ΤΑΔΕ Ε(Λ)ΦΗ: Ο δικός μου μικρός πρίγκιπας…

Ένα από τα βιβλία που ανήκουν στα πέντε πιο αγαπημένα της έως σήμερα διαδρομής μου, είναι ο μικρός πρίγκιπας.

Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη

Κάθε φορά που η ζωή ή κάποιος άνθρωπος με απογοητεύει, κάθε φορά που εγώ η ίδια απογοητεύω ή νιώθω ότι έχω απογοητεύσει τον εαυτό μου – ακόμα και αν αντικειμενικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει – ανατρέχω σε αυτό το βιβλίο και το διαβάζω για μία ακόμα φορά, γιατί πιστεύω ότι έχει μία μαγική δύναμη να “γιατρεύει” τα πάντα μέσα μου.

Ο  Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, θεωρητικά έχει γράψει ένα από το πιο σπουδαία παιδικά βιβλία στον κόσμο, που εξυμνεί την φιλία και την διαδρομή μέχρι να καταλήξουν δύο ψυχές σε αυτήν την βαθιά, ουσιαστική και ύψιστη ανθρώπινη επαφή!

Αυτό όμως το φερόμενο ως παιδικό βιβλίο, οι ενήλικες το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ! Αν αντικρύσεις τα μάτια ενός παιδιού ή ενός μικρού ζώου, μπορείς να συναντήσεις τι ακριβώς σημαίνει να αγαπάς αληθινά και με περίσσεια ανιδιοτέλεια. Αν αντικρύσεις τα μάτια ενός ενήλικα, πολύ πιθανόν να συναντήσεις συγκεχυμένα θετικά και αρνητικά δεδομένα που θα αποτυπωθούν στη ματιά του, γιατί σε αυτές τις δύσκολες εποχές που διανύουμε, τα αυτονόητα, έχουν μετατραπεί σε ζητούμενα.

Όταν μιλάω για “αυτονόητα”, σκέφτομαι πράγματα απλά… όπως την αληθινή αγάπη και την πραγματική φιλία. Αξίες που θεωρούμε ότι έχουμε στη ζωή ή στην ψυχή μας και όμως στο διάβα μας ερχόμαστε – πολλές φορές – αντιμέτωποι με την ιδέα ότι ζούσαμε μέσα σε “ψευδαισθήσεις”.

Ήταν χειμώνας του 2002 θυμάμαι όταν πρωτοήρθα αντιμέτωπη με αυτήν την ωμή εκδοχή.

Φρεσκοχωρισμένη από μία σύντομη σχέση με τον πρώτο και τον μοναδικό (έως σήμερα) έρωτα της ζωή μου, γύρω στις τέσσερις τα ξημερώματα καθόμουν στο γραφείο μου στο σπίτι μου στην Αθήνα και έγραφα. Αυτός ήταν ανέκαθεν άλλωστε ο μόνος δρόμος, ο μόνος τρόπος και η μοναδική μου άμυνα για να ηρεμώ το είναι μου από ότι με θλίβει. Οι μουσικές μου, οι σκέψεις μου και το τσιγάρο μου (που χρόνια αργότερα έκοψα), ήταν η μοναδική μου παρέα εκείνο το βράδυ.

Εκείνο το βράδυ, που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου ως το πρώτο αληθινά “ενήλικο” της ζωής μου! Ο πόνος άλλωστε, έχει αυτήν την εξαιρετική ικανότητα να “ρουφάει” από μέσα μας ένα τεράστιο κομμάτι της αθωότητάς μας και να το μετατρέπει σε ΖΩΗ! Γιατί ζωή, σημαίνει να αισθάνεσαι τα πάντα! Σβήνοντας το τελευταίο τσιγάρο μου εκείνη τη νύχτα, ευχήθηκα αυθόρμητα να μπορούσε αυτός ο κόσμος να λειτουργεί χωρίς πόνο για τις ψυχές των ανθρώπων, χωρίς θλίψη, χωρίς απογοήτευση, χωρίς συμφέροντα, χωρίς εκμετάλλευση.

Συνειδητοποίησα ότι το παιδί που έκρυβα μέσα μου, είχε ΣΧΕΔΟΝ “νεκρωθεί”, όταν έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει ειρωνικά, συνειδητοποιώντας ότι όλοι οι άνθρωποι θα προκαλλούμε πάντα πόνο ο ένας στον άλλον.

Έκτοτε και μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο, ήρθα αντιμέτωπη με πολλές τέτοιες νύχτες…επένδυσα στην αγάπη και χώρισα ξανά, επένδυσα σε “φίλους” και σε ανθρώπους που κάποια χρόνια αργότερα, ειλικρινά αναρωτήθηκα εάν ποτέ τους υπήρξαν ουσιαστικά αυτό που ο τίτλος τους καβαλούσε ως θεωρία και κυρίως ως πράξη.. Ήρθα αντιμέτωπη με την προδοσία, το ψέμα, την υποκρισία και τη στιγνή αδιαφορία κάποιων ανθρώπων και έμαθα αυτές ακριβώς τις δύσκολες νύχτες και τα αντίστοιχα συναισθήματα, να τα αποδέχομαι και να τα αντιμετωπίζω, γιατί όπως έχουμε μάθει να λέμε εμείς οι άνθρωποι, “έτσι είναι ο κόσμος”!

Οφείλω όμως να ομολογήσω, ότι εκείνη την κρύα του Δεκέμβρη πριν ακριβώς δεκαεννέα χρόνια, ευτυχώς, δεν σκότωσα ολοκληρωτικά το παιδί που έκρυβα και συνεχίζω να κρύβω ακόμα και σήμερα μέσα μου.

Επιμένω να ελπίζω σε έναν καλύτερο, σπουδαιότερο και ειλικρινέστερο κόσμο που η καλοσύνη, η προσφορά χωρίς αντάλλαγμα, η αγάπη και η φιλία θα είναι ουσιαστικότερες και ΑΛΗΘΙΝΕΣ!

Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι να τα παρατάμε έτσι εύκολα. Πως είναι δυνατόν να μην επιλύουμε τις διαφορές μας – μικρές ή μεγάλες – πώς είναι να δυνατόν να δενόμαστε με άλλες ψυχές ερωτικά, φιλικά, ανθρώπινα, επικοινωνιακά και να μην προσπαθούμε για το “για πάντα” ;!

Πώς είναι δυνατόν να φεύγουμε ή να αφήνουμε να φύγει κάποιος που αληθινά έχουμε αγαπήσει;

Δεν θέλω να παρουσιάσω τον εαυτό μου ως καλό άνθρωπο, απλούστατα γιατί θεωρώ ότι δεν είμαι… Έχω πολύ δρόμο, πολλές πράξεις και πολύ προσπάθεια μπροστά μου για να καταφέρω να γίνω, όμως έννοιες όπως είναι η ζήλεια, ο εγωισμός, η φυγή, τις γνωρίζω μόνο ετυμολογικά γιατί δεν τις αισθάνθηκα και δεν τις βίωσα ποτέ μου.

Ο μικρός πρίγκιπας και κυρίως όμως ο σεβασμός μου ως προς τους άλλους, με έμαθε πως πολλές φορές αυτό που αγαπάμε, πρέπει να το αφήνουμε ελεύθερο, εάν κοντά μας δεν είναι πια ευτυχισμένο ή κοντά του δεν είμαστε ευτυχισμένοι εμείς.

Δεν σας κρύβω όμως, ότι ακόμα και σήμερα, αυτή η θεωρία και αυτή η διαδικασία, μου είναι τρομερά δύσκολη και στην κατανόηση και στην αποδοχή, ακριβώς γιατί νιώθω να είμαι δημιουργημένη από διαφορετικό υλικό, φτιαγμένο για τα δύσκολα.

Θέλω έναν κόσμο με αλήθεια, γιατί εάν μάθεις να τη λες, αυτόματα δεν υπάρχει καμία δεύτερη σκέψη μέσα σου που αργότερα θα βγει στην επιφάνεια και θα σε αναγκάσει να φερθείς με έναν τρόπο που ούτε οι γύρω σου, ούτε όσοι αγαπάς, ούτε εσύ ο ίδιος δεν θα περιμένεις.

Θέλω έναν κόσμο γεμάτο δικαιοσύνη, που το λάθος, θα είναι λάθος και το άδικο θα είναι άδικο, όποιος και αν το έχει πράξει.

Θέλω έναν κόσμο που η αγάπη θα έχει τη δύναμη να είναι αέναη. Που οι άνθρωποι δεν θα το βάζουν στα πόδια από αυτό που κάποτε αγάπησαν όσο κι αν η ζωή, οι συνθήκες ή τα δεδομένα τους αλλάζουν!

Άλλωστε « ο χρόνος που περάσαμε με το “τριαντάφυλλό” μας,  είναι αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό για εμάς»!

Τίποτα και κανένας δεν μας χαρίζεται στη ζωή!

Όλα και όλοι θέλουν χρόνο.. Χρόνο που τον αφιερώνεις, για να κλείσεις τις πληγές του άλλου, για να μοιραστείς τη χαρά, την επιτυχία του, τη ματιά του και όσα ανείπωτα κρύβει μέσα της, χρόνο για να συναντήσεις το σκοτάδι του και να το μετατρέψεις σε φως.

Χρόνο που με όποιον τρόπο και αν τον χαρίσεις στον άλλον, επιβάλλεται να μην τον θυσιάσεις ποτέ στο βωμό μικρών ή μεγαλύτερων παρεξηγήσεων ή αλλαγών! Εμείς οι άνθρωποι άλλωστε, είμαστε τόσο μοναδικοί και τόσο ετερώνυμοι μεταξύ μας, έτσι ώστε η όποια συνύπαρξη να είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο πράγμα, όχι όμως ανέφικτο. Εφικτό το καθιστά, ο διάλογος, γιατί μέσα από εκείνον, μαθαίνεις ουσιαστικά τον άλλον. Προτερήματα και ελαττώματα, τον τρόπο για να τα διαχειρίζεσαι και κυρίως την οποιαδήποτε αιτία για τη θλίψη του άλλου. Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά άλλωστε και του μικρού πρίγκιπα, ήταν το γεγονός ότι έκανε ερωτήσεις, με σκοπό τη γνώση όσων αληθινά τον ενδιέφεραν.

Είναι πανεύκολο να πεις “φεύγω” για τον οποιοδήποτε λόγο, με την πρώτη ή μετά από αρκετές δυσκολίες. Ίσως γιατί θέλεις να αλλάξεις ριζικά τη ζωή σου, ίσως γιατί έχεις την ανάγκη να αλλάξεις ένα πονεμένο παρελθόν σου, γιατί επιθυμείς να επαναπροσδιοριστείς και να επανασυστηθείς σε νέους ανθρώπους χωρίς το βαρύ φορτίο που κουβαλάει μέσα της η έννοια της οικειότητας ή ίσως γιατί πολλές φορές θέλεις να νίωσεις έναν αυθόρμητο και πηγαίο ενθουσιασμό. Αυτόν του “καινούργιου”.

Κι όμως μέσα από την οικειότητα, μέσα από την απόλυτη ειλικρίνια, μέσα από το απόλυτο δόσιμο και μοίρασμα, χτίζεται η εμπιστοσύνη. Αυτή η σπουδαία αρετή που μπορεί να ενώσει δύο ανθρώπους στο χρόνο, στις δυσκολίες και στις οποιεσδήποτε συνθήκες ζωής και που τις ελάχιστες φορές που συνάντησα και συναντώ εκείνους τους εξίσου ελάχιστους που μπορούν αρχικά να την κατανοήσουν και μετέπειτα να τη ζήσουν με όλο τους το είναι, την διεκδίκησα και τους διεκδίκησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Είμαι ίσως από τους πιο εσωστρεφής ανθρώπους που υπάρχουν.. Οξύμωρο το σχήμα αν σκεφτεί κανείς ότι γράφοντας, μοιράζομαι πολλά κομμάτια της σκέψης μου, αλλά για κάποιον που με έχει ζήσει, η διαπίστωση και η αλήθεια είναι, ότι είμαι κλειστή σαν “στρείδι”. Και αυτό συμβαίνει γιατί κάποιοι άνθρωποι, με έμαθαν να μην εμπιστεύομαι εύκολα. Δεν τους έκανα, ούτε και θα τους κάνω όμως τη χάρη να πάψω να εμπιστεύομαι εντελώς. Γιατί πάντα αφήνω ανοιχτή μία πόρτα στη διαίσθησή μου, να εμπιστευτεί εκείνους που θα επιλέξει πρώτη εκείνη και που θα συνδυάζουν, ένα σπουδαίο μυαλό και καλή προαίρεση.

Η αγάπη και η φιλία, κρύβουν μέσα τους όλη εκείνη την χαμένη αθωότητά μας.. Τον τρόπο που θυμώναμε όταν είμασταν μικροί με τους άλλους για μερικά λεπτά και είμασταν ξανά αγαπημένοι μαζί τους ξεχνώντας τα πάντα..

Κάθε συναίσθημα έχει μία αρχή, μία μέση και ένα τέλος.. Αγάπη και φιλία θα πουν ότι κάθε φορά που βρίσκεσαι στη μέση, αναζητάς μέσα σου αιτίες για να επιστρέφεις και πάλι στην αρχή.. αναζητάς μέσα σου όλους εκείνους τους λόγους που κάποτε επέλεξες έναν άνθρωπο για να μοιράζεσαι τις λέξεις σου, τις στιγμές, τις ανάσες σου και ότι αυτές σου φέρνουν.

Μην ξεχνάτε ποτέ σας το χθες, μην ξεχνάτε ποτέ σας το χρόνο που αφιερώσατε ή σας αφιέρωσε ένας άνθρωπος και αν δεν έχετε τη δύναμη να παλέψετε για κάποιον ή αν κάποιος δεν έχει τη δύναμη να παλέψει για εσάς, τουλάχιστον κρατήστε κάθε τι καλό από κάτι που τελείωσε ή τελειώνει.

Ο Θεός με έμαθε, πως όταν απομακρύνει έναν άνθρωπο από τη ζωή μας, δημιουργεί χώρο σε κάποιον πιο “συμβατό” να μπει στη ζωή μας, αρκεί να του το επιτρέψουμε.

Ο Θεός με έμαθε επίσης, ότι όποιος έχει τη δύναμη να μείνει, μένει και ότι όποιος έχει συνειδητότητα ως προς τα ύψιστα συναισθήματα τα οποία περιγράφονται στον μικρό πρίγκιπα, αποκτά τη δύναμη να ανακαλύπτει ή να εφευρίσκει τρόπους για να μη φύγει ποτέ!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Ας γίνουν αυτές οι ημέρες, αλλά και κάθε ημέρα που περνάει, η αιτία για να εκτιμήσετε όσα έχετε και όσους έχετε δίπλα σας και μέσα σας!

Μην περιμένετε πάντα αυτές τις ημέρες για να είσαστε δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάτε και έχετε επιλέξει να έχετε στη ζωή σας. Μην κρύβεστε πίσω από τις δικαιολογίες του χρόνου, των υποχρεώσεων και των προβλημάτων. Πέρα από τις “ανάσες” που οφείλουμε να δίνουμε στους άλλους, πάντα θα υπάρχει ένα λεπτό, μία στιγμή, μία ημέρα ή μία ολόκληρη ζωή που μπορούμε να αφιερώσουμε σε κάποιον. Είναι στο χέρι μας και μόνο, τί θα επιλέξουμε να του δώσουμε και να του δείξουμε, πότε και για πόσο.

Αφιερωμένο στους φίλους μου…

Δεν χρειάζεται να τους ονοματίσω, γιατί γνωρίζουν  πολύ καλά ποιοι είναι, έχοντας μοιραστεί μαζί το σκοτάδι και το φως μας…

Αφιερωμένο “στο καινούργιο” που ήρθε ή έρχεται… για το λίγο ή το πολύ που θα επιλέξει να “μείνει”… 

 Δεν χρειάζεται να το ονοματίσω, γιατί γνωρίζει πολύ καλά τους λόγους που επέλεξα να “χτίζω”  μαζί “του” εμπιστοσύνη..!