Με τις πιο μαύρες προοπτικές ξεκίνησε να γράφεται η “ιστορία” της φετινής καλοκαιρινής περιόδου στην άσφαλτο για την Κρήτη. Μέσα σε λίγες ημέρες, τρία φέρετρα και τρεις ακόμη άνθρωποι – 18 μόλις ετών – που χαροπαλεύουν, είναι ο τραγικός απολογισμός του Ιούνη ο οποίος προκαλεί ΣΟΚ και δέος.
Τα τροχαία ατυχήματα, όπως έχουμε γράψει κάμποσες φορές στο παρελθόν, δυστυχώς – το έχουμε αφομοιώσει – πως αποτελούν, μέρος της καθημερινότητας μας σε αυτό τον τόπο. Με αυτό το αμείλικτο δεδομένο πορευόμαστε και απλά μετράμε θύματα, ανθρώπους που “σβήνουν” στην άσφαλτο, οικογένειες που ντύνονται στα μαύρα, μανάδες που δεν θα ξαναδούν ποτέ τα σπλάχνα τους, ζωές που δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες…
Τα παιδιά στην Ελλάδα, δεν διδάσκονται, δεν αποκτούν γνώσεις από το σχολείο για το πως θα συμπεριφέρονται στους δρόμους. Δυστυχώς το ίδιο “ΔΕΝ” αφορά και τις πληροφορίες που λαμβάνουν τα περισσότερα παιδιά από τα σπίτια τους, τα χρόνια πριν αποκτήσουν δικαίωμα να πάρουν ένα τιμόνι στα χέρια τους. Στη δική μου “ζυγαριά” η ευθύνη αυτή των γονέων, είναι εξίσου μεγάλη και σημαντική με εκείνη της πολιτείας, που αποδεδειγμένα, είναι απούσα.
Γιατί τα γράφεις αυτά, θα μου πείτε. Διότι πολύ απλά, κάπως έτσι συμβαίνει. Μετά από μια τραγωδία που μας “παγώνει” – όπως αυτές που ζήσαμε σε Χανιά και Ηράκλειο τις προηγούμενες ημέρες – για ένα ή δυο το πολύ 24ωρα, προχωράμε, η ζωή συνεχίζεται, όπως και ο τρόπος με τον οποίον συμπεριφερόμαστε οι περισσότεροι από εμάς, όταν βρισκόμαστε πίσω από το τιμόνι ενός οχήματος, αυτοκινήτου, μοτοσικλέτας ή οποιοδήποτε άλλου τροχοφόρου οχήματος.
Το κράτος κι εμείς!
Προσωπικά, έχω παρατηρήσει – καταγράψει κάμποσες φορές πως “δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, αν την πρώτη κίνηση, την περιμένουμε πάντα από το κράτος”. Ένα κράτος που αποδεδειγμένα έχει χιλιάδες λειτουργικά προβλήματα, σε αρκετές περιπτώσεις έχει πολλά κενά και σε ακόμη περισσότερες, δεν πράττει απλώς, ούτε τα αυτονόητα. Από αυτό λοιπόν το κράτος, μοιάζει περίπου ως ανέκδοτο, να του “ζητάμε” να έχει τον πρώτο λόγο για να λυθεί το πρόβλημα, που σκοτώνει τα παιδιά μας στους δρόμους.
Τα τροχαία ατυχήματα, το έχουμε αφομοιώσει, πως αποτελούν, μέρος της καθημερινότητας μας σε αυτό τον τόπο. Με αυτό το αμείλικτο δεδομένο πορευόμαστε και απλά μετράμε θύματα, ανθρώπους που “σβήνουν” στην άσφαλτο, οικογένειες που ντύνονται στα μαύρα, μανάδες που δεν θα ξαναδούν ποτέ τα σπλάχνα τους, ζωές που δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες…
Μόλις γίνει για πολλοστή φορά το “κακό” και αδικοχαθεί κάποιο κοπέλι, που δεν θα το ξαναγκαλιάσει ποτέ η μάνα του, όπως το παντέρμο το Κωστάκι στη Αγυιά, περιμένουμε από το κράτος να κάνει αυτό που πρέπει. Έως ενός σημείο, ΝΑΙ το κράτος οφείλει να δημιουργήσει τις συνθήκες για ασφαλείς μετακινήσεις – μεταφορές. Ακόμη όμως κι αν στην Κρήτη δημιουργηθεί ο πιο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος της Ευρώπης, οι μαυροντυμένοι γονείς δεν θα πάψουν ν’ αυξάνονται αν δεν αλλάξουμε εμείς και η συμπεριφορά μας στο τιμόνι. Τα παιδιά στην Ελλάδα, δεν διδάσκονται, δεν αποκτούν γνώσεις από το σχολείο για το πως θα συμπεριφέρονται στους δρόμους. Δυστυχώς το ίδιο “ΔΕΝ” αφορά και τις πληροφορίες που λαμβάνουν τα περισσότερα και από τα σπίτια τους, τα χρόνια πριν αποκτήσουν δικαίωμα να πάρουν ένα τιμόνι στα χέρια τους. Στη δική μου “ζυγαριά” η ευθύνη αυτή των γονέων, είναι εξίσου μεγάλη και σημαντική με εκείνη της πολιτείας, που αποδεδειγμένα, είναι απούσα.
Ας κοιταχτούμε στα μάτια…
Ας κοιταχτούμε στα μάτια. Πολιτεία, είναι όλοι αυτοί που εμείς επιλεγουμε να μας κυβερνούν. Ξεκάθαρα. Το μεγάλωμα των παιδιών μας, είναι και αυτό, δική μας υπόθεση. Με τις γνώσεις και τις προσλαμβάνουσες που είχαμε ως παιδιά, πρέπει κι εμείς από την πλευρά μας, να ΚΑΝΟΥΜΕ – ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε – αυτό που ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ οι γονείς μας σ’ εμάς. Τα φέρετρα από τα τροχαία, δεν μπορούν να σταματήσουν με ευχολόγια. Πράξεις χρειάζονται, εντός και εκτός του οικογενειακού μας περιβάλλοντος. Πράξεις στο πεδίο της μάχης, όχι χιλιοειπωμένες διαπιστώσεις, που δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα, στο πιο επικίνδυνο πράγμα, που απειλεί τα παιδιά μας. Επιτέλους, “τα “φονικά” στους δρόμους, πρέπει να τα ξανοίξουμε στα μάθια”.
