ΤΑΔΕ Ε(Λ)ΦΗ: Γκρεμίζοντας τα τείχη…

Από τη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, μόνοι και αδύναμοι, παίρνοντας την πρώτη μας δειλή ανάσα, κουβαλάμε ρόλους και πρέπει.

Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη…

Είμαστε το παιδί του τάδε και της τάδε, ανήκουμε σε μία δεδομένη οικογένεια και κατ’ επέκταση μία υφιστάμενη κοινωνία, προερχόμαστε από συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό στρώμα και μας επιβάλλεται να ακολουθούμε προκαθορισμένη συμπεριφορά.

Φέρουμε το ρόλο του καλού παιδιού, του καλού μαθητή, του καλού φοιτητή, του καλού συντρόφου, ερωμένου, οικογενειάρχη, επαγγελματία, συνομιλητή, φίλου, αδελφού…

“Να κάνεις υπομονή, να μιλάς όμορφα, να φέρεσαι σωστά, να μην κλαις, να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, να κάνεις παιδί, να κάνεις δεύτερο παιδί, να χαμογελάς, να είσαι εργατικός, να αποτελείς παράδειγμα, να μην βρίζεις, να μην νευριάζεις, να μην φωνάζεις”… Να μην, να μην, να μην!

Παντού κανόνες, νόρμες, συμβιβασμοί, τείχη!

Τείχη που υψώνονται μπροστά μας, πέτρα την πέτρα, με γερά θεμέλια και ξαφνικά έρχεται μία κρύα χειμωνιάτικη νύχτα που αντιλαμβάνεσαι ότι έχτισες ή επέτρεψες να σου χτίσουν ένα τεράστιο φρούριο τριγύρω σου με καμία έξοδο διαφυγής. Τρέχεις αριστερά, δεξιά, περιμετρικά του και συναντάς μονάχα ανυπέρβλητα τοιχώματα που δεν σου επιτρέπουν να δεις ούτε ουρανό.

Ανάσα βαθιά. Σκέψεις και επιλογές. Άραγε θα μείνεις για πάντα εγκλωβισμένος μέσα του; Άραγε θα βρεις ποτέ τρόπο ενεργοποιώντας τη λογική να βγεις από τα δεσμά σου;

Σιωπή. Ανασφάλειες. Φόβος. Εσωτερικότητα. Άγχος, γιατί η ελευθερία σου χάθηκε και χωρίς εκείνη τί νόημα έχει η ζωή σου πια! Κάποιες από τις πέτρες του τείχους σου, τις τοποθέτησες εσύ ο ίδιος για να νιώσεις έστω για λίγο ασφαλής. Όμως οι περισσότερες ούτε που κατάλαβες πως σε κύκλωσαν, χωρίς καν να αντιδράσεις. Δέχτηκες τους ρόλους που σου φόρεσαν, ακολούθησες τα πρέπει των άλλων και στη διαδρομή έχασες εσένα.

Κι έτσι, απέμεινες με τις δυο γροθιές σου. Με αυτές καλείσε τώρα να γκρεμίζεις μέρα τη μέρα, πέτρα την πέτρα, όσο και αν χρειαστεί να πονέσεις, όσο και αν χρειαστεί να ματώσεις για αυτό.

Όχι. Δεν θα είσαι το καλό παιδί για να σε αποδεχτούν οι απέναντι. Θα σε είσαι καλός και δίκαιος άνθρωπος γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος της ύπαρξής σου. Όχι δεν θα αντιδράς όπως επιθυμούν οι άλλοι. Θα αντιδράς όπως υπαγορεύει το εκάστοτε συναίσθημά σου. Όχι δεν θα επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν να σε εκμεταλλευτεί, να αποφασίζει εκείνος για το τί θα κάνεις εσύ και πως. (Κάθε όχι σου και μία γροθιά).

Έχεις φωνή. Έχεις λόγο. Έχεις σκέψη, συναίσθημα, αγάπη μέσα σου ακόμα ζωντανή, οξυδέρκεια, ανάσα και όλα αυτά έρχονται στο φως μονάχα με την ελευθερία σου.

Άδραξε την ημέρα σου και γκρέμισε πέτρα την πέτρα, μέχρι να μην μείνει καμία τριγύρω σου. Έλα σε ρίξη με το λίγο και τους λίγους, τους μικρόψυχους, τους εγωιστές και τους εκμεταλλευτές. Όλους αυτούς που κάποτε σε έπιασαν από τον ώμο και σου σου είπαν “βασίσου πάνω μου” κι όμως αυτό που ουσιαστικά εννοούσαν ήταν, “είσαι εδώ, βασίζομαι επάνω σου”, γιατί η ύπαρξη σου, τους έκανε τη διαδρομή τους προς τη δόξα, το χρήμα και την αυτοπροβολή τους πιο εύκολη.

Άδραξε την ημέρα σου και μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν να τοποθετήσει ούτε λιθαράκι γύρω σου. Γιατί έξω από τα τείχη σου, έχει ΖΩΗ! Υπέροχη και μοναδική!

Όσο κι αν η πληθώρα των ανθρώπων σε έπεισε πως όλοι έχουν δεύτερες σκέψεις, πάντα θα υπάρχουν κι εκείνοι οι ελάχιστοι που δεν αξιώνουν ούτε και περιμένουν τίποτα από εσένα, αντιθέτως αρκούνται σε ένα σου χαμόγελο και μία σου σκέψη. Για αυτούς τους λίγους να υπάρχεις! Τους δυσεύρετους, τους σταθερούς στο αξιακό τους σύστημα που είναι συνυφασμένο με την αλήθεια και την δικαιοσύνη, όχι την επιβεβλημένη, αλλά την κατ’ επιλογήν.

Να παλεύεις κάθε ημέρα να ζεις όπως εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις. Κυνήγησε την ελευθερία του μυαλού σου, το ταξίδι του νου σου στο οπουδήποτε, φτιάξε στιγμές με όσους επιλέγεις, απομακρύνσου από το σκάρτο σε οποιαδήποτε μορφή του, αντίκρυσε το μπλε του ουρανού και άφησε την ανοιχτή θάλασσα να “ξεπλύνει” το επίπονο χθες σου.

Γέλα με το αστείο, δάκρυσε με το θλιβερό, θύμωσε με την αδικία, επιδίωξε συναναστροφή με καθάρια βλέμματα, διεκδίκησε αυτό που πιστεύεις ότι σου αξίζει και μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από αυτό.

Χωρίς περίσκεψην, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ,

                                μεγάλα και υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

                                Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ,

                                άλλο δεν σκέπτομαι – τον νου μου τρώγει αυτή η τύχη…

                                Διότι πράγματα  πολλά έξω να κάμω είχον.

                                Α…, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω;…

                                Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

                                Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

                                                                                                    Κ. Π. Καβάφης

Να θυμάσαι πάντα πως στη διαδρομή της ζωής σου, δεν είσαι μία εξωτερική εικόνα, ούτε ένας τραπεζικός λογαριασμός.

Αυτό που μετράει στο τέλος της κάθε ημέρας, είναι να είσαι άγγιγμα αγάπης, λόγια βοήθειας σε έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη χωρίς να περιμένεις κανένα αντάλλαγμα και ποτέ σου.

Μετράει να είσαι ανάσα που τη νιώθεις, χτύπος μίας καρδιάς που τον αφουγκράζεσαι, η επιλεκτική αγκαλιά (αυτή που τόσο δύσκολα μοιράζεις) και που κάνει έναν άνθρωπο να ησυχάσει.

Ένα ελεύθερο πνεύμα, ένας αληθινός φίλος, ένα ειλικρινές χαμόγελο, ένα ειλικρινέστερο βλέμμα που χωράει μέσα του τα πάντα, ο δρόμος για να πιστέψουν οι άνθρωποι ότι η καλοσύνη δεν χάθηκε, ένας “αέρας” που δεν θα χωρέσει ποτέ στις λογικές του κόσμου.

Μην αναλλώνεσαι στα ημίμετρα. Κυνήγησε το άπιαστο. Το όνειρο. Μην κρατάς μέσα σου ανείπωτα λόγια (θα έρθει η ημέρα που θα ειπωθούν αβίαστα και μαζεμένα από την ψυχή σου). Μην κρατάς κακίες, απλά προχώρα στο παρακάτω σου, με εκείνους που σε κατανοούν και σε αποδέχονται έτσι ακριβώς όπως είσαι, χωρίς να θέλουν να αλλάξουν ούτε ψεγάδι πάνω σου και μέσα σου. Μην έχεις απωθημένα. Αγάπησε ( όσο δύσκολο κι αν σου φαντάζει), ερωτεύσου (όσο δυσκολότερο κι αν σου ακούγεται).

Χόρεψε. Τραγούδησε. Μίλησε. Γράψε. Διάβασε. Κάνε λάθη. Γέλασε. Δώσε χώρο και χρόνο (όσον χρειάζεσαι εσύ),  σε νέους ανθρώπους να σου αποδείξουν ότι η εμπιστοσύνη μπορεί να ξαναβρεί υπόσταση στη ζωή σου, γιατί δεν προδίδουν όλοι τελικά. Κάνε όλα όσα δεν τόλμησες ποτέ σου. Κοίταξε βαθιά στα μάτια των ανθρώπων και πες τους την αλήθεια σου όποια κι αν είναι εκείνη.

Ζήσε και μην πιέζεις άλλο το είναι σου. Γκρέμισέ τα όλα και μην κλειστείς ποτέ ξανά αιχμάλωτος.

Για πάντα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ /Η..!