Πάνε δύο χρόνια από εκείνο το αδιανόητο «συμβάν» στη χώρα μας, που στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας.. Πάνε δύο χρόνια, που οι οικογένειες αυτών των ψυχών, κοιμούνται και ξυπνάνε με ένα τεράστιο «γιατί;» να στοιχειώνει η σκέψη τους.
Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη…
Η αλήθεια είναι, ότι τότε, είχα γράψει ένα μακρόσυρτο άρθρο, για τα ίδια τα θύματα, για τις οικογένειές τους, για να την αναλγησία του κράτους μας, για πολλά! Και η μεγαλύτερη αλήθεια είναι, ότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, να μην ξεχάσω ποτέ, τί θα μπορούσε να είχε συμβεί σε όλους μας, ή τι μπορεί να συμβεί σε όλους μας, κάθε στιγμή.. είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, να θυμάται.. Ίσως όχι κάθε μέρα, αλλά να θυμάται!
Δεν βρίσκομαι εδώ για να ξαναγράψω άλλο ένα μακρόσυρτο άρθρο, δεν είμαι εδώ, σαν ειδήμονας του πληκτρολογίου, να αραδιάσω σελίδες για το τί θα έπρεπε να έχει γίνει, ή για το τί πρέπει να γίνει..
Δεν είμαι εδώ για να αποδώσω ευθύνες σε κανέναν, πολύ απλά γιατί δεν είμαι η αρμόδια για να το κάνω και δεν έχω την ευθύνη για κάτι τέτοιο. Μπορώ όμως να απαιτώ, από εκείνους που έχουν αυτήν την ευθύνη να το πράξουν. Και αυτήν την ευθύνη την έχει μόνο η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Είμαι εδώ, για να θυμηθώ, ότι 57 άνθρωποι (κυρίως νέοι), δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους, μία απλή ημέρα σαν όλες τις άλλες. Είμαι εδώ για να θυμηθώ, πως σε αυτήν τη χώρα, μπορούν επί δώδεκα λεπτά, να κινούνται δύο τρένα, το ένα κατά πάνω στο άλλο και κανένας να μην μπορεί να το συνειδητοποιήσει.
Δεν θα μιλήσω για τους πολιτικούς…
Δεν θα μιλήσω για τους πολιτικούς.. όποιος με γνωρίζει, γνωρίζει καλά, ότι τους πολιτικούς και την πολιτική (έτσι όπως οι πρώτοι την έχουν καταντήσει σε αυτήν τη χώρα), τους σιχαίνεται και τη σιχαίνεται το είναι μου.
Δεν είμαι εδώ για να αποδώσω ευθύνες σε κανέναν, πολύ απλά γιατί δεν είμαι η αρμόδια για να το κάνω και δεν έχω την ευθύνη για κάτι τέτοιο.
Μπορώ όμως να απαιτώ, από εκείνους που έχουν αυτήν την ευθύνη να το πράξουν.
Και αυτήν την ευθύνη την έχει μόνο η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Έχω την απαίτηση, η τελευταία, να λειτουργεί..όχι απλώς να λειτουργεί, αλλά να λειτουργεί τυφλά.
Έχω την απαίτηση, να εξετάζει τα δεδομένα, να αποδίδει τις ευθύνες εκεί που πρέπει και να την εμπιστεύομαι, γιατί αλλιώς, δεν μπορώ να νιώθω ασφαλής! Όχι μόνο εγώ..όλοι μας!
Δεν με νοιάζει εάν η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε εύφλεκτα και παράνομα υλικά, δεν με νοιάζει εάν ο σταθμάρχης ήταν ανεκπαίδευτος, δεν με νοιάζει εάν δεν είχαμε το σύστημα τηλεδιοίκησης.
Όλα αυτά, θα έπρεπε να είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ!
Γιατί όλα αυτά, θα έπρεπε να είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ! Θα έπρεπε να μην μεταφέρονται παράνομα υλικά, θα έπρεπε να εκπαιδεύτεται κάποιος στο έπακρο για να αναλαμβάνει μία θέση και να κρίνεται καθημερινά ικανός ή όχι για αυτήν. Θα έπρεπε να έχουμε ένα σύστημα τηλεδιοίκησης για το οποίο υπήρχαν ανάλογα κονδύλια. θα έπρεπε αυτοί οι γονείς, να νιώθουν ότι κάποιοι εξετάζουν τυφλά αυτό το «γιατί» που στοιχειώνει τη σκέψη τους!
Θα έπρεπε να έχουν γίνει πολλά πράγματα διαφορετικά σε αυτήν τη χώρα και διαχρονικά..
Γιατί δεν είναι μόνο τα Τέμπη, είναι και ο θάνατος τόσων ανθρώπων στο Μάτι, είναι κ οι πλημμύρες στη Μάνδρα, στη Λάρισα..και τόσα άλλα, που σε κάνουν να νιώθεις τόσα διαχρονικά εκτεθειμένος στον κίνδυνο, στην καταστροφή και στη μετέπειτα ΑΔΙΚΙΑ!!!
Για να ησυχάσουν αυτές οι ψυχές και το κατά δύναμη οι οικογένειές τους, για ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ας κάνει η δικαιοσύνη το χρέος της.. και ας απονεμηθεί.. εκεί που πρέπει, όπου πρέπει, όσο ψηλά και αν πρέπει!
Τα λόγια είναι περιττά λοιπόν..οι ψυχές αυτές, ζουν και θα συνεχίζουν να ζουν στη σκέψη όλων των ανθρώπων αυτής της χώρας..για εκείνους γεμίζουν οι δρόμοι, ζητώντας τα αυτονόητα..
Για να ησυχάσουν αυτές οι ψυχές και το κατά δύναμη οι οικογένειές τους, για ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ας κάνει η δικαιοσύνη το χρέος της.. και ας απονεμηθεί.. εκεί που πρέπει, όπου πρέπει, όσο ψηλά και αν πρέπει!
Ένας άνθρωπος, πεθαίνει πραγματικά, μόνο όταν τον ξεχνάμε..
Αυτές οι 57 ψυχές, παραμένουν ζώσες και μιλούν μέσα από όλους μας, φωνάζοντας ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
