ΤΑΔΕ Ε(Λ)ΦΗ: Μεγαλώνεις και έχεις μπροστά σου μόνο ΜΙΑ ΖΩΗ! Ας είναι η ΔΙΚΗ ΣΟΥ και σε όποιον αρέσει(ς)!

Ε.Χ.

Γράφει η Έλφη Χαχλαδάκη

Ήταν θυμάμαι ένα απόγευμα της προηγούμενης χρονιάς.. Κάπως κουρασμένη, κάπως “βαλτωμένη”, κάπως άϋπνη και λίγο στεναχωρημένη, στάθηκα στον καθρέπτη του σπιτιού μου για να ετοιμαστώ για μία συνάντησή μου. Όλα γνώριμα στο είδωλο που αντίκρυζα.

Οι εκφράσεις μου, οι ρυτίδες μου, τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου, τα χαμόγελά μου.

Όλα ίδια, όλα εκεί, εκτός από τα μάτια μου! Ήταν η πρώτη φορά που εκείνα τα έβλεπα ξένα σε εμένα, αλλαγμένα..

Και όχι δεν ευθύνονταν για αυτό ούτε η κούραση, ούτε η αϋπνία, ούτε εκείνη η περίεργη θλίψη που έχει μάθει να χτυπάει πότε – πότε την πόρτα μου και εγώ έχω μάθει να της ανοίγω πια και να την καλωσορίζω όπως όλα τα συναισθήματα της ψυχής μου, θετικά ή λίγο πιο δυσάρεστα, γιατί όλα έχουν το χώρο τους μέσα μας!

Η ματιά μου είχε αλλάξει γιατί άφησα να “μπει” λίγη σοφία και ατελείωτη δόση αλήθειας στη σκέψη μου, που με έκανε να δω τα πράγματα τόσο καθαρά και συγχρόνως τόσο λυτρωτικά! “Αυτή είμαι και μεγαλώνω”..θυμάμαι να μονολογώ.

Μεγαλώνω όπως μεγαλώνεις και εσύ που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή όσων ετών κι αν είσαι. Μεγαλώνεις όχι με την αρνητική έννοια της λέξης, που κουβαλάει ένα βαρύ και καθηλωτικό φορτίο στις πλάτες της.

Μεγαλώνεις με μία εσωτερική και εξωτερική ομορφιά, αυτήν της διαφορετικότητας, της εξέλιξης, της αποδοχής, της ανακάλυψης, της ουσίας, της επιλογής, της απόρριψης, της ωριμότητας!

Μεγαλώνεις και δεν έχεις πια χώρο μέσα στην σκέψη σου για οτιδήποτε δυσάρεστο, αντιθέτως αφήνεις χώρο στη χαρά να έρθει να φωλιάσει στο είναι σου και να σε ζεστάνει!

Μεγαλώνεις και μαθαίνεις να εκτιμάς την κάθε ημέρα που περνάει και που ο Θεός στέλνει σε εσένα και στους οικείους σου υγεία!

Μεγαλώνεις και μαθαίνεις να εκτιμάς την ίδια την υγεία ως κάτι μη δεδομένο και αυτονόητο στη ζωή σου, αλλά ως κατάκτηση, ως ευλογία και δώρο!

Μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς ότι σε κουράζουν οι ανθρώπινες επαφές και κατ’ επέκταση και οι στιγμές χωρίς ουσία..

Μαθαίνεις να κλείνεις τα αυτιά σου σε όλα όσα ο κόσμος θα πει για εσένα με το “μεγάλο” του στόμα, όπως επίσης και να συνειδητοποιείς τη φαιδρότητα αυτής της συνήθειάς του!

Μαθαίνεις να ξεσκαρτάρεις τους ανθρώπους που πλαισιώνουν τη ζωή σου και δεν χαραμίζεις πλέον ούτε δευτερόλεπτο για αυτούς που διαπιστώνεις ότι δεν είναι αντάξιοι των αξιών σου! Κι αν στο τέλος αυτού του ξεσκαρταρίσματος, μείνεις με λίγους, με ελάχιστους ή με κανέναν, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις ανάγκη τους πολλούς, αλλά τους κατάλληλους!

Μαθαίνεις να μην “παραμυθιάζεσαι” πια από όμορφα λόγια που μόλις στρέψεις την πλάτη σου προς άλλη κατεύθυνση οι ίδιοι άνθρωποι που τα ξεστόμισαν τα μετατρέπουν στη χειρότερη κριτική που μπορείς να ακούσεις για τον εαυτό σου, γεμάτη από αναλήθειες και κατασκευάσματα του νου τους!

Μεγαλώνεις φίλε/η μου και έμαθες να μην “κολλάς” στο παρελθόν σου, σε σχέσεις και (δήθεν) έρωτες που όσο και αν σε πλήγωσαν δεν αναζήτησες ποτέ καμία εκδίκηση γιατί πολύ απλά κατάλαβες πως η ουσία της ζωής σου κρύβεται μέσα στο δευτερόλεπτο που διανύεις και στο αύριο που σε περιμένει να το ΖΗΣΕΙΣ αντί να το χαραμίσεις στη σκέψη του παρελθόντος σου!

Μαθαίνεις πως η αληθινή αγάπη, είναι ή θα είναι κάποιος άνθρωπος “καθρέπτης” των συντεταγμένων της καρδιάς σου και αυτός/ή που στην πρώτη δυσκολία δε θα σε εγκαταλείψει ούτε θα σε αφήσει γιατί δεν τον/την βολεύεις πια, αντιθέτως μαζί σου θα κινεί βουνά, γιατί αυτό ακριβώς είναι ικανή να κάνει η αγάπη!

Μεγαλώνεις και αρχίζεις σιγά – σιγά να αδιαφορείς πια για όλα αυτά τα “γιατί” που συχνά κατακλύζουν το μυαλό σου.. “Γιατί να τύχει αυτό σε εμένα”, “γιατί να μου φερθούν με αυτόν τον τρόπο” κ.ο.κ.

Δεν υπάρχουν γιατί και δεν υπάρχουν εξηγήσεις. Πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι θα είναι.. Πάντα εμείς οι άνθρωποι θα απογοητεύουμε ο ένας τον άλλον και πάντα θα έχουμε δύο επιλογές: Ή να επιμείνουμε στα γιατί μας, ή να κρατήσουμε το “μάθημα” που πήραμε από την κάθε μας πληγή και να το μετατρέψουμε σε σοφία και δύναμη!

Μεγαλώνεις και αρχίζεις να παθαίνεις μία μορφή “ανοσίας” και αποστροφής στις “λυκοφιλίες” που βιώνεις στη ζωή σου..

Στους ανθρώπους που σου συστήθηκαν αλλιώς και αποδείχτηκαν άλλοι, γιατί στη διαδρομή οι συνθήκες, τα συμφέροντα, τα θέλω και το τεράστιο “εγώ” τους, θεώρησαν ότι δεν ικανοποιείς τις όποιες ανάγκες τους!

Στους ανθρώπους που θα κριτικάρουν τη ψυχή σου, τη ζωή σου, το χαρακτήρα σου, την προσωπικότητά σου, τις ευαισθησίες σου, τις συνειδητές επιλογές σου, τα ρούχα σου, το σπίτι σου, το αυτοκίνητο σου και θα βγάλουν αυθαίρετα συμπεράσματα από όσα ΔΟΥΝ και όχι από όσα ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ!

Διαπιστώνεις πως από όλους αυτούς επιβάλλεται όχι απλώς να απομακρυνθείς, αλλά να εξαφανιστείς! Μεγαλώνεις και μαθαίνεις να είσαι πιο εσωστρεφής, για τα βιώματά σου, τα σχέδια σου, τα όνειρά σου, φοβούμενος τη ζήλεια του κόσμου ως προς την όποια επιτυχία σου και κυρίως καθαρότητά σου..

Βλέπεις ότι οι αληθινοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ όλο και λιγοστεύουν κ στρέφεσαι προς την αγάπη των ζώων, αντιλαμβανόμενος ότι μόνο στα δικά τους μάτια μπορείς να βρεις την αθωότητα και την έλλειψη οσκαρικής υποκρισίας!

Μεγαλώνεις και μαθαίνεις πως η βοήθεια προς κάθε τι αδύναμο και οποιονδήποτε ξένο συνάνθρωπο που χρήζει ανάγκης και που δεν θα γνωρίζει ότι εσύ κρύβεσαι πίσω από την ελπίδα που μόλις του ανοίχτηκε, είναι η μόνη βοήθεια που θα εκτιμηθεί ποτέ και αυτό όχι για να ακούσεις ένα ευχαριστώ που θα δυναμώσει το εγώ σου, αλλά γιατί έχεις πλέον επίγνωση ότι αυτού του είδους η βοήθεια δεν θα δημιουργήσει έναν ακόμα αχάριστο!

Μεγαλώνεις και μαθαίνεις πως πρέπει να προσέχεις το περιβάλλον με τον ίδιο τρόπο που προσέχεις το σπιτικό σου!

Μαθαίνεις να σκέφτεσαι, να μη μένεις στάσιμος, να νευριάζεις και να θυμώνεις λιγότερο, να ελπίζεις περισσότερο!

Σε τι; Αφού σε έπεισαν πως ο κόσμος δεν αλλάζει.

Μπορείς όμως να αλλάξεις εσύ. Όπως άλλαξα κ εγώ κάπως μαγικά, εκείνο το απόγευμα της περσινής χρονιάς και δεν πήγα ποτέ στη συνάντηση που ΕΠΡΕΠΕ να πάω, αλλά έκατσα να τελειώσω το βιβλίο που ΗΘΕΛΑ!

Και κάπως έτσι επίσης μαγικά,από τότε κάνω πάντα αυτό που επιθυμώ και με γεμίζει χωρίς να πιέζομαι, κάπως έτσι μαγικά, άλλαξε ένας διακόπτης στο μυαλό μου κ κυριολεκτικά πέταξα από πάνω μου, από μέσα μου, ότι και όποιον με χάλαγε.

Βαρίδια ετών, πρόσωπα “λίγα”, τεράστια ψέματα που ήμουν αναγκασμένη να βιώνω γιατί ήταν επιλογή τρίτων.

Άνοιξα ένα μεγάλο εικονικό καλάθι και ξεφορτώθηκα ότι με “χαλούσε” ανεπιστρεπτί..
Και κάθε φορά που νιώθω ότι κάτι με “λερώνει”, ανοίγω το ίδιο καλάθι και το ξαναγεμίζω με ότι νιώθω ότι “βρομίζει” τα έσω μου!

Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις. Ποτέ δεν είναι αργά να βάλεις όρια και φραγμούς. Ποτέ δεν είναι αργά να συμμορφώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό όταν χάνεις κ εσύ “ο αλάθητος” το δρόμο σου!

Μεγαλώνεις φίλε/η μου και όσο μεγαλώνεις άλλο τόσο πρέπει να μικραίνει ο εγωισμός που κουβαλάς μέσα σου. Και κάθε μέρα που περνά, πρέπει να την μετατρέπεις σε γιορτή.. με όσους θες, με αυτούς που θες, με τον ίδιο σου τον εαυτό..και να στέκεσαι ταπεινά απέναντι σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που σε “ποδοπάτησαν” και λεηλάτησαν τη ψυχούλα σου, γιατί αν δεν είχαν περάσει από τη ζωή σου και αν δεν σε είχαν κάνει να πονέσεις, δεν θα μπορούσες να εκτιμήσεις τη δύναμη της χαράς και δεν θα μπορούσες να καταλάβεις όλα όσα ΔΕΝ ήθελες, δεν θέλεις και δεν πρόκειται ποτέ σου να θελήσεις να γίνεις!

Μεγαλώνεις και έχεις μπροστά σου μόνο ΜΙΑ ΖΩΗ!
Ας είναι η ΔΙΚΗ ΣΟΥ και σε όποιον αρέσει(ς)!