Ζεστό μεσημέρι του Ιούνη.. Ένας καυτός αέρας χτυπάει το πρόσωπό μου, το νερό στο μπουκάλι που κουβαλάω πλέον λιγοστό.
Γράφει η Έλφη Χαχλαδάκη
Έχω ήδη περπατήσει δέκα χιλιόμετρα, μια συνήθεια που έχω υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια και όποτε οι περιστάσεις το επιτρέπουν φροντίζω να υλοποιώ. Μία διαδικασία μέσα από την οποία μπορείς να σκεφτείς, να αναθεωρήσεις, να παρατηρήσεις.. όπως ακριβώς παρατήρησα έναν μικρούλη που προπορεύονταν μαζί με τη μαμά του λίγα μέτρα πιο μπροστά από εμένα.
Δεν είχα την ευλογία (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) να έχω ένα δικό μου παιδάκι, όμως επειδή τα αγαπάω επί της ουσίας πολύ, κάθε φορά που τα συναντώ, γίνονται άθελά τους η μοναδική μου αιτία για να χαμογελάσω και να το εννοώ.
Ο μικρούλης, γύρω στα τρία.. Η μητέρα του, τον κρατάει στην αγκαλιά της με αποτέλεσμα να εστιάζει το βλέμμα του επάνω μου. Του χαμογελάω και αυθόρμητα μου επιστρέφει ένα δικό του χαμόγελο.
Τείνει το χεράκι του, περιμένοντας ίσως να του δώσω το δικό μου και εικάζω από το ύφος του ότι απογοητεύεται που δεν το πράττω. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, γεννήθηκαν οι λέξεις που μόλις διαβάζετε.
Στα μάτια αυτού του μικρού παιδιού, στα μάτια του κάθε παιδιού, επιβάλλεται να αντικρύζουμε κάθε παιδάκι αυτού του κόσμου που ήρθε στη ζωή για να μετουσιώσει την καλοσύνη, την αθωότητα, την αγάπη και τη χαρά..
Για κάθε παιδί αυτού του κόσμου, έχουμε όλοι μας ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης.. Ευθύνη γιατί πρωτίστως καταστρέφουμε όλη αυτήν την αθωότητα και τη χαρά που περιβάλλουν τις ψυχούλες των παιδιών, μετατρέποντάς τες σταδιακά σε καχυποψία και θλίψη..
Ευθύνη, όχι μόνο γιατί παραδίδουμε στις επόμενες γενιές έναν πλανήτη περιβαλλοντικά κατεστραμμένο, όπου το οικοσύστημά του έχει κυριοκεκτικά λεηλατηθεί (με συνεπακόλουθο την δημιουργία νέων ή μεταλλάξεις ήδη υπαρχόντων ιών), ευθύνη γιατί κυρίως παραδίδουμε στις επόμενες γενιές έναν κόσμο αλλοιωμένο από αξίες, ηθική και συναισθήματα.
Ο μικρούλης που είχα μπροστά μου, απογοητεύτηκε γιατί δεν έτεινα το χέρι μου προς τη μεριά του..
Στη διαδρομή της ζωής του δυστυχώς θα κληθεί να αντιμετωπίσει περισσότερες και κυρίως βαθύτερες απογοητεύσεις. Όμως εάν μπορούσα να του μιλήσω, εάν μπορούσα να μιλήσω στα παιδάκια όλου του κόσμου, εάν μπορούσα να μιλήσω στους ανθρώπους όλου του κόσμου, θα τους εξηγούσα πως από τη στιγμή που έρχεσαι σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει μονάχα ένας δρόμος για να διαβείς και αυτός βρίσκεται μπροστά σου, ποτέ ξοπίσω σου.
Μπορεί να είναι σχεδόν πάντα ανηφορικός, μπορεί να μην βρίσκεις μία σκιά να ξεποστάσεις, μπορεί να έχεις ανάγκη μία γουλιά νερό για να αντέξεις και στο διάβα σου να συναντήσεις ακόμα και ανθρώπους που αγάπησες οι οποίοι θα κρατήσουν ότι ποσότητα νερού έχουν για τον εαυτό τους.
Μπορεί αυτήν την ανηφόρα τις περισσότερες φορές να χρειαστεί να την ανέβεις εντελώς μόνος, χωρίς καμία βοήθεια.. όμως μην ξεχάσεις ποτέ, όποιους συναντήσεις στο μονοπάτι σου και έχουν ανάγκη να κρατήσουν το δικό σου χέρι έστω για μία στιγμή, εσύ να τους το δώσεις (ακόμα και αν ήταν εκείνοι που στη δική σου δυσκολία απέστρεψαν το βλέμμα τους από πάνω σου).
Μη σε νοιάζει ποιος σε πρόδωσε (οι άνθρωποι πολλές φορές προδίδουν γιατί δεν διδάχτηκαν την αφοσίωση), μη σε νοιάζει ποιος σε πλήγωσε (οι άνθρωποι πολλές φορές πληγώνουν γιατί δεν αγαπήθηκαν ποτέ οι ίδιοι), μη σε νοιάζει ποιος σε έκρινε χωρίς να γνωρίζει τον πόνο ή τις νύχτες σου (οι άνθρωποι πολλές φορές κρίνουν και βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα γιατί νομίζουν ότι σε ξέρουν).
Όλοι μας, μία ανηφόρα καλούμαστε να ανέβουμε.. Κάποιοι λίγο μικρότερη, κάποιοι λίγο μεγαλύτερη.. και ίσως όλοι μας σε αυτήν τη διαδρομή, να κάνουμε κάποια λάθη. Δικαιολόγησε τους ανθρώπους, μην τους κρατάς ποτέ κακία, κράτησε μέσα στην καρδιά σου μόνο την καλή πράξη που έκαναν κάποτε για εσένα.. κράτα μόνο την αγάπη και μην μετανιώσεις ποτέ μα ποτέ για αυτήν, γιατί θα γεμίζει αιώνια τη ψυχή σου και το είναι σου.
Ίσως κι εσύ στην “ανηφόρα” των συνανθρώπων σου, πάνω στα δικά σου ζόρια, να είσαι ο άδικος ή ο “κακός” στην ιστορία κάποιου χωρίς καν να το έχεις καταλάβει. Μακάρι σε τούτη την περαστική ζωή, να κρατούσαμε όλοι μας την αθωότητα και την καλοσύνη με την οποία ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο.
Όμως από την ίδια τη ζωή, κανένας δεν βγαίνει αλώβητος. Κ ίσως αυτή ακριβώς να είναι η κατάρα και η μαγεία της. Το να στέκεσαι ξανά στα πόδια σου, να συνεχίζεις και προχωράς!!!