει ως ελληνικό σχολείο τις ημερίδες αρκετά χρόνια τώρα (και δεν εννοώ τις 3-4 που διοργάνωσαν τα περισσότερα), ίσως η νέα γενιά να ήταν πιο “έτοιμη” να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.

Γενικά, μπορούμε να βρούμε εκατοντάδες σημεία ακόμη στα οποία υστερεί το ελληνικό σχολείο αλλά νομίζω ότι και τα όσα προαναφέρθηκαν αρκούν για να κατανοήσει κανείς το πόσο “πίσω’ βρισκόμαστε.

Κίνητρο μας πρέπει να είναι να λύσουμε το πρόβλημα από τη ρίζα του. Από τα χαμηλά στα ψηλά. Από τα απλά στα σύνθετα.Από τις μικρές ηλικίες έως τις μεγαλύτερες.

Γιατί ,επιτρέψτε μου να πω, ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια δεν λέγεται απαξίωση της παιδείας, αδιαφορία λέγεται.

Και μάλλον πώς το πρόβλημα μας είναι πολύ πιο βαθύ από την πανεπιστημιακή αστυνομία…