ΤΑΔΕ Ε(Λ)ΦΗ: Μιλώντας για σεβασμό…

Το 2021, φτάνει σιγά – σιγά στο τέλος του. Ήταν ομολογουμένως μία ακόμα δύσκολη χρονιά και για την ανθρωπότητα και για τη χώρα μας.

Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη

Κουβαλάει στις πλάτες του, ένα αρνητικό ρεκόρ σε επίπεδο γυναικοκτονιών, που με θλίβει ιδιαίτερα ως άνθρωπο.

Ποτέ στη διαδρομή της ζωής μου, μέχρι και σήμερα, δεν διαχώρισα τους ανθρώπους σε φύλα. Πίστευα πάντα ότι μία ανθρώπινη ψυχή δεν κλείνεται σε όρια, στεγανά και ταυτότητες, όπως το να είναι άνδρας ή γυναίκα, λευκός ή έγχρωμος, πλούσιος ή φτωχός…

Πίστευα πάντα ότι μία ανθρώπινη ψυχή, την χαρακτηρίζει μονάχα η καλοσύνη ή η έλλειψή της, η διάθεση για αυτοβελτίωση όταν νιώθει ότι έχει χάσει τον εαυτό της και επιβάλλεται να τον ξαναβρεί πρωτίστως για το ίδιο της το είναι και μετέπειτα για τον οποιοδήποτε άλλο.

Έτσι λοιπόν, ποτέ δεν κατέκρινα και ποτέ μου δεν στάθηκα μεμονωμένα απέναντι στους άνδρες για λανθασμένες συμπεριφορές τους. Στάθηκα, στέκομαι και δεν θα πάψω ποτέ να στέκομαι απέναντι σε ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν τί σημαίνει σεβασμός και τί σημαίνουν οι έννοιες ελευθερία και επιλογή.

Ο σεβασμός που αληθινά αξίζουμε όλοι οι άνθρωποι, είναι εκείνος που προκύπτει κάθε στιγμή της διαδρομής μας. Τώρα, σήμερα, εχθές…

Αρχικά όταν επιλέγεις να μοιραστείς τη ζωή σου με έναν άνθρωπο, πρέπει καθημερινά να ΤΙΜΑΣ αυτήν την επιλογή σου, στηρίζοντας, συμπονώντας, συζητώντας και κατανοώντας εκείνον που έχεις δίπλα σου. Οφείλεις να τον σέβεσαι, να ακούς τα θέλω του, τις ανάγκες του, τις βαθιές και ουσιαστικές σκέψεις του, για να απλοποιείς τα δύσκολά του και τη ζωή του συνολικότερα.

Δεν κρύβεσαι πίσω από την πολυάσχολη και πολύωρη εργασία σου, κλείνοντας την πόρτα στο σπιτικό σου, στην όποια οικογένειά σου και στις όποιες ατομικές πληγές σου, ξεσπώντας μόνο το θυμό σου και τη θλίψη σου. Αυτό που οφείλεις, είναι το μοίρασμα σε όλες τις εκφάνσεις και τις προεκτάσεις του. Η χαρά σου, το χαμόγελό σου, ο προβληματισμός σου, το άγχος σου, η θλίψη σου, το συναίσθημά σου όποιο και αν είναι αυτό, οφείλει να εξηγείται στον ανθρωπό σου, γιατί μόνο μέσω αυτής της εξήγησης μπορεί να επέλθει η κατανόηση και η έλλειψη συσσώρευσης παρεξηγήσεων. Ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει να έχεις στο πλάι σου, πρέπει να γνωρίζει τις αιτίες για τον πόνο και τις στιγμές της ευτυχίας σου, γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει συμπόρευση.

Εάν δεν είσαι ικανός να εκδηλώσεις συναίσθημα, εάν δεν είσαι ικανός να κάνεις διάλογο, να εξηγήσεις με όμορφο τρόπο τα θέλω σου και να σεβαστείς και εσύ από πλευράς σου τα αντίστοιχα θέλω του άλλου, είσαι ανίκανος να συμπορεύεσαι, είτε είσαι άνδρας, είτε είσαι γυναίκα.

Αντιλαμβάνομαι ότι ζούμε δύσκολες και πρωτόγνωρες εποχές και καταστάσεις. Το άγχος και τα προβλήματα της καθημερινότητας καραδωκούν και πολλές φορές μας πνίγουν.. Κατά αυτόν τον τρόπο, έχουμε μάθει να ξεσπάμε σε ότι και σε όποιον πιο προσφιλές έχουμε.

Είναι μία στάση ζωής που χρήζει άμεσης αναθεώρησης, γιατί εάν είμαστε ψυχικά υγιής, και ο εγκέφαλός μας έχει τα επίπεδα βασικής νοημοσύνης, δεν επιλέγουμε ανθρώπους στη ζωή μας για να τους στεναχωρούμε και να μετατρέπουμε τη ζωή τους σε βασανηστήριο.

Κανένας σοβαρός και υγιής – σε όλα τα επίπεδα – άνθρωπος, δεν χαίρεται όταν προκαλλεί στους άλλους πόνο. Κανένας εξίσου σοβαρός και υγιής άνθρωπος, δεν δέχεται να έχει στη ζωή του κάποιον  που του προκαλλεί πόνο.

Ίσως είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που θα είμαι απόλυτη. Για τα δικά μου δεδομένα, η βία, σωματική , ψυχολογική, ανθρώπινη, δεν χωράει καμία απολύτως δικαιολογία και ανοχή.

Δεν κρύβεται πίσω από οικονομικά προβλήματα και δεν την νομιμοποιεί ούτε το άγχος, ούτε η κατάθλιψη. Τουναντίον, αυτός που πραγματικά έχει περάσει δύσκολα στη ζωή του, μπορεί να αντιληφθεί, να κατανοήσει και να βοηθήσει τη θλίψη του άλλου.

Αυτός που αρέσκεται στο να προκαλλεί επαναλαμβάνομενο πόνο  – σωματικό ή ψυχικό – είναι ένα δίποδο ον που σε καμία περίπτωση, δεν πρόκειται να φωτίσει το μαύρο της ψυχής του και πολύ αμφιβάλλω αν αξίζει να αυτοαποκαλείται ή να τον αποκαλούν άνθρωπο.

Με συγχωρείτε που δεν μπορώ να αντιληφθώ αυτήν την ανθρώπινη ύπαρξη, που αρνείται τον διάλογο, που σηκώνει χέρι, που προσβάλλει, που χειρίζεται.

Με συγχωρείται που δεν μπορώ να κατανοήσω και την αντιπέρα όχθη, την ανθρώπινη δηλαδή ύπαρξη που στο όνομα της αγάπης, του έρωτα ή ενός παιδιού, ανέχεται το σηκωμένο χέρι, τις προσβολές, τον χειρισμό.

Η διάρκεια των ανθρώπινων σχέσεων, είναι μία διαδικασία εξαιρετικά δύσκολη και ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει η κάθε ανθρώπινη σχέση – γενικεύοντάς το – οικογένεια, σύντροφος, φιλία, ανθρώπινη επικοινωνία, είναι μόνον ο εκατέρωθεν σεβασμός. Ο αυθόρμητος, ειλικρινής και πηγαίος σεβασμός που αρχίζει και σταματάει στις επιθυμίες του άλλου, όποιες και αν είναι αυτές, μέσα σε λογικά πάντα πλαίσια.

Στάθηκα, στέκομαι και δεν θα πάψω ποτέ να στέκομαι απέναντι σε ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν τί σημαίνει σεβασμός και τί σημαίνουν οι έννοιες ελευθερία και επιλογή.

Και αυτή η διαδικασία, απαιτεί καθημερινή δουλειά με τον ίδιο μας τον εαυτό, απαιτεί σκεπτόμενους ανθρώπους, παιδεία, ενσυναίσθηση σε υψηλά επίπεδα, καλοσύνη ψυχής και ικανότητα να διαχειρίζεσαι τον εγωισμό σου και τα συναισθήματά σου.

Όπου δεν συναντάς τα παραπάνω, να φεύγεις.

Όσο σκληρό, απόλυτο και ωμό και αν σου ακούγεται… να φεύγεις!

Η υπομονή, είναι χάρισμα. Σπουδαίο και μεγάλο. Μάθε όμως να ξεχωρίζεις τις λέξεις. Όχι μόνο ετυμολογικά, αλλά και επί της ουσίας.

Υπομονή σημαίνει να γεφυρώνεις τις διαφωνίες και τα εκάστοτε προβλήματα, δεν σημαίνει όμως ανοχή σε απαράδεκτες και ανεπίτρεπτες συμπεριφορές.

Κανένας άνθρωπος με τον οποίο δημιουργείς μαζί του μία οικογένεια, κανένας δεσμός σου που ισχυρίζεται ότι σε αγαπάει, κανένας φίλος σου, κανένας συνεργάτης σου και καμία ανθρώπινη ύπαρξη με την οποία έχεις μπει σε διαδικασία επικοινωνίας και εγκεφαλικής επαφής, δεν επιτρέπεται, να σε θίγει, ή να σε μειώνει, όποια κι αν είναι η θέση του, όπως και όλα τα παραπάνω ισχύουν και για εσένα τον ίδιο, σε όποιο προσωπικό ή κοινωνικό ρόλο και αν κατέχεις.

Τίποτα δεν αντέχει στο διηνεκές, εάν μέσα του δεν περικλείει την έννοια και την ουσία του σεβασμού, μέσα από τον οποίο, επιβιώνει κάθε ανθρώπινη σχέση.

Μην χάνεις λοιπόν ούτε το χρόνο σου, ούτε την υπομονή σου και κυρίως τη ΖΩΗ σου, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα λάβεις το σεβασμό που σου αξίζει.

Γιατί ο σεβασμός που αληθινά αξίζουμε όλοι οι άνθρωποι, είναι εκείνος που προκύπτει κάθε στιγμή της διαδρομής μας. Τώρα, σήμερα, εχθές…

Διεκδίκησε τον… Απαίτησέ τον… και μην αφήσεις ποτέ κανέναν και σε καμία περίπτωση να σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν τον αξίζεις..!

Αν δεν είσαι ικανός να τον προσφέρεις  και να τον λάβεις, τότε να αφήνεις τους ανθρώπους ελεύθερους να τον αναζητήσουν κάπου αλλού…

Ζωή δίχως του, σημαίνει «μισή» ζωή…

Ζωή δίχως του, δεν σημαίνει καν ζωή!!!