Κομμένο ρεύμα, χαλασμένα ηλεκτρολογικά, πλημμύρες.
Oσοι έχουν μπει έστω και μια φορά στη διαδικασία να αναζητήσουν σπίτι προς ενοικίαση, γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για μία από τις πιο ψυχοφθόρες και πιο εξαντλητικές περιόδους στη ζωή ενός ατόμου, και ταυτόχρονα ένα ακόμα σκαλοπάτι προς την ενηλικίωση και την ανεξαρτητοποίηση.
Το να βρεις ένα καλό σπίτι, είναι θέμα τύχης, γρήγορων αντανακλαστικών και ατέρμονης προσπάθειας. Ωστόσο, τα καλά σπίτια στην Αθήνα είναι μετρημένα στα δάχτυλα, ενώ τα ενοίκια σκαρφαλώνουν δίχως ταβάνι.
Έπειτα από πολύ κόπο και ιδρώτα και απανωτά τηλέφωνα εντός δευτερολέπτων σε κάθε νέα αγγελία που ανέβαινε σε γνωστό site ακινήτων, κατάφερα να βρω ένα ‘εντάξει-για-τα-σημερινά-δεδομένα’ σπίτι, για να μου δώσει ένα περιθώριο ανάσας για το μικρό διάστημα που θα το χρειαστώ. Ή τουλάχιστον, φαινομενικά εντάξει.
Ο γολγοθάς του κομμένου ρεύματος
Αφού ήρθαν και έφυγαν οι μεταφορικές, ξεκίνησα να τα βάζω όλα σε σειρά. Πρώτο τηλέφωνο στο ΔΕΔΔΗΕ, για την επανασύνδεση του ρεύματος. «Το πιστοποιητικό ηλεκτρολόγου έχει λήξει από το 1984, πρέπει να βρείτε ηλεκτρολόγο για να γίνει επανασύνδεση» μου λέει μια φωνή ενός υπαλλήλου που μάλλον βαριόταν, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
Ξεκινώ με μανία να ψάχνω τον πρώτο διαθέσιμο. «Κόστος 120 ευρώ», μου λέει ένας ηλεκτρολόγος της περιοχής. Παίρνω αμέσως τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια, για να της μεταφέρω το κόστος που οφείλει να επωμιστεί. «Α! Είναι πολλά», αναφωνεί, αφού της είχα δώσει ήδη δύο ενοίκια ως προκαταβολή και ένα ακόμα για τον τρέχοντα μήνα – πάνω από 1.500 ευρώ.
Αφού ξεκινά μια αναζήτηση στο πουθενά, δηλαδή στους δρόμους του Χαλανδρίου με 37 βαθμούς Κελσίου για να βρω τους «ανθρώπους κοντά στο ΔΕΔΔΗΕ», συνειδητοποιώ αρχικά ότι ο ΔΕΔΔΗΕ είχε κλείσει και δεύτερον, πως ήταν σαν να ψάχνω βελόνα στ’ άχυρα. Βρήκα ακόμα και γραφείο που εξέδιδε ενεργειακά πιστοποιητικά, αλλά ήταν επτασφράγιστο, με πεταμένους λογαριασμούς από πρόπερσι. Κάπου εκεί, άρχισε το χάος.
Την παίρνω ξανά τηλέφωνο, έξαλλη αυτή τη φορά. «Κοιτάξτε να δείτε, δεν μπορώ να ψάχνω με 37 βαθμούς στους δρόμους τυχαίους ανθρώπους, οφείλετε να μου καλύψετε το ποσό άμεσα, γιατί δεν γίνεται να ζήσω χωρίς ρεύμα». «Είσαι αναστατωμένη, θα βρούμε λύση», μου απαντά, τη στιγμή που έβγαζα καπνούς απ’ τα αυτιά. Έπειτα από απανωτά τηλεφωνήματα, βρήκα τελικά μόνη μου τη λύση και έναν ηλεκτρολόγο να κάνει τη δουλειά με 60 ευρώ.
Οι επόμενες ημέρες κύλησαν με μένα να παίρνω το ΔΕΔΔΗΕ δύο φορές καθημερινά, για το πότε θα έχω ρεύμα. «Εντός τριών εργάσιμων ημερών, στείλαμε αίτημα», μου απαντά ένας υπάλληλος. «Έχω στείλει επείγον, λογικά μέχρι σήμερα θα σας το συνδέσουν», μου λέει μία άλλη. «Σίγουρα μέχρι την επόμενη εβδομάδα θα έχετε ρεύμα», μου εξηγεί ένας τρίτος, «αφού στείλαμε το αίτημα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο», μου λέει ένας τέταρτος και πάει λέγοντας.
Κεφάλαιο δεύτερο: Το συνεργείο καθαρισμού
Δεν μου πήρε ώρα για να καταλάβω πως το δυσκολότερο κομμάτι της μετακόμισης, δεν είχε έρθει ακόμα. Επόμενο βήμα, το συνεργείο καθαρισμού. Έπειτα από πολύ ψάξιμο στα social media και ακόμα περισσότερες διθυραμβικές κριτικές, αποφασίζω να επιλέξω ένα συνεργείο για καθαριότητα και απολύμανση σε όλο το σπίτι.
Αφού έχω μιλήσει τρεις φορές στο τηλέφωνο για τις λεπτομέρειες -για τα τετραγωνικά του σπιτιού, αλλά και για το γεγονός ότι έχει προηγηθεί μετακόμιση, πράγμα που σημαίνει ότι στο χώρο υπήρχαν κούτες και έπιπλα – περιμένω υπομονετικά.
Όταν φτάνει το συνεργείο, προς έκπληξή μου διαπιστώνω ότι δεν πρόκειται για ‘συνεργείο’, αλλά για έναν άνθρωπο μόνο του.
-Μόνος είστε;, ρωτάω με το που μπαίνει.
-Ναι, απαντά.
-Όμως εγώ φώναξα συνεργείο.
-Δεν χρειάζονται παραπάνω άτομα για 60 τμ, αντιλέγει.
-ΟΚ, ό,τι πείτε.
Απλώνει τα σύνεργα, και ρωτά με θράσος:
-Θα μετακινήσετε κανα έπιπλο; Θα έρθει κάποιος άλλος να βάλει ένα χεράκι;
Τον κοιτάζω με βλέμμα θανατηφόρο.
-Είμαι 50 κιλά, θεωρείτε ότι μπορώ να σπρώξω έπιπλα 100 και κιλών;
Αφού κατέφθασε ο φίλος μου, άρχισε να μας προστάζει να μετακινούμε εμείς όλα τα βαριά έπιπλα. Όταν με είδε που βαριανάσταινα, μου είπε πως δεν είναι δουλειά τους να μετακινούν έπιπλα. «Γιατί δεν ήρθατε περισσότερα άτομα εφόσον είναι επιπλωμένο;» τον ρωτάω. Δεν απαντά.
Βγαίνει έξω. «Το μπαλκόνι δεν το κάνω», μου λέει. «Μα, έχω πει τρεις φορές στην εταιρεία σας ότι θέλω και το μπαλκόνι», του εξηγώ, ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου σε σημείο που δεν ήξερα ότι έχω ικανότητα. «Είναι έξτρα λεφτά», μου λέει. «Όχι, έχω συμφωνήσει σε αυτά τα λεφτά με το μπαλκόνι». Το προσωπό μου έχει αναψοκοκκινίσει και η φλέβα στα αριστερά του μετώπου μου, πάλλεται. «Θα κάνετε τουλάχιστον τον φούρνο και το πλυντήριο;», ρωτάω. «Και αυτά είναι έξτρα», ξαναλέει.
Βγαίνω έξω από το σπίτι και ακολουθεί τηλέφωνο στην εταιρεία καθαρισμού. Τους κράζω, ενώ μερικοί περαστικοί με κοιτούν αποσβολωμένοι. Ανεβαίνω πάνω, την ώρα που η εταιρεία έχει καλέσει τον ίδιο, να του μεταφέρει τα παράπονα. Και ακολουθεί σειρά τηλεφωνημάτων – μία σε εμένα, μία σε αυτόν – προκειμένου να ‘λυθεί’ η παρεξήγηση, με τη φωνή μου πια να ακούγεται σε όλη την πολυκατοικία.
Ξεκινάω να καθαρίζω με το φίλο μου το μπαλκόνι και τις ηλεκτρικές συσκευές. Νέο τηλέφωνο από την εταιρεία. «Για ποιο λόγο δεν πλήρωσα 50 ευρώ για μεμονωμένο/η καθαριστή-στρια και θα δώσω 180 ευρώ για να καθαρίσω όλο το σπίτι μόνη μου;» τους ρωτάω, ενώ εκείνοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Την ώρα που έχουμε καθαρίσει τα πάντα μόνοι και δυσανασχετούμε, ξεπροβάλλει στο μπαλκόνι. «Είστε τυχεροί που δεν ήρθε κανένα συνεργείο με γύφτους (!) εδώ», μου λέει σε ένα -προερχόμενο από το πουθενά- ρατσιστικό παραλλήρημα. «Ωπα, τι είναι αυτά που λέτε, αρχίσατε και τα ρατσιστικά για τους ρομά τώρα κύριε;», του απαντάω επιθετικά. «Δεν είναι ρατσιστικό, απλά βρωμάνε τα ρούχα τους», συνεχίζει. «Επειδή έχω πάρει ξανά για το σπίτι μου συνεργείο με ρομά, έκαναν εξαιρετική δουλειά σε αντίθεση με εσάς», του λέω με ύφος.
Το τηλέφωνο χτυπά ξανά για να με ενημερώσουν από την εταιρεία πως θα μου κάνουν 30 ευρώ έκπτωση για την παρεξήγηση που συνέβη. Του δίνω το ποσό και του δείχνω τον δρόμο της εξόδου.
Μόλις τελειώνω με την τακτοποίηση των πραγμάτων, μπαίνω στο Google και γράφω μια αναλυτική κριτική για το μαρτύριο που έζησα. Λίγη ώρα αργότερα, ακολουθεί τηλέφωνο από την εταιρεία, η οποία μου προτείνει να μου επιστρέψει πίσω 50 ευρώ επιπλέον, αν δείξω καλή διάθεση και σβήσω την κριτική. Το έκανα, γιατί είχα ήδη ματώσει οικονομικά και λυπήθηκα τα πεταμένα μου λεφτά.
Κεφάλαιο τρίτο: Τα χαλασμένα ηλεκτρολογικά
Στη δεύτερη επίσκεψη του ηλεκτρολόγου, αντιλαμβανόμαστε ότι το ρελέ -που είναι η ασφάλεια του ηλεκτρολογικού πίνακα σε περίπτωση βραχυκυκλώματος- δεν λειτουργεί. Το αλλάζει. Σε μια άκαρπη προσπάθεια να ανοίξω το κλιματιστικό επειδή είχε περίπου 85 βαθμούς έξω, δεν τα κατάφερα. Γιατί; Διότι το καλώδιο και η πρίζα του κλιματιστικού έβγαινε στο μπάνιο, και ήταν ίδια με εκείνη του πλυντηρίου. Άρα δεν μπορούσα να βάλω κλιματιστικό και πλυντήριο ταυτόχρονα. Ναι, κι όμως. Αυτά συμβαίνουν στο Χαλάνδρι, όχι στην Ουγκάντα.
Μέσα στα άδυτα της παράνοιας, ο ηλεκτρολόγος βλέπει πως, μέσα στο μπάνιο υπήρχε ακάλυπτος (!) ηλεκτρολογικός πίνακας. «Αν πεταχτεί μια σταγόνα εκεί, θα γίνει παρανάλωμα το σπίτι» μου λέει, με μένα να το σκέφτομαι ως μια πιθανή λύση σε όλα μου τα προβλήματα. Αφού καταργεί τον πίνακα στο μπάνιο και φεύγει, αποφασίζω να βάλω πλυντήριο και φεύγω και εγώ από το σπίτι για δουλειά.
Κεφάλαιο τέσσερα: Η πλημμύρα
Είναι λίγο μετά τις 8 το πρωί όταν μπαίνω στο μπάνιο για να συνειδητοποιήσω ότι χρειάζομαι φουσκωτή βάρκα για να το διασχίσω, καθώς είχε πλημμυρίσει από μια διαρροή που προερχόταν από το πλυντήριο. Και ενώ έχω αρπάξει μια σφουγγαρίστρα και προσπαθώ να μαζέψω τα ασυμμάζευτα, κλαίω από τα νεύρα και παράλληλα παίρνω τηλέφωνα υδραυλικούς να έρθουν άμεσα να με βοηθήσουν.
Ημέρα αφόρητης ζέστης, με τον υδράργυρο να δείχνει 41 βαθμούς στο Χαλάνδρι, ανοίγω το κλιματιστικό, για να συνειδητοποιήσω ότι και αυτό στάζει. Ψάχνω απεγνωσμένα ψυκτικό, αναφωνώντας παράλληλα τις πιο ευφάνταστες βρισιές που μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους.
Καθώς και το κουδούνι είναι χαλασμένο, λαμβάνω τηλέφωνο από τον υδραυλικό για να του ανοίξω. Μόλις ανεβαίνει και επισκευάζει το πλυντήριο, ανοίγει τη βρύση του μπάνιου για να πλύνει τα χέρια του. Το νερό δεν έφευγε. Χαλασμένη. Φτιάχνει και τη βρύση. Το ίδιο και τη μπανιέρα.
Καταφθάνει ο ψυκτικός για το air-condition. Αφού τελειώνει τη δουλειά, βγαίνει στο μπαλκόνι μου να μιλήσει στο τηλέφωνο που χτυπούσε ακατάπαυστα. «Αν έδινα ένα ακόμα σταυρωμένο ψηφοδέλτιο της ΝΔ, θα είχα πρόβλημα», κρυφάκουσα να λέει σε κάποιον στην άλλη άκρη της γραμμής. Όλο αυτό, στο μπαλκόνι μου, με εμένα να κοιτάζω το ταβάνι και να ρίχνω καντήλια.
Αφού έφυγε, άναψα επιτέλους κλιματιστικό και έκατσα σαν τον Βούδα να ηρεμήσω, παίρνοντας βαθιές αναπνοές. Κοιτάζω τις αποδείξεις από τους μάστορες που έφερα για να φτιάξουν ένα σπίτι που δεν είναι δικό μου: 655 ευρώ. Για τουλάχιστον ένα μήνα ενοικίου, θα ρεφάρω, σκέφτομαι.
Αντί επιλόγου
Μπορεί αυτή η ιστορία να είναι κάπως διασκεδαστική, όμως γράφτηκε για να δείξει την παράνοια της μετακόμισης και της μανιακής αναζήτησης σπιτιού στην Αθήνα, που σίγουρα είναι καθημερινότητα για πολλούς και πολλές από εμάς.
Ενώ οι τιμές των ενοικίων έχουν φτάσει σε απλησίαστα επίπεδα, οι ιδιοκτήτες παραδίδουν σπίτια «χρέπια» στους υποψήφιους ενοικιαστές, κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις για το μισθό ή το επάγγελμά τους και ζητούν ακόμα και εκκαθαριστικά εφορίας (!), μην τυχόν και χάσουν τα λεφτά τους. Ελλάδα 2.0., welcome on board!
Υ.Γ. Αν η ιδιοκτήτρια διαβάσει ποτέ αυτό το κείμενο, τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!
