Δυο εξαιρετικά αντιφατικές εικόνες βιώνουμε αυτή την περίοδο στην κοινωνία μας. Από τη μια, η ντροπή που προκαλούν, τα πολλά δυστυχώς περιστατικά βίας – κυρίως σεξουαλικής – με θύματα στην πλειοψηφία τους, ανήλικα παιδιά, αλλά και εξίσου πολλά, κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας, που αποδίδονται από κάποιους – έως ενός βαθμού – στον πρόσφατο εγκλεισμό της κοινωνίας, λόγω του κορωνοϊού. Από την άλλη, η νέα γενιά, τα παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία, και που τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα, σε μια κοινωνία που “άνοιξε” αλλά επιβάλλεται και ν’ αλλάξει…
Θα μου κανείς, τι σε έπιασε…; Εδώ ο κόσμος “καίγεται”, η χώρα βρίσκεται καθ’ οδόν για τις κρίσιμες εθνικές εκλογές κι εσύ… Τι κάνεις…; Ασχολείσαι με “φιλοσοφικά” ζητήματα…; ΟΧΙ ασχολούμαι με κάτι πολύ ΣΟΒΑΡΟ, το οποίο οφείλουμε να το κοιτάξουμε κατάματα. Ασχολούμαι με κάτι που πρέπει να βρούμε τον τρόπο να το αντιμετωπίσουμε, πριν να είναι πολύ αργά. Ασχολούμαι με μια “οφειλή” που έχουμε απέναντι σε όλα αυτά τα πλάσματα που ήρθαν στην ζωή και που πρέπει να τους παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο για να ζήσουν.
Έπρεπε το θύμα, να βρει το θάρρος και την ψυχική δύναμη, να καταγγείλει την κόλαση που βίωνε, ενώ τελικά και πολλοί άλλοι, είχαν πάρει χαμπάρι αυτό που συνέβαινε σε βάρος του, “αλλά δεν βαριέσαι βρε αδερφέ, εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα”
Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με περιπτώσεις τύπου “Κολωνού”, τύπου λυράρη, ή… μάγου, με κακοποιήσεις παιδιών, με αρρωστημένες ψυχές που κυκλοφορούν ανάμεσα μας και που πρέπει να σταματήσουμε επιτέλους να παριστάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Για μια ακόμη φορά, κατόπιν εορτής, ακούω και διαβάζω για “στόματα που ανοίγουν”, για μια κοινωνία που ήξερε, άκουγε, έβλεπε αλλά σιωπούσε. Έπρεπε το θύμα, αν μιλάμε για την περίπτωση του ανήλικου που βίαζε και εξέδιδε ο 66χρονος στην Κρήτη, να βρει το θάρρος και την ψυχική δύναμη, να καταγγείλει την κόλαση που βίωνε, ενώ τελικά και πολλοί άλλοι, είχαν πάρει χαμπάρι αυτό που συνέβαινε σε βάρος του, “αλλά δεν βαριέσαι βρε αδερφέ, εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα”.
Ο κήπος άνθισε, ας μην είναι ο “μόνος”
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα, είχα “μαυρίσει” μέσα μου, ακούγοντας τις λεπτομέρειες της υπόθεσης που έχει προκαλέσει ντροπή στην Κρήτη, με το… λεγάμενο καλλιτέχνη που τελικά προφυλακίστηκε την περασμένη Παρασκευή, μετά την απολογία του. Όσο είχε μαυρίσει ο “κόσμος” μου από αυτή την ιστορία, άλλο τόσο πλημμύρισα – μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά – με “χρώμα” όταν μετά από πολλούς μήνες, πήρα τον μόλις δυο ετών γιό μου και τη γυναίκα μου, κι επισκεφθήκαμε το Σαββατοκύριακο, το νέο Δημοτικό Κήπο των Χανίων. Δεν θα μπω στην διαδικασία – γιατί δεν είναι και του παρόντος – να σχολιάσω περισσότερο, αν άξιζε τον κόπο η αναμονή για την ανάπλαση, ΑΞΙΖΕ.
Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με περιπτώσεις τύπου “Κολωνού”, τύπου λυράρη, ή… μάγου, με κακοποιήσεις παιδιών, με αρρωστημένες ψυχές που κυκλοφορούν ανάμεσα μας και που πρέπει να σταματήσουμε επιτέλους να παριστάνουμε πως δεν τους βλέπουμε.
Θα σταθώ όμως, στην εικόνα που αντίκρυσα και μου “άλλαξε” την διάθεση. Είδα αυτή τη νέα γενιά, τα παιδάκια που “δημιουργήθηκαν” σε καθεστώς εγκλεισμού και διαδοχικών και παρατεταμένων lockdowns, τα οποία εδώ και λίγο καιρό, γνωρίζουν το “χρώμα” της ζωής. Απέναντι σε αυτές τις αθώες ψυχές, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά, μεγαλύτερα, ή αρκετά μεγαλύτερα που “έχασαν” τρία περίπου – από τα πιο όμορφα – χρόνια της ζωής τους, επιβάλλεται να τους δώσουμε την “ευκαιρία” που όχι απλά τους αξίζει, αλλά που τους την οφείλουμε.
