Ακολουθήστε το στο Facebook για να μην χάνετε είδηση!
Και κάπως έτσι, αναλογίζομαι ότι σε τούτη τη χώρα, κληροδοτήσαμε από την προηγούμενη γενιά και παραδώσαμε στην επόμενη, την φιλοσοφία του διχασμού. Για το κάθε τι. Για τα πάντα.
Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη
Αν το σκεφτείτε και εσείς λίγο, θα διαπιστώσετε ότι μία ζωή, σαν λαός, είμαστε διχασμένοι ανάμεσα σε όλα. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού, έναντι στους οπαδούς του Παναθηναικού. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, έναντι στους οπαδούς του Άρη. Οι οπαδοί του ενός κόμματος, έναντι στους οπαδούς του άλλου, οι οπαδοί των θρησκείας, έναντι στους άθεους, εκείνοι που υποστηρίζουν το γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ανθρώπων και εκείνοι που το απεχθάνονται ακόμα και σαν σκέψη. Μάθαμε να διχαζόμαστε ακόμα και για το αν είμαστε με τους μπλε και τους κόκκινους στο survivor ή με τους γκρί και τους μπορντώ στο master chef ( και η αλήθεια είναι ότι η τηλεθέαση αυτών των τηλεοπτικών προγραμμάτων, βασίζεται ακριβώς πάνω στη φιλοσοφία του διχασμού που μας χαρακτηρίζει). Φτάσαμε σε σημείο να χωριζόμαστε ανάμεσα σε στρατόπεδα που αφορούν την προσωπική ζωή συνανθρώπων μας, για το αν είναι σωστό – ηθικό ή όχι, να συνάπτει δεσμό η μία παρουσιάστρια με τον πρώην σύντροφο της άλλης παρουσιάστριας φίλης της.
Και όσο συμβαίνουν όλα αυτά, αυτές τις ημέρες, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη δολοφονία 57 αθώων ψυχών στα Τέμπη, άνθρωποι μένουν στο δρόμο και περιμένουν να σιτιστούν από φιλανθρωπίες, γυναίκες δολοφονούνται και πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας, πατεράδες απειλούν τα ίδια τους παιδιά. Μάθαμε να τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά. Μάθαμε να τρεφόμαστε και να ηδονιζόμαστε από το μίσος και από το πώς θα βγάλουμε το μάτι του διπλανού μας, του γείτονά μας, του συναδέλφου μας, του φίλου μας κι ύστερα ακούγοντας όλη αυτή τη βία που ξεσπάει τριγύρω μας καθημερινά, αναρωτιόμαστε για το πώς εξελίχθηκε έτσι ο κόσμος και τί φταίει άραγε για αυτό;
Αυτός ο κόσμος, αυτή η ανθρωπότητα της οποίας τυγχάνουμε να είμαστε μέλη, όσο ζει και γαλουχείται με αυτή τη φιλοσοφία, τόσο θα είμαστε άξιοι των επιλογών μας και των συνεπειών τους.
Μονάχα όταν συνειδητοποιήσουμε ότι το μόνο που μας έχει μείνει σε αυτόν τον κόσμο όρθιο και ζωντανό και το οποίο μπορεί να αλλάξει τα πάντα, είναι η αγάπη, μονάχα όταν καταλάβουμε ότι το μόνο που πραγματικά έχουμε είναι ο ένας τον άλλον και τίποτε παραπάνω, τότε ίσως να «σωθούμε».
Τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν βέβαια από τη μία ημέρα στην άλλη. Χρειάζεται παιδεία, ανοιχτό μυαλό, σεβασμό στον συνάνθρωπο, σεβασμό στη διαφορετική επιλογή όποια κι αν είναι αυτή, έλλειψη φανατισμού, έλλειψη εγωισμού. Χρειάζεται βαθιά συνειδητοποίηση της ασημαντότητάς και της ταπεινότητάς μας, χρειάζεται γνώσεις, συναισθήματα και ανοιχτή αγκαλιά. Γιατί τα όρια, δεν θα απαιτούνταν σε έναν κόσμο με σεβασμό στην ίδια μας την ελευθερία και στην ελευθερία του άλλου. Γιατί σε ένα κράτος δικαίου, δεν θα κυνηγούσαμε τα αυτονόητα (όπως για παράδειγμα την τιμωρία των ενόχων, όποιοι κι αν είναι αυτοί που διαπράττουν εγκλήματα)..όλα αυτά θα ήταν αυτονόητα.
Είμαστε μικροί και λίγοι. Αυτό έχω μόνο να πω ως διαπίστωση και πλέον δεν έχουμε ανάγκη από άλλα λόγια..δεν έχει ανάγκη αυτός ο κόσμος από την άποψη του κάθε ένα και της κάθε μίας μας. Χρειάζεται πράξεις. Μικρές και καθημερινές για να αλλάξουν όλα, από όλους μας.
Ναι..ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς..είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να εκφράζει και να εκφράζεται (για αυτήν ακριβώς τη δημοκρατία άλλωστε κάποιοι κάποτε έδωσαν τη ζωή τους). Δημοκρατία όμως, είναι να αφήνεις τα λόγια στην άκρη και να μιλάς και μέσα από τις πράξεις σου.
Να γίνεσαι έμπνευση για τους νεότερους, να απλώνεις το χέρι στον συνάνθρωπο και να αποδέχεσαι ότι αυτός μπορεί να πιστεύει σε κάτι διαφορετικό από εσένα, δημικρατία είναι να μεταβιβάσεις αξίες έτσι ώστε να δημιουργηθεί μία επόμενη γενιά που δεν θα χρειάζεται να εξηγεί τα αυτονόητα, που δεν θα χρειάζεται να βασιλεύει η οργή, αλλά μόνο η δικαιοσύνη και η αγάπη.
στο Facebook για να μην χάνετε είδηση!
