Αυτές τις ώρες, τις δύσκολες, τις τραγικές, τις πρωτόγνωρες , τις εφιαλτικές, που ο πόνος και ο δικαιολογημένος θυμός ξεχειλίζουν, καλό θα είναι να μη λέμε πολλά…
Από τα ξημερώματα της Τετάρτης, δικάζουμε, καταδικάζουμε , γίναμε αυτή την φορά ειδικοί επί των σιδηροδρομικών θεμάτων, όπως λίγο πιο πίσω, οι ίδιοι, ήμασταν γιατροί, λοιμωξιολόγοι, πολεμικοί αναλυτές, και ότι άλλο τέλος πάντων, η επικαιρότητα “επιβάλει” να… γίνουμε.
Κάτσαμε ξανά αναπαυτικά στις καναπεδάρες μας, αρπάξαμε στα χέρια μας τα κινητά ή οτιδήποτε άλλο βρήκαμε μπροστά μας σε πληκτρολόγιο και… πυρ!
Αυτοί είμαστε…
ΕΙΔΙΚΟΙ…
Θα μου πεις κι αυτοί που λόγω ιδιότητας είναι ανά περίπτωση ειδικοί, είναι…;
Άλλη μεγάλη συζήτηση, αλλά ας μην την κάνουμε αυτή την ώρα.
Γενικά ας σωπάσουμε. Ο θόρυβος ενώ έχει γίνει ένα δυσάρεστο περιστατικό, είναι περιττός. Ο θόρυβος για να πιάσει τόπο, επιβάλλεται να γίνεται όταν το “χ” φαινόμενο, είναι σε εξέλιξη, όχι όταν γίνεται το “μπάμ” κι έχει συμβεί το κακό.
Αλήθεια, πόσοι απ’ όλους αυτούς που “αναλύουν” τις τελευταίες ώρες τα γεγονότα, θα τα… θυμούνται την ερχόμενη εβδομάδα…;
Λίγοι, πολύ λίγοι…
Οι άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους, τους συγγενείς τους, το γκόμενο ή τη γκόμενα τους [μην σας ενοχλούν οι λέξεις, στον δημόσιο διάλογο λέγονται και γράφονται τέρατα αυτές τις ώρες], αυτοί θα είναι που θα συνεχίσουν να πλαντάζουν από τον πόνο και να καταριούνται την ώρα και την στιγμή, απολύτως δικαιολογημένα.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά…;
Από αγανάκτηση, τόσο για εκείνους που έχουν αντικειμενικά, πολιτικά, ουσιαστικά – θα πω εγώ – την όποια ευθύνη της τραγωδίας, όσο και για όλους αυτούς, που με περίσσευμα χολής, πασπαλισμένης με δόσεις υπερευαισθησίας, “αναλύουν” γράφοντας το μακρύ και το κοντό τους απλά και μόνο γιατί “αυτοί… ξέρουν τα πάντα”.
Τα παιδιά δεν θα γυρίσουν ποτέ στα σπίτια τους. Σε πολλές από τις περιπτώσεις των νεκρών, οι γονείς αυτών των ανθρώπων, δεν θα δουν ποτέ, αυτό που θα θάψουν.
Κι αυτό είναι δυο φορές μαχαίρι στην καρδιά.
Διάβασα κάτι που έγραψε μια κοπέλα, που παλεύει με το θηρίου του καρκίνου, η Ρεγγίνα Μακέδου και πραγματικά συγκλονίστηκα.
Όλη η αλήθεια “συμπυκνωμένη” σε δυο αράδες λέξεων:
«Καιρό σκεφτόμουν αν υπάρχει κάτι χειρότερο για έναν γονιό από το να χάσει το παιδί του.. έβλεπα τη μάνα μου και τον πατέρα μου να το παίζουν τρελοί ενώ ήξερα πόσο έτρεμαν μην με χάσουν… Και έλεγα ‘υπάρχει χειρότερο;’. Και σήμερα είδα ότι υπάρχει, να μην βρεις καν παιδί να θάψεις. Τι να πεις σε αυτούς τους γονείς; Όλη μέρα σκέφτομαι μόνο αυτό! Πώς να απαλύνουμε αυτόν τον πόνο;».
Απέναντι σε όλες αυτές τις ψυχές, που χάθηκαν ή που έχασαν τα “κομμάτια” μας, οφείλουμε σεβασμό.
Οφείλουμε να συντηρήσουμε την “παραγωγική” φασαρία, όταν τα τηλεοπτικά συνεργεία θα φύγουν από τα Τέμπη, γιατί πολύ απλά, κάτι πιο πιασάρικο θα έχει προκύψει, άρα εκεί θα πρέπει να τρέξουν.
Ο πραγματικός σεβασμός απέναντι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, θα είναι “το ποτέ ξανά”, να πιάσει πραγματικά τόπο και να μην αποτελέσει για μια ακόμη φορά, μια παχιά κουβέντα, η οποία βγήκε από το στόμα ενός πολιτικού, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση, τυγχάνει να είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός…
Φιλικά και Πάντα Καλοπροαίρετα
Ο “Κύριος Έπαρχος”
*Το σκίτσο της κεντρικής φωτογραφίας του άρθρου, είναι του ηθοποιού και συγγραφέα, Γιώργου Γαλίτη
