Είναι κι αυτές οι σχέσεις που τις τραβάς απ’ τα μαλλιά. Που τις ξεκινάς φορώντας σωσίβιο κι αναπνευστήρα με τον φόβο μην πνιγείς.
Γράφει η Ευαγγελία Βεργανελάκη
Μη βιαστείτε να πείτε πως κανείς δεν το ‘χει κάνει κι όλοι μόνο κίνητρο έχουν τον έρωτα για να προχωρήσουν σε σχέση. Δυστυχώς –ή κι ευτυχώς για τη διαιώνιση του είδους– είναι μια πραγματικότητα κι έτσι πολλά ζευγάρια είναι μαζί από κεκτημένη ταχύτητα.
Ο χρόνος είναι, όμως, πανδαμάτωρ. Όλα τα καλά και τα κακά τα βγάζει στην επιφάνεια. Μέσα σε ‘κείνες τις σχέσεις που έχουν ως μοναδικό λόγο ύπαρξής τους τη συνήθεια, με την πάροδο του χρόνου, ακόμα κι οι πιο επιφανειακοί άνθρωποι, που δεν εμβαθύνουν στα συναισθήματα, νιώθουν κενό. Αυτό το κενό είναι τόσο χαοτικό που μπορεί να εξαφανίσει μέσα του κάθε προσπάθεια κι ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Πολλοί είναι αυτοί που τρέμουν στη σκέψη του να ‘ναι μόνοι. Έχοντας τον τίτλο του ζευγαριού θεωρούν πως είναι πιο εύκολα αποδεκτοί κι η κοινωνία τους ασκεί λιγότερη κριτική. Ειδικά όπου υπάρχουν παιδιά, είναι ακόμα πιο συνηθισμένη κατάσταση η διατήρηση της όποιας σχέσης, ανεξάρτητα απ’ το πόσο υγιής είναι. Το να μη βιώνει ένας άνθρωπος ακραίες καταστάσεις βίας κι όποιας άλλης καταπίεσης μέσα σε μια σχέση δε σημαίνει πως έχει βρει και την ευτυχία. Δηλαδή, θα καταλήξουμε να λέμε πως αφού δε βιώνουμε κάτι ακραία αρνητικό είμαστε καλά;
Μένουν μαζί ζευγάρια που δεν ακουμπάει καν ο ένας τον άλλο με κανένα τρόπο. Δεν υπάρχει σωματική και πνευματική σχέση. Υπάρχει μονάχα η δύναμη της συνήθειας κι η ανασφάλεια της ενδεχόμενης μοναξιάς. Και κάπου εκεί, αν ξαφνικά κάτι γίνει και χωρίσουν, έρχεται η απόλυτη αποκάλυψη της αλήθειας. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ο ένας ή κι οι δύο πως μπορούν να αναπνεύσουν ξανά. Η ζωή παίρνει άλλο νόημα. Η δύναμη της ελπίδας για νέο ξεκίνημα είναι κινητήριος. Η προοπτική μιας καινούριας ζωής είναι μπροστά και λειτουργεί σαν φυσικό ψυχικό μπότοξ.
Κάπου εκεί, αφού έχει γίνει το βήμα του χωρισμού, γίνεται κι η διαπίστωση του δρόμου που έχει διανυθεί. Ερωτηματικά όπως «μα γιατί δεν είχα χωρίσει πιο νωρίς;» κάνουν επίμονα την εμφάνισή τους. Βέβαια, αυτά υπάρχουν γιατί απλά έχει έρθει η αποδαιμονοποίηση της μοναξιάς. Η συντέλεια του κόσμου δεν ήρθε μετά από ένα χωρισμό. Καλύτερα μόνος παρά με κακή παρέα. Κι η ζωή προχωράει, γιατί η ίδια η φύση, αν την παρατηρήσουμε, έχει να μας διδάξει πως η στασιμότητα δεν είναι ο στόχος.
Βέβαια, όλες οι ενέργειες στη ζωή μας γίνονται όταν είμαστε έτοιμοι. Κι αυτή η λέξη («έτοιμος») είναι για τον κάθε άνθρωπο διαφορετική. Να μάθουμε να ακούμε τον εαυτό μας, τη φωνή μέσα μας που μας μιλάει και συνήθως δεν κάνει λάθος. Εμείς δεν έχουμε το σθένος να της δίνουμε σημασία, αλλά τα σημάδια είναι εκεί. Τα ψυχοσωματικά βγαίνουν όταν καταπιέζουμε τα «θέλω» μας ή πιεζόμαστε μέσα σε καταστάσεις.
Κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε ένα τεστ. Ένα υποθετικό σενάριο να τελειώσει μια σχέση που δε μας κάνει να είμαστε καλά κι αυτό που μας εμποδίζει να μην τολμάμε τη φυγή μας να μην υπάρχει σαν πρόφαση. Δηλαδή, ό,τι εμπόδιο μας κρατάει πίσω να εξαφανιστεί χωρίς δυσκολία. Ας δούμε με ειλικρίνεια τι νιώθουμε. Ανακούφιση; Σαν να ‘χει φύγει ένα βάρος από πάνω μας; Τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το τολμήσουμε. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να δειλιάζουμε να την ζήσουμε.
Συντάκτης: Ευαγγελία Βεργανελάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πρώτη δημοσίευση: www.pillowfights.gr
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο της κ. Βεργανελάκη.
Ευαγγελία Βεργανελάκη – Πτυχιούχος Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών
Μέλος ΣΚΑΕ Σύλλογος Κοινωνικών Ανθρωπολόγων Ελλάδος
Μέλος ΕΑΚΑΠΠ
Στοιχεία Επικονωνίας:
Τηλ. Επικοινωνίας: 6907076742
Ιστοσελίδα: everganelaki.gr
Διαβάστε ακόμη: Άλλαξε και ζήσε! Ποτέ δεν είναι αργά…
