More

    ΤΑΔΕ Ε (Λ) ΦΗ: Τα τετράποδα αγγελάκια

    Οι ευαισθησίες που έχω για τα ζώα, είναι γνωστές, αδιαπραγμάτευτες και αναμφισβήτητες.

    Ουκ ολίγες φορές, έχω γράψει για εκείνα και μάλιστα έχω κατηγορηθεί και για το συγκινησιακό τρόπο της γραφής μου.

    Γράφει η Ελευθερία Χαχλαδάκη

     

    Όμως αυτή είμαι εγώ και μόνο η ευαισθησία μου με υποκινεί να γράφω, ειδικά όταν πρόκειται για τόσο λεπτά θέματα, όπως τις ψυχές των τετράποδων φίλων μας!

    Πριν περίπου δέκα ημέρες, σταθήκαμε όλοι – έμμεσοι – μάρτυρες, μίας ακόμα πρωτοφανούς κακοποίησης ενός υπέροχου πλάσματος… ενός γαϊδαράκου στη Ζίτσα.

    Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να επαναλάβω και να επαναφέρω στη μνήμη μου, τον τρόπο με τον οποίο βασανίστηκε αυτό το ζώο και οδηγήθηκε στην ευθανασία.

    Σε κάθε περίπτωση όμως, ήμουν βέβαιη, ότι μόλις περάσει το ΄΄ κύμα ΄΄ των καταγγελιών, και γεμίσουν τις ώρες τους τα δελτία ειδήσεων και τα μέσα, θα είναι ένα γεγονός που θα ξεχαστεί και αυτή η αθώα ψυχή, η ιστορία της, η διαδρομή της, ο βασανισμός της και η θυσία της στο βωμό της απανθρωπιάς, θα περάσουν στα ΄΄ψιλά ΄΄ γράμματα!

    Τώρα όμως, είναι η κατάλληλη στιγμή να μην ξεχάσουμε τίποτα…

    Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, να φωνάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε δυνατά, ενάντια στην κακοποίηση κάθε ζώσας ψυχής, είτε αυτή είναι δίποδη, είτε τετράποδη!

    Ποιός άλλωστε ορίζει και ποιός οριοθετεί την αξία κάθε ζωής σε αυτήν την πλάση, για να τις διαχωρίζουμε..;

    Δεν πέρασαν ούτε δέκα ημέρες από την ευθανασία αυτής της ψυχής, για να συναντήσουμε μία δεκαπεντάχρονη να κλοτσάει και να εκσφενδονίζει σαν μπάλα το γατάκι που βρέθηκε στο διάβα της, με την ξαδέλφη της να το μαγνητοσκοπεί με το κινητό της και τις φίλες της να γελάνε.

    Δεν πέρασαν ούτε δέκα ημέρες από την ευθανασία αυτού του ΄΄αγγέλου ΄΄, για να διαπιστώσουμε ότι η πολιτεία, για μία ακόμα φορά, το μόνο που γνωρίζει, είναι να επιβάλλει χρηματικά ποσά ως ποινές για τις βάναυσες κακοποιήσεις που υφίστανται τα ζώα.

    Αρκετά όμως!

    Κάποια στιγμή, οι αρμόδιοι, πρέπει να αναλάβουν το φορτίο της ευθύνης που τους αναλογεί…πρέπει να πάρουν δραστικά μέτρα και να αντιμετωπίσουν τη ζωή, την οποιαδήποτε ζωή με την ίδια αξία και με τις ίδιες νόμιμες κυρώσεις.

    Έως τότε, επιτρέψτε μου, να μην κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια και να αηδιάζω ειλικρινά και χωρίς ίχνος υπερβολής  για κάποιους εκπροσώπους του είδους μας.

    Χαίρομαι για ένα πράγμα τουλάχιστον…

    Για το γεγονός, ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι…

    Χαίρομαι που καθημερινά συνειδητοποιώ ότι εκεί έξω υπάρχουν ψυχές που δίνουν τεράστιο και έμπρακτο αγώνα, πολύ μεγαλύτερο από το δικό μου, που αραδιάζω πέντε σειρές σε δύο άρθρα μου και ταΐζω τα αδέσποτα της γειτονιάς μου.

    Δεν είναι ώρα όμως, να στήσουμε καντάρια και να ζυγίσουμε την προσφορά του καθενός.

    Είναι ώρα να ενώσουμε δυνάμεις, απέναντι σε όλους τους αδύναμους αυτού του κόσμου, (όχι μόνο τα ζώα) και όσοι έχουμε έστω μια τόση δα φωνή, να την χρησιμοποιήσουμε, εκπαιδεύοντας τα παιδιά του αύριο, με γνώσεις, ευαισθησίες και ενσυναίσθηση…( μία λέξη που ούτε καν γνωρίζουμε πως να τη γράψουμε, ποσώς τη σημασία της και την ενσάρκωση της σε πράξεις) !

    Ελπίζω πολύ όμως στα παιδιά του αύριο, στις ψυχές τους, στην καλοσύνη τους… και είμαι βέβαιη πως αυτές οι μεμονωμένες και σε αντιδιαστολή περιπτώσεις που υπάρχουν εκεί έξω, είναι παιδιά που δεν διδάχτηκαν, ούτε και έγιναν ποτέ τους αποδέκτες της αγάπης και του μεγέθους της ίασής της σε όλα τα επίπεδα, για να μπορέσουν να τη χαρίσουν απλόχερα κι εκείνα με τη σειρά τους!

    Εάν γράφω αυτές τις γραμμές, δεν το κάνω για να καταλογίσω ευθύνες…

    Το πράττω, γιατί κάπου βαθιά μέσα μου, δεν έχω πάψει ποτέ μου να πιστεύω στον άνθρωπο και στη δύναμη του καλού..

    Θέλει κότσια και συνειδητή επιλογή η καλοσύνη, και ενίοτε οικογένειες να πλάθουν και να διαμορφώνουν σωστούς ανθρώπους!

    Ενώστε δυνάμεις και φωνές για αυτό το σκοπό, για να πάψει μία ημέρα να υπάρχει η οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης απέναντι στα ανυπεράσπιστα πλάσματα αυτού του κόσμου, που μακάρι να τους μοιάζαμε έστω και λίγο στην αγάπη που μας δείχνουν και μας δίνουν.

    Ειλικρινά πιστεύω – όσο ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό – ότι ο Θεός, στην προσπάθεια του να μην αναγνωρίσουμε τους αγγέλους του, αντί να τους δώσει φτερά, τους χάρισε τέσσερα ποδαράκια, για να τριγυρίζουν ανάμεσα στα δικά μας!

    Δείτε ΕΔΩ περισσότερα από το Kriti360.gr 

    googlenews Kriti360

    Ακολουθήστε το kriti360.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

    ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ