Κρήτη | Να κάνουμε εμείς πρώτοι, αυτό που ΠΡΕΠΕΙ, για να θρηνήσουμε όσο γίνεται λιγότερους νεκρούς

Οι κρίσιμοι μήνες του καλοκαιριού, μόλις ξεκίνησαν και η “αυλαία” τους, άνοιξε με τον πλέον τραγικό τρόπο. Ένα ανήλικο παιδί, μόλις 17 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Δευτέρα 17/07/2023 στην περιοχή της Κισσάμου, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένεια του.

Εύκολα θα πει κάποιος και πως θα γράψεις εσύ δέκα αράδες, θ’ αλλάξει κάτι…; ΟΧΙ είναι η απάντηση. Είναι όμως από τις φορές, που νιώθω πραγματικά την ανάγκη, να πω δυο πράγματα, να εκφράσω περισσότερο αυτό που νιώθω μέσα μου, κάθε φορά, που η κοινή γνώμη του νησιού, έρχεται αντιμέτωπη με το ίδιο “έργο”: αυτό δηλαδή που γράφεται στους δρόμους του νησιού και που “βάφεται” εδώ και πολλά χρόνια με μαύρο. Έφταναν πάλι, λίγα δευτερόλεπτα, η… κακιά στιγμή, κι ένας επιπόλαιος οδηγός – που προφανώς δεν γεννήθηκε φονιάς – αλλά ήταν αυτός, που συνετέλεσε τα μέγιστα, για να χαθεί μια ακόμη ανθρώπινη ζωή.

Υπάρχει εκείνη ή έρμη η ατομική ευθύνη του καθενός, η οποία πρέπει να σταματήσει πια, να πετάει χαμένες ευκαιρίες. Κάθε ευκαιρία που χάνεται, συνήθως, “κλείνει” κι ένα σπίτι

Πάντα, ή σχεδόν πάντα αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα – σε συνδυασμό με τον παράγοντα “ανθρώπινο λάθος” – είναι ως στοιχεία αρκετά, για το ίδιο τραγικό αποτέλεσμα. Κι ενώ οικογένειες βυθίζονται στο πένθος, ξεκληρίζονται , χάνουν το… νόημα της ζωής και μαζεύουν τα “συντρίμμια” τους, για να μπορέσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους, ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο, υποπίπτουμε ξανά – και ξανά – στα ίδια ακριβώς λάθη και η ζωή συνεχίζεται ή για κάποιους, κάπου παρακάτω, διακόπτεται βιαίως και εντελώς ξαφνικά.

Είναι… μονόδρομος

Στο παρελθόν έχουμε πολλές φορές κάνει αναφορά, στις συντριπτικές ευθύνες της ίδιας της πολιτείας, της οποίας η στάση έχει αποτελέσει τον σημαντικότερο κρίκο, σε μια “αλυσίδα θανάτου”, που μετρά κάθε χρόνο, δεκάδες ανθρώπινες ζωές. “Βήματα” προς τη βελτίωση αυτής της κατάστασης, έχουν αρχίζει να καταγράφονται. Τα “βήματα” αυτά όμως, μέχρι να σχηματοποιηθούν πλήρως και ν’ αποτελέσουν τη νέα “πραγματικότητα” του οδικού δικτύου της Κρήτης, αυτό – το γράφω για πολλοστή φορά – που θα ΠΡΕΠΕΙ ν’ αλλάξει, είναι η δική μας συμπεριφορά, όταν κρατάμε το τιμόνι του οχήματος ή της μοτοσικλέτας μας. Είναι “μονόδρομος”.

Έφταναν πάλι, λίγα δευτερόλεπτα, η… κακιά στιγμή, κι ένας επιπόλαιος οδηγός – που προφανώς δεν γεννήθηκε φονιάς – αλλά ήταν αυτός, που συνετέλεσε τα μέγιστα, για να χαθεί μια ακόμη ανθρώπινη ζωή.

Η διαδρομή είναι πραγματικά όχι απλά μεγάλη, αλλά τεράστια. Από την πλήρη ανακατασκευή του Βόρειου Οδικού Άξονα, μέχρι η οδηγική εκπαίδευση,  ν’ αποτελεί μάθημα στα ελληνικά σχολεία για να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας, από μικρή ηλικία ώστε να γίνονται πιο σωστοί οδηγοί, όταν έρθει η ώρα να πιάσουν το τιμόνι, μεσολαβεί πολύς χρόνος. Ο χρόνος αυτός επιβάλλεται ν’ αξιοποιηθεί και πέραν της συλλογικής, υπάρχει εκείνη ή έρμη η ατομική ευθύνη του καθενός, η οποία πρέπει να σταματήσει πια, να πετάει χαμένες ευκαιρίες. Κάθε ευκαιρία που χάνεται, συνήθως, “κλείνει” κι ένα σπίτι.

Να κάνουμε εμείς ΤΩΡΑ…

Δεν θα γράψω κάτι περισσότερο, ούτε θα επιχειρήσω να βάλω το σύνολο των υπόλοιπων σκέψεων μου, σε μια λογική σειρά. Το μόνο που θα επιλέξω να “βάλω” ως επίλογο, σε αυτό το αφήγημα, είναι αυτό: Να κάνουμε εμείς πρώτοι, αυτό που ΠΡΕΠΕΙ. Να γίνουμε εμείς πρώτα πιο προσεκτικοί οδηγοί αλλά και να περάσουμε πρώτοι εμείς, τα σωστά μηνύματα στα παιδιά μας, την επόμενη δηλαδή γενιά των οδηγών που θα βγουν στους δρόμους. Να κάνουμε όλα αυτά που ΠΡΕΠΕΙ, για να θρηνήσουμε όσο γίνεται λιγότερους νεκρούς. Το καλοκαίρι μόλις ξεκίνησε…

Φωτογραφία: Ιωάννης Παπαδάκης