ΤΑΔΕ Ε(Λ)ΦΗ: Η αγάπη δεν θα σου κρατήσει ποτέ κακία, δεν θα χρειαστεί να της απολογηθείς για τίποτα

Πάει αλήθεια καιρός πολύς από την τελευταία φορά που ήρθα αντιμέτωπη με την έννοια της αγάπης, όπως επίσης με την ουσία και το νιώθω της.

Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη

Πίστευα πάντα ότι ακόμα και τις λέξεις όλου του κόσμου να καταφέρεις να βάλεις δίπλα – δίπλα θα παραμένουν μικρές, πτωχές και ανίκανες να την περιγράψουν, ακριβώς γιατί είναι ένα συναίσθημα ( το πιο ύψιστο, το πιο ειλικρινές, το πιο αυθόρμητο, το πιο αθώο, το πιο αέναο).

Όσες λίγες φορές κι αν βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με τη μορφή της, την αποδέχθηκα… Άνοιξα απέραντα την αγκαλιά μου για να δεχτώ τόσο την ίδια, όσο και όλα εκείνα που την συνεπάγονται.

Σύμφωνα με τους περισσότερους όμως ανθρώπους, η αγάπη κουβαλάει στις πλάτες της και την έννοια του πόνου.

Μετά από πολύ σκοτάδι και πολλές προσωπικές πληγές, κατέληξα να διαφωνώ κατηγορηματικά και αμετάκλητα με αυτό και ο μοναδικός λόγος που απόψε γράφω αυτό το άρθρο είναι γιατί ίσως οι λέξεις μου βοηθήσουν και εσάς να λύσετε το γρίφο της σημασίας και της ύπαρξής της.

“Κλειστήκαμε στους εαυτούς μας, γίναμε θύελλα αρνητικών συναισθημάτων, μάθαμε να κρατάμε αποστάσεις, μάθαμε να μην λέμε μεγάλες κουβέντες και να μην τις δεχόμαστε από εύλογο σκεπτικισμό και από έλλειψη εμπιστοσύνης”

Είναι αυτονόητο όμως, πως ο κάθε άνθρωπος, την εννοεί και την αισθάνεται διαφορετικά, για αυτόν ακριβώς το λόγο, τα σ’ αγαπώ μας φαντάζουν και πολλές φορές αποδεικνύονται ανειλικρινή.

Όχι. Η ίδια η αγάπη, δεν πλήγωσε, ούτε και θα πληγώσει ποτέ της.

Εμείς οι – ανάξιοι – της άνθρωποι, το πράττουμε. Εμείς οι – αδαείς – άνθρωποι, καταλήγουμε μικροί και λίγοι μπροστά στο για πάντα της.

Το ξέρω ότι δίχως μας, η ύπαρξη της θα ήταν ανούσια! Ο Θεός άλλωστε μας δημιούργησε για να την υπηρετήσουμε και να της δώσουμε υπόσταση, μιας και ήταν εκείνος που δημιούργησε και την ίδια, για να πορευτούμε μαζί της!

Αναρωτηθήκατε κάποιο ήσυχο βράδυ μέσα στη σιωπή, πόσο χρόνο έχουμε ξοδέψει στη διαδρομή μας, αφιερωμένοι στους εγωισμούς μας, στην κακία μας, στην αυτοπροβολή μας, στα συμφέροντα, στην διεκδίκηση και στο κυνήγι του χρήματος;

Αναρωτηθήκατε ποτέ κάποιο ήσυχο βράδυ μέσα στη σιωπή, πόσο χρόνο έχουμε ξοδέψει στο να κάνουμε διάλογο, να κατανοήσουμε τον συνάνθρωπο, να γεφυρώσουμε τις διαφορές μας μαζί του, να του δώσουμε το χέρι στα δύσκολα, χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα, αποκλειστικά και μόνο με καλή προαίρεση, γιατί το ίδιο ίσως να θέλαμε και εμείς σε μία αντίστοιχη δική μας δύσκολη στιγμή;

Κλειστήκαμε στους εαυτούς μας, γίναμε θύελλα αρνητικών συναισθημάτων, μάθαμε να κρατάμε αποστάσεις, μάθαμε να μην λέμε μεγάλες κουβέντες και να μην τις δεχόμαστε από εύλογο σκεπτικισμό και από έλλειψη εμπιστοσύνης.

Χρόνια τώρα, πιστεύουμε, ότι τρώμε τα μούτρα μας από τα συναισθήματα. Από αγάπη, από έρωτα, από την ανάγκη να μοιραστούμε και να αφεθούμε.

Όμως δεν φταίνε τα συναισθήματα.

Δεν φταίνε οι καληνύχτες, δεν φταίνε οι καλημέρες, δεν φταίει το άνοιγμα της ψυχής μας που μας καθιστά ευάλωτους. Φταίει μονάχα το είδος μας που γύρισε την πλάτη του στον λόγο της δημιουργίας του και της συνέχισης της ύπαρξης του.

Και παρ’ όλο που πολλά σημάδια μας χτυπούν την πόρτα καθημερινά για τη λανθασμένη μας διαδρομή, μένουμε αγέρωχοι σε ένα μονοπάτι με βούρκο, σκοτάδι και λάσπη, αρνούμενοι το αγνό της φως!

Αρκετά όμως!!!

Φοβήθηκα και ξέρω ότι θα συνεχίσω να φοβάμαι τους ανθρώπους και θα κρατώ πολλές φορές την ψυχή μου κλειδωμένη, όπως το κάνεις κι εσύ που με διαβάζεις, φοβούμενος/η το δάκρυ ή την πληγή σου. ‘Ομως αυτό δεν σημαίνει ζωή. Αφέσου και όπου σε βγάλει. Ακόμα κι αυτό σε οδηγήσει σε έναν ακόμη πόνο, σε μία καινούργια πληγή. Μην κάνεις όμως ποτέ το χατίρι σε κανέναν από όσους σε πλήγωσαν στο παρελθόν να σε πείσουν να μείνεις μακριά από τους ανθρώπους, γιατί ο άνθρωπος είσαι εσύ ο ίδιος και αν δεν πιστεύεις στον ίδιο σου τον εαυτό, δεν πιστεύεις πουθενά. Μάθε να βρίσκεις πάντα τη δύναμη να ελπίζεις, πως ίσως σε οδηγήσει μία ημέρα, σε μία καινούργια ζωή.

Έτσι ήταν πάντα τα δεδομένα μας. Έτσι θα είμαστε πάντα οι άνθρωποι… θα κυνηγάμε ότι μας πονάει, ότι μας απορρίπτει ή θα προσπαθούμε να εκλογικεύουμε τα πώς και τα γιατί του άλλου, ενώ τα πράγματα ήταν και παραμένουν απλά.

Δεν ξέρω να σου απαντήσω για το τί σημαίνει αγάπη, ξέρω όμως πώς θα έρθει και πόσο θα μείνει. Αν είναι ειλικρινής,  προϊόν και προέκταση  μίας καλής ψυχής, θα έρθει ήσυχα και απλά. Τόσο απλά που θα σου σβήσει κάθε δεύτερη σκέψη, κάθε σου φόβο και κάθε σου προβληματισμό. Δεν θα νιώσεις ποτέ να πιέζεσαι για να την ανταποδώσεις. Δεν θα αισθανθείς ποτέ πια μόνος, αλλά μία αόρατη ασπίδα να σε σκεπάζει στα δύσκολα και μία εσωτερική δύναμη που θα μοιράζεται τη χαρά σου. Η αγάπη, θα σου δώσει χρόνο και χώρο να αναπνεύσεις, να μείνεις μόνος τις στιγμές που το επιθυμείς, θα παλέψει για το χαμόγελό σου, δεν θα φύγει ποτέ από δίπλα σου και ακόμα και αν την διώξεις θα παραμείνει πάντα εκεί αθόρυβα προσευχόμενη στο δημιουργό της για εσένα.

Η αγάπη, δεν θα σε πληγώσει ποτέ, δεν θα ανακατευτεί με συμφέροντα, δεν θα σου ζητήσει χάρες, ούτε επιβεβαιώσεις. Δεν θα κοιτάξει αν είσαι φτωχός ή πλούσιος, άσχημος ή όμορφος. Δεν θα κοιτάξει ποτέ πουθενά αλλού παρά μόνο στα μάτια και στο χαμόγελό σου αν για κάποιο λόγο αυτά είναι θλιμένα ή εκείνο έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπό σου.

Η αγάπη δεν θα έρθει ποτέ βιαστικά. Θα είναι αποτέλεσμα εμπιστοσύνης, πράξεων, αναγκαίας σιωπής και αναγκαίων λόγων όταν οι στιγμές επιβάλλουν τα αντίστοιχα.

Για να μπορέσεις όμως να τη συναντήσεις, πρέπει να αφήσεις μία μικρή χαραμάδα στην κλειστή σου ψυχή και να της δώσεις χρόνο να σου αποδείξει ότι υπάρχει ζωντανή, όσο και αν κάποιοι την σκότωσαν μέσα σου.

“Δεν ξέρω να σου απαντήσω για το τί σημαίνει αγάπη, ξέρω όμως πώς θα έρθει και πόσο θα μείνει. Αν είναι ειλικρινής,  προϊόν και προέκταση  μίας καλής ψυχής, θα έρθει ήσυχα και απλά. Τόσο απλά που θα σου σβήσει κάθε δεύτερη σκέψη, κάθε σου φόβο και κάθε σου προβληματισμό”

Η αγάπη δεν θα σου κρατήσει ποτέ κακία, δεν θα χρειαστεί να της απολογηθείς για τίποτα. Θα χρειαστεί μονάχα να της εξηγήσεις, γιατί είναι δεδομένο ότι θα σε καταλάβει και θα βρει το δρόμο για να έρθει και πάλι κοντά σου, ακόμα κι εκείνες τις στιγμές που κανένας δεν θα βρίσκει τη διαδρομή για την ψυχή σου.

Ναι! Η αγάπη δεν είναι κάτι εύκολο. Αν την συναντήσεις όμως, πίστεψέ με, στα μάτια της, θα αισθανθείς ότι συναντάς τα ίδια τα μάτια του Θεού, γιατί είναι ο τρόπος του για να σου δείξει ότι είναι δίπλα σου και έχει συνεχώς μορφή. Κι είναι αυτή του ανθρώπου που σε συναισθάνεται, αγνά και αληθινά.

Δώσε της χρόνο για να σου αποδείξει ότι είναι εδώ και για εσένα, ότι κι εσύ μπορείς να την λάβεις και να τη δώσεις, όχι όμως απαραίτητα να την ανταποδώσεις.

Ξέρω… έχεις απογοητευτεί, όμως ότι σε απογοήτευσε δεν ήταν αγάπη, ήταν κάτι που τη θύμιζε ή σιγοπερπατούσε τριγύρω της, προσπαθώντας να της μοιάσει ή να σε ξεγελάσει, (αποσκοπώντας σε πολλά).

Ίσως, κάπου, κάπως, κάποτε, εμείς οι άνθρωποι που την δολοφονούμε κάθε ώρα και στιγμή, να γίνουμε και η αιτία για να ξαναπιστέψουμε ότι υπάρχει. Για αυτό να παλεύεις στη ζωή σου. Για να γίνεις μία ημέρα ο δρόμος και ο λόγος έστω ένας άνθρωπος να πιστέψει και πάλι ή για πρώτη φορά αληθινά σε εκείνη, με τη συνέπεια των λόγων σου, την ειλικρίνια της ψυχής σου, την έλλειψη των δεύτερων σκέψεων και την ουσιαστική ανάγκη σου εκτός από τον εαυτό σου, να είναι και κάποιος άλλος καλά, ότι κι αν αυτό σημαίνει, σε όποιο σημείο της γης ή σε όποια αγκαλιά κι αν εκείνος βρίσκεται!!!