Με αφορμή τα πολυάριθμα περιστατικά βίας ανηλίκων που καταγράφονται σε ολόκληρη τη χώρα και την Κρήτης – δυστυχώς – επιβάλλεται κάποια πράγματα να ειπωθούν, να καταγραφούν και λίγο ή πολύ, να “ταρακουνηθούμε” ΟΛΟΙ, γιατί το πρόβλημα, το επόμενο λεπτό μπορεί να χτυπήσει τη δική μας πόρτα…
Παρακολουθώ ως δημοσιογράφος αλλά και ως πατέρας πλέον, όλη αυτή την ιστορία που εξελίσσεται τα δυο τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τη φετινή σχολική χρονιά, κυρίως στους χώρους της εκπαιδευτικής κοινότητας, αλλά και εκτός αυτής, με αρνητικούς πρωταγωνιστές ανήλικους, τα δικά μας παιδιά. Ένα πρωτόγνωρο κύμα – ανεξέλεγκτης – βίας, το οποίο ξεφεύγει πλέον της κατηγορίας του εκφοβισμού ή του μπούλινγκ και κινείται ξεκάθαρα στην “περιοχή” της ωμής βιας που συναντάς είτε σε συμμορίες του υποκόσμου, είτε σε αγώνες ελεύθερης μάχης, με αγώνες στα όρια της τελικής πτώσης.
Δεν μπορείς ρε φίλε να ρίχνεις την ευθύνη στο κράτος, όταν εσύ δεν έχεις “θωρακίσει” το παιδί σου και αυτό με τη σειρά του, γίνεται ένας εν δυνάμει εγκληματίας. Δεν μπορώ να ζητώ ευθύνη από το κράτος, όταν το δικό μου παιδί, στέλνει στο νοσοκομείο έναν συμμαθητή του, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο
Το φαινόμενο δεν περιόριζεται σε φύλλο, καθώς πλέον βλέπουμε και κορίτσια, να χτυπούν χωρίς έλεος συμμαθήτριες τους, ακόμη και αγόρια μικρότερης ή μεγαλύτερης ηλικίας. Το άγριο ξύλο, είναι στοιχείο της καθημερινότητας της σχολικής κοινότητας, ενώ ολόκληρες συνοικίες – κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα – γκετοποιούνται ουσιαστικά, από πιτσιρικάδες που θέλουν να κάνουν κακό. Θέλουν να εκδικηθούν, να προκαλέσουν πόνο, διψούν για αίμα… Δεν το κάνουν απλά για να πουλήσουν μαγκιά, όπως συνέβαινε κάποτε αλλά ακόμη και μέχρι πολύ πρόσφατα.
“Όχι” δεν φταίει για όλα ΜΟΝΟ το κράτος!
Τα θέματα αυτά προβάλλονται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και “γιγαντοποιούνται” στο μικρόκοσμο των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, που αποτελεί παράλληλα και τον τόπο που “στήνονται” πολλά από αυτά τα επικίνδυνα “ραντεβού”. Παρακολουθούσα πρόσφατα, σε μια τηλεοπτική εκπομπή και κόντεψε να μου πέσουν τα μαλλιά, έναν γονέα – πρόεδρο ενός Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων σχολείου που καταγράφηκε ένα τέτοιο περιστατικό. “Φταίει το κράτος, που είναι το κράτος”, έλεγε και ξαναέλεγε χωρίς ίχνος αυτοκριτικής…
Πιτσιρικάδες που θέλουν να κάνουν κακό. Θέλουν να εκδικηθούν, να προκαλέσουν πόνο, διψούν για αίμα… Δεν το κάνουν απλά για να πουλήσουν μαγκιά, όπως συνέβαινε κάποτε αλλά ακόμη και μέχρι πολύ πρόσφατα
Προφανώς και σε πάρα πολλά θέματα της καθημερινότητας μας, η ευθύνη του κράτους και της μη εύρυθμης – αποτελεσματικής του λειτουργίας, είναι μεγάλη, τεράστια. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ο πρώτος μεγάλος υπεύθυνος, είμαστε ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Δεν μπορείς ρε φίλε να ρίχνεις την ευθύνη στο κράτος, όταν εσύ δεν έχεις “θωρακίσει” το παιδί σου και αυτό με τη σειρά του, γίνεται ένας εν δυνάμει εγκληματίας. Δεν μπορώ να ζητώ ευθύνη από το κράτος, όταν το δικό μου παιδί, στέλνει στο νοσοκομείο έναν συμμαθητή του, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο.
Αν σας ενοχλούν οι λέξεις, κοιτάξτε τα μούτρα σας στον καθρέπτη…
Το μπόουλινγκ, έχει περάσει σε άλλο πραγματικά επίπεδο και η σχολική κοινότητα μετατρέπεται μέρα με την ημέρα, σε ένα “γήπεδο” μια αρένα εγκληματικότητας, που εκκολάπτει την επόμενη εγκληματική “γενιά” της χώρας, η οποία δεν αποκλείεται να είναι και η πιο αδίστακτη, που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα. Αν σας ενοχλούν οι λέξεις, κοιτάξτε τα μούτρα σας στον καθρέπτη και δείτε που και πως μεγαλώνουμε τα κοπέλια μας. Όλοι κάνουμε λάθη, τα οποία με τεράστια ευκολία, τα “πασάρουμε”, κοροϊδεύοντας τους εαυτούς μας.
Ο πρώτος μεγάλος υπεύθυνος, είμαστε ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Δεν μπορείς ρε φίλε να ρίχνεις την ευθύνη στο κράτος, όταν εσύ δεν έχεις “θωρακίσει” το παιδί σου και αυτό με τη σειρά του, γίνεται ένας εν δυνάμει εγκληματίας. Δεν μπορώ να ζητώ ευθύνη από το κράτος, όταν το δικό μου παιδί, στέλνει στο νοσοκομείο έναν συμμαθητή του, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο
Το φαινόμενο της ωμής – επαναλαμβάνω – βίας λαμβάνει κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνάει, ολοένα και πιο μεγάλες άρα και επικίνδυνες διαστάσεις. Ας δούμε στα μάτια το “τέρας” κι ας το αντιμετωπίσουμε. Όχι όμως επιρρίπτωντας την δική μας ευθύνη κάπου αλλού. Αν δεν το κάνουμε, αύριο το πρόβλημα, είναι πολύ πιθανό να έχει να κάνει με το δικό μας κοπέλι. Είτε από την πλευρά του θύτη, είτε του θύματος…
Φωτογραφία από Eurokinissi
