Διανύουμε αναμφισβήτητα μία δύσκολη και πρωτόγνωρα σκληρή εποχή.
Ένας ενεργός πόλεμος σε γείτονες ευρωπαϊκές χώρες με απάνθρωπες συνθήκες, ένας ιός που έχει στερήσει την ελευθερία και τη ζωή σε αμέτρητους συνανθρώπους μας και έχει εξαναγκάσει όλους μας να έρθουμε σε επαφή με τον πιο εσωτερικό εαυτό μας και τις πιο μύχιες σκέψεις μας.
Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη …
Περίεργες καταστάσεις, μητέρες φερόμενες ως δολοφόνοι των ίδιων τους των παιδιών, γονείς που κακοποιούν και πολλές άλλες εικόνες αλλά κυρίως πραγματικότητες που παρατηρώντας τες, μας συνθλίβουν.
Μέσα σε αυτό ακριβώς το κλίμα, δέχομαι συχνά προτροπές να γράψω για τον έρωτα, για τον χωρισμό, για τη φιλία και την προδοσία που προκύπτει από εκείνη.
Στέκομαι και αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν, μέσα σε τόση σκληρότητα και σε εικόνες απέχθειας, εμείς οι άνθρωποι να μένουμε “κολλημένοι” στα ανθρώπινά μας και στην αντίστοιχη διάστασή τους.
Η απάντηση είναι απλή και αναμφισβήτητα πανανθρώπινη. Όσο αυτή η γη θα γυρίζει, οι άνθρωποι, πάντα θα πληγώνουμε, θα πληγωνόμαστε και θα καλούμαστε να ξεπεράσουμε, άλλοτε κάτι εύκολο, άλλοτε κάτι πολυσύνθετο.
Όλοι μας, κάποια στιγμή της διαδρομής μας, αναγκαστήκαμε να ξεπεράσουμε… μία πληγή, μία αγάπη, μία απώλεια, έναν έρωτα, έναν χωρισμό, μία αποτυχημένη φιλία, μία προδοσία… έναν άλλον άνθρωπο και ότι εκείνος μας προκάλεσε ή του προκαλέσαμε.
Ότι κι αν συμβαίνει στον κόσμο, ο άνθρωπος, έχει την τάση να εμμένει στο χθες του και να δημιουργεί τριγύρω του δύσβατα όρη που δεν του επιτρέπουν να αντικρύσει τον ήλιο του.
Δεν διαφωνώ ότι είναι “οξύ” να θεωρείς ότι βιώνεις μία αληθινή αγάπη, είτε από άποψη συντροφικότητας, είτε από άποψη φιλίας και να προδίδεσαι.
Η αλήθεια είναι, ότι ποτέ μου δεν υπήρξα ένας ωμός άνθρωπος, αποστειρωμένος από το συναίσθημα. Ούτε και ποτέ μου μπόρεσα να αντιμετωπίσω τα πράγματα με απόλυτη λογική και ψυχραιμία. Η κατάρα μου και το προσόν μου μαζί, ήταν τα υψηλά επίπεδα ενσυναίσθησης που με διέκριναν. Αυτή η τάση που είχα από μικρό παιδί, να δικαιολογώ τους ανθρώπους με βάση τα βιώματά τους, να προσπαθώ να τους καταλάβω και να μπω στα παπούτσια τους. Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ ότι πολλές φορές, η λογική και η χρήση της, είναι αρκετή για να πάρουμε τις απαντήσεις που ψάχνουμε, γιατί εκείνη υπάρχει, για να μας εξηγεί πώς λειτουργεί ο κόσμος.
Και κάπως έτσι ακριβώς φίλοι μου, σκληρά και απάνθρωπα λειτουργεί ο κόσμος και πιθανότατα έτσι ακριβώς θα συνεχίζει να λειτουργεί και ίσως να μην αλλάξει πότε του προς το καλύτερο. Αυτό όμως που μπορούμε δίχως αμφισβήτηση να αλλάξουμε, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Να πέφτουμε για ύπνο τις νύχτες με ήσυχη συνείδηση, ή με την ενεργοποίηση της συνείδησής μας, σε αυτόν ακριβώς τον κόσμο που έχει νεκρωθεί συνειδησιακά, αφιερώνοντας τα πάντα στο βωμό του συμφέροντος. Οι άνθρωποι, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να συγχωρούμε. Αυτό είναι ένα δικαίωμα που ανήκει εξ ολοκλήρου στο Θεό. Εμείς αρκεί να μην κρατάμε μέσα μας καμία κακία, για κανέναν. Αρκεί να μην δηλητηριάζουμε τη σκέψη μας με εκδικητικές τάσεις.
Άλλωστε αναρωτιέμαι αν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να συνεχίζεις να ζεις, από το να ευχηθείς μία όμορφη ζωή και υγεία, ακόμα και σε εκείνον που σε πρόδωσε με το χειρότερο τρόπο και να απομακρυνθείς από κοντά του, χαράζοντας μία νέα ζωή με πλήρη άφεση στο σήμερα και στους ανθρώπους που το συνθέτουν.
Ο χρόνος μας, η κάθε μας ημέρα, η κάθε μας στιγμή, είναι αληθινά πολύτιμη για να την κατασπαταλούμε αφιερωμένοι στο χθες μας, όταν μπορούμε να απολαύσουμε το παρόν και να δημιουργήσουμε αύριο, συντροφιά με νέους ανθρώπους. Γιατί κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Γιατί κανένας δεν θα αποδειχτεί το χθες σου. Ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες εποχές, μπορείς να εκπλαγείς με την ψυχή κάποιων ανθρώπων, αρκεί να τους δώσεις την ευκαιρία να σου αποδείξουν ποιοι είναι αληθινά. Και αυτό απαιτεί άφεση, αλήθεια και εμπιστοσύνη. Απαιτεί ανοιχτή καρδιά!
Ο περισσότερος κόσμος εκεί έξω, ζει συμβατικές ζωές. Εγκλωβισμένοι σε αποτυχημένους γάμους, σχέσεις και φιλίες που έχουν χάσει κάθε ίχνος ενθουσιασμού και σεβασμού που είναι απαραίτητα στοιχεία για την επιβίωση κάθε ανθρώπινης επαφής.
Ο περισσότερος κόσμος εκεί έξω, επένδυσε στο παρελθόν σε πρόσωπα που τα εξίψωσε σε φίλους, αδελφούς, μισή του ψυχή, ολόκληρη ζωή του και στα δύσκολα (αυτά τα πρόσωπα), στάθηκαν “μικρά” και “λίγα”… ίσως από φόβο, ίσως από έλλειψη δύναμης, ίσως από υποκρισία, ίσως υποκεινούμενα από ωμά συμφέροντα!
Όσο σίγουρη είμαι ότι συμβαίνουν όλα αυτά, άλλο τόσο είμαι βέβαιη για το γεγονός, ότι ο Θεός, όταν απομακρύνει ανθρώπους από τη ζωή μας, ήταν παρών σε συζητήσεις που εμείς δεν ακούσαμε και για κάθε ξεσκαρτάρισμα ανθρώπου που θα πράξει στο δρόμο μας, θα στείλει πίσω σε εκείνον, δύο ψυχές περισσότερο συμβατές στο αξιακό μας σύστημα.
Ήταν και θα παραμείνει πάντα απλό. Έτσι είναι ο κόσμος! Αλλά ακόμα κι έτσι, δεν χρειάζεται αυτό να μας βαραίνει, ούτε απαιτείται να μας στιγματίζουν οι φυγές.
Όσο έχουμε ανάσα μέσα στο στήθος μας, όσο τα μάτια μας αντικρύζουν ουρανό, όσο έχουμε χτύπο στην καρδιά μας, οφείλουμε να ανασάνουμε, να αναθεωρήσουμε, να διώξουμε μακριά ότι μας πληγώνει και να δημιουργήσουμε χώρο στο φως και στην καλοσύνη, να εισβάλλουν στη ζωή μας.
Το αξίζουμε όλοι μας! Γιατί στο μονοπάτι της ζωής, δεν υπάρχουν μόνο οι πληγές και οι προδοσίες. Υπάρχει ο έρωτας, οι νέες φιλίες, ένας επαναπροσδιορισμένος εαυτός μας και ένα ομορφότερο αύριο. Υπάρχει η αγνή πρόθεση, μία καινούργια ζωή, χωρίς θλίψη, χωρίς πόνο, χωρίς αρνητική ενέργεια, με τις πληγές εναποθετημένες στη θέση που τους αρμόζει χρονικά… στο χθες και ένα αύριο αληθινά ανεπηρέαστο από αυτές.
Με ρωτάνε συχνά, τί θεωρώ αληθινά σπουδαίο σε τούτη τη ζωή. Το χτύπο της καρδιάς μου, το χαμόγελό μου και τα αντίστοιχα των ανθρώπων που αγαπάω και νοιάζομαι… απαντάω!
Για αυτό το χαμόγελο, θα έδινα τα πάντα. Για να το ζω και να το δημιουργώ. Για αυτό οφείλουμε να παλεύουμε, χωρίς να χρωστάμε εξηγήσεις σε κανέναν και για τίποτα.
Να είμαστε ελεύθεροι. Να νιώθουμε και να δείχνουμε σεβασμό. Να μοιράζουμε και να μοιραζόμαστε. Να επενδύουμε στην εμπιστοσύνη και όλα όσα ζούμε με έναν άνθρωπο να μένουν για πάντα επτασφράγιστα μυστικά. Να ζούμε το σήμερα έντονα κι ότι μας φέρει. Να βάζουμε στόχους, να κάνουμε όνειρα, να ερωτεύομαστε, να αγαπάμε χωρίς να φοβόμαστε. Να γευόμαστε τη στιγμή. Να φιλάμε και να αγκαλιάζουμε δυνατά αυτούς που επιλέγουμε. Να μην επενδύουμε στα χρήματα, αλλά στα συναισθήματα και στις εμπειρίες. Να γινόμαστε ελπίδα και ζωή. Να διεκδικούμε κάθε ημέρα αυτούς που θέλουμε συνοδοιπόρους μας, με πράξεις. Άλλωστε η αγάπη, όταν είναι αληθινή, προϊόν δύο καθαρών ψυχών, δεν κλείνεται σε όρια και λέξεις. Δεν τη χωράνε τα πρέπει και οι τίτλοι. Γίνεται κύμα που στο πέρασμά του, παρασέρνει και εμάς τους ίδιους και τον άνθρωπο για τον οποίο την αισθανόμαστε.
Αυτήν την αγάπη να κυνηγάμε. Και να την κάνουμε ζωή μας. Και αυτή τη ζωή, να τη βιώνουμε απόλυτα.
Ούτε λεπτό της χαμένο. Ούτε δευτερόλεπτό της αφιερωμένο σε ότι πέρασε.
Κοιτάξτε βαθιά στα μάτια αυτό που έχετε δίπλα σας και δείτε όλα όσα μπορείτε να χτίσετε μαζί του.
