Μανώλης Αδοντάκης: “Δεν μπορώ πάρα να θλίβομαι”

Την άποψη του για το θέμα που έχει προκύψει με το μπάσκετ του Κύδωνα εξέφρασε μέσω διαδικτύου ο Μανώλης Αδοντάκης.

Αναλυτικά όσα έγραψε

Φανερά επηρεασμένος απο τις εξελίξεις καθώς και από την άρρωστη επιθυμία ορισμένων να δουν το μπάσκετ να σέρνεται χαμηλά μετά απο μια αξιοπρεπή πορεία 4+ χρόνων δεν μπορώ πάρα να θλίβομαι. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους τους εμπλεκόμενους (διοικητικούς, προπονητές, γονείς,χορηγούς,παίκτες) είναι ότι ο αθλητισμός δεν μπορεί να σταθεί υγιείς αν δεν είναι ανθρωποκεντρικος και όχι προσωποκεντρικος. Η αθλητική ιδέα που μεταξύ άλλων προϋποθέτει την καταξίωση του ανθρώπου, την πίστη στην ελευθερία του και στην αξία του,δεν μπορεί να χειραγωγηθεί από άτομα καθώς ο προσανατολισμός της ήταν πάντα υπέρ του συνόλου και της ανιδιοτέλειας.  Οτιδήποτε άλλο αποτελεί κάποιου είδους “εκφυλιστικής παρενέργειας”.

Προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι μου σας παραθέτω αποσπάσματα από ένα άρθρο του Διονύση Γκιουλέα το οποίο διάβασα και νομίζω ότι αντικατοπτριζει ακριβώς την νοσηρή κατάσταση που επικρατεί σε ένα κομμάτι του ερασιτεχνικου (κυρίως) αθλητισμού.
(σ.σ σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις οι οποίες δυστυχώς τείνουν να εκλείψουν).

” Ο λόγος ύπαρξης των Ακαδημιών. ”
Ακούγοντας τη λέξη Ακαδημίες το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό είναι μικρά παιδιά.
”Μάθηση.. εξέλιξη και τελικώς μόρφωση.”
Οι Ακαδημίες λοιπόν.. ο λόγος λειτουργίας,
ο λόγος ύπαρξης των ακαδημιών,
θα έπρεπε να είναι η αγάπη, η διασκέδαση,
η μάθηση, η εξέλιξη, η παραμονή των παιδιών στο γήπεδο και τελικά η προώθηση γηγενών αθλητών στην πρώτη ομάδα.
Τι ισχύει τελικά ;
Δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι ελάχιστα παιδιά προωθούνται και τελικά αγωνίζονται στην πρώτη ομάδα.
Από ελάχιστα έως κανένα στις μεγάλες ομάδες.
Οι Ακαδημίες γιατί λειτουργούν λοιπόν;
Σε πολλά σωματεία το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το εισπρακτικό κομμάτι.. έτσι απλά.
Δεν υπάρχει κουλτούρα, δεν υπάρχει πλάνο, δεν υπάρχει σχεδιασμός.
Όλα τα χρήματα των υποδομών πηγαίνουν στις πρώτες ομάδες,
για μεταγραφές, οδοιπορικά παικτών και λειτουργικά έξοδα.. ή μήπως και στις τσέπες κάποιων ;
και τα παιδιά..
δυστυχώς τα παιδιά και οι γονείς είναι <χορηγοί> για να προπονούνται και να παίζουν κάποιοι άλλοι τελικά.
Μα μικρές ομάδες μίνι.. παμπαίδων.. παίδων υπάρχουν, δεν υπάρχουν;
Ναι υπάρχουν.. τα παιδιά προπονούνται,
οι μικρές ομάδες παίζουν αλλά αδιάφορα.. παροδικά, χωρίς μελλοντικό σχεδιασμό μόνο για το σήμερα, για μία πιθανή εφήμερη διάκριση.
Μερικές φορές μόνο για τα μόρια,
για ένα κάλπικο πρωτάθλημα.
Η συνέχεια είναι οδυνηρή τα παιδιά δεν εξελίσσονται, απογοητεύονται κι εγκαταλείπουν τον αθλητισμό και το μπάσκετ.
Το ταβάνι έχει κλείσει η κάνουλα δεν ανοίγει η παροχή σταματάει,
τα παιδιά δεν προωθούνται προς τα πάνω.
Στο τέλος ψάχνουν για άλλοθι,
δοκιμαστικά σε ψηλές κατηγορίες και στο τέλος μαραζώνουν.
Μπλουζάκια.. τσάντες.. φόρμες.. προπονητικά,
όλα για εισπρακτικό λόγο και οι γονείς των παιδιών να τρέχουν βάζοντας διαρκώς το χέρι στην τσέπη.
Για το παιδί του το κάνει ο γονέας, μην αδικούμε τον σύλλογο δεν έχει λεφτά,
πως θα επιβιώσει άραγε ;
”Εγώ θα έλεγα να μην επιβιώσει και να βάλει λουκέτο.”
Σε όλα χορηγοί οι γονείς.. πληρώνουν τους διαιτητές.. τη γραμματεία.. τον γιατρό του αγώνα, ενίοτε και τις εμφανίσεις.
γιατί άραγε;
Τελειώνοντας μία διαπίστωση θα κάνω..
οι σύλλογοι που δεν θα προσέξουν και δε προωθήσουν τα παιδιά τους τα επόμενα χρόνια θα σβήσουν.
Τα ψέματα και η κοροϊδία τελειώνουν επιτέλους.
Μήπως να υπενθυμίσω τα φετινά αποτελέσματα των Εθνικών ομάδων;
”Γονείς ψάξτε για συλλόγους με αλήθειες. “