Τροχαία ατυχήματα | Πάλι θα σταυροκοπιόμαστε και κάποιες μανάδες θα νεκροφιλήσουν τα κοπέλια τους…

Το τελευταίο χρονικό διάστημα δυστυχώς στην Κρήτη, θρηνούμε ξανά θύματα στην άσφαλτο. Το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό “κοινωνικό” πρόβλημα, εξακολουθεί να παραμένει ΕΔΩ, κλείνοντας σπίτια, σπίτια άλλων, μέχρι να έρθει η ώρα να κλείσει και το δικό μας, γιατί έφθανε εκείνη η καταραμένη στιγμή, που όλα πήγαν στραβά…

Ως κοινωνία, στεκόμαστε σχεδόν παθητικά απέναντι στο φαινόμενο, λες και δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να το αντιμετωπίσουμε. Ακόμη κι αν για κάποιο λόγο – όπως η πρόσφατες εκδηλώσεις για την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων που έγινε στα Χανιά –  μας “ταρακουνήσουν” για λίγο, αμέσως μετά, όλα μπαίνουν ξανά στο… δρόμο τους. “Στα Χανιά σε 100 μέρες μέσα στο καλοκαίρι είχαμε 100 τροχαία, οι περισσότεροι 19-35 ετών. Χάθηκαν 12 άνθρωποι και άλλοι με πολύ σοβαρά τραύματα. Είναι κρίμα να χάνονται νέοι άνθρωποι ή να αποκτούν αναπηρίες” ανέφερε στη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης,  ο κ. Μιλτιάδης Καστανάκης, Διευθυντής Ά Χειρουργικής Νοσοκομείου Χανίων.

Τραγικό λάθος να περιμένουμε την πρώτη κίνηση από το κράτος…

Στο παρελθόν έχω παρατηρήσει – καταγράψει κάμποσες φορές πως “δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, αν την πρώτη κίνηση, την περιμένουμε πάντα από το κράτος”. Ένα κράτος που αποδεδειγμένα έχει χιλιάδες λειτουργικά προβλήματα, σε αρκετές περιπτώσεις έχει πολλά κενά και σε ακόμη περισσότερες, δεν πράττει απλώς, ούτε τα αυτονόητα. Από αυτό το κράτος,  “ζητάμε” να έχει τον πρώτο λόγο για να λυθεί το πρόβλημα.

Ακόμη κι αν στην Κρήτη δημιουργηθεί ο πιο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος της Ευρώπης, οι μαυτοντυμένοι γονείς δεν θα πάψουν ν’ αυξάνονται αν δεν αλλάξουμε εμείς και η συμπεριφορά μας στο τιμόνι

Μόλις γίνει για πολλοστή φορά το “κακό” και αδικοχαθεί κάποιο κοπέλι, που δεν θα το ξαναγκαλιάσει ποτέ η μάνα του, περιμένουμε από το κράτος να κάνει αυτό που πρέπει. Έως ενός σημείο, ΝΑΙ το κράτος οφείλει να δημιουργήσει τις συνθήκες για ασφαλείς μετακινήσεις – μεταφορές. Ακόμη κι αν στην Κρήτη δημιουργηθεί ο πιο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος της Ευρώπης, οι μαυτοντυμένοι γονείς δεν θα πάψουν ν’ αυξάνονται αν δεν αλλάξουμε εμείς και η συμπεριφορά μας στο τιμόνι.

Ας αναλάβουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί…

Το νησί για να αποκτήσει ένα σύγχρονο Εθνικό οδικό δίκτυο, θα περάσουν ακόμη αρκετά χρόνια, όσο κι αν οι υπογραφές είναι θέμα λίγων μηνών να μπουν και κάποια από τα πρώτα εργοτάξια, έχουν ήδη αρχίσει να στήνονται σε τμήματα του ΒΟΑΚ, που έχουν συμβασιοποιηθεί.  Το ζητούμενο είναι το τι κάνουμε το μεσοδιάστημα, αν αφήνουμε δηλαδή το φαινόμενο απλά να εξελίσσεται – με ότι αυτό συνεπάγεται – ή παίρνουμε το μερίδιο της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα μας και κάνουμε επιτέλους “κάτι”. Έστω και μια ανθρώπινη ζωή να γλυτώσουμε, ως κοινωνία, θα είμαστε στο κέρδος. Δεν θα περάσω σε εξειδικεύσεις και σε βαθύτερες αναλύσεις, οι οποίες και έχουν γίνει άπειρες φορές, από πολύ περισσότερο ειδικούς από εμένα, αλλά και δεν οδηγούν πουθενά.

Μόλις γίνει για πολλοστή φορά το “κακό” και αδικοχαθεί κάποιο κοπέλι, που δεν θα το ξαναγκαλιάσει ποτέ η μάνα του, περιμένουμε από το κράτος να κάνει αυτό που πρέπει.

Σε όποιον μπει στον κόπο να διαβάσει αυτές τις λίγες σειρές, θα του ζητήσω μόνο το εξής απλό: στην θέση των παιδιών που “έφυγαν” και τις οικογένειες τους, να τοποθετήσει υποθετικά ένα δικό του αγαπημένο πρόσωπο, και ν’ αναλογιστεί στην συνέχεια, την επόμενη ημέρα, μιας πιθανής απώλειας. Ας κάνουμε όλοι μας σήμερα, αυτό που αποδεδειγμένα, αν θα το πράξουμε αύριο, κάποιος από εμάς, δεν θα συνεχίσει να βρίσκεται ανάμεσα μας και ο πόνος της απώλειας του, θα “λούζει” για το υπόλοιπο της ζωής μας, εμάς και τις οικογένειες μας. Μισό βήμα προς την πρόληψη απ΄ όλους μας, θα σώσει ανθρώπινες ζωές, οι οποίες σήμερα, χάνονται τόσο άδικα, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Τίποτα δεν μπορεί να βελτιωθεί από μόνο του, αν κι εμείς δεν φροντίσουμε να κάνουμε κάτι. Για να πάψουμε τα νεκροφιλίματα, χρειάζονται πράξεις. Με ευχολόγια, κανείς νεκρός δεν επιστρέφει πίσω…

Υ.Γ.

Ένα μέρος του ως άνω κειμένου, έχει δημοσιευθεί και στο παρελθόν. Δυστυχώς όμως καθημερινά νιώθω την ανάγκη να γράψω κάτι γι’ αυτό το άτιμο το φαινόμενο. Κι επειδή άγιες ημέρες που έρχονται, θα σταυροκοπιόμαστε πάλι για να γυρίσουμε όλοι στα σπίτια μας, ας το σκεφτούμε μια και δυο φορές, πριν κάτσουμε στο τιμόνι.