Το φετινό καλοκαίρι, δείχνει δυστυχώς να μην έχει προηγούμενο και οδεύει ολοταχώς για την καταγραφή ενός νέου αρνητικού ρεκόρ σε ότι αφορά τα τροχαία δυστυχήματα στην Κρήτη, εκτός κι αν αλλάξει κάτι με δραματικό τρόπο, προς το καλύτερο.
Τα τροχαία είναι μια μάστιγα για την Κρήτη, τα τελευταία κάμποσα χρόνια, απέναντι στην οποία, κοινωνία και φορείς, μοιάζουν δυστυχώς ανήμποροι – ανίκανοι [;] – να αντιδράσουν επαρκώς. Θα ήταν ουτοπία να σκεφθεί κάποιος ότι μπορεί να τα “μηδενίσει”, είναι σίγουρα όμως εφικτό να τα περιορίσεις, αρκεί να λάβεις πρωτοβουλίες.
Μην ξεχνάμε πως και τα παιδιά μας, ένα σημαντικό μερίδιο του χαρακτήρα και των συνηθειών τους, το καθοδηγούμε ΕΜΕΙΣ οι γονείς τους, τα κρίσιμα χρόνια που τα μεγαλώνουμε. Ας τα βοηθήσουμε ουσιαστικά να μεγαλώσουν. Γιατί τα τελευταία κάμποσα χρόνια ΔΥΣΤΥΧΩΣ, συνηθίσαμε να τα αποχαιρετάμε μια για πάντα, έτσι ξαφνικά…
Προσωπικά έχω “κουραστεί” κάνοντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα αυτή την συζήτηση: α) να αναλύω τόσο εγώ προσωπικά όσο και ο οποιοσδήποτε άλλος τις αιτίες που οδηγούν τις οικογένειες, στα νεκροταφεία του νησιού, και β) για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο, αλλά που τελικά ποτέ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ, ούτε καν κάτι… Συνήθισε το μάτι μας τους σκοτωμούς, τα φέρετρα και τους μαυροντυμένους γονείς. Συνηθίσαμε να λέμε “το κακορίζικο, καλό κοπέλι ήτανε”, ή “ήντα θα γενεί εδά η κακομοίρα η μάνα του”, αλλά την αμέσως επόμενη, “δε βαριέσαι ρε αδερφέ, ότι βάλεις πάει, μια ζωή την έχουμε”. Αυτό το τελευταίο, είναι όλη η αλήθεια, αλλά την ερμηνεύουμε με λάθος τρόπο. Όντως μια ζωή την έχουμε και είναι ΑΔΙΚΟ να τη σπαταλάμε στην άσφαλτο.
Οι Κρητικοί, αντί να κοιτάμε αυτά που μας χωρίζουν, πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας και να λάβουμε πρωτοβουλίες. Επιβάλλεται να μάθουμε – στο μέτρο που περνά από το δικό μας χέρι – στα κοπέλια μας, πως να συμπεριφέρονται στους δρόμους αλλά και να απαιτήσουμε από την πολιτεία, να το κάνει και αυτή με επιστημονικό τρόπο, εκεί που πρέπει: στα σχολεία
Ο τόπος μας, όπως και η χώρα γενικότερα, έχει πολλά, μεγάλα και πολλές φορές άλυτα προβλήματα. Οι πολιτικοί, “έμαθαν” να πολιτεύονται στη λογική ότι θα τα λύσουν, γνωρίζοντας όμως πως τα περισσότερα από αυτά, δεν περνά ειλικρινά τίποτα από το χέρι τους, για να δρομολογήσουν την λύση του προβλήματος. Κι αν σε όλα τα υπόλοιπα – προβλήματα – αυτό είναι ο κανόνας, στο συγκεκριμένο – αυτό των τροχαίων δυστυχημάτων – ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ η εξαίρεση. Απέναντι σε αυτή την “κατραπακιά” χρειάζεται συστράτευση, συνεργασία, απαίτηση και συνολική προσπάθεια, διότι ο σκοπός είναι πάνω από όλα ιερός. Οι Κρητικοί, αντί να κοιτάμε αυτά που μας χωρίζουν, πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας και να λάβουμε πρωτοβουλίες. Επιβάλλεται να μάθουμε – στο μέτρο που περνά από το δικό μας χέρι – στα κοπέλια μας, πως να συμπεριφέρονται στους δρόμους αλλά και να απαιτήσουμε από την πολιτεία, να το κάνει και αυτή με επιστημονικό τρόπο, εκεί που πρέπει: στα σχολεία. Παράλληλα πρέπει να κάνουμε και κάτι ακόμη, πέραν του αυτονόητου, που είναι η διεκδίκηση της κατασκευής του νέου ΒΟΑΚ: Ν’ αλλάξουμε πρώτοι και πρώτα απ’ όλα ΕΜΕΙΣ. Μην ξεχνάμε πως και τα παιδιά μας, ένα σημαντικό μερίδιο του χαρακτήρα και των συνηθειών τους, το καθοδηγούμε ΕΜΕΙΣ οι γονείς τους, τα κρίσιμα χρόνια που τα μεγαλώνουμε. Ας τα βοηθήσουμε ουσιαστικά να μεγαλώσουν. Γιατί τα τελευταία κάμποσα χρόνια ΔΥΣΤΥΧΩΣ, επαναλαμβάνω, συνηθίσαμε να τα αποχαιρετάμε μια για πάντα, έτσι ξαφνικά…
