Το κλείσιμο καταστημάτων των ΕΛ.ΤΑ. – μια διαδικασία που όντως είναι συμφωνημένη με φαρδιές και πλατιές υπογραφές άλλων κυβερνήσεων όχι της σημερινής που την υλοποιεί βάσει της σχετικής συμφωνίας – ήταν μια εξέλιξη που δεν έριξε κανέναν μας από τα σύννεφα.
Σε κάθε περίπτωση, οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, επιβάλλεται να τηρούνται μέχρι κεραίας… Αλλιώς ούτε αναβαθμίσεις θα έχει ούτε πολλά άλλα, τα οποία στην καθημερινότητα μας μπορεί να μην φαίνονται, είναι όμως εξόχως σημαντικά, για τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, η οποία εξακολουθεί να μην είναι αυτάρκης. Μην παραμυθιαζόμαστε, οι θετικές ειδήσεις για την Ελληνική οικονομία, δεν σημαίνουν παράλληλα που εξαλείφθηκαν οι κίνδυνοι, ούτε πως τα ταμεία του κράτους είναι “ΓΕΜΑΤΑ”.
Διαβάζω αυτό το χρονικό διάστημα ανακοινώσεις, επιστολές διαμαρτυρίας και συμπαράστασης – ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ. Διάφοροι τοπικοί και πολιτικοί φορείς τοποθετούνται, ΟΧΙ όμως από κοινού, όχι συντονισμένα – οργανωμένα. Τι μας δείχνει λοιπόν αυτό…; Πως έτσι, δεν πλησιάζουμε στη λύση κανενός απολύτως ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.
Πάμε όμως στο κυρίως θέμα μας, το οποίο δεν είναι άλλο, από το κλείσιμο των καταστημάτων των Ελληνικών Ταχυδρομείων σε πάρα πολλές περιοχές της χώρας, της Κρήτης, των Χανίων και εσχάτως – τώρα τελευταία δηλαδή – και στο Σέλινο του Δήμου Καντάνου Σελίνου, με το “λουκέτο” του καταστήματος στην Κάντανο.
Πηγαίνοντας προσωπικά το όλο θέμα, ένα αποφασιστικό βήμα παραπέρα – χωρίς να παραγνωρίζω την πραγματικότητα που διευκρίνισα στην αρχή του κειμένου που διαβάζετε ότι πρόκειται δηλαδή για μνημονιακή επιταγή που δεν αλλάζει εύκολα (ίσως ούτε και δύσκολα) – παρατηρώ πως για μια ακόμη φορά, η αρνητική εξέλιξη μας βρίσκει διασπασμένους.
Μην παραμυθιαζόμαστε, οι θετικές ειδήσεις για την Ελληνική οικονομία, δεν σημαίνουν παράλληλα που εξαλείφθηκαν οι κίνδυνοι, ούτε πως τα ταμεία του κράτους είναι “ΓΕΜΑΤΑ”
Οι αντιδράσεις που όντως έχουν υπάρξει τις τελευταίες ημέρες, ίσως με αρκετή καθυστέρηση, δεν είμαι σίγουρος πως μπορούν να οδηγήσουν κάπου. Αυτό που με προβληματίζει είναι άλλο: Διαβάζω αυτό το χρονικό διάστημα ανακοινώσεις, επιστολές διαμαρτυρίας και συμπαράστασης – ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ. Διάφοροι τοπικοί και πολιτικοί φορείς τοποθετούνται, ΟΧΙ όμως από κοινού, όχι συνυτονισμένα – οργανωμένα. Τι μας δείχνει λοιπόν αυτό…; Πως έτσι, δεν πλησιάζουμε στη λύση κανενός απολύτως ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.
Η δεύτερη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό – χωρίς σε κάθε πάλι περίπτωση να είναι και πάλι δόκιμη η συσχέτιση των καταστάσεων – είναι το πότε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στα Χανιά, διεκδικήσαμε κάτι… Κι επειδή πλέον διανύω την τρίτη μου δεκαετία στο επάγγελμα του δημοσιογράφου, έχω ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ περίπτωση να θυμάμαι, για την οποία όχι μόνον δεν δικαιωθήκαμε τελικά ως σύστημα φορέων γι’ αυτό που ζητούσαμε – απαιτούσαμε, αλλά κι εκ του αποτελέσματος, όλα μας τα διεκδικητικά επιχειρήματα, κατέπεσαν. ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ. Το Ανώτατο δικαστήριο της Κρήτης διασπάστηκε και τελικά, καμία απολύτως διαφορά, δεν προέκυψε για όλους εκείνους που τότε, έσκιζαν τα μανίκια τους και υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους ΟΜΑΔΙΚΑ – ποιος άραγε θα ξεχάσει ή… θυμάται εκείνο το περίφημο Πρωτόκολλο Τιμής που είχε υπογραφεί – για να μην μας αρπάξει το Ηράκλειο, την έδρα του ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΜΑΣ…
Κύριοι…
Χαμένοι είναι μόνο εκείνοι οι αγώνες που δεν δίδονται. Όσο κι αν το κλείσιμο καταστημάτων των ΕΛ.ΤΑ. στην προκειμένη περίπτωση ΧΩΡΑΕΙ αρκετή συζήτηση Ένθεν κακείθεν – στην εποχή της απόλυτης ψηφιοποίησης, η “μάχη” είναι απαραίτητη. Ο ΑΓΩΝΑΣ πρέπει να δοθεί και πρέπει να είναι με τη σύνδεση και την συμπαράταξη ΟΛΩΝ των δυνάμεων. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να το συζητάμε. Α και κάτι ακόμη…
Προσωπική μου άποψη: Τη “μαρτυρικότητα” της Καντάνου, καλό θα είναι να μην τη μπερδεύουμε με τέτοιες περιπτώσεις.
Άλλο τα ιστορικά ολοκαυτώματα, άλλο το κλείσιμο μιας υπηρεσίας.
Για να μην τρελαθούμε κιόλας…
